Ο Δημήτριος Ρ. Θεοχάρης ή Δημήτρης Θεοχάρης (Αθήνα, 1919 - Θεσσαλονίκη, 2 Δεκεμβρίου 1977) ήταν Έλληνας αρχαιολόγος, καθηγητής πανεπιστημίου και ένας από τους πρωτοπόρους μελετητές του προκεραμικού και μεσολιθικού πολιτισμού της Θεσσαλίας.
Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1948 πήρε το πτυχίο της Ιστορίας και της Αρχαιολογίας. Το 1958, μετά το γάμο του με την επίσης αρχαιολόγο Μαρία Παπαδοπούλου ή Μαρία Δ. Θεοχάρη, που έκτοτε θα αποτελεί και τη βασική του συνεργάτιδα στην έρευνα της προϊστορικής Θεσσαλίας, μετεκπαιδεύεται στο εξωτερικό. Το 1968 αναγορεύτηκε διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) και στη συνέχεια στο ίδιο Πανεπιστήμιο εξελέγη καθηγητής της Πολυτεχνικής Σχολής (έκτακτος αυτοτελής έδρα της Γενικής Ιστορίας της Τέχνης, του Τμήματος Αρχιτεκτόνων) και το 1975 έγινε τακτικός καθηγητής της Προϊστορικής Αρχαιολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ.
Εργάστηκε (1948-1950) στις ανασκαφές της Αρχαίας Αγοράς, της Βραυρώνος και του Αγίου Κοσμά, ως βοηθός του Γιάννη Τραυλού, του Γιάννη Παπαδημητρίου και του Γεώργιου Μυλωνά που τον χρησιμοποίησε και για τη ταξινόμηση του αρχαιολογικού υλικού στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ελευσίνας. Το 1950 εισήλθε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία και υπηρέτησε ως Επιμελητής Αρχαιοτήτων στην Αττική (1950-1954), στην Εύβοια (1955) και στη Θεσσαλία (1956-1961), όπου συνέχισε να υπηρετεί, πλέον ως έφορος μέχρι το 1973. Υπηρέτησε συνολικά για 24 ολόκληρα χρόνια την Αρχαιολογική Υπηρεσία.
Από το 1943 ασχολήθηκε συστηματικά με την ελληνική προϊστορία. Η δραστηριότητά του, ερευνητική και ανασκαφική χωρίζεται σε δύο κυρίως χωρογραφικές ενότητες: α) την ενότητα που περιλαμβάνει κυρίως ανασκαφές σε Αττική (Ραφήνα, Νέα Μάκρη, Βραυρώνα, Πόρτο Ράφτη, Παλιά Κοκκινιά κ.α.), Εύβοια και Σκύρο και β) την ενότητα που περιλαμβάνει κυρίως τη Θεσσαλία (Σέσκλο, Ιωλκό, Τρίκαλα, Καρδίτσα, Μέγα Μοναστήρι, Φάρσαλα, Φίλια, Σουφλί Μαγούλα, Γεντίκι Λάρισας, Νεσσωνίδα, Αχίλλειο Φαρσάλων, Νέα Αγχίαλος, Αλόννησος), αλλά και της Βόρειας Ελλάδας (Ντικιλί Τας).

Η Μαρία Θεοχάρη γεννήθηκε το 1933 και σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Χαϊδελβέργη, στο Λονδίνο και στο Καίμπριτζ, με ειδίκευση στην προϊστορική Αρχαιολογία.
Υπήρξε από τις ξεχωριστές μαθήτριες του Σπύρου Μαρινάτου τον οποίο ακολούθησε σε διάφορες ανασκαφικές έρευνες, κυρίως
στην Πελοπόνησο. Σε μια από αυτές γνωρίστηκε και με τον μετέπειτα σύζυγό της Δημήτρη Ρ. Θεοχάρη. Το 1958, μετά το γάμο
τους, έγινε η βασική του συνεργάτιδα στην έρευνα της προϊστορικής Θεσσαλίας. Από το 1960 και εξής υπηρέτησε στην Εφορεία
Αρχαιοτήτων Βόλου και έλαβε μέρος σε όλες τις μεγάλες προϊστορικές έρευνες και ανασκαφές της Θεσσαλίας (Σέσκλο, Ιωλκός,
Μεγάλο Μοναστήρι, Μυκηναϊκό Κάστρο Τρικάλων κ.α.).
Ανήκε σε μια ομάδα σημαντικών για την προσφορά τους Ελλήνων αρχαιολόγων που εργάστηκαν άοκνα για τη διάσωση και την
καταγραφή ευρημάτων από τις ανασκαφές του 19 και 20 αιώνα. Πρόσφερε πολλά, εργαζόμενη ακόμα και ως άμισθη βοηθός
και στη συνέχεια σε διάφορα πόστα, πάντα με αφοσίωση και αγάπη για το αντικείμενό της. Μετά την τοποθέτησή της το 1978 στη
Θεσσαλονίκη, συμμετείχε στην επιστημονική οργανωτική ομάδα της πρώτης μεγάλης Έκθεσης των Μακεδονικών Αρχαιοτήτων με
αφορμή την παρουσίαση των θησαυρών της Βεργίνας. Οι συνεργάτες της τη θυμούνται για την ευσυνειδησία, το πνεύμα
συνεργασίας και την επιστημονική της κατάρτιση.
Από το 1981 και μετά υπηρέτησε στην Αθήνα, στην Γ' Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, της οποίας διετέλεσε
Προϊσταμένη τη διετία από το 1999 έως το 2000, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.
Κύριο επιστημονικό έργο της, από το 1981 και εξής, υπήρξε η συστηματική ανασκαφή του οχυρωμένου οικισμού της Πρώιμης και
της Μέσης Χαλκοκρατίας στο Παλαμάρι της Σκύρου, το νησί από όπου καταγόταν ο αγαπητός της σύζυγος. Από το 2000 και
μετά, αποτέλεσε μέλος της Διεπιστημονικής Επιτροπής για το συγχρηματοδοτούμενο Έργο Έρευνας, Προστασίας και Ανάδειξης
του Αρχαιολογικού Χώρου στο Παλαμάρι. Συνέγραψε μεγάλο αριθμό επιστημονικών άρθρων για την έρευνα, τα ευρήματα και
συνολικά για το έργο στο Παλαμάρι.