% T—XNK 3E|_|||\/|E/\ T 3l ΕΛΛΑΔΟΣ Όμηρο µογνησιος Προκπικο Πρ©Θωνεδριου για Er] ΕΞΠ©ΜΠΠΧΛΝΠΛ OUnv ελλαδα βολος 1981 TEXN KC) El—IIIVI-A—ITHDIC) ΞΛΛΑΔΟΣ ΒµηµΟ µογνησιος ΠρΟκΠκΟ Προσυνεδρ[κ1 γκππη ΠΒΠ©ΜΠ=ΠΧΑΝΠΑ σΒην ελλαδα βολος 1981 Στό τεύχος card περιλαµβάνονται 0L είσηνήσεις έ- κείνες de τό Προσυνέδρι.ο πού προτάθηκαν νά περι- ληφθούν στό Συνέδριο τοι"; Τ.Ε.Ε. γιά τή Βιομηχανία. ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ - ΔΙΛΛΗΜΑ Η ΨΕΥΤΟΔΙΛΗΜΜΑ . . . Θ. Παπαγιάννης. 'Αρχιτέκτων ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ . . Η. Ξηρακιάς. Πολιτικός Μηχ/κός Κ. Καραγιάννης n . Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΙ Η ΕΝΤΑΞΗ ΣΤΗΝ Ε.Ο.Κ. Κ. Βανέζης, Γεν. Γραμ. Συνδέσμου Βιομηχάνων θεσσαλίας ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ: Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ Χ. "Αντωνίου, Μηχανολόνος-"Ηλεκτρολόγος, 'Αντιπρόεδρος ΤΕΕ Μαγνησίας Ν. Δεμίρη, 'Αρχιτέκτων, Βοηθός Α.Π.Ο. Τ. Κωτσιόπουλος. 'Αρχιτέκτων, 'Επιμελητής A.n.e. . ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ Γ. Πισχίνας, Μηχανολόνος - Μηχανικός Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΣΤΗ ΜΑΓΝΗΣΙΑ . . Μ. Μοδινός. Προϊστάμενος Υ.Π.Α. Θεσσαλίας Γ. 'Ανγελόπουλος. Μηχανολόνος - *Ηλεκτολόγος Σελίδα 11 21 27 49 63 (Ξ!) 1. ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ - Δ|ΛΗΜΜΑ "Η ΨΕΥΤΟΔ|ΛΗΜΜΑ Θύµιος Παπαγιόννης, ,Αρχιτέκτων Περίληψη 'Εξετάζονται τά πλεονεκτήματα καί μειονεκτήματαπού προ- έρχονται άπό τή Βιομηχανική "Ανάπτυξη καί άν ή ανάπτυξη αύ- τή μπορεί νά συμβαδίζει με προαγωγή η τουλάχιστον όχι μείωση τής ποιότητας ζωής. Στό καθαρά προσωπικό έπίπεδο, ή ποιότητα ζωής είναι μιά πολύπλοκη έννοια. πού συνδυάζει στοιχεία άντικειμενικάκαίύ- ποκειμενικά καί πού προυποθέτει συνθήκες μέ μεγάλες διαφορές άπό άτομο σέ άτομο. Στό κοινωνικό όμως έπίπεδο ή ποιότηταζω- ής είναι μιά έννοια πού σχετίζεται μέ τήν ίκανοποιητική άπα- σχόληση. τήν παροχή κοινωνικών έξυπηρετήσεων (παιδεία ύγεία. πολιτισμός, αναψυχή. πρόνοια) τή διαβίωση σέ ένα κατάλληλο περιβάλλον. μέ δυνατότητες εύκολης προσπέλασης τού γύρω φυ- σικού χώρου. Είναι έπομένως έννοια κατανοητή, προσδιορίσιμη, καί άμεσα σχετισμένη μέ τήν πολεοδομική Θεώρηση. Μιά καί ή ίκανοποιητική άπασχόληση είναιθετικόστοιχείο τής ποιότητας ζωής, ή βιομηχανία ως κύρια πηγή παραγωγής ά- πασχόλησης. άποτελεί έπιθυµητή δραστηριότητα. Είναι δε διπλά έπιΘυµητή γιατί δημιουργεί είσόδημα άπαλλαγμένο από τόν πα- ρασιτισμό καί γιατί µέσα άπό τήν τεχνολογική πρόοδο, μπορεί να συντελέσει στήν παγίωση τής εθνικής άνεξαρτησίας καί κυ- ριαρχίας. 'Από τήν άλλη πλευρά. ή βιομηχανία χρησιμοποιεί γή γιά τήν άνάπτυξη των εγκαταστάσεων της. 'Η γή αύτή"άναλίσκεται". άλλάζει δηλαδή χαρακτήρα, συνήθως ανεπανόρθωτα.Αύτόείναι ά- κόμα πιό έντονο όταν συνδυάζονται µέ τή βιομηχανία καί δρα- -8- στηριότητες λατόμευσης η χρήσης µετώπου θαλάσσης. όπου οί έ- πιπτώσεις στό φυσικό τοπίο είναι σοβαρότατες καί άνέκκλητες. Παράλληλα, ή βιομηχανία παράγει ύποπρο[όντα (άέρια, ύ- γρά καί στερεά), πού έάν δέν συλλεγούν στήν πηγή, καί διατε- θούν άκίνδυνα, μπορούν νά ρυπάνουν ή καί νά µολύνουν τό γύρω χώρο. "Υπάρχει λοιπόν δίλημμα μεταξύ βιομηχανικής άνάπτυξης καί τής διατήρησης ποιότητας ζωής; Δύο είναι οί πιθανές άπαντήσεις: Σύμφωνα µέ τήν πρώτη. ή βιομηχανία. ώς δραστηριότητα οί- κονοµική μέσα σέ μιά έλεύθερη κοινωνία, έπιλέγει τή χωροθέ- τησή της µέ κριτήρια συμφέροντος. 'Η προσπάθεια δέ έπιβολής περιορισμών στό χώρο έγκατάστασης καί στή διαδικασία προστα- σίας τού περιβάλλοντος άπλώς δημιουργεί δυσχερέστερες συνθή- κες έπιβίωσης καί μάλιστα σέ μιά περίοδο κρίσης καί διεθνούς άνταγωνισμού. Σάν άποτέλεσμα τούσυλλογισµούαύτού, δύο άντί- θετες στάσεις. Είτε "όχι βιομηχανία γιά νά διατηρήσουμε τήν ποιότητα ζωής",είτε"μήν παιδευόμαστε άδικα. ή βιομηχανία μέ τό δυναμισμό της θά έπικρατήσει". Τό αντίθετο υποστηρίζει ή δεύτερη άπάντηοη. 'Οχι μόνο δέ ύπάρχει δίληµμα ανάμεσα στή βιομηχανία καί στήν ποιότητα ζω- ής, αλλά θετική σχέση. 'Η βιομηχανία έπομένως είναι έπιθυµη- τή [έκτός άπό λιγοστές περιοχές παραδοσιακών οίκισµών, ίδι- αίτερου φυσικού κάλλους. τουρισµού). μπορεί δέ νά χωροΘετεί- ται στόν ευρύτερο άστικό χώρο, γιά τόν περιορισμότών μεγάλων µετακινήσεων τών έργαζομένων, ύπό όρισμένες προύποθέσεις. Πρώτη: Τήν προσεκτική τοποθέτηση τών βιομηχανικών συγ- κεντρώσεων. Οί μή όχλούσες μεταποιητικές δραστηριότητες καί µάλιστα οί μικρής κλίμακας καί έντονης άπασχόλησης είναι προ- τιμότερο νά τοποθετούνται σέ έπαωή καί μέσα στήν πόλη, ώστε νά έλαχιστοποιείται ή άπόσταση έργασίας-κατοικίας. Οί μεγα- λύτερες βιομηχανίες. άνάλογα µέ τή φύση τους καί τό βαθμό ό- χλησης πρέπει νά χωροθετούνται σέ είδικές ζώνες, σέ ίκανή ά- πόσταση καί μέ παρεμβολή χώρων πρασίνου ή γεωργικής γής μέ- χρι τίς περιοχές κατοικίας. Δεύτερη: 'Ο περιορισμός τής ρύπανσης καί µόλυνσης.1)πε- -9- ριορισμός αύτός σέ διεθνώς άνεκτά όρια είναι καί τεχνικά δυ- νατός καί στό άμεσο μέλλον άναπόφευκτος. Γιατί καί θα μας έ- πιβληθεί άπό τούς διεθνείς μας έταίρους καί θά καταστεί φυ- σιολογικός άπό τή χρήση σύγχρονων μηχανημάτων καί τήν άποφυ- γή σπατάλης ένέργειας καί ύλης. Λόγοι δέ σχετιζόµενοι μέ τήν καλή ύγεία τών έργατών θά έπιβάλλουν τή διατήρηση καλών συν- θηκών στό περιβάλλον έργασίας. Βεβαίως, ή Πολιτεία πρέπει νά παρέμβει καί νά διευκολύνει τήν οίκονομική προσαρμογή τών πα- λαιοτέρων βιομηχανικών μονάδων στίς νέες περιβαλλοντολογικές συνθήκες. 'Από τίς δύο αύτές άπαντήσεις, ποιά είναι ή όρθότερη; "Ισως ένα συγκεκριμένο παράδειγμα θά είναι χρήσιμο: "Η βιο- μηχανική άνάπτυξη στήν εύρύτερη περιοχή Βόλοα. Σύμφωνα µέ τή δεύτερη άποψη. ή βιομηχανική άνάπτυξη τής περιοχής είναι έπιθυμητή καί μπορεί νά πραγματοποιηθεί χωρίς νά ύποβιβάζει τήν ποιότητα ζωής τών κατοίκων. Βασικό έργα- λείο γιά τήν άρµονική συνύπαρξη είναι τό ρυθμιστικό σχέδιο, πού έχει έπεξεργαστεί ή τοπική αύτοδιοίκηση καί οί κοινωνι- κοί φορείς τής περιοχής καί έχουν έγκρίνει άπό τό 1977 τάδη- μοτικά συμβούλια Βόλου καί Νέας ΄Ιωνίας. Τό σχέδιο ρυθμίσεων τού εύρύτερου χώρου προβλέπει σέ πρώτη φάση 50.500.000 στρέμ γιά βιομηχανικές περιοχές σέ κατάλληλες θέσεις. Είναι δέ πο- λύ θετικό ότι ή ΕΤΒΑ έχει ήδη προγραμματίσει δύο βιοµηχανι- κές ζώνες καί προχωρεί τήν τρίτη στήν περιοχή Βελεστίνου. 'Αλλα όπως ύποστηρίζει ή πρώτη άποψη΄ ότιδηλαδήή βιο- μηχανική άνάπτυξη τού Βόλου είναι γεγονός καί ότι τίποτα δέν μπορεί νά τήν περιορίσει. 'Ο Βόλος έπομένως θά γίνειστό μέλ- λον "Ελευσίνα, μέ βαθύτατα ύποβαθμισμένο περιβάλλον καί μέ χαµηλότατες συνθήκες ποιότητας διαβίωσης. Σάν έπιχείοημα γιά τήν άπαισιόδοξη αύτή άποψη θά µπο- ρούσε νά άναφέρει κανείς τίς τροποποιήσεις πού έπέφερε τόάρ- μόδιο ΄Υπουργείο στό ρυθμιστικό σχέδιο, ύποβάλλοντάς το γιά έγκριση στό 'ΕΘνικό Συµβούλιο Χωροταξίας καί Περιβάλλοντος στίς 11 'Οκτωβρίου 1980 [Τό σχέδιο, σέ συνδυασμό καί μέ τή Λάρισα. δέν έγκρίθηκε άκόμα). Προβλέπεται λοιπόν άπό τό "Υπουργείο, ή καθιέρωση βιο- μηχανικής χρήσης άνατολικά τής Γορίτσας. Τό ρυθμιστικό σχέ- διο, άναγνωρίζοντας τήν οίκονομική σηµασία τού εργοστασίου -1Ο- τσιμέντων, προέβλεπε σέ πρώτη φάση τόν περιορισμό τών λατο- μεύσεων καί τής ρύπανσης καί τή βαθμιαία άποκατάστασητού το- πίου. Στή δεύτερη φάση τήν έναρξη τής διαδικασίας μετάθεσης τού έργοστασίου μέσα στόν εύρύχωρο χώρο τής Μαγνησίαςμέ στό- χο τό έτος 2000. Σήμερα ή θέση τού έργοστασίου παγιώνεται. Είναι δέ φυσικό, ότι ή ύπαρξη θεσµοθετημένης βιομηχανικήςπε- ριοχής, θά περιορίσει τίς δυνατότηες άρνησης καί σέ άλλες άν- τίστοιχες έγκαταστάσεις, (όπως οί δεξαμενές καυσίμων), πού θά θελήσουν νά κτιστούν έκεί. Δεύτερο. τροποποιείται τό ρυθμιστικό πού πρόβλεπε δια- τήρηση τής νεωονιΚής γής στό χώρο μεταξύ βιομηχανικτ'1ς ζώνης καί λιμανιού (Σαμπάν ΄Αγά), χωρίς βεβαίως νά θίγονται οί ση- μερινοί αγρότες, κάτοικοι τής περιοχής. Τό 'Υπουργείο προ- τείνει τή δηµιουργία μιάς μικρής οίκιστικής περιοχής. Τόάπό- λεσμα είναι προφανές: ΟΕκοπεδοποίηση τού συνόλου τής έκτασης μέσα σέ δέκα χρόνια. καί δημιουργία έργατικού γκέτο σέ βάρος καί τής πόλης καί τών μελλοντικών κατοίκων τής περιοχής. Πέρα άπό αύτά διατυπώνεται ή γνώµη δημιουργίας μεγάλης βιομηχανικής ζώνης μετώπου θαλάσσης στόν "Αλμυρό. Κατά τό ρυ- θµιστικό καµιά έγκατάσταση. πού µπορεί νά μολύνει τόν Παγα- σητικό δέν πρέπει νά δηµιουργηθεί πρωτού όλοκληρωθεί ή μελέ- τη τού κόλπου, πού έπονεί τό Ι.Ω.Κ.Α.Ε. καί ύλοποιηθεί πρό- γραμμα καθαρισμού του.Γιά τό λιμάνι. τέλος΄ πρέπει νά έξετα- σθεί μέ προσοχή ή άνάπτυξή του' ώστε νά μή διογκωθεί ύπέρμε- τρα καί άποβεί σέ βάρος τής πόλης. Γιατί ύπάρχουν περιορι- σμοί τού θαλάσσιου καί χερσαίου χώρου, πού δέν μπορείκαί δέν πρέπει νά ξεπεραστούν. Κρίνοντας αίσιόδοξα τίς δύο αύτές άπόψεις, δηλαδή, τής άρμονικής συνύπαρξης ή τής άντίφασης άνάμεσα στή βιομηχανία καί τή διατήρηση τής ποιότητας ζωής. πιστεύω ότι στά χέρια τών κατοίκων τής περιοχής καί τών έκπροσώπων τους είναι νά έ- πιλέξουν καί νά δηµιουργήσουν γιά τήν πόλη τους τίς συνθήκες πού αύτοί έπιθυμούν. 2. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ Η. Ξηρακι6ς, Πολιτικός Μηχανικός Κ. Καραγιάννης, Πολιτικός Μηχανικός Περίληψη 'Εξετάζεται τό ίστορικό τής Βιομηχανικής άνάπτυξης τού Νομού Μαγνησίας πού είναι ένας άπό τούς πιό παραδοσιακά βιο- μηχανικούς Νομούς τής Χώρας. Γιά νά μελετήσει κανείς τίς προοπτικές βιομηχανικής ά- νάπτυξης σέ μία περιοχή, νομίζω ότι έκτός τών άλλων,είναιά- παραίτητο νά έρευνήσει καί τήν ίστορία τής περιοχής. γιά νά δεί κατά πόσο ύπήρχε βιομηχανική δραστηριότητα στό παρελθόν στόν τόπο του, άρα καί κατά πόσο ύπάρχει έξοικειωμένο ή εί- δικευμένο προσωπικό γωάνά έπανδρώσει τίς σημερινέςμελλοντικές βιομηχανικές μονάδες. Μ'αύτή μου. λοιπόν τήν είσήγηση θά προσπαθήσω νά κάνω μιά σύντομη ίστορική άναδρομή στήν έξέλιξη τού µεταποιητικού τομέα στήν περιοχή τού Ν.Μαγνησίας. Γιά νά κάνω δέ τήν άνα- σκόπηση αύτή, θά άναφερθώ σέ τέσσερες (4) διαδοχικές χρονι- κές περιόδους, χωρισμένες μέ κριτήριο τίς κοινωνικές, οίκο- νομικές καί πολιτικές συνθήκες πού έπικρατούσαν στή καθεμία άπ'αύτές. "Ετσι, ή πρώτη περίοδος θά είναι αύτή τής τουρκο- κρατίας. ή δεύτερη άπό τήν προσάρτηση τής θεσσαλίας στό νεο- σύστατο έλληνικό κράτος 1881-1920, ή τρίτη θά είναι ή περίο- δος τού μεσοπολέµου 1920-1940 καί ή τετάρτη ή μεταπολεμική περίοδος μέχρι σήμερα. -12- 1. ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ "Η θεσσαλία καί ή περιοχή μας έπεσαν στόν τουρκικό ζυγό 30 χρόνια νωρίτερα άπό τήν Κων/πολη, δηλαδή τό 1423. Τήν έπο- χή αύτή ό σηµερινός Βόλος ήταν ένα κάστρο μέ λίγους κατοί- κους. στήν περιοχή πού είναι σήμερα ή συνοικία "Παλαιά" καί όνομαζόταν Γόλος ή Κάστρο. Τά χωριά τού Πηλίου καί τής γύρω περιοχής είχαν άναπτυνμένη τή γεωργία. τήν κτηνοτροφία καί είχαν καί µία παράδοση στήν ύφαντουργία καί τή µεταξουργία. 'O Μπέης πού έγκαταστάθηκε στήν περιοχή. οίκειοποιήθηκε πολυάριθμα άκίνητα καί έκτεταμένες γαίες. βοήθησε όμως, καί στήν οίκονοµική έξέλιξη τού τόπου. 'Από τότε άρχίζεικαίδρα- στηριοποιείται ή βιοτεχνία μετάξης. ή παραγωγή βαμβακιού καί μαλλιού, πού άποτελούν καί τίς βάσεις γιά τήν βιοτεχνική καί έµπορική άνθιση τής Θεσσαλίας κατά τούς έπομένους αίώνεςή θά μπορούσαμε νά πούμε καλύτερα ότι ούσιαστικά συνέβαλαν στήν διατήρηση καί προαγωγή τών άλλοτε άκμαίων βιοτεχνιών τού τό- που. Στίς άρχές τού 17ου αίώνα άρχίζει νά ύποχωρεί τό φεου- δαρχικό σύστημα καί παραχωρεί τή θέση του στόν άστισμό, γε- γονός πού δημιούργησε καινούργιες σχέσεις σέ εύρύτερη κλίµα- κα. Τά πηλιορείτικα χωριά, πού είχαν πάρει άπό καιρότό προ- νόμιο νά είναι αύτοδιοίκητα άρχίζουν σιγά-σιγά, έκτόςάπό τήν γεωργική καί κτηνοτροφική τους άπασχόληση, νά έπιδίδονταικαί στό έμπόριο. τήν ναυτιλία καί τήν βιοτεχνία. Κατά τόν 18ον αίώνα ίδρύθηκαν καί λειτούργησαν στά χω- ριά τού Πηλίου, Μακρυνίτσα, Πορταριά, Ζαγορά, Κατηχώρι διά- φορες βιοτεχνίες. Οί κάπες τής Ζαγοράς είναι όνοµαστές τήν έποχή αύτή σέ όλα τά λιμάνια τής Μεσογείου. Είναι καμωμένες άπό χονδρό χνουδωτό ύφασμα πού κατασκευάζεται στά χωριά τής Ζαγοράς. Είναι δέ τόσο καλά ύφασμένο πού είναιάδιάβροχο.'Α- πό τή Ζαγορά οί κάπες περνούν στό Βόλο ή τή θεσσαλονίκη άπ' όπου τίς στέλνουν στόν προορισμό τους. 'Από στοιχείατού Γάλ- λου Προξένου στή Θεσσαλονίκη, μαθαίνουμε ότι πέντε χιλιάδες άπ'αύτές περνούν άπό τά λιµάνια τού 'Αρχιπελάγους, τής Συρίας καί τής Αίγύπτου, δύο χιλιάδες άπό τά λιμάνια τής ΄Αδριατι- κής καί άλλες τόσες άπό τά λιμάνια τής Μεσογείου. -13- "Ενα άλλο σημαντικό προϊόν τής περιοχής ήταν τό μετάξι. πού τό μεγαλύτερο μέρος του τό άπορροφούσε ή άνορά τής θεσ- σαλονίκης. 'Η έτησία παραγωγή μόνο τών χωριών τής Ζαγοράς ήταν 25.000 όκάδες, άπό τίς όποίες 5.000 χιλιάδες χρησιμοποιούν- ταν στόν τόπο γιά τήν κατασκευή μαντηλιών. 6.000 φορτώνονταν γιά τά ύφαντουργεία τής Χίου, ένώ τά ύπόλοιπα στέλνονταν στή Γερμανία καί τή Βενετία. Τό 1779, από πληροφορίες πού ύπάρχουν, έξάγονταν 30 - 35.000 όκάδες μετάξι στήν "Ολλανδία, 'Αγγλία, Γένοβα,Λιβόρνο καθώς καί στή Γαλλία πού άγόραζε έκλεκτότερεςποιότητες. Πε- ρίφημα ήταν τά μεταξωτά μανδήλια τής Πορταριάς πού συναγωνι- ζόταν έκείνα τής Λυώνας. Είσάγονται δέ νήματα άπό τή Σμύρνη καί άλλού γιά βαφή στά γνωστά στήν Εύρώπη βαφεία Ζαγοράς-Κα- τηχωρίου. Τό λιμάνι τού Βόλου είναι ή σκάλα όλης τής Θεσσα- λίας. Παρ'όλο όμως πού ήταν πολυσύχναστο λιμάνι. ή πόλη δέν παρουσίαζε άνάλογη αύξηση πληθυσμού, πού κυµαινότανγύρω(ττίς 3.000, ένώ ή Λάρισα είχε 20.000, τά Φάρσαλα καί ό Τύρναβος 6.000 κλπ. Μεγάλη έπίδοση παρουσιάζει στή θάλασσα τήν έποχή αύτή τό Τρίκερι. "Η χρησιμοποίηση τού άτμού γιά μηχανική κί- νηση μέ τήν όποία άρχισε ή βιομηχανική έπανάσταση τής'Αγγλί- ας. ήταν ένα μεγάλο κτύπημα γιά τήν άναπτυγμένηβιοτεχνίατής περιοχής. "Ετσι ή οίκονομία τής Θεσσαλίας καί τής περιοχής βρίσκεται σέ κρίση καί μαρασμό άπό τίς άρχές τού 1800 έως τή λήξη τής "Ελληνικής "Επανάστασης. Σύντομα όμως άρχισενάι&να- λαμβάνει. Στά χωριά τού Πηλίου ή βιοτεχνική παραγωγή ήταν µι- κρότερη βέβαια άπ"ότι κατά τήν προεπαναστατική περίοδο, ση- μαντική όμως μέχρι τού 1800. όπότε ή βαθμιαία άνάπτυξη πιά τού Βόλου συντέλεσε στή βαθμιαία παρακμή τους. ΄Ετσι τήν έποχή πρίν άπό τήν προσάρτηση τής Θεσσαλίας τό 1881, λειτουργούσαν μερικά, πρωτόγονα βέβαια,έργοστάσιαστήν περιοχή. "Υπήρχε μεγάλη σαπωνοποιία στό Βόλο πού τροφοδοτού- σε όλη τή Θεσσαλία, καθώς έπίσης καί ένα ταπητουργείο. Στά Λεχώνια λειτουργούσε έργοστάσιο μετάξης τών "Αδελφών Κοκωσλή Μεταξουργείο καί μακαρονοποιείο ίδρύθηκε στήν 'Αφησσοτό 1872 άπό 'Ελβετικό οίκο. ή βελτίωση δέ τής άγροτικής κυρίως παρα- γωγής έπέτρεψε τήν άνάπτυξη τού έξαγωγικού έμπορίου. Τό 1852 -14- τό έξαγωγικό έμπόριο έφτασε τά 3.000.000 φράγκα. "Υπήρχαν δέ στό Βόλο έγκατεστημένοι ύποπρόξενοι τής Γαλλίας καί τής Αύ- στρίας. καθώς καί πρακτορείο τών αύστριακών άτμοπλοίων L10- yd. Γιά πολλά χρόνια τό έμπόριο τού Βόλου ήταν στενά συνδε- δεμένο µέ τήν Αύστρία. 2. ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (1881-1920) 'Η προσάρτηση τής Θεσσαλίας στήν έλεύθερη "Ελλάδα, έπη- ρέασε σημαντικά τίς οίκονομικές, κοινωνικές καί πολιτικές έ- ξελίξεις τής χώρας. Τό 1881 βρίσκει τό έμπόριο τού Βόλου σέ μεγάλη άνθιση. Οί έµποροι πού έγκαταστάθηκαν στήν πόλη αύξή- θηκαν σημαντικά, έτσι ώστε ό Βόλος νά χαρακτηριστεί "άποθή- κη τού έμπορίου στή Θεσσαλία μετά τής 'Ελλάδος καί τής "Ανα- τολής". "Η βαθμιαία έμφάνιση τών βιομηχάνων καί χρηματιστών γί- νεται μαζίμέ τήν έμφάνιση τών µεγαλοτσιφλικάδων. 'Η πτώχευση τού 1893. τά έξοδα τού πολέμου τού 1897 καί ό διεθνής οίκο- νομικός έλεγχος πού έπακολούθησε, προκάλεσαν τήν ύποτίμηση τής δραχμής. Παρ'όλα αύτά ή βιομηχανική άνάπτυξη στή περίοδο αύτή ήταν άργή, άλλά σταθερή. Στήν άνάπτυξη τού Βόλου, αύτή τήν έποχή, βοηθούνπολύ ή σιδηροδρομική σύνδεσή του µέ τή Λάρισα καί άργότερα µέ Καρ- δίτσα, Τρίκαλα, όπως έπίσης καί ή κατασκευή προβλήτα 220 μ. τό 1903. Παράλληλα μέ τήν άνάπτυξη τού έμπορίου άρχισε καί ή άνάπτυξη τής βολιώτικης βιομηχανίας. Κατά τήν περίοδο 1900- 1919 ίδρύονται στό Βόλο δύο μεγάλα ύφαντουργεία, ένας άλευ- ρόμυλος καί πολλές άλλες μικρότερες βιοµηχανίες. "Η βιομηχα- νία όμως πού πήρε τήν έποχή αύτή μεγάλη άνάπτυξη είναι έκεί- νη τού καπνού (κατασκευή σιγαρέττων καί συσκευασία καπνού). "Ιδρύονται στό Βόλο τρείς, µικρές βέβαια, καπνοβιοµηχανίες , ένώ οί άποθήκες καπνού είναι πάμπολλες καί άπασχολούν χιλιά- δες έργάτες. 'Ο πληθυσμός τής πόλης τό 1907 ήταν 23.500" ένώ τό 1896 16.700, αύξηση δηλαδή 40%. Τό 1920 είναι 6 χρόνος τής σχετικά μεγαλύτερηςάκμήςτού Βόλου. Τό έξωτερικό μονάχα έμπόριό του φτάνει τά 112 έκατομ. χρυσές δρχ. μέ είσαγωγή 53 έκατ. καί έξαγωγή 59 έκατ. Γενικά τήν περίοδο 1881-1920 ίδρύονται ή άρχίζουν νά έμφανίζονταιώς -15- βιοτεχνίες, οί βιομηχανίες πού θά παίξουν σηµαντικόρόλο στήν άνάπτυξη τής περιοχής στήν περίοδο τού μεσοπολέμου καί μετα- πολεμικά. Τό 1883 ίδρύεται ή σιδηροβιοµηχανία Σταματόπουλου πού κατασκευάζει κάθε είδους γεωργικά μηχανήματα καίέργαλεία καί έχει χυτήρια άτσαλιού, χυτοσιδήρου, όρειχάλκου καί άλου- μινίου. Πρώτες ύλες γιά τήν κατασκευή τών κάθε είδους γεωρ- γικών έργαλείων. μηχανημάτων καί έξαρτημάτων χρησιμοποιείπα- λιά έλάσματα ναυαγίων, παλιά χυτοσίδερα, μαντέμιακαίγιά εί- δικές κατασκευές σίδηρο πού είσάγεται άπό τό έξωτερικό. Τό μηχανοτεχνικό του προσωπικό έφτασε πρίν τόν β΄ παγκόσµιο πό- λεμο τά 400 άτομα. "Εφτασε δέ ή προπολεμική του έτήσια παρα- γωγή τά 11.000.000 δρχ. Τό 1886 ίδρύθηκε τό μηχανουργείο Ρο- δίτη. Στήν άρχή δούλεψε σάν μηχανουργείο. άργότερα παράγει πετρελαιομηχανές Σεμί-Ντήζελ πού είναι καλής ποιότηταςκαίά- πορροφούνται στήν έλληνική άγορά καί στήν Κύπρο. Τό 1895 ίδρύεται άπό τρείς Ζαγοριανούς άδελφούςή άρχαι- ότερη σιδηροβιομηχανία Βόλου ή Α.Ε.Ε. Γκλαβάνης. Γιά μεγάλο χρονικό διάστημα ή βιομηχανία ήταν ή μεγαλύτερη τού Βόλου καί τής χώρας καί έπαιξε σηµαντικό ρόλο στήν οίκονομία τής περι- οχής. Τό 1890 ίδρύθηκε ή καπνοβιοµηχανία Ματσάγγου πού έγινε άργότερα ή σπουδαιότερη βιομηχανία τού Βόλου καί ήταν γιά πολλά χρόνια ό κυριώτερος οίκονομικός παράγοντας τής περιο- χής. Τό 1889 ίδρύεται ή βιομηχανία Παπαρρήγα. Στήν άρχή ξε- κίνησε σάν μία βιοτεχνία. στήν περίοδο όμως τού μεσοπολέµου βελτιώνεται καί άναπτύσσεται σηµαντικά. Παράγει όρειχάλκινα είδη οίκοδοµών, ύδραυλικά είδη, γκαζιέρες καί θερμάστρες πε- τρελαίου. Τά προϊόντα προτιμούνται γιά τήν έξαιρετική ποιό- τητά τους καί έξάγονται στήν Τουρκία, Κύπρο, Αίγυπτο, Λίβα- νο, Συρία, "Ιράν καί ΄Ιράκ. Μία άπό τίς σημαντικές έπίσης βιομηχανίες τού Βόλου πού βρίσκονταν σέ μεγάλη άκμή καί πρόσφερε πολύτιµες ύπηρεσίας, είναι ή ύφαντουργία άδελφών Στυλιανού Παπαγεωργίου. 'Αλλες κλωστοβιοµηχανίες είναι τό έργοστάσιο 'Αδαμοπούλου -Χατζηνι- κολάου καί ή θεσσαλική βιομηχανία Η ΠΡΩΤΗ τών Πέτσιου- Μιχα- λόπουλου καί Σία. -16- 3. ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1920-1940 'Η περίοδος αύτή χαρακτηρίζεται σάν περίοδος κατάλυσης τών φεουδαρχικών σχέσεων τής άγροτικής οίκονοµίας στό θεσσα- λικό χώρο. Μέ τήν μεταβολή τού συστήματος τό 1911 άνοιξε ό δρόμος γιά τή λύση τού άγροτικού ζητήματος. 'Η άγροτική µεταρρύθμι- ση, πού συνεχίστηκε ώς τό 1938, είχε σάν συνέπεια νάέμπορευ- ματοποιηθεί ό γεωργικός τομέας τής οίκονομίας πού στήν περί- οδο τού μεσοπολέμου γνώρισε μιά θεαματική άνάπτυξη. Πολύ βο- ήθησε σ'αύτή καί ό πληθυσμός πού έγκαταστάθηκε στήν περιοχή άπό τήν προσφυγιά τής Μ. 'Ασίας. Τό χάσιµο τής Μ. "Ασίας καί τής Α. Θράκης ήταν σοβαρό πλήγμα γιά τήν έλληνική κεφαλαιο- κρατία. Αύτό είχε έπίδραση καί στό έµπόριο τού Βόλου. Διότι τά έμπόρια τής 'Αθήνας. Θεσσαλονίκης. Πειραιά έπειδή χάθηκε μεγάλο μέρος τής άνατολικής Μεσογείου. όπου άπλωνόταν οίδου- λειές τους. στράφηκαν άναγκαστικά στήν έσωτερική άγορά καί συναγωνιστήκανε µέ τό έμπόριο τού Βόλου. ΄Ετσι ένώ τό 1920 τό έξωτερικό έµπόριο ήταν 112έκατ. τό1923 ήταν μόνο 25 έκατ. χρυσές δρχ. Τό βιομηχανικό κεφάλαιο άντίθεταάναπτύσσεταιτήν έποχή αύτή στό Βόλο πάρα πολύ. Τά παλιά έργοστάσια μεγαλώ- νουν καί ίδρύονται καινούργια. Τό 1921 ίδρύθηκε άπό τό Στυ- λιανό Καπουρνιώτη καί "Αλέξ. Παντή ή σημαντική καί άξιόλογη βιοµηχανία τού Βόλου ""Αλευροβιομηχανία Καπουρνιώτη- Παντή" Παρόμοια είναι καί ή "Αλευροβιομηχανία "'Αδελφών Λούλη" πού ίδρύθηκε τό 1914. Βιομηχανίες πού συµβάλλουν έπίσης άρκετά στήν τόνωση τής οίκονομικής ζωής τής πόλης είναι καίτά έργο- στάσια ζυμαρικών τών Γεωρ. Σκαρίμπα. Σοφιάδη, Σταμάτη καί Βούλγαρη. Τό 1923 κάνει έναρξη ή κεραµοποιία Τσαλαπάτα πού κατα- σκευάζει κεραμίδια βυζαντινού καί γαλλικού τύπου καί τούβλα κάθε είδους. Τό 1924 ίδρύεται τό έργοστάσιο τσιμέντων "ΟΛΥ- ΜΠΟΣ" πού έξελίχθηκε σήμερα σ΄ένα άπό τά μεγαλύτερα καί πιό σύγχρονα έργοστάσια τής Εύρώπης σέ παραγωγή τσιμέντου. "Επί- σης ίδρύονται ένα έργοστάσιο οίνοπνευµατοποιίας, δύο ταπητο- ποιίας καί ένα μεταξουργείο. Τό τραπεζικό κεφάλαιο έπίσης ά- ναπτύσσεται. 'Εκτός άπό τήν Τράπεζα Κοσµαδόπουλου καί τά ύ- ποκαταστήματα µεγάλων Τραπεζών στήν πόλη μας ίδρύονται δύο -17- καθαρά βολιώτικες καί πηλιορίτικες Τράπεζες, ή Τράπεζα Θεσ- σαλίας καί ή Τράπεζα "Εμπορίου καί Βιομηχανίας Βόλου. 'Η οί- κονομική κρίση όμως τού 29-32 ταρακούνησε καί τή βολιώτικη οίκονομία. Οί Τράπεζες πτώχευσαν, μερικά έργοστάσια ύπολει- τούρνησαν ή έκλεισαν. Γρήγορα ήρθε όμως ή άνάκαμψη. Τό 1933 μέ στοιχεία τού "Εμποροβιομηχανικού 'Επιμελητηρίου ύπάρχουν 30 έργοστάσια καί άπασχολούν 5.000 έργοτούπαλλήλους καί χρη- σιμοποιούν συνολικά κινητήρια ύποδύναμη 4.000 ίππων. Τα δύο μεταλύτερα ύφαντουργεία τής πόλης είναι τού Πα- παγεωργίου-Μουρτζούκου σέ παραγωγή μάλλινων καί μαλλινοβάμ- βακων. Είναι δέ τέτοια ή ζήτησή τους στήν έλληνική άγορά πού δέν έπαρκεί ή παραγωγή γιά έξαγωγή. Τό έργοστάσιο "Αξελού παράγει πετρελαιομηχανέςμέχρικαί 200 ίππων καί θεωρείται άπό τίς σπουδαιότερες βιομηχανίεςτών Βαλκανίων. Γίνεται δέ καί έξαγωγή τών προϊόντων στήν Τουρκία. Κύπρο, Αίγυπτο. Μαρόκο καί γενικότερα τήν περίοδο τού μεσο- πολέμου μέ έξαίρεση μιά έλαφριά κάμψη κατά τήν περίοδο 1931- 32, ή έλληνική βιομηχανία δέν έπαυσε νά αύξάνεται καί νά ά- ναπτύσσεται. Είναι βέβαιο ότι ή άνάπτυξη βασίσθηκε κατά κύ- ριο λόγο στήν έκμετάλλευση τών δυνατοτήτων τής έγχώριας άγο- ράς. "Η βιομηχανία άναπτύχθηκε έκτοπίζοντας τήν εύρωπαϊκή ά- πό τήν έγχώρια άγορά. Αύτό έπιβεβαιώνεται άπό τά έξής στοι- χεία: Τό 1928 ή έλληνική βιομηχανία κάλυπτε τό 58% τής έγ- χώριας άγοράς, ένώ τό 1938 τό 79%. "Επίσης ή χρησιμοποίηση πρώτων ύλών είναι 43% καί 25% άντίστοιχα. Αύτόύποδηλώνειμιά έντατικοποίηση στίς διακλαδικές σχέσεις τής έλληνικής οίκο- νομίας καί ίδίως μεταξύ πρωτογενούς καί δευτερογενούς τομέα. 4. ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ 'Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος καί στή συνέχεια ή έμφύ- λια διαμάχη ήταν φυσικό νά όπισθοδρομήσουν τόβιομηχανικότο- μέα ό όποίος μαράζωσε γιά άρκετά χρόνια. 'Η άνάπτυξη ξαναρχίζει κυρίως μετά τό 1960 καί μέ άλμα- τώδη πιά τρόπο άπό τό 1970. Αύτό είχε σάν άποτέλεσμα: - Τήν αύξηση σέ άπόλυτους άριθμούς τού συνολικού μεγέ- θους έπενδύσεων. -18- - Τήν έξειδίκευσή της σέ τομείς προχωρημένης παραγωγι- κότητας καί τώρα στούς κλάδους μετάλλου, οίκοδομικά ύλικά, ένδυσης κ.ά. - Τήν όργάνωση καί λειτουργία τής βιομηχανικής ζώνης. - Τήν όλοένα καί µεγαλύτερη άπασχόληση έργατούπαλληλι- κού προσωπικού. Παράλληλα ό εύρύτερος τομέας τής μεταποίησης πέραν άπό τήν κατηγορία τών μεγάλων μονάδων ύψηλού ποσοστού άπασχολου- μένου προσωπικού διευρύνεται καί συμπληρώνεται άπό μεγάλο ά- ριθμό βιοτεχνιών πού είτε λειτουργούν συμπληρωματικά τών με- γάλων βιομηχανιών (όπως χαρακτηριστικά μπορεί νά άναφερθή 6 κλάδος τού μετάλλου) είτε μονάδων αύτοτελών μέ μέσο όρο άπα- σχολούμένου προσωπικού 2-5 άτομα πού καλύπτουν τήν παραγωγή άγαθών στούς κλάδους ξύλου, έτοίμων ένδυμάτων, ποτών, τροφί- μων κ.ά. Οί βιομηχανίες πού είναι έγκατεστημένες στήνπεριοχή μας σήμερα συγκεντρώνονται σέ πέντε κυρίως κλάδους: 1) Στόν κλάδο τών ύφαντικών είδών: Κυριαρχεί ένα μεγάλο κλωστήριο 100.000 άδραχτιών καί έ- λέγχεται άπό ξένους κεφαλαιούχους, έξάγει τό σύνολο τής πα- ραγωγής του καί άπασχολεί 1000 έργατούπαλλήλους κυρίως γυ- ναίκες. Μεταπολεμικά ό Βόλος διέθετε δύο μεγάλες μονάδες ύ- φανσης οί όποίες όμως χρεωκόπησαν γιά νά δώσουν τή θέση τους σέ άπλά κλωστήρια. Ζ) Στόν κλάδο τής ένδυσης: Κυριαρχεί μιά γερμανική έταιρία έτοίμων ένδυμάτων καθα- ρά έξαγωγική πού άπλώς μεταποιεί είσαγόμενα ύφάσματα καί ά- πασχολεί 600 έργατούπαλλήλους κυρίως γυναίκες. 3) Στόν κλάδο παραγωγής προϊόντων μή μεταλλικών δουκ- "Εδώ κυριαρχεί ένα άπό τά μεγαλύτερα καί πιό σύγχρονα έργοστάσια τής Εύρώπης τσιμέντου μέ κυρίως έξαγωγικό προσα- νατολισμό καί άπασχολεί 700 περίπου άτομα. 4) Στόν κλάδο μεταλλουργικών βιομηχανιών: Διακρίνονται δύο χαλυβουργεία παραγωγής χάλυβος οίκοδο- µής καί στενών χαλυβδοταινιών άπό τήξη πλοιοσιδήρου συνολι- κής δυναμικότητας 500 χιλ. τόννων πού τροφοδοτούν έλληνικές άγορές καί άπασχολούν 1000 έργαζοµένους. -19- 5) Στόν κλάδο κατασκευής προϊόντων έκ μετάλλου: Κυριαρχεί ένα συγκρότημα χαλύβδινων κατασκευών καί χυ- τοχαλύβων έλληνικώνσυμφερόντων μέδυναμικότητα έπεξεργασίας20 χιλ. τόν χάλυβα σέ άπλές καί σύνθετες κατασκευές. Συνολικά 6 τομέας τής μείζονος βιομηχανίας περιλαμβάνει 140 μονάδες μέ έγκατεστημένη ίσχύ 20.000 ίππων συνολικής ά- πασχόλησης 12.000 έργατούπαλλήλων. Φαίνεται λοιπόν ότι γιά μιά οίκονομική δυναμική καί έ- ξελισσόμενη κατηγορία βιομηχανιών τό μεγαλύτερο μέγεθος τών άγαθών προορίζεται γιά έξαγωγή είτε στήν έλληνική είτε στήν ξένη ζήτηση. "Επίλογος Βλέπουμε γενικά ότι 6 N. Μαγνησίας έχει μιά μεγάλη βιο- μηχανική παράδοση. "Ο δευτερογενής τομέας έπαιξε σημαντικό ρόλο στήν άνάπτυξη τής περιοχής καί 6 ρόλος του μέ τά σημε- ρινά δεδομένα θά είναι γιά τό μέλλον καθοριστικός γιάτήν πε- ριοχή μας. 'Η βασική έπιφύλαξη πού μπορεί νά διαπιστωθεί ά- φορά τήν έλλειψη ένός όρθολογικού σχεδιασμού. πού νά χω- ροθετεί καί νά όρίζει μέ προύποθέσεις τήν λειτουργία τών βι- ομηχανικών μονάδων, έτσι ώστε άνισορροπίες πού έχουν προκύ- ψει σήμερακαίκύρια προβάλλονταισάνβασικάστοιχείατού περι- βάλλοντος τής περιοχής, νά περιοριστούν ή τουλάχιστον νά μή έμφανιστούν στό μέλλον μέ πιό έπικίνδυνη μορφή. 3. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΙ Η ΕΝΤΑΞΗ ΣΤΗΝ Ε.Ο.Κ. Κ. Βανέζης, Γεν. Γραμ. Συνδέσμου Βιομηχάνων Θεσσαλίας Περίληψη "Εξετάζονται τα προβλήματα τής έλληνικής βιομηχανίας μέ τήν ένταξη τής χώρας μας στήν Εύρωπαϊκή Οίκονομική Κοινότητα 'Η ένταξη τής χώρας μας στήν Ε.Ο.Κ. τήν 1-1-80, έχειθέ- σει διάφορα έρωτήματα΄ μεταξύ τών όποίων καί τό έρώτημα τής καταστάσεως στήν όποία βρίσκεται σήμερα ή έλληνική βιομηχα- νία΄ τών άδυναμιών της καί τών τυχόν δυσχερειών πού θά άντί- μετωπίσει έξ αίτίας τής έντάξεώς της στήν Κοινότητα. Δυσχε- ρειών πού θά προκύψουν τόσον άπό άποψη παραπέρα άναπτύξεώς της, όσο καί προσαρμογών στίς νέες οίκονομικές συνθήκες πού θά δημιουργηθούν σάν συνέπεια τής έκθέσεώς της στίς έντονες ανταγωνιστικές δυνάμεις μιάς εύρύτερης αγοράς - γιά προϊόντα καί συντελεστές παραγωγής - καί τής ύπαγωγής της σένέουςθε- σμούς καί όργανωτικά πλαίσια, μέσα στά όποία οί έπί μέρους έπιχειρήσεις της κληθούν νά δράσουν καί νά άναπτυχθούν στό μέλλον, σάν μέλη μιάς εύρύτερης "Εύρωπαϊκής Βιομηχανικής Κοι- νότητας". Η ΠΑΡΟΥΣΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ Μέ πολλή συντομία θά μπορούσε νά λεχθεί. ότι ή έλληνική βιομηχανία. στή σημερινή της μορφή, είναι στήν πραγματικότη- τα τό άναπτυξιακό προϊόν τής τελευταίας 30ετίας. Αύτό δέ ση- μαίνει βέβαια ότι ύποτιμούμε τήν προσπάθεια πού έθεσε τή βά- ση τής έκκινήσεως στά προπολεμικά χρόνια. Σήμερα ή έλληνική βιομηχανία άποτελείται άπό ένα ίκανο- -22- ποιητικό άριθμό μικρών άλλά τεχνολογικά έκσυγχρονισμένων έ- πιχειρήσεων. ίδίως σέ νεο-άναπτυχθέντες κλάδους. Παράλληλα όμως ύπάρχει καί μεγάλος άριθμός έπιχειρήσεων χαμηλής άποδοτικότητας. ίδίως στούς παραδοσιακούς κλάδουςπα- ραγωγής καταναλωτικών άγαθών. Οί περισσότερες άπό τίς μονά- δες αύτές είναι βιοτεχνικής μορφής καί έξυπηρετούν τοπικές κυρίως άγορές. "Η πρόοδος πού έπιτεύχθη κατά τήν τελευταία είκοσαετία είναι πράγματι ίκανοποιητική. "Αποδεικτικά στοιχείατού ίσχυ- ρισμού αύτού θά μπορούσαν νά είναι: 1. Τό 1958 ή έλληνική βιομηχανία διέθετε 390 περίπου έ- πιχειρηματικές μονάδες μετοχικής μορφής, πού παρήγαν τό ένα τρίτο τού συνολικού βιομηχανικού προϊόντος, ένώ τό 1977 ό άριθμός τής κατηγορίας αύτής άνήλθε σέ 1673 μέ παραγωγή πάνω άπό τό 80% τού συνολικού βιομηχανικού προϊόντος. Τό στοιχείο αύτό άποδεικνύει τήν έκταση τής διαρθωτικής μεταβολής. πού έ- πήλθε άπό όργανωτικής πλευράς. 2. "Ο ρυθμός αύξήσεως τού προϊόντος κατά τήν περίοδο 1950-1978, σέ σταθερές τιμές άνήλθε σέ 80% περίπου έτησίως. 3. Στή σύνθεση τού προϊόντος παρατηρούμε. ότι ένώ, τό 1950 συνίστατο κατά 74% άπό προϊόντα τελικής καταναλωτικής χρήσεως τό 1979 ή κατηγορία αύτή κατήλθε στό μισό περίπου τού συνόλου, μέ άντίστοιχη αύξηση τής παραγωγής τών ένδιαμέσων καί κεφαλαιουχικών είδών καί τών προϊόντων τής βασικής με- ταλλουργίας. 4. Τά βιομηχανοποιημένα είδη άντιπροσωπεύουν σήμερα τά δύο τρίτα τών έξαγωγών τής χώρας έναντι 14% τό 1961. 5. 'Η παραγωγικότητα κατά τήν περίοδο 1951-1979, αύξά- νονταν μέ μέσο όρο 7% περίπου. Γίνεται λοιπόν προφανές ότι μεγάλο μέρος τήςπροόδου πού έπιτεύχθηκε όφείλεται στήν αύξουσα παραγωγικότητα τών νέων μονάδων. πού είναι κυρίως αποτέλεσμα οίκονομιών κλίμακος πα- ραγωγής. τεχνολογικού έκσυγχρονισμού καί ένδοκλαδικής έξει- δικεύσεως. 'Η πρόοδος αύτή τής έλληνικής βιομηχανίας, σέβρα- χύ σχετικά χρονικό διάστημα' ύπήρξε κατά κύριο λόγο άποτέ- λεσμα δραστηριοποιήσεως τής γηγενούς έπιχειρηματικότητας. έ- πενδύσεων ξένου κεφαλαίου καί συνεργασίας τών έλλήνων βιομη- -23- χάνων μέ ξένες έπιχειρήσεις σέ θέματα τεχνολογίας, πατέντων παραγωγής. management, κοινών συμμετοχικών έπιχειρήσεων κλπ. "Η έπιδειχθείσα κατά τό διάστημα αύτά εύκαμψία προσαρμογής , καί συνεργασίας άπό μέρους τών έλληνικών έπιχειρήσεων, παρέ- χουν τήν πεποίθηση στούς φορείς τής έλληνικήςβιομηχανίας.ό- τι είναι σέ θέση ν"άντιμετωπίσουν μέ έπιτυχία,τουλάχιστονά- πό δικής τους πλευράς, τίς άπαιτήσεις τής έντάξεώς μας, στήν εύρωπαϊκή οίκογένεια. ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ 'Η πίστη αύτή πού βασίζεται στά μέχρι σήμεραθετικάάπο- τελέσματα, δέν σημαίνει βέβαια ότι δέν ύπάρχει καί έπίγνωση τών ύφισταμένων άδυναμιών καί σοβαρών δυσίερειώνκαίτών προ- βλημάτων πού θά άντιμετωπισθούν, άπό τίς περισσότερες έλλη- νικές βιομηχανικές μονάδες. Διότι ή όλη παραγωγική διάρθρωση τής έλληνικής βιομηχα- νίας έξακολουθεί νά έχει όρατά άκόμη, τά χαρακτηριστικά μιάς βιομηχανίας πού άναπτύχθηκε, στό μεγαλύτερο μέρος της, κάτω άπό ένα ίσχυρό προστατευτικό καθεστώς καί μέ βασικό προσανα- τολισμό τήν ίκανοποίηση τής περιωρισμένης έθνικήςάγοράς.Εί- ναι συνεπώς έπόμενο, οί έργοστασιακές μονάδες. άκόμη καί οί μεγαλύτερες, νά είναι μικρού σχετικού μεγέθους σέσύγκρισημέ τίς εύρωπαϊκές. Χαρακτηριστικά άναφέρεται ότι τό 1973 οί μο- νάδες πού άπασχολούσαν μέχρι 50 άτομα, άντιπροσώπευαν τό 99% τών καταστημάτων καί άπασχολούσαν τό 63% τών έργαζομένων στό μεταποιητικό κλάδο. Είδικότερα οί μικρές μονάδες πού άπασχο- λούν μέχρι 9 άτομα άντιπροσωπεύουν τά 93% τού άριθμού τών κα- ταστημάτων1«1ίτά 42% τού άριθμού τών έργαζομένων.Τάάντίστοι- χα στοιχεία γιά τή μεσαία βιομηχανία (μέχρι 50 άτομα) είναι 5.5% γιά τά καταστήματα καί 21% γιά τούς άπασχολουμένους.Στή Γερμανία οί έπιχειρήσεις πού άπασχολούν μέχρι 10 άτομα άντι- στοιχούν στά 13%. στήν "Ιταλία τά 28% καί στήν 'Ολλανδία τά 8%. Αύτό σημαίνει ότι σέ πολλούς κλάδους ύπάρχει μεγάλος ά- ριθμός όριακών έπιχειρήσεων, άπό άπόψεως άποδοτικότητας. ή δέ ποιότητα τής διοικήσεώς των νά μήν είναι ίκανοποιητικής στάθμης. 'Εξ άλλου ή παραγωγικότητα. παρά τήν προαναφερθείσα πρόοδο, έξακολουθεί νά είναι καί κατά μέσο όρο, συγκριτικά -24- χαμηλή. Αύτό είναι άποτέλεσμα πολλών παραγόντων, όπως είναι ή άνεπαρκής άκόμη ένδοκλαδική καί ένδοβιομηχανική έξειδίκευ- ση, τό άντιοικονομικό μέγεθος πολλών έξ αύτών καί ή ύποαπα- σχόληση τού έργοστασιακού των έξοπλισμού. 'Επίσης ή έπίδρα- ση τής περιορισμένης άγοράς γιά τά προϊόντα είναι έμφανής, κυρίως δέ στούς παραδοσιακούς κλάδους καταναλωτικών είδών. Δέν ύπάρχει καμμιά άμφιβολία, ότι όρισμένα άπό τά έμπό- δια, γιά τήν άνταγωνιστική άνάπτυξη τής έλληνικής βιομηχανί- ας, βρίσκονται στήν καθηστέρηση άλλων τομέων τής έθνικής µας οίκονομίας ή τήν έλλειψη έκσυγχρονισμού σέ όρισμένους βασι- κούς θεσμούς όπως είναι π.χ. τό φορολογικό σύστημα, οί γρα- φειοκρατικές διαδικασίες διοικήσεως, ή τεχνική έκπαίδευση κ. ο.κ. "Ολες οί άτέλειες καί καθηστερήσεις στούς τομείς αύ- τούς δημιουργούν σοβαρές έμμεσες έπιβαρύνσεις κόστουςγιάκά- θε βιομηχανία, καί ή έλληνική δέν μπορεί νά άποτελεί έξαίρε- ση. "Η ένταξή μας στήν Κοινότητα έλπίζουμε θά δώσειτήκ|άφορ- μή καί θά άποτελέσει τήν καταλυτική δύναμη γιά τήν έπιτάχυν- ση τών άναγκαίων μεταρρυθµίσεων στούς τομείς αύτούς. ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ Παρά τίς άναμφισβήτητες δυσχέρειες, οί όποίες είναι φυ- σικό νά έμφανιστούν κατά τή μεταβατική περίοδο καί οί όποίες είναι άλλωστε άναπόφευκτες σέ κάθε άναπτυξιακή προσπάθεια, ή ένσωμάτωση στόν οίκονομικό χώρο τής Εύρωπαϊκής Κοινότηταςδέν είναι δυνατό παρά νά άποβεί εύεργετική γιά τήν έλληνική βιο- μηχανία, δεδομένου ότι άπέδειξε κατά τήν περίοδο τής συνδέ- σεως, ότι καί εύκαμψία προσαρμογής διαθέτει καί σχετική έ- μπειρία έχει άναπτύξει. _ T6 έπιχείρημα έξ άλλου ότι ή έξαγωγική έπίδοση στηρίχθη- κε κατά κύριο λόγο στήν κρατική βοήθεια δέν στηρίζεται, δε- δομένου ότι ή παρεχομένη βοήθεια, μέρος μόνο άντισταθμίζει τήν δημιουργηµένη έπιβάρυνση, άπό τό έλαττωματικό σύστημα έμ- μεσης φορολογίας καί τούς δασμούς πού ύπεισέρχονται στό κό- στος τής βιομηχανικής παραγωγής. Μελέτη πού έγινε μέστοιχεία τού 1975 άπέδειξε ότι ένώ ή βοήθεια στό σύνολό της, άνέρχε- ται στό 10.8% τής άξίας τών έξαγωγών, κατά μέσο όρο, ή μέση έπιβάρυνση άπό τούς προαναφερθέντες λόγους, άνέρχεται σέ 22% -25- περίπου, μέ ποσοστά πού κυμαίνονται βεβαίως άπό κλάδο σέκλά- δο. Τό γεγονός ότι οί έλληνικές βιομηχανικέςέπιχειρήσειςθά έκτεθούν στόν άνταγωνισμό τών βιομηχανιών τής Κοινότητας,δέν ύπάρχει άμφιβολία ότι θά δημιουργήσει γι'αύτές πιέσειςκαίθά φέρει σέ δύσκολη θέση πολλές άπ'αύτές. Τελικά όμως πιστεύου- με ότι οί πιέσεις αύτές θά είναι εύεργετικές διότι θά έξυγι- άνουν καί ύποβοηθήσουν τήν παραπέρα άνάπτυξη καί µάλιστα σέ ύγιέστερη τής σημερινής βάση. Κάτω άπό τήν πίεση τών δυνάμε- ων τού άνταγωνισμού, πολλές μικρές χαμηλήςάποδοτικότηταςβι- ομηχανικές μονάδες θά άναγκασθούν είτε νά έκσυγχρονισθούν ά- νασυγκροτούμενες, είτε νά συγχωνευθούν μέ άλλες, είτε νά έ- ξειδίκευΘούν σέ όρισμένα μόνο είδη, είτε τέλος νά έγκαταλεί- ψουν τό πεδίο. Τό τελευταίο δέν νομίζουμε ότι θά συμβεί σέ έκταση μεγαλύτερη έκείνης, ή όποία συνήθως συμβαίνει καί κά- τω άπό τίς σημερινές συνθήκες. ΄Εξ άλλου, βιομηχανικές έπιχειρήσεις, πού ύπόκεινται ί- διαίτερα σέ οίκονομίες κλίμακος παραγωγής καί έξειδίκεύσεως, όπως είναι οί περισσότεροι κλάδοι τής έλαφράςβιομηχανίαςκα- ταναλωτικών είδών ή άλλων τελικών προϊόντων ή πολλές μηχα- νουργικές βιομηχανίες, θά ύποφέρουν μόνο ύπό μορφή διαρθρω- τικών προσαρμογών, οί όποίες Θά καταστούν άπαραίτητες μέ τήν ένταξη καί όχι λόγω άντιοικονομικής των άναπτύξεως σάν άπο- τέλεσμα τής δασµολογικής προστασίας τού παρελθόντος. Στή κα- τηγορία αύτή συμβαίνει νά περιλαμβάνεται τό μεγάλο μέρος τής έλληνικής βιομηχανίας. Θά πρέπει νά σημειωθεί έξ άλλου ότι, τό μέγεθος τής έλ- ληνικής οίκονομίας καί ή σύνθεση τών οίκονομικών της πόρων, είναι τέτοια, ώστε νά προσδίδουν σέ πολλούς κλάδους τής έλ- ληνικής βιομηχανίας ρόλο συμπληρωματικότητας έναντι τών βιο- μηχανιών τής Κοινότητας καί όχι άνταγωνισμού. "Ο συχνά διατυπούμενος φόβος, ότι οί τεράστιεςπολυεθνι- κές εύρωπαϊκές βιομηχανίες θά θέσουν έκ ποδών πολλές άπό τίς έλληνικές βιομηχανικές έπιχειρήσεις, νομίζουμε ότι είναι υ- περβολικός. "Η μέχρι τώρα έμπειρία όδηγεί στήν πεποίθηση οτι ύπάρχουν, όπως αναφέραμε, σοβαρές συμπληρωματικότητες, ή έκ- μετάλλευση τών όποίων θά άποβεί σέ όφελος όλων. -26- 'Η ένσωμάτωση στόν οίκονομικό χώρο τής Κοινότητας Θάδη- μιουργήσει άσφαλώς τίς άναγκαίες πιέσεις γιά τόν έκσυγχρονι- σμό τών Θεσμών, όπως π.χ. είναι τό φορολογικό σύστημα, πάνο- μικά πλαίσια όργανώσεως καί διεξαγωγής τής παραγωγής καί τών συναλλαγών. οί διαδικασίες τής δημόσιας διοικήσεως. τό χρη- ματοδοτικό καί έκπαιδευτικό σύστημα κ.ο.κ. οίάνεπάρκειες τών όποίων συνιστούν. όπως άναφέρθηκε. έµπόδια γιά μιά ταχύτερη άνάπτυξη τής έλληνικής βιομηχανίας. Δέν θά ήταν έπίσης σκόπιμο νά παραγνωρισθεί καί ή συµ- βολή τών χρηματικών πόρων. πού θά προέρθουν άπό τό Εύρωπαϊ- κό Ταμείο Περιφερειακής 'Αναπτύξεως (ΕΤΠΑ). όπως έπίσης καί άπό τήν Εύρωπαϊκή Τράπεζα "Επενδύσεων (ΕΤΕ). Δέν ύπάρχει άμ- φιβολία ότι οί πηγές αύτές χρηματοδοτήσεων, μαζί μέ τή χρη- ματοδοτική βοήθεια τής Εύρωπαϊκής Κοινοπραξίας "Ανθρακος καί Χάλυβος σέ είδικές περιπτώσεις. θά συμβάλουν άποφασιστικά. άφ"ένός στή δημιουργία προγραμμάτων έργων ύποδομής, άφ" έτέ- ρου στήν έξεύρεση κεφαλαίων πού άπαιτούνται γιά τήν ίσόρροπη καί ταχύρρυθμη άνάπτυξη τής έλληνικής βιομηχανίας. Τό κύριο άναπτυξιακό πρόβλημα τής έλληνικής βιομηχανίας συγκεντρώνεται στήν προσαρμογή τών θεσμικών πλαισίων καί τήν ύποβοήθηση τής άναδιαρΘρώσεως τών οίκονομικών δραστηριοτήτων. Κάτω άπό τίς ύφιστάμενες συνθήκες, ή άντιμετώπιση καί ή σύν- τομη καί έπιτυχής έπίλυση προβλημάτων τού είδους αύτού είναι δυσχερής έξ αίτίας τών συνήθων άντιδράσεων έκ μέρους συμφε- ρόντων ή προκαταλήψεων. 'Η ένταξή μας νομίζουμε ότι θά έπενεργήσει σάν έξωτερι- κή δύναμη πιέσεως καί σάν καταλύτης γιά τήν σύντομη ύπερνί- κηση τής άντιστάσεως γιά τίς άναγκαίες μεταβολές. Μ"αύτό τό πνεύμα καί μέ τά δεδομένα τού 18ετούς έμπειρί- ας συνδέσεως, πιστεύουμε ότι θά μπορέσουμε νά άντιμετωπίσου- με μέ έπιτυχία τά μεταβατικά προβλήματα τής έντάξεως. 4. ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ - Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ Χ. 'Αντωνίου, Μηχανολόγος - 'Ηλεκτρολόγος, 'Αντιπρόεδρος ΤΕΕ Μαγνησίας Ν. Δεµίρη, ,Αρχιτέκτων, Βοηθός Α.Π.Θ. Τ. Κωτσιόπουλος, 'Αρχιτέκτων, Δρ. Μηχ|κός (ΑΠΘ), Ph.D. (Edim- burgh), Έπιµελητής Α.Π.Θ. Περίληψη Στήν είσήγηση έξετάζεται καταρχήν ή σχέση άνάμεσα στή βιομηχανία καί τό πανεπιστήμιο στή Δυτική Εύρώπη άπότόνόψι- μο μεσαίωνα μέχρι σήμερα. Τονίζεται ότι ή σχέση αύτή όδήγησε σέ μία άλληλεξάρτηση πού είχε έπιπτώσεις στήν έρευνα καί τή διδασκαλία τών πανεπιστημίων καί έκφράστηκε μέ σαφήνεια στή χωροθέτηση τόσο τής βιομηχανίας όσο καί τού πανεπιστήμιου. 'Εξετάζεται έπίσης άναλυτικότερα τό ίδιο ζήτημαστή΄Ελ- λάδα. Διαπιστώνεται ότι ή χωροθέτηση τής βιομηχανίας άκολού- θησε τό στρεβλό μοντέλο άνάπτυξης τού έλλαδικού χώρου μέ τίς περιφερειακές άνισότητες καί τόν ύδροκεφαλικό όγκο τής πρω- τεύουσας. Διαπιστώνεται άκόμη ότι ή θέση τών νέων πανεπιστη- μίων έπιλέχτηκε έτσι ώστε νά παίξουν ένα άντισταΘμιστικό ρό- λο ένισχύοντας τήν άποκέντρωση χωρίς όμως ένδείξεις έπιτυχί- ας µέχρι σήμερα. Τό πανεπιστήμιο σήμερα έχει νά παίξει ένα πολλαπλό ρόλο πού τό κάνει άναντικατάστατο. 'Εκτός άπό τήν παραγωγή τεχνι- κά έκμεταλλεύσιμης γνώσης καί στελεχών συμβάλλει στήν άνά- δειξη καί καλλιέργεια τής πολιτιστικής κληρονομιάς τής περι- -28- οχής όπου έντάσσεται καί. άκόμη. στήν άνάπτυξη τής πολιτικής συνείδησης τόσο τών μελών του όσο καί τού κοινωνικού του πε- ριβάλλοντος. Στήν περίπτωση τού Βόλου. τρίτου βιομηχανικού κέντρου στήν 'Ελλάδα σήμερα. είναι αύταπόδεικτη ή άνάγκη άμεσης δη- μιουργίας πανεπιστήμιου πού θά συμβάλει στήν προώθηση τής έ- ρευνας καί πού θά είναι στενά συσχετισμένο μέ τήν βιομηχανία τής περιοχής. Παράλληλα. όμως γιά νά παίξει τόν πολλαπλό του ρόλο ένα τέτοιο πανεπιστήμιο πρέπει νά έχει πολυκεντρικήμορ- φή καί νά συσχετίζεται μέ τόν πολεοδομικό ίστό τής πόλης. Στήν άνακοίνωση παρουσιάζεται συνοπτικά μιά πρόταση ρυ- θμιστικού σχέδιου ένός πανεπιστήμιου πού χρησιμοποιεί καί ύ- πάρχοντα κτίρια τής πόλης. πρόταση πού έκπονήθηκε στά πλαί- σια έρευνητικού προγράμματος τού "Εργαστηρίου Είδικής Κτιρι- ολογίας τού Α.Π.θ. Ι. "Η δημιουργία τών πρώτων πανεπιστημίων τοποθετείται γύρω στά τέλη τού 1Ζου αίώνα στήν "Ιταλία. τή Γαλλία.τή Βρε- τανία καί λίγο άργότερα στή Γερμανία. Τά πρώτα πανεπιστήμια. τά λεγόμενα "πρότυπα", όπως αύτά τής Bologna, τού Παρισιού. τής "Οξφόρδης καί τού Καίμπριτζ ήταν σχολές μέ έπαγγελματικό προσανατολισμό-στοχεύοντας στήν έκπαίδευση άξιωματούχων τής έκκλησίας καί τού κράτους - παρ'όλες τίς διαφορές τουςισέθέ- " ματα έσωτερικής δημοκρατίας καί αύτονοµίας (πχ. φοιτητικά πανεπιστήμια" τού Νότου σέ άντίθεση μέ τά "πανεπιστήμια τών δασκάλων" τού Βορρά). Τά πανεπιστήμια αύτά κληροδότησαν μέ- χρι τίς μέρες μας μία σειρά άπό πρωτοποριακούς, γιά τήν έπο- χή τους, θεσμούς καί παράλληλα μετασχηματίσθηκαν σέ μεγάλο βαθμό. περνώντας άπό τήν αύτονομία στήν έξάρτηση καί άπό τήν κινητικότητα στήν ίδρυματοποίηση. Στή μεταβατική περίοδο πρός τόν καπιταλισμό, μέ τή γε- νίκευση τού έμπορίου μέ τή δημιουργία μυάς ίσχυρής έμπορευ- ματικής τάξης καί μέ τήν άποσύνθεση τών φεουδαρχικών δοµών, στήν άνώτατη έκπαίδευση παρατηρούνται σημαντικές έξελίξεις. Παράλληλα μέ τήν άνάπτυξη τών κλασσικών έπιστημών άνα- πτύσσεται ή ίατρική, οί φυσικές έπιστήμες καί τά μαθηματικά. Τά πανεπιστήμια περνούν σέ μιά φάση άμεσης έξάρτησης άπό τό -29- κράτος καί έκφράζονται σαφέστερα στό χώρο. "Επίσης, έμφανί- ζονται καί τά πρώτα δείγματα άνεξαρτητοποίησης τήςέρευναςά- πό τή διδασκαλία μέ τήν δημιουργία τών άκαδημιών ένώ άργότε- ρα θεσπίζεται καί συνειδητοποιείται τό δόγμα τής "άκαδημαϊ- κής έλευΘερίας". Στά τέλη τού 18ου αίώνα ή βιομηχανική έπανάσταση στήν Βρετανία καί τό πέρασμα στόν καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής συμπίπτουν μέ τή διαμάχη μεταξύ νεοουμανισμούκαί διαφωτισμού, τή διαμάχη μεταξύ τού ίδεώδους τής κοινωνικής άνάπτυξης μέσα άπό τήν αύτονομία τής έπιστήμης καί τού ίδεώδους τήςέπαγγελ- ματικής έκπαίδευσης. Στό πλαίσιο αύτής τής διαμάχης δημιουρ- γούνται στά μέσα τού 190υ αίώνα, στήν "Αγγλία, τά civic uni- versities μέ τή χρηματοδότηση τής βιομηχανίας. Τά πανεπιστή- μια αύτά καθιέρωσαν γιά πρώτη φορά μιά έκπαίδευση προσανατο- λισμένη στούς σκοπούς τής βιομηχανίας, μέ έμφαση στίς θετι- κές έπιστήμες καί τήν τεχνολογία. Τό γεγονός αύτά μπορεί νά χαρακτηριστεί σάν ή πρώτη προσέγγιση τών πανεπιστημίων μέ τή βιομηχανία. "Η προσέγγιση αύτή έγινε μέ άρκετή καθυστέρηση, μισό περίπου αίώνα μετά τό ξεκίνημα τής βιομηχανικής έπανά- στάσης καί τής άνάπτυξης τής μηχανοκίνητης βιομηχανίας. "Από τήν έποχή αύτή μέχρι σήμερα τό πλησίασµα τού πανε- πιστήμιου καί τής βιομηχανίας πήρε διάφορες μορφές σάν άπο- τέλεσμα κάθε φορά τών κοινωνικο-οίκονομικών δεδομένων. Μετά άπό τήν φάση τής μή συσχέτισης … τήν έποχή, δηλαδή, τής άνε- ξάρτητης ατομικής έρευνας καί τών έφεύρεσεων- καί τήφάσητής πρώτης έμφάνισης τής χρηματοδοτούμενης άπό τή βιομηχανία πα- νεπιστημιακής έρευνας, έμφανίζεται γιά πρώτη φορά ή αύτόνομη έρευνα σέ έργαστήρια πού άνήκουν σέ βιομηχανικές έπιχειρή- σεις. 'Η έρευνα αύτή είναι έφαρμοσμένη, είναι μέ άλλα λόγια παραγωγή τεχνολογίας καί μάλιστα άνεξάρτητης άπό τά πανεπι- στήμια. 'Από τότε καί μετά ή παραγωγή τεχνολογίας γίνεταιέν- δογενής μεταβλητή τού οίκονομικού συστήματος, αίτία άλλά καί άποτέλεσμα τής συγκέντρωσης τού κεφαλαίου πού πραγματοποιεί- ται μέσα στόν 200 αίώνα. Σημαντικές, άκόμη, έξελίξεις μέσα στόν 200 αίώνα είναι: 6 παρεμβατικός ή καί κυρίαρχος ρόλος τού κράτους ώς πρός τόν -30- συντονισμό ή καί τήν αύτόνομη διεξαγωγή τής έρευναςστόπλαί- σιο τής κρατικο-μονοπωλιακής μορφής τού καπιταλισμού, είναι άκόμη 6 συντονισμός τής έρευνας σέ διακρατικό έπίπεδο ή σέ έπίπεδο πολυεθνικών έταιρειών. Τέτοια φαινόμενα εύρύτερου συντονισμού παρατηρούνται ίδιαίτερα σέ τομείς βασικής ή καί έφαρμοσμένης έρευνας πού άπαιτούν έγκαταστάσεις μέ πολύ ύψη- λό κόστος. "Ενα κεντρικό χαρακτηριστικό τής έρευνας στόν 200 αίώνα είναι ότι ή άνάπτυξή της συνδέεται όλο καί περισσότερο μέ τή χρήση προηγμένης τεχνολογίας. "Ετσι, φαινόμενα πού παρατη- ρούνται στήν άνάπτυξη καί τή μεταφορά τεχνολογίας συνδέονται όλο καί περισσότερο μέ τήν άνάπτυξη καί κατανομή τής έρευνας. "Ενα τέτοιο σημαντικό φαινόμενο είναι ή έμπορευματοποίηση τής τεχνολογίας, πού γίνεται άντικείμενο άγοραπωλησίας. 'H έμπο- ρευματοποίηση αύτή δέν είναι άσχετη μέ τό φαινόμενοτής έμπο- ρευματοποίησης τής ίδιας τής έρευνας καί μέ ένα άπό τά κύρια χαρακτηριστικά τής λεγόμενης έπιστημονικοτεχνικής έπανάστα- σης δηλαδή τήν μετατροπή τής έπιστήμης σέ παραγωγική δύναμη. * "Η δεκαετία τού '60 είναι έποχή-τομή στίς πανεπιστημια- κές έξελίξεις καί κυρίως στή σχέση πανεπιστήμιού-βιομηχανίας. Τά πανεπιστήμια στηριγμένα στήν ίδεολογία τού 19ου(1ίώνα βρέ- θηκαν σέ άντίθεση μέ τό εύρύτερο κοινωνικό καί οίκονομικό πε- ριβάλλον. Τό κράτος έπεμβαίνει γιά πρώτη φορά δυναμικά σέ|Ιιά σειρά μεταρρυθμίσεων. Οί μεταρρυθμίσεις αύτές είναι άποτέλε- σμα δύο παραγόντων: 1. τών αίτημάτων τών κρατικών φορέων καί κυρίως τών έκπροσώπων τής βιομηχανίας γιά ένα έκπαιδευτικό σύστημα κατάλληλο γιά τήν παραγωγή τεχνολογίας καί είδικών τεχνικών, γιά ένα έκπαιδευτικό σύστημα βασικό μοχλό τής οί- κονομικής άνάπτυξης στά πλαίσια τού διεθνούς άνταγωνισμού, & 2. τών διεκδικητικών πιέσεων τών πανεπιστημιακών φορέων γιά περισσότερη δημοκρατία καί κοινωνικό περιεχόμενο στίς σπου- δές. Αύτοί οί δύο παράγοντες μέσα στά πλαίσια πού καθόριζαν ή ίστορία, ή παράδοση, οί κοινωνικές. οί οίκονομικές καί οί πολιτικές συνθήκες κάθε χώρας όδήγησαν στήν πολυμορφία, τών δυτικοευρωπαϊκών συστημάτων άνώτατης παιδείας. Παρ"όλητή πο- λυμορφία, κοινά χαρακτηριστικά σέ όλες τίς χώρες ήταν: ή αύ- -31- ξηση τών ανώτατων σχολών καί τών φοιτητών, ή έξασθένηση πα- ραδοσιακών θεσμών. ή έμφαση στίς μεταπτυχιακές σπουδέςκαίτή έρευνα καί ή δημιουργία συστημάτων μετεκπαίδευσης πτυχιούχων καί έκπαίδευσης έργαζομένων. Οί νέες άνάγκες οίκονομικής άνάπτυξης καί 6 νέος παρεμ- βατικός ρόλος τού κράτους όδήγησαν σέ μία προσέγγιση βιομη- χανίας καί πανεπιστημίου πού ύλοποιείται τόσο στόέπίπεδοτής έρευνας, γιά τήν παραγωγή τεχνικά έκμεταλλεύσιμης γνώσης, ό- σο καί στό έπίπεδο τής διδασκαλίας γιά τήν παραγωγή στελεχών 'Η προσέγγιση αύτή έπηρεάζει σημαντικά τρία κύρια χαρακτηρι- στικά τών πανεπιστηµίων: τό μέγεθος. τόν έκπαιδευτικό προσα- νατολισμό καί τή χωροθέτησή τους τόσο σέ έπίπεδο χώρας, όσο καί σέ σχέση μέ τήν πόλη. "Ο έπηρεασμός αύτός, βέβαια, δέν είναι άπόλυτα καθοριστικός γιά τά χαρακτηριστικά αύτά, καθώς τά πανεπιστήμια έξακολουθούν νά κρατούν ένα σημαντικό βαθμό άνεξαρτησίας, στηριγμένα στήν παράδοση τής άκαδημαίκής αύτο- νομίας. "Αν προσπαθήσει κανείς νά δεί άναλυτικώτερα ποιά είναι τά χαρακτηριστικά τής προσέγγισης βιομηχανίας καί πανεπιστη- μίου, όπως αύτά έκφράζονται στήν πανεπιστημιακή έρευνα καί διδασκαλία, θά διαπιστώσει καταρχήν ότι τό πανεπιστήμιο άρ- χίζει νά χάνει τήν άποκλειστικότητα του στήν παραγωγή γνώσης καί τεχνολογίας. Θά διαπιστώσει άκόμη, ότισυμβαίνουνπράγμα- τα σάν τά παρακάτω: - Χρηματοδοτείται τό πανεπιστήμιο γιά είδικά έρευνητικά προγράμματα - κυρίως έφαρμοσμένης έρευνας … από βιομηχανικές έπιχειρήσεις ή κλάδους τής βιομηχανίας. - Προσανατολίζονται πανεπιστημιακά έρευνητικά προγράμ- ματα στίς άνάγκες τών βιομηχανιών τής εύρύτερης περιοχής τού πανεπιστημίου. - Προσανατολίζονται πανεπιστημιακά έρευνητικά προγράμ- ματα στή μελέτη προβλημάτων πού άφορούν στίς συνθήκες έργα- σίας μέσα στούς χώρους παραγωγής. - Συμμετέχουν έκπρόσωποι τού πανεπιστημίου καί τής βιο- μηχανίας σέ άνώτατα όργανα τής πανεπιστημιακής διοίκησης καί σέ κεντρικά όργανα προγραμματισμού τής έρευνας. - "Απασχολούνται μεταπτυχιακοί φοιτητές-έρευνητές στήν βιομηχανία. ...3Ζ- -Τοποθετούνται, μέ προηγούμενη έξουσιοδότηση άπό τό κρά- τος, έκπρόσωποι τής βιομηχανίας στά πανεπιστήμια. "Εργο τους είναι ή πληροφόρηση γιά τήν πορεία τής έρευνας καί ή παροχή συμβουλών γιά τεχνικά προβλήματα στίς έπιχειρήσεις τής εύρύ- τερης περιοχής τού πανεπιστημίου. 'Υπάρχουν, άκόμη, καί έπιπτώσεις στή διδασκαλία όπως οί παρακάτω: . — Τά πανεπιστημιακά προγράμματα βασίζονται στήν άντίλη- ψη τής μικτής δραστηριότητας τού φοιτητή στόν. έκπαιδευτικό χώρο καί στό χώρο τής παραγωγής. - "Απασχολούνται έπιστήμονες άπό τή βιομηχανία στά πα- νεπιστήμια μέ έργο τήν παρουσίαση διαλέξεων ή τήν καθοδήγηση φοιτητών. - Θεσμοθετούνται διαδικασίες έκπαίδευσης ή μετεκπαίδευ- σης τού έργατικού καί τού έπιστημονικού δυναμικού τής βιομη- χανίας στά πανεπιστήμια (δικαίωμα κατοχυρωμένο στήν "Ιταλία μέ τό θεσμό τών 150 ώρών καί στή Γαλλία μέ τό θεσμό τής δι- αρκούς έκπαίδευσης). Αύτές οί μορφές συνεργασίας, παρ'όλες τίς διαφοροποιή- σεις τους άπό χώρα σέ χώρα, όδήγησαν σέ χωροθετικές άλληλε- ξάρτήσεις τών βιομηχανιών καί τών πανεπιστημίων. "Ετσι, ΄άν παρακολουθήσει κανείς τήν πορεία τής έξέλιξης τής βιομηχανί- ας, θά διαπιστώσει ότι οί παράγοντες πού παίζουν σημαντικό ρόλο στήν έπιλογή τού τόπου έγκατάστασης τών βιομηχανιών έ- χουν άλλάξει. "Οπως τονίζει ό Π. Λουκάκης (Τεύχος 3-4/76 τού περιοδικού Ο ΠΟΛΙΤΗΣ), ό άριστος τόπος έγκατάστασης τών βιο- μηχανιών μέχρι πρόσφατα προσδιοριζόταν άπό παράγοντες όπως τά τεχνικά στοιχεία λειτουργίας τών βιομηχανικών έγκαταστά- σεων, οί πηγές πρώτων ύλών, ή άνάγκη μεγάλου άριθμού άνειδί- κευτων έργατών, τά διαθέσιμα μεταφορικά μέσα, οί διαθέσιμες πηγές ένέργειας, ή έλάχιστη άπόσταση μεταξύ τόπου παραγωγής καί άγοράς. Οί παράγοντες αύτοί σήμερα έχουν διαφοροποιηθεί σάν άποτέλεσμα τής τεχνικής προόδου καί τής έξέλιξης τής δο- μής τής βιομηχανίας… Οί βιομηχανίες άποδεσμεύονταιάπόπεριο- ρισμούς τού φυσικού περιβάλλοντος. Προσανατολίζονται γιά τήν …έγκατάστασή τους σέ περιοχές μέ συγκεκριμένα τεχνολογικά, οί- κονομικά καί κοινωνικά πλεονεκτήματα, όπως ή ύπαρξη ύπηρεσί- -33- ών. ή ύπαρξη έξειδικευμένου έργατικού δυναμικού, ή ύπαρξη κοινωνικών ύπηρεσιών, ή ύπαρξη πολιτιστικο-ψυχαγωγικών δρα- στηριοτήτων καί, αύτό πού μάς ένδιαφέρει έδώ περισσότερο, ή ύπαρξη πανεπιστημίων καί έρευνητικών κέντρων δηλαδή πηγών έ- πιστημονικού δυναμικού καί τεχνικά έκμεταλλεύσιμης γνώσης. "Αντίστοιχη λογική χωροθέτησης-λογική πού συσχετίζει τή βιομηχανία μέ τό πανεπιστήμιο- έφαρμόζεται καί στή χωροθέτη- ση τών πανεπιστημίων τουλάχιστο όσον άφορά στά νέα πανεπι- στήμια. Τό μέγεθος, ή θέση. καί ό έκπαιδευτικός προσανατολι- σμός είναι άμεσα έπηρεασμένα άπό τά χαρακτηριστικάτής βιομη- χανίας. Είναι φανερό ότι τό πανεπιστήμιο αναζητεί πιά τό ί- διο τή σχέση του μέ τήν παραγωγή. προσεγγίζει καί προσανατο- λίζεται στή βιομηχανία καί έγκαταλείπει σταδιακά τόδόγματής αύτόνομης άνεξάρτητης έπιστήμης. ένα δόγμα άλλωστε χωρίς πε- ριεχόμενο μιά καί άκόμα καί τέτοιου είδους έπιστήμη δέν μπο- ρεί πιά μόνο του νά άσκήσει. "Ετσι, άν προσπαθούσαμε νά συνοψίσουμε σήμερα τό ρόλο τού πανεπιστημίου σ'ένα εύρύτερο κοινωνικό πλαίσιο θά λέγα- με, άντινράφοντας τόν JUrgen Habermas, ότι είναι ένας ρόλος σύμπλοκος πού κύριο χαρακτηριστικό του είναι ή παραγωγή τε- χνικά έκμεταλλεύσιμης γνώσης. ή παραγωγή στελεχών καί. άκό- μη.ή αναπαραγωγή του ίδιου τού πανεπιστήμιου καί τού προσω- πικού του. Είναι σημαντικό όμως νά θυμόμαστε πάντοτε ότι τό πανεπιστήμιο έχει άναπτύξει ίστορικά καί ένα βαθμό αύτονομί- ας θεσμικής, άκαδημαίκής καί, σ΄ένα βαθμό, οίκονομικής, έτσι ώστε νά μπορεί νά παίζει μιά σειρά άπό ρόλους πούμοιάζουννά είναι συμπληρωματικοί είναι όμως ούσιαστικοί καί άναπόσπαστα δεμένοι μέ τήν ταυτότητά του. Τέτοιοι ρόλοι -ή "παραλειτουρ- νίες" - τού πανεπιστήμιου είναι, όπως σημειώνει 6 Hebermas, πρώτα. ή παροχή στούς φοιτητές του ένός έλάχιστου άπό τούς νόμους τής έπαγγελματικής έμπειρίας, δεύτερο, ή συντήρηση.έ- ξέλιξη ή καί ό μετασχηματισμός τής πολιτιστικής κληρονομιάς, τής περιοχής όπου έντάσσεται τό πανεπιστήμιο καί, τρίτο,ή ά- νάπτυξη τής πολιτιστικής συνείδησης τών μελών του… μιά άνά- πτυξη πού δέν συνεπάγεται άπαραίτητα τήν άμεση πολιτικοποίη- ση τού πανεπιστήμιου άλλά μπορεί νά έρθει σάν άποτέλεσμαμιάς βαθύτερης συνειδητοποίησης τής γνώσης καί τής κοινωνικής της σημασίας. -34- '0 σύμπλοκος αύτός ρόλος είναι άπαραίτητο νά λογαριάζε- ται κάθε φορά πού μπαίνει ένα πρόβλημα συσχέτισης τού πανε- πιστημίου μέ τή βιομηχανία καί, είδικότερα. χωρικής έκφρασης αύτής τής συσχέτισης. Είναι φανερό ότι 6 κύριος ρόλος τού πα- νεπιστημίου γιά τήν παραγωγή τεχνικά έκμεταλλεύσιμης γνώσης. είναι πρωταρχικός γιά τέτοιες άποφάσεις χωροθέτησης.ι)ίάλλοι όμως ρόλοι δίνουν στίς άποφάσεις αύτές ένα πλουοιώτερο κοι- νωνικό περιεχόμενο άποτρέποντας τήν τεχνοκρατικοποίησή τους. 2. Μιά προσπάθεια γιά καταγραφή τής έξέλιξης τής σχέσης πανεπιστήμιου καί βιομηχανίας στήν έλληνική πραγματικότητα, θά περιοριζόταν σέ χρονικό διάστημα τό πολύ μισούαίώνα Παρ" όλη τήν ήλικία τών 150 έτών τού άνεξάρτητου έλληνικού κρά- τους, τή δημιουργία τού πρώτου πανεπιστήμιου τό 1837 καί τή θέσπιση τού πρώτου νόμου γιά τήν ένίσχυση τής έθνικής βιομη- χανίας τόν ίδιο χρόνο. ή είσοδος τού κεφάλαιου στή σφαίρα τής παραγωγής άρχισε νά συντελείται μετά τό 1922. "Από τό 1922 καί μετά άρχίζει σταδιακά νά λειτουργεί ό βιομηχανικός τομέας σάν δυναμικός άξονας τής έλληνικής οίκο- νομίας. άλλά μόνο μετά τό 1960 θά πετύχει μεγάλο ρυθμό άνά- πτυξης καί θά όδηγήσει στήν άλλαγή τού παλιού συσχετισμού ά- νάμεσα στούς κλάδους τής έθνικής οίκονοµίας. Γιά πρώτη φορά τό 1962 ή συμβολή τού βιομηχανικού τομέα στόν άκαθάριστο έθ- νικό προϊόν ήταν μεγαλύτερη τής γεωργίας. Τό διάστημα 1880-1922 μιά σειρά άλλαγών όδήγησαν στή δη- μιουργία τών άναγκαίων προύποθέσεων γιά τήν άνάπτυξη τής βι- ομηχανίας μετά τό 1922. Οί άλλαγές αύτές ήταν: ή αύξηση τού πληθυσμού, ή αύξηση τού έργατικού δυναμικού, ή είσροήτού ξέ- νου κεφάλαιου. ή είοροή τού περιπλανόμενου στό έξωτερικό έλ- ληνικού κεφάλαιου. ή άνάπτυξη συστήματος μεταφορών, ή ύπαρξη ένιαίας έσωτερικής άνοράς καί τέλος ή ύπαρξη ένός Θεσμικού πλαίσιου πού διευκόλυνε τόν κρατικό παρεμβατισμό στήν οίκο- νομία. * Σήμερα. τά κύρια χαρακτηριστικά τής έλληνικής βιομηχα- νίας είναι τά έξής (όπως τά συνοψίζει ό Τ. Φωτόπουλος: " έ- ξαρτημένη άνάπτυξη καί έκβιομηχάνιση", "Οίκονομικός Ταχυδρό- -35- μας" 10/7/75. 17/7/75, 24/7/75): a) Οί δυναμικοί κλάδοι τής μεταποίησης είναι οί έξαγω- γικοί ή έκείνοι πού έλέγχονται (ή τουλάχιστο έπηρεάζονται ά- ποφασιστικά) άπό τό ξένο κεφάλαιο. Τά χαρακτηριστικά τώνκλά- δων αύτών είναι τά έξής: 1. Είναι συνήθως τομείς-κλειδιά 2. Είναι χαμηλής άπορροφητικότητας έργασίας 3. Χρησιμοποιούν κυρίως τεχνολογία έντασης κεφαλαίου 4. Παρουσιάζουν ύψηλή παραγωγικότητα καί . 5. "Εχουν μεγάλο βαθμό μονοπωλιοποίησης-συγκέντρωσης. β) Οί παραδοσιακοί κλάδοι άναπτύσσονται άπό τό έγχώριο κεφάλαιο κάτω άπό είδικές ίστορικές συνθήκες. Τά χαρακτηρι- στικά τών κλάδων αύτών είναι τά έξής: 1. 'Ανήκουν στήν έλαφρά καταναλωτική βιομηχανία καί τα- ξινομούνται σέ τομείς-κλειδιά 2. 'Exouv χαμηλό ρυθμό άνάπτυξης Παρουσιάζουν σχετικά ύψηλή άπορροφητικότητα έργασίας 4. Χρησιμοποιούν τεχνολογία περισσότερο έντασης έργασί- ας παρά κεφαλαίου. 5. "Εχουν σχετικά χημηλή παραγωγικότητα καί 6. "Εχουν χαμηλό βαθμό συγκέντρωσης. Είδικά γιά τό ζήτημα τής τεχνολογίας, μπορούμε νά συνο- ψίσουμε ότι ό βαθμός παραγωγικής χρησιμοποίησης άναπτυγμένης τεχνολογίας στίς έλληνικές έπιχειρήσεις δέν είναι ύψηλός άλ- λά παρατηρείται αύξηση τών έπιχειρήσεων μέ ύψηλή τεχνολογία. Οί έπιχειρήσεις αύτές όμως παρουσιάζουν χαμηλή τεχνολογική δυναμική δηλαδή δέν συνδέεται ή παραγωγική δραστηριότητά τους μέ έγχώρια έπιστημονική - τεχνολογική έρευνα. Σάνάποτέλεσμα, ή άνάπτυξή τους συμβαδίζει μέ μία ποικιλόμορφη μεταφορά τε- χνολογίας άπό τίς προηγμένες χώρες. μέ τή μορφή συμβάσεων μέ πολυεθνικές έταιρείες ή είσαγωγής μηχανημάτων. "Από τή δια- δικασία αύτή όπως είναι πολύ φυσικό. άπορρέουν ποικίλες τε- χνολογικές έξαρτήσεις γιά τόν άγοραστή τεχνολογίας μέ σοβα- ρές κοινωνικοπολιτικές έπιπτώσεις γιά τή χώρα του. Τά προ- βλήματα πού άναπτύσσονται άπό τήν πλευρά τού άγοραστή τεχνο- λογίας συνδέονται μέ τήν τεχνολογική καί έπιστημονική ύποδο- μή τής χώρας του καί μέ τό είδος τής κυβερνητικής πολιτικής πάνω σέ σχετικά θέματα. -36- "Ας δούμε, τώρα. τί συμβαίνει μέ τά έλληνικά πανεπιστή- μια: ποιός είναι 6 ρόλος τους, ποιός είναι ό χαρακτήρας τής έρευνας στίς θετικές καί έφαρμοσμένες έπιστήμες στήν "Ελλάδα καί ποιά είναι ή κρατική πολιτική πρός τήν κατεύθυνση αύτή. 'Αν προσπαθήσουμε νά σκιαγραφήσουμε τήν κατάσταση τών έλληνικών πανεπιστημίων σήμερα καί τής γενικά διαπιστωμένης κρίσης πού περνούν, θά λέγαμε ότι καί στήν 'Ελλάδα τό πανε- πιστήμιο έχει νά παίξει - καί συνήθως παίζει λιγότερο ή πε- ρισσότερο άποτελεσματικά - τούς τρείς ρόλους πού άναφέραμε προηγούμενα. δηλαδή τήν παραγωγή τεχνικά έκμεταλλεύσιμηςγνώ- σης, τήν συμβολή στό μετασχηματισμό τής πολιτιστικής κληρο- νομιάς τής περιοχής όπου έντάσσεται καί τήν άνάπτυξη τής πο- λιτικής συνείδησης τών μελών του. Είναι προφανές ότι ό πρώ- τος ρόλος είναι καθοριστικός. όπως διαμορφώνεται όμως τό συ- νολικό μοντέλο στήν ΄Ελλάδα καί οί άλλοι ρόλοι είναι σημαν- τικοί θετικά ή άρνητικά. *** Πρίν έξετάσουμε τούς ρόλους, θά πρέπει νά δούμε περι- γραφικά τήν κατάσταση στή διδασκαλία καί τήν έρευνα."Ως πρός τή διδασκαλία. οί περισσότερες πανεπιστημιακές σχολές παρέ- χουν έπαγγελματικά διπλώματα περιορισμένης χρησιμότητας έ- φαρμογής. 'O ρόλος τους περιορίζεται στή μετάδοση ένός κλει- στού κύκλου γνώσεων στούς φοιτητές στούς όποίουςπροσφέρουν έ- λάχιστες εύκαιρίες γιά νά άποκτήσουν έμπειρίες στή μεθοδολο- γία τής έρευνας στόν τομέα τους. "Η είκόνα συμπληρώνεται καί άπό τήν άνυπαρξία μεταπτυχιακών σπουδών έμβάθυνσης ή έξειδί- κευσης. 'Ετσι τά πανεπιστήμια δέν μπορούν παρά νά παράγουν, μόνο μέχρι μεσαία στελέχη γιά τόν κρατικό µηχανισμό ή τόν ί- διωτικό τομέα. "Ακόμη. δέν μπορούν νά άναπαράγουν τό έπιστη- μονικό δυναμικό τους χωρίς τό βάπτισμα τών σπουδών τού έξω- τερικού. Στόν τομέα τής έρευνας ή είκόνα είναι χειρότερη. Κύ- ριο χαρακτηριστικό είναι ή ύπαρξη μεμονωμένων έρευνητικών έ- στιών. πού συνήθως ξεκινούν άπό τήν προσωπική έμπειρία ή με- τεκπαίδευση τών διδασκόντων καί σέ πολύ λίγεςπεριπτώσειςεί- ναι ένταγμένες σέ μιά γενικότερη πολιτική τής έρευνας. Δημιουργείται έτσι ένα άνισόρροπο πολυκεντικό σύστημα πού συμπτωματικά συμπίπτει ή όχι μέ τίς ένδεχόμενες έπιταγές -37- είτε ένός κρατικού προγραμματισμού - ούσιαστικά άνύπαρκτου άλλωστε- είτε μιάς πολιτικής συσχέτισης μέ τή βιομηχανία. 'Η σημερινή κρίση τών πανεπιστημίων, κρίση θεσμών. πού έχει ύποβιβάσει τήν λειτουργία τους καί παράλληλα έχει άπο- δείξει τήν χρεωκοπία τών φεουδαρχικών δομών τους. έχειέντεί- νει τά παραπάνω προβλήματα. Τά ίδια τά πανεπιστήμια, είτε έξ αίτίας τής άδυναμίας τους νά λειτουργήσουν είτε έξαιτίας μιάς ίδιόμορφης άντίληψης τής άκαδημαϊκής αύτονομίας, δέν εί- ναι σέ θέση νά όργανώσουν τήν έρευνα τους καί πολύ περισσό- τερο δέν είναι σέ θέση νά ίκανοποιήσουν τίς ένδεχόμενες κρα- τικές άνάγκες ή τίς άνάγκες τής βιομηχανίας. "Ετσι τό φαινό- μενο τής άπώλειας τού ρόλου τής παραγωγής τεχνικά έκμεταλ- εύσιμης γνώσης καί τής μετατροπής τών πανεπιστημίων σέλέσχες συζητήσεων έντείνεται. μέ έπιπτώσεις στήν έγκατάλειψη τών πα- νεπιστημίων καί τή μεταφορά τής έρευνας κάτω άπό κρατική ή άλλη διαχείριση. ΄Υπάρχει. λοιπόν, στήν 'Ελλάδα καί ή έκτός τών πανεπι- στημίων έρευνα, πού ή σημασία της έντείνεται έξ αίτίας άκρι- βώς τού ύποβιβασμού τού ρόλου τών πανεπιστημίων. 'Η έρευνα αύτή είναι είτε κρατική είτε ίδιωτική άπό τήν πλευράτόσοτών έλεγχόμενων άπό τίς πολυεθνικές έπιχειρήσεις όσο καί άπό τήν πλευρά τών έπιχειρήσεων πού στηρίζονται στό έγχώριοκεφάλαιο. Είδικά γιά τήν κρατική έρευνα, αύτή γίνεται κύρια άπό ίνστι- τούτα πού έλέγχονται άπό τό κράτος καί ή λειτουργία τους εί- ναι σ΄ένα σημαντικό βαθμό άνταγωνιστική μέ τή λειτουργία τής έρευνας στά πανεπιστήμια. "Οπως τονίζει ή Βάσω Παπανδρέου, (Συνέδριο τού ΤΕΕ γιά τήν Εύρωπαϊκή Κοινότητα καί τούς "Ελ- ληνες Μηχανικούς, Φεβρουάριος 1978). τά ίνστιτούτα αύτά τεί- νουν νά ύποκαταστήσουν τά πανεπιστήμια ένισχυόμενα καί άπό τήν άνυπαρξία μεταπτυχιακών σπουδών σ"αύτά. Παράλληλα, όμως. άντιπροσωπεύουν φορείς έρευνας ξεκομμένης άπό τή δραστηριό- τητα καί τήν όργανωτική μορφή τού πανεπιστήμιου καί τείνουν νά δημιουργήσουν μονοπωλιακές καταστάσεις στόν τομέα τους έ- νώ δέν μπορούν σέ καμμία περίπτωση νά παίξουν τόν πολλαπλό κοινωνικό ρόλο τού πανεπιστήμιου. 'Ακόμη, ή μή πανεπιστημιακή έρευνα στήν "Ελλάδαχαρακτη- ρίζεται καί άπό μιάν άνισόμερη άνάπτυξη στούς διάφορους το- -38- μείς τής παραγωγής. "Ετσι. ένώ π.χ. στήν πρωτογενή παραγωγή ύπάρχει μιά άξιοσημείωτη δραστηριότητα, είναι πολύ χαμηλό τό έπίπεδο καί τό μέγεθος τής βιομηχανικής έρευνας πού γίνεται κατά κανόνα σέ περιορισμένους τομείς. κυρίως τούς παραδοσια- κούς τής οίκονομίας. Κύριος προσανατολισμός της είναι ή βελ- τίωση μεθόδων παραγωγής μέ στόχο τήν κάλυψηβραχυπρόθεσμωνά- ναγκών τής παραγωγής. Στό πλαίσιο αύτό. ή έλλειψη σύνδεσης πανεπιστημίων καί βιομηχανίας είναι προφανής. ίδιαίτερα όπως αύτή έκφράζεται στόν όργανωτικό καί στόν χωροθετικό τομέα. Στόν όργανωτικό τομέα. ή γραφειοκρατία τού πανεπιστημί- ου καί, κύρια, ή έλλειψη νομοθετικής κάλυψης γιά τήν άνάληψη χρηματοδοτούμενης έρευνας άπό τά πανεπιστήμια έχει όδηγήσει τίς μέν θυγατρικές πολυεθνικών στήν αποκλειστική είσαγωγή τό- σο έτοιμης έρευνας όσο καί τεχνολογίας. καί τίς έγχώριες βι- ομηχανίες είτε στό ύποβιβασμένο έπίπεδο έρευνας καί στήν ά- γορά έτοιμης τεχνολογίας είτε στήν κάλυψη τών έρευνητικών τους άναγκών μέσω τών έλεγχόμενων άπό τό κράτος έρευνητικών ίνστιτούτων. 'Εκεί όμως πού ή είκόνα τής μή σύνδεσης είναι σαφέστερη είναι στόν τομέα τής χωροθέτησης. "Η λογική τής χωροθέτησης τής βιομηχανίας σήμερα στήν "Ελλάδα είναι έντελώς άνεξάρτητη άπό τή λογική τής χωροθέτησης τών πανεπιστημίων, είτε θεωρή- σουμε αύτές τίς λογικές στό γενικό χωροταξικό έπίπεδο είτε στό έπίπεδο τής σχέσης μέ τήν πόλη. "Η χωροθέτηση τής βιομη- χανίας στήν ΄Ελλάδα ύπακούει στήν άναζήτηση τής άγοράς. στά ζητήματα διακίνησης πρώτων ύλών, στήν άναζήτηση έργατικού δυ- ναμικού καί, άκόμη, στίς ένδεχόμενες φορολογικές έλαφρύνσεις ή άλλα κίνητρα όπως καί στή σχέση μέ τά κέντρα διοίκησης καί λήψης άποφάσεων. "Ετσι τό στρεβλό μοντέλο άνάπτυξης τού 'Ελλαδικούχώρου, μέ τίς έντονες περιφερειακές άνισότητες. μέ τόν ύδροκεφαλικό όγκο τής πρωτεύουσας, μέ τήν ύπαρξη όρισμένων περιφερειακών κέντρων πού λειτουργούν περισσότερο σάν κέντρα ύπηρεσιών καί μέ τήν έξαφάνιση τού πλέγματος τών μικρών οίκισμών. έκφράζε- ται καί στή βιομηχανία. -39- Μέσα σ'αύτά τα πλαίσια, ή περισσότερη βιομηχανική δρα- στηριότητα έχει συγκεντρωθεί κυρίως στήν περιοχή "Αθηνών - Πειραιά, κατά δεύτερο λόγο στή Θεσσαλονίκη καί σέ μερικέςάλ- λες περιφερειακές πόλεις. Είναι χαρακτηριστικό όμως ότι τό 45% τού άπασχολούμενου έργατικού δυναμικού στήν βιομηχα- νία άπορροφάται στήν περιφέρεια "Αθηνών-Πειραιά, όπου πα- ράγεται, τό 44% τού συνολικού βιομηχανικού προϊόντος τής χώρας, καί άπορροφάται τό 50% τών έπενδύσεων πού γίνο- νται στή βιομηχανία. "Οσον άφορά στή χωροθέτηση τών πανεπιστημίων, μετά τό 1960 ίδρύθηκαν νέα πανεπιστήμια σέ όρισμένες περιφερειακές πόλεις, δηλαδή Πάτρα, Γιάννινα, Κομοτηνή Ξάνθη. Κρήτη.Τάκρι- τήρια μέ βάση τά όποία έγινε ή έπιλογή τών συγκεκριμένων πό- λεων δέν ανακοινώθηκαν. Πιθανότατα σάν κριτήρια λειτούργησαν ή όμοιόμορφη νεωγραφική κατανομή καί οί τοπικές συνθήκες σέ συνδυασμό μέ τίς οχετικές πιέσεις τών τοπικών παραγόντων καί σέ όρισμένες περιπτώσεις τούς λόγους έθνικών σκοπιμοτήτων.Τό όλο μοντέλο χωροθέτησης προσπαθεί άπεγνωσμένα νά παίξει ένα άντισταθμιστικό ρόλο στή στρεβλή άνάπτυξη τού "Ελλαδικού χώ- ρου χωρίς νά τό πετυχαίνει άπόλυτα. Κι αύτό γιατί, πρώτο, τά νέα πανεπιστήμια δέν λειτούργησαν, τουλάχιστο μέχρι τώρα σάν πειραματικά, άνανεωτικά πανεπιστήμια όπως συνήθως γίνεται μέ τά νέα πανεπιστήμια στίς άλλες χώρες καί δέν διαφέρουνάπότά παλιά ίδρύματα ώς πρός τήν έσωτερική δομή καί όργάνωσή τους καί ώς πρός τίς σχέσεις τους μέ τό κοινωνικο-οίκονομικό πε- ριβάλλον τής πόλης τους. Καί. δεύτερο, γιατί δέν κατώρθωσαν νά άποκαταστήσουν μιά στενή σχέση μέ τή βιομηχανία τής περι- οχής τους, όπου βέβαια ύπάρχουν τέτοιες προυποθέσεις. Στήν πράξη ή μή σύνδεση, στό χώρο, πανεπιστήμιου καί βιομηχανίας καί ή μή συσχέτισή τους μέ τίς τοπικές άνάγκες έκφράζεται είτε μέ τίς συνεχείς μετακινήσεις άπό τόν τόπο κα- τοικίας στόν τόπο σπουδών καί άπό τόν τόπο σπουδών στό τόπο έργασίας, είτε μέ τήν ύποαπασχόληση ή τήν μή σύνδεση τού έ- παγγέλματος μέ τίς πανεπιστημιακές σπουδές. * Τά προβλήματα λοιπόν, είναι γνωστά τόσο ώς πρός τήν όρ- γάνωση τής πανεπιστημιακής ή μή έρευνας όσο καί ώς πρός τήν -4ο- σχέση πανεπιστημίου καί βιομηχανίας στήν "Ελλάδα. "Επιχειρείται μιά σειρά άπό λύσεις-μπαλώματα μέ τήν δη- μιουργία άνεξάρτητων σχολών έδώ κι έκεί καί, παράλληλα, μέ τήν συγκέντρωση τής όποιας έρευνας σέ έλεγχόμενα κρατικά ίν- στιτούτα'1ςιόλα αύτά χωρίς ένα ένιαίο πρόγραμμα …συντονισμού τής έρευνας καί άποκατάστασης τής σχέσης της μέ-τή …βιομηχα- νία. "Αναζητώντας λύσεις στά σημερινά προβλήματα θά πρέπει καταρχήν νά ξεκαθαρίσουμε τούς ρόλους πού παίζει τό ίδιο τό πανεπιστήμιο καί νά έπιμείνουμε άσφαλώς στόν κύριο ρόλο του, δηλαδή τήν παραγωγή τεχνικά έκμεταλλεύσιμης΄γνώσης καί στε- λεχών. Κάτι τέτοιο θά είχε σάν άποτέλεσμα τήν άμεση έπιταγή γιά ένδυνάμωση τής πανεπιστημιακής έρευνας μέ: πρώτο, τήν κατάργηση τών γραφειοκρατικών καί. νομοθετι- κών έμποδίων, δεύτερο, τή χωροθετική συσχέτιση πανεπιστήμιου καί βιο- μηχανίας στό πλαίσιο συντονισμού τής έρευνας καί ίσόρρο- πης περιφερειακής άνάπτυξης τού 'Ελλαδικού χώρου, καί τρίτο, τή ρύθμιση τού καθεστώτος μεταφοράς τεχνολογίας ώστε νά ύποβοηθήσει τήν άνάπτυξη αύτόνομης έρευνας καί, στή συνέχεια, παραγωγής τεχνολογίας στήν "Ελλάδα. "Ολα αύτά είναι γνωστά καί έχουν ύποστηριχθεί πολλές(ρο- ρές μέχρι τώρα. "Εκεί πού Θα θέλαμε νά δώσουμε μιά ίδιαίτερη έμφαση είναι ότι τό πανεπιστήμιο δέν παίζει καί δέν μπορείά- πό τή φύση του νά παίξει μόνον αύτό τό ρόλο τής παραγωγής τε- χνικά έκμεταλλεύσιμης γνώσης κι αύτό είναι πού τό κάνειάναν- τικατάστατο. "Εχει πρωταρχική σημασία νά συνειδητοποιήσουμε, δύο πράγματα. Πρώτα, ότι οί δύο άλλοι ρόλοι τού πανεπιστημί- ου, δηλαδή ή άνάδειξη καί ό μετασχηματισμός τής πολιτιστικής κληρονομιάς τής περιοχής όπου έντάσσεται καί ή άνάπτυξη τής κοινωνικής καί πολιτικής συνείδησης τών μελών του άλλά καί τού εύρύτερου κοινωνικού του συνόλου, είναι ρόλοι έξ"ίσου ση- μαντικοί. Καί, δεύτερο, ότι κανείς άπό τούς τρείς αύτούς ρό- λους τού πανεπιστημίου δέν μπορεί νά παιχθεί άπομονωμένα καί άνεξάρτητα άπό τούς άλλους. Μόνη ή παραγωγή γνώσης καί τε- χνολογίας κινδυνεύει νά όδηγήσει στήν τεχνοκρατικοποίησή τού πανεπιστήμιου ένώ ή έλλειψή της στήν άποδυνάμωση καί τήν ά- -4]- πώλεια τής ταυτότητάς του. Αύτή ή πολλαπλότητα τού πανεπιστήμιου έχει σοβαρές έπι- πτώσεις όχι μόνο στή χωροθέτηση τού πανεπιστημίου καίτή σύν- δεσή του μέ τή βιομηχανία άλλά καί στή σχέση του μέ τήν πό- λη. "Επιβάλλει μιά σύνδεση μέ τόν πολεοδομικό ίστό τής πόλης μέσα σ'ένα πολυκεντρικό μοντέλο πού μπορεί παράλληλα νά άγ- καλιάζει καί τή βιομηχανία. Τά ζητήματα αύτά έχουν είδικά ένδιαφέρον γιά τήν περί- πτωση τού Βόλου καί τής Μαγνησίας όπου καί θά τά δούμε στήν συνέχεια. :3. Στό πρόσφατο Διεθνές Συμπόσιο πού διοργανώθηκε στόν Βόλο τόν 'Ιούνιο τού "80 άπό τό Τεχνικό "Επιμελητήριο καί τό "Εργαστήριό-ΕίδτξήΞ-ΚΐΐΞΐόλόγίάΞ τού πανεπιστημίου Θεσσαλο- νίκης μέ θέμα "'Ο ρόλος τού πανεπιστημίου στό μετασχηματισμό τών περιφερειακών πόλεων" έντοπίσθηκαν άπό δύο είσηγητέςτούς κ. Πιτσιώρη καί Παπαγιάννη τά ίδιαίτερα χαρακτηριστικά τού πολεοδομικού συγκροτήματος Βόλου-Ν."Ιωνίας καί τής Μαγνησί- ας σάν πόλου συγκέντρωσης βιομηχανικών έπιχειρήσεων. Χωρίς νά έπαναλάβουμε όλα τά σημαντικά στοιχεία πού παρουσιάστηκαν,θά κάνουμε έδώ μιά πολύ σύντομη σύνοψη λέγοντας τά έξής: "Ο Βόλος έχει σημαντικές μεταποιητικές μονάδες στόνκλά- δο τών ύφαντικών είδών, στόν κλάδο ένδύσεως, στόν κλάδο προ- ϊόντων άπό μή μεταλλικά όρυκτά, στόν κλάδο τών βασικών με- ταλλουργικών βιομηχανιών καί στόν κλάδο κατασκευής προϊόντων άπό μέταλλο. Κύρια χαρακτηριστικά τής βιομηχανίας τής εύρύτερης πε- ριοχής τού Βόλου είναι: α) 'Η άνάπτυξη μεγάλων μονάδων παραγωγής πρώτων ύλών μέ μεγάλη έξάρτηση άπό τήν ένέργεια. β) 6 έλάχιστος βαθμός καθετοποίησης καί όριζόντιας δια- σύνδεσης τών μονάδων, γ) τό ότι ή πλειονότητα τών έπιχειρήσεων είναι έντάσεως έργασίας, 6) ή έλλειψη τών βιομηχανιών αίχμής-ήλεκτρονικών συστη- μάτων, έργαλειομηχανών. προϊόντων ύψηλής τεχνολογίας, ε) τό ότι ό κεφαλαιουχικός έξοπλισμός καίΐ:άντιστοιχού- σα τεχνολογία είσάγονται, ; -42- στ) τό ότι ή έκπαίδευση τού προσωπικού γίνεται κατά κα- νόνα στό έργοστάσιο καί ζ) ή έγκατάσταση τής κεντρικής διοίκησης τών μεγάλων μονάδων στήν "Αθήνα. Τά περισσότερα άπό τά χαρακτηριστικά αύτά είναι τυπικά στήν βιομηχανία τών έλληνικών περιφερειακών πόλεων. ΄Εκείνο. όμως πού είναι άξιοσημείωτο στήν περίπτωση τού Βόλου είναι ό- τι 6 όγκος τής βιομηχανίας είναι συνολικά πολύ σημαντικός. Τό συγκρότημα Βόλου-Ν."Ιωνίας είναι τό τέταρτο ή πέμπτο σέ πληθυσμό πολεοδομικό συγκρότημα στήν ΄Ελλάδα, είναι όμως τό τρίτο βιομηχανικό κέντρο μέ μεγάλη παράδοση, μέ τήν περισσό- τερο άναπτυγμένη όργανωμένη βιομηχανική περιοχή καί, παράλ- ληλα. άναπτύσσεται καί σέ μεγάλο διαμετακομιστικό κέντρο τής ΄Ανατολικής Μεσογείου. "Ετσι κάθε προσπάθεια περιφερειακής άνάπτυξης τόσο στόν τομέα τής βιομηχανίας όσο. καί κυρίως, στόν τομέα τής διασύν- δεσης βιομηχανίας καί πανεπιστήμιου θά πρέπει προφανώς. χω- ρίς τήν παραμικρή σκιά άμφιβολίας. νά βάζει τό Βόλο σέ πρώτη προτεραιότητα. Ποιές είναι οί προτάσεις μέχρι σήμερα. μέ βάση τό παρα- πάνω αύταπόδεικτο έπιχείρημα: Κατ"άρχήν άπό τήν πλευρά τού κράτους: μόνον ένα παράρτημα "Ιατρικής Σχολής έξαρτημένο άπό τά Γιάννινα. Φαίνεται ότι τό κράτος μέχρι σήμερα έχει δόσει κύρια σημασία στίς πολιτιστικές καί πολιτικές δραστηριότητες τών πανεπιστημίων στήν περιοχή τους καί μέ βάση αύτές στα- θμίζει κατ΄άρχήν τά κριτήρια γιά τή χωροθέτησή τους βάζοντας σέ δεύτερη μοίρα τόν κύριο ρόλο τού πανεπιστημίου. ΄Υπάρχουν όμως κι"άλλες προτάσεις: "Υπάρχει ή πρόταση τού Ρυθμιστικού Σχεδίου τού Βόλου, όπως καί οί προτάσεις τής όμάδας πού έπεξεργάστηκε αύτό τό ζήτημα σέ συνεργασίατού Τε- χνικού ΄Επιμελητηρίου καί τού "Εργαστηρίου Είδικής Κτιριολο- γίας τού Α.Π.θ. Καί οί δύο προτάσεις άποβλέπουν σ'ένα πλήρες πανεπιστημιακό συγκρότημα συνδεδεμένο τόσο μέ τή βιομηχανία όσο καί μέ ένα εύρύτερο πανεπιστημιακό πλέγμα τής Θεσσαλίας. "Αποβλέπουν άκόμη. δίνοντας ίδιαίτερη σημασία στόν πολλαπλό ρόλο τού πανεπιστημίου, καί στήν ένταξη τού πανεπιστημίου -43- στόν πολεοδομικό ίστό τής πόλης, παράλληλα μέ τή σύνδεσή του μέ τή βιομηχανία. 'Η πρόταση τού κ. Παπαγιάννη, όπως έξειδικεύτηκε καί στό πρόσφατο Συμπόσιο, άποβλέπει σ΄ένα Δημοτικό Πανεπιστήμιο μέ ίσχυροποιημένη τοπική συμμετοχή καί μέ προγράμματα μετεκπαί- δευσης άνώτερων στελεχών τής τοπικής αύτοδιοίκησης, προγράμ- ματα ύδροβιολογίας καί οίκολογίας. προγράμματα έρευνας στόν τομέα τής μηχανολογίας καί τής τεχνολογίας τών μετάλλων, καί άκόμη προγράμματα μελέτης καί άναβίωσης τής άρχιτεκτονικής κληρονομιάς, άρχαιολογικής έρευνας ίδιαίτερα τής νεολιθικής περιόδου καί ίατρικής έξειδίκευσης καί μετεκπαίδευσης.Παράλ- ληλα προτείνει, γιά τήν έγκατάσταση τού πανεπιστημίου. τήν χρησιμοποίηση σέ πρώτη φάση ύπαρχόντων κτισμάτων μέ προοπτι- κή κατασκευής νέων μονάδων μέ πυρήνα τό σημερινό στρατόπεδο Ν. "Ιωνίας όπως έξ άλλου όρίζει καί τό Ρυθμιστικό Σχέδιο. ΄Η δεύτερη πρόταση γιά μιά πανεπιστημιακή μονά&χστό Βό- λο προέκυψε μετά άπό συνεργασία τού Τμήματος Μαγνησίας τού Τ.Ε.Ε. καί τού ΄Εργαστηρίου Είδικής Κτηριολογίας τού Α.Π.Ο. "Η πρόταση αύτή άναπροσδιορίστηκε καί έξειδικεύτηκει3έσημαν- τικό βαθμό άπό όμάδα συνεδέλφων άρχιτεκτόνων στό πλαίσιο τής διπλωματικής τους έργασίας (Μ.Βασιλοπούλου, Ε. Γιαννουρή, Ν. Δικέφαλος, Γ. Καρνερέ, Μ. Μανωλά, Δ. Νικολάου, Χ.Πανταζίδης, Ξ. Πενταφρονίμου, Μ. Τζάρας, Α. Τσίγκα) πού καί τήν παρουσί- ασαν στό πρόσφατο Διεθνές Συμπόσιο τού Βόλου ("Ιούνιος1980). "Η πρόταση άφορά σ'ένα διπολικό σύστημα δύο πανεπιστη- μιακών ίδρυμάτων πού συγκροτούν τό ΘεσσαλικόΠανεπιστήμιο."Ο πόλος τής Λάρισας σχετίζεται περισσότερο μέ τήνπρωτογενήπα- ραγωγή ένώ 6 πόλος τού Βόλου μέ τή βιομηχανική. Είδικότερα. γιά τό Βόλο, προτείνονται Σχολές Βασικών "Επιστημών, 'Ανθρω- πιστικών 'Επιστημών. "Αρχιτεκτονικής. "Ιατρικής καί Μηχανι- κών Βιομηχανίας, μέσα άπό ένα σκεπτικό πού στηρίζεται στόν τριπλό ρόλο τού πανεπιστημίου όπως περιγράφηκε στά προηγού- μενα, δηλαδή τήν παραγωγή τεχνικά έκμεταλλεύσιμης γνώσης καί στελεχών, τήν άνάπτυξη τής πολιτιστικής κληρονομιάς τής πε- ριοχής καί τήν άνάπτυξη τής πολιτικής συνείδησης τών μελών τού πανεπιστημίου καί τού κοινωνικού του περιβάλλοντος. Τό ένδιαφέρον στήν πρόταση αύτή είναι ότι προτείνει ένα -44- πολυκεντρικό πανεπιστήμιο πού άπό τή μιά μεριά σχετίζεται μέ τήν βιομηχανία τής περιοχής ένώ, άπό τήν άλλη, χρησιμοποιεί, γιά μιά σειρά άπό κύριες δραστηριότητες, κτίσματα καί οίκό- πεδα πού σήμερα άνήκουν στόν ίστό τής πόλης τού Βόλου καί βρίσκονται κάτω από κρατική ή δημοτική διαχείριση. Τά κύρια χαρακτηριστικά τής πρότασης παρουσιάζονται στούς πίνακες 1 (χάρτης χρήσης γής), 2 (χάρτης διαθέσιμων κτισμάτων καί οίκοπέδων) καί 3 (πρόταση ρυθμιστικού γιά τό τμήμα τού πανεπιστήμιου πού έντάσσεται στήν πόλη τού Βόλου). "Αναδημοσιεύονται έδώ άπό τόν τόμο τών πρακτικών τής Τέταρ- της Συνάντησης τού Διεθνούς Συμποσίου τού Βόλου 1980. "Η πρόταση αύτή δείχνει ότι είναι δυνατή ή άμεση έγκα- τάσταση ένός πανεπιστημιακού πλέγματος στό Βόλο πού θά έχει στενή σχέση μέ τήν τοπική βιομηχανία καί. παράλληλα δέν θά είναι άποκομμένο άπό τίς δραστηριότητες τής πόλης χωρίς νάύ- ποβιβάζεται ή λειτουργικότητά του. μιά λειτουργικότητα πού έχει λανθασμένα ύπερτονιστεί στίς προτάσεις γιά τή δημιουρ- γίααύτόνομωνκαίδαπανηρώνς8…ρμ565 σέάλλεςέλληνικές πόλεις. 4π Συνοψίζοντας μερικά κεντρικά σημεία αύτής τής είσή- γησης, πιστεύουμε ότι πρέπει νά τονίσουμε. πρώτα, τήν πολλα- πλότητα τού πανεπιστήμιου καί τό άναντικατάστατό του στή πα- ραγωγή γνώσης καί στελεχών τής παραγωγής καί στήν άνάπτυξη τής πολιτικής κληρονομιάς καί τής πολιτικής συνείδησης τού κοινωνικού του περιβάλλοντος. Δεύτερο, στόν στρεβλό τρόπο μέ τόν όποίο τό μοντέλο αύτό λειτουργεί - ή καλύτερα, ύπολει- τουργεί - στήν "Ελλάδα καί στή σημασία πού έχει ή περιφερει- ακή άνάπτυξη πόλεων σάν τόν Βόλο. Τέλος. τρίτο στήν σημασία ένταξης τού πανεπιστημίου στόν ίστό τής πόλης, κρατώντας ό- μως, στά πλαίσια ένός πολυκεντρικού συστήματος, τή στενή συ- νάφεια μέ τήν τοπική βιομηχανία. ? ,; πιΜκΔι 1 !…"! ΧΡΗΣΗΣ Γ Η! και: απ… ι…Φ ια…" µα…"… "- - …… *… ,1 [Wu—“Cd gum m'I'HHIIM ||ΠΙΙΠ'Ν .… . will” ι… arming-nun οι ιιαιτιιΙνι … Η|Μι|ιΙΙ Ι"ΝΝΜΝ|& . |… ται. …ΙΙ|ΙΝ αν". ΙΙ.… . Μιας"! nun-“nun- urn :…Δ. πιο mini-Ali" PAULA"! µια"… …ΒΙΝΙΙΙΙ. now-u & Ο…" & … | … ΔΙΑΘΕΣ|ΜΩΝ ΚΠΣ…Τ… KAI σα…… / Ο ) nmAKA: 2 Ώ? ωΝ|Θ…ΆωΝ-' Ν Ν Ν Ν Ν Ν Ν Ν N N .. .. - . - .… .. .. .. . u: co κι ο … > ο". Ν .. o 1.0 co \1 o ω & … Ν _. c: ιο 30. ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΠΙΝΑΚΑ 2 Ξενώνας Στ. Στούρνα στήν ΄Αλλη Μεριά Κτίσμα Γαλλίας καί Τοπάλη 'Αποθήκη Δ.Ε.Η. 'Εργοστάσιο καπνού Ματσάγγου Οίκόπεδο Καρτάλη καί Κοραή Καπναποθήκη Σπίρερ Τεχνικές σχολές στήν Νέα "Ιωνία Καπναποθήκη Νέας 'Ιωνίας Ματσάγγου Οίκόπεδο 'Ανθ. Γαζή καί Κ. Καρτάλη Κτίσμα στήν όδό "Ιωλκού 48-50 Κτίσμα Γ. Καρτάλη καί Σαρακηνού Κίτρινη "Αποθήκη "Εργοστάσιο ζημαρικών στήν Γ. Καρτάλη Καφενεία "Συνάντησις" καί Ακρόπολις" Οίκόπεδο στήν όδό Κασσαβέτη Οίκόπεδο στήν όδό Πολυμέρη Σχολή Μαθητευομένων μουσικών-ΚΤΕΥΛ-καταστ. έπίπλων Οίκόπεδο Τ.Ε.Ε. Καπναποθήκη Παπαστράτου Οίκόπεδο στήν όδό Λαρίσης Οίκόπεδο στήν όδό πρός τήν 'Αλλη Μεριά Οίκόπεδο στήν όδό 2ας Νοεμβρίου 'Εργοστάσιο ζημαρικών Παπαδιαμάντη-Βερνιδάκη Γαλλική Σχολή 'Εργοστ. πλακοποιίας στήν όδό Πολυμέρη Λαχαναγορά Οίκόπεδο στήν όδό Ρήγα Φεραίου Οίκόπεδο στό παλιό γήπεδο 'Ολυμπιακού Οίκόπεδο Δημητριάδος καί Φιλελλήνων Στρατόπεδο συν/χου Γεωργούλα .: Ψ:= ξ…€%&%%ΐΨΌ© Ο % ο & ο©άΟ θα? &… ..............…τ ΕΦΕΕ όπ%ά ) Ο Φ© άο©όΛν Φάσο 0%οΟ Ο & ΌΝΟΟ%&0 ΟΟΟΌΟΛνθ%Λν©ΛνΟ .? ένας & Ο» Μ2)>>)Κ4.ΧΣ >(Μ: :- 1<°22N4=n° MXmD-O . … | Β)"... 3.22::- ω 5. ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ Γ. Πίσχινας, Μηχανολόγος - Μηχανικός Περίληψη Στήν άρχή έξετάζονται καί άξιοποιούνται στατιστικάστοι- χεία άτυχημάτων. Στή συνέχεια άναπτύσσονται οί οίκονομικές έ- πιπτώσεις τών ατυχημάτων καί τέλος έξετάζονται ή έπιστημονι- κή πρόληψη τού άτυχήματος καί ό ρόλος τού μηχανικού. 1) ΕΙΣΑΓΩΓΗ Τό πρόβλημα τής άσφαλείας τών έργαζομένων στή βιομηχα- νία είναι ένα άπό τά προβλήματα πού συνόδευσαν τήν ταχύτατη τεχνολογική καί βιομηχανική άνάπτυξη στήν έποχή μας. "Εχει ώστόσο άπασχολήσει κράτη καί κυβερνήσεις από πα- λαιότερα, άπό τήν έποχή τής βιομηχανικής έπανάστασης στή "Αγ- γλία καί έντεύθεν. Μέ τήν αύξηση τής μηχανοποίησης άρχισαν βαθμιαίανά πολ- λαπλασιάζονται καί τά έργατικά άτυχήματα. Στήν άρχήάπόπλευ- ράς κράτους καθιερώθηκαν όρισμένοι νόμοι καί κανόνες γιά τόν περιορισμό τών ώρών έργασίας καί τήν προστασία τών παιδιών. "Ετσι στήν 'Αγγλία τήν πλέον βιομηχανική τότε χώρα. έχουμε: Τό 1802 τήν άπαγόρευση τής νυχτερινής έργασίας καί τής ύπερβά- σεως τής 12ώρου έργασίας τών παιδιών. Τό 1819 τήν άπαγόρευ- ση άπασχολήσεως παιδιώνκάτωτών 9 έτώνκαίτήν καθιέρωση 12ώ- ρου έργασίας μεταξύ 9-16 έτών στή βιομηχανία βάμβακος. Στή Γερμανία: Τό 1833 τήν άσφάλιση άσθενείας, τό 1884 7ιι1.ιΠΗ I νωµι| α σπιση τ ς έβδομαδιαίας άναπαύσεως. Στήν "Ελλάδα: Τό 1911 καθιέρωση τής Κυριακής ώς άργίας, -50- τό 1915 τό νόμο περί έργατικών άτυχημάτων. "Ετσι περίπου ξε- κίνησε ή έργατική νομοθεσία καί παράλληλα άρχισαν νά τίθεν- ται καί οί κανόνες γιά τήν πρόληψη άτυχημάτων. Παρόλα αύτά καί μέχρι τού τέλους τού περασμένου αίώνα τό πρόβλημα τών άτυχημάτων καί τής σχέσεως γενικά τού άνθρώ- που μέ τήν μηχανή δέν είχε άντιμετωπισθεί έπιστημονικά. "Η σκέψις ήταν στραμμένη άποκλειστικά σχεδόν στήν μηχανή, ό δέ άνθρωπος έπρεπε νά προσαρμοσθή σ'αύτήν πολλώ μάλλον αύξανο- μένου τού κατασκευαστικού κόστους καί τής πολυπλοκότητος τών μηχανών καί τών άπαιτήσεων γιά άπόδοση. ΄Ετσι συνέβαινε συ- χνά, ένα σφάλμα,παράλειψη,άμέλειακλπ. προερχόμενες άπό τόν άνθρωπο νά έχει σάν άμεσο άποτέλεσμα τό άτύχημα. "Η διαπίστωση αύτή έθεσε τούς ύπεύΘυνουςένώπιοντών εύ- θυνών των καί ύποχρεώσεών των. 'Από τα πρώτα μέτρα πού έφαρ- μόσθηκαν άναφέρομε τόν έπαγγελματικό προσανατολισμό. τήν έπι- λογή τού πάσης φύσεως προσωπικού, τή δημιουργία κέντρων έκ- παιδεύσεως κλπ. Στην έποχή μας ή άνάπτυξη τής τεχνικής είναι τόσο άλμα- τώδης, ώστε βάζει καινούργιους όρους στή ζωή τού ανθρώπου καί γενικά προβλήματα προσαρμογής τών έργαζομένων μέ τά μηχανή- ματα, άλλά καί τών μηχανημάτων μέ τούς άνθρώπους. Συνεχώς περισσότεροι άνθρωποι άπασχολούνται στή βιομη- χανία καί συνεχώς καινούργια μέτωπα κινδύνων άνοίγονται π.χ. άκτινοβολία στίς έφαρμογές τής πυρηνικής ένέργειας. ΨΙάπό- τομή αύτή πρόοδος τού 200υ αίώνα θά είχε σάν συνέπεια τήν ταχύτατη φθορά τού έργατικού δυναμικού άπό τήκ|αύξηση τών συ- νεπειών τού έπαγγελματικού κινδύνου άν δέν λαμβάνονταν άπό τίς τεχνολογικά προηγμένες χώρες μέτρα προσαρμογής. Συνεχώς έκδίδονται καί κυκλοφορούν όδηγίες γιά τό άσφα- λώς ζήν, άσφαλώς κυκλοφορείν καί έργάζεσθαι. Καμμιά παραγωγική διαδικασία δέν θεωρείται πλήρης. άν δέν συνοδεύεται άπό όδηγίες σωστής χρήσεως μηχανημάτων πού έμ ii * i“ ει.μµιιι.ικ,ιι σφαλείας. Θά παραθέσουμε τώρα όρισμένα στοιχεία πού δείχνουν τό μέγεθος τού προβλήματος. -51- ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 'Αντλούµε άπό μιά μελέτη τού ΙΚΑ γιά τα έργατικά άτυχή- ματα μεταλλείων τής ΄Ελλάδος κατά τή διετία 77 - 78. Τέτοιες μελέτες γίνονται έδώ καί 12 χρόνια άπό τό ΙΚΑ. Τα δεδομένα είναι ταξινομημένα κατά δύο τρόπους. 1. Κατανομή καθ'όμάδες ήλικιών: Στά χρόνια 1974-78 έμ- φανίζεται μέγιστο στή πενταετία 25-29 άπό μετατόπιση κατάμία πενταετία πρός νεώτερες ήλικίες έν σχέσει μέ τήν τριετία 1971-73. Τούτο πιθανώς όφείλεται στήν αύξηση τής μεταλλευτι- κής δραστηριότητας καί στήν τροπή τών νεωτέρων έργαζομένων στή μεταλλευτική δραστηριότητα. Τα 3/4 τών έργατικών άτυχημάτων παρατηρούνται στήν ήλι- κία 20-49 γιά τό 77 καί 78. 2. Τριμηνιαία κατανομή: Τά περισσότερα άριθμητικώς άτυ- χήματα παρατηρήθηκαν στό AZ τρίμηνο τού 1977 καί ΔΣ τρίμηνο 1978. 'O δέ άριθμός τών ήμεραργιών έμφανίζει τό μέγιστο κατ" έτος στά άντίστοιχα τρίμηνα πού παρατηρούνται καί τά περισ- σότερα άτυχήματα. 3. Κατανομή κατά βάρδια: Τά περισσότερα άτυχήματα παρα- τηρούνται στήν πρωϊνή βάρδια μέ ποσοστό 74,70% γιά τό 77 καί 74,22% γιά τό 78. Καί τά λιγότερα στή βραδυνή βάρδια μέ άν- τίστοιχα ποσοστά 2,12% καί 2,61%. Τούτο όχι γιατί τό πιό έπικίνδυνο ώράριο είναι τό πρωί- νό, άλλά κυρίως γιατί τό ποσοστό τών έπιχειρήσεων πού έχουν δύο βάρδιες είναι μικρό καί αύτών πού έχουν 3, άκόμη μικρό- τερο. 4. Κατανομή κατ"αίτιο: Στό αίτιο πτώσεως όφείλεταιό με- γαλύτερος άριθμός άτυχημάτων μέ ποσοστό 60% γιά τό 1977 καί 67% γιά τό 1978, καί πιό συγκεκριμένα: α) Πτώση άντικειμένων: πρώτο μέ συχνότητα 32,74% καί 35,63% γιά τό 1977 καί 78 άντίστοιχα. β) Πτώση ατόμων: δεύτερο μέ ποσοστό 18,19% καί 20,12%. γ) Πτώση πετρώματος ή μεταλλεύματος: πέμπτο μέ ποσοστά 8,12% καί 11.41% γιά τά δύο χρόνια. "Η πτώση αύτή παρουσιά- ζει ίδιαίτερο ένδιαφέρον σάν αίτιο, πρώτο λόγω τής σοβαρότη- τάς της, καί δεύτερο διότι άποτελεί κατ"έξοχήπροληπτόαίτιο. -52- δ) Τά "έργαλεία" π.χ. κρουστικά άερόσφυρα: τρίτο αίτιο σέ ποσοστό τό 77 μέ 15.50 % καί τέταρτο τό 78 μέ 11,67%. ε) "Μεταφορές" όπως κλωβοί. σαγόνια. συρματόσχοινα,ένα- έριοι σιδηρόδρομοι: τέταρτο αίτιο τό 77 μέ 13,71% καί τρίτο μέ 13,07% τό 78. στ) "Μηχανήματα" όπως π.χ. γεωτρύπανα. βαρούλκα: έκτο μέ ποσοστό 6,77% καί 6.01% γιά τά δύο χρόνια. ζ) ""Εκρήξεις'Η τελευταία θέση όπως καί κατά τήν προηγού- μενη έξαετία μέ ποσοστό 1.5% γιά τό 1977 καί 0,96 % γιά τό 1978. η) Τά "πολλαπλά" περιστατικά μέ συνδυασμούς περισσοτέ- ρων αίτίων καλύπτουν ποσοστό 3.45% γιά τό 77 καί 0.96%τό 76. 5. Κατανομή κατά τρσυμστισθεϊσσ μοίρα: Τα άκρα άποτε- λούν όπως καί κατά έξαετία 1971-76 τήν συχνότερη έντόπιση μέ ποσοστό γύρω άπό 70% γιά τό 1977 καί 1978. Στά άνω άκρα δέ έντοπίζεται ποσοστό πάνω άπό 40% τούσυ- νόλου τών άτυχημάτων. ΄Η διαπίστωση αύτή άποτελεί τόσο θετι- κή ένδειξη πού πλησιάζει τά όρια τής άποδείξεως ότιπεριφρο- νούνται τά στοιχειώδη μέτρα άτομικής προστασίας. Τά άτυχήματα πού έντοπίζονται στήν κεφαλή καί στά μάτια άντιστοιχούν μέ ποσοστό 8.88% καί 6.94% γιά τό 1977 καί σέ ηύξημένα ποσοστά 11,24% καί 7,06% τό 1978. Καί αύτή ή διαπί- στωση είναι άνησυχητική γιατί άποτελεί σχεδόν άπόδειξη, ότι περιφρονούνται τά στοιχειώδη μέτρα άτομικής προστασίας. 'Ο πίνακας πού άκολουθεί δίδει μιά σαφή είκόναβάσειοί- κονομικών κριτηρίων τού πόσο στοίχισαν τά άτυχήματα στήν δε- καετία 1956-1965. Στίς Η.Π.Α. τό 1ο έξάμηνο τού 1971: "Ατυχήματα καί έπαγγελματικές άσθένεις 3.100.000 Θάνατοι 4.300 Ποσοστό έργατών άνίκανων γιά δουλειά 12,1% "Εργάσιμες μέρες πού χάθηκαν 12.200.000 "Εργάσιμα χρόνια πού χάθηκαν 50.000 50.000 χρόνια έργάσιμα χάθηκαν σ'ένα ήμερολογιακό έξάμηνο. "Ενα μέγεθος πού πρέπει νά άντιμετωπισθεί μέ πολύ με- γάλη σοβαρότητα, καί δέν άφήνει περιθώρια γιά παρερμηνείες. -53- 'Ατυχήματα 1956-1965 "Ετος 'Απώλειες 'Ερνατο- Δαπάνες έπιδοτή- "Αριθµός θάνατοι ημερών τήσεως άτυχημ. 1956 729.448 18.092.967 32.331 9 1957 797.190 21.216.144 33.219 21 1958 791.151 22.300.345 34.382 26 1959 778.490 22.524.803 32.358 6 1960 835.370 22.248.357 36.768 - 1961 —950:U96 37.005.110 42.422 27 1962 1.054.865 45.870.746 42.469 71 1964 1.183.276 51.705.344 47.824 52 1969 1.234.113 59.532.084 50.477 53 ΙΙ)'Επιπτώσεις Σ"αύτό τό σημείο είναι σκόπιμη μιά σύντομη άνάλυση τών έπιπτώσεων τού έργατικού ατυχήματος ώστε νάφανεί πιό καθαρά τό μέγεθος τού προβλήματος πού αύτό δημιουργεί. Τά έργατικά άτυχήματα έχουν οίκονομικές έπιπτώσεις καί προσβάλλουν τήν έννοια καί άξία "άνθρωπος", μέ κύρια δυσμενή άποτελέσματα ά- πό τήν δεύτερη πλευρά ψυχολογικής καί κοινωνικής φύσεως. Κατά μέσο όρο τό άμεσο κόστος τού κάθε άτυχήματος (μέ τιμές ήμερομισθίου 1978) άνέρχεται σέ 30.000 δρχ. περίπου μέ άπώλεια χρόνου έργασίας 12 ώρών. ΄Αλλά δέν είναι μόνον αύτό. ΄Αν ύπολογίσουμε καί τό έμ- μεσο κόστος τότε άνεβαίνουμε πολύ πιό ψηλά. Νά καί οί παρά- γοντες τού έμμεσου κόστους. Διακοπή έργασίας άλλων έργαζομέ- νων (περιέργεια. συμπάθεια, προσπάθεια παροχής πρώτων βοη- θειών κλπ), άπώλεια χρόνου διευθυντών, προϊσταμένων κλπ. έμ- μεσο κόστος λόγω τής έργασίας πού δέν μπόρεσε νά φέρει είς πέρας 6 τραυματίας. μερική διαρκής άναπηρία τού έργαζομένου, κόστος γιά τήν έλαττωματική παραγωγή λόγω τώνψυχολογικώνσυ- νεπειών πού έπέφερε τό άτύχημα, έπιπτώσεις στίς δημόσιες σχέ- σεις τής έταιρείας. "Η πρόληψη τού άτυχήματος λοιπόν, έκτός τού ότι είναι μιά προσπάθεια νομικά καί ήθικά έπιβεβλημένη, είναι άναμφισ- βήτητο ότι συμφέρει οίκονομικά τόν έργοδότη καί τόν έργαζό- ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΕΤΩΝ 1970 - 1978 ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΟΛΙΚ0 ΑΡΙΘΜΟ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ ΣΥΝΟΛΙΚ0Σ Α Ι Τ 1 A ΣΧΕΣΗ ΗΛΛΕΚΤΡΙΚΩΝ ATYXHM- ΑΡΙΘΜΟΣ πΡΟΣ τΑ ATYXHMATA ATYXHMATQN ΔΙΑΦΟΡΑ ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ Ano ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΙτΙΕΣ ΠΡΟΣΚΑΙΡ0Υ ΚΑΙ ΔΙΑΡκ0γΣ 5.270 5.231 39 0,74 % ANIKANOTHTOZ 0ΑΝΑΤΗ00ΡΑ 99 76 23 23 % Σ γ Ν ο Α ο N 5.369 5.307 62 1 z ΑΝΑΛΥΣΗ ΗΛΕΚΤΡΙΚΩΝ A T Y X11M A Τ 0 N ΑΡΙΘΜΟΣ ΠΛΗΓΕΝΤΕΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΕΓΚ/ΣΕΩΝ ΤΡΟΠΟΣ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΗΛΕΚΤΡΙ- οπογ ΣγΝΕΒΗΣΑΝ πΔΗ=ΕρΣ ΑΠΑΣΧ0Λ0ΥΜ. ΚΛΑΔΟΣ κΩΝ ATY- ΑΝΔΡΕΣ ΓΥΝΑΙΚ. ΘΑΝΑ- ΠΡΟΣΚ. XHMATQN ΤΗ00ΡΑ ΚΑΙ ΠΙΝΑΚΕΣ MHXANH- ENAEP. Ano ΡΟΗ Απο HAEK- EPrA- AIAPK. ΑΣΟΑΛ0- ΜΑΤΑ ΑΤΟΤ0Ι PEYMAT. BOATA- TPO- TOTE— ANIKAN. ΔΙΑΚΟΠΤ. IKO 1030 fEXN. XNIK. ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ , ΕΡΤ0ΣτΑΣΙΑκΕΣ 35 35 10 25 17 16 2 16 19 19 16 0Ικ0Δ0ΜΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ 27 27 13 14 6 6 15 23 4 8 19 SYNOAON 62 62 23 39 23 22 17 39 23 27 35 -55- μενο. ΙΙΙ) Πρόληψη 1. Κατ'άρχήν άντιμετώπιση τού θέματος Μιά σωστή έκστρατεία κατά τών άτυχημάτων πρέπει νά ξε- κινήσειάπότόνόρισμότού τίείναιάτύχημα,νά προχωρήσει σέ ά- νάλυση τών αίτίωνκαίτώνοίκονομικών,κοινωνικών κλπ. έπιπτώ- σεων τών άτυχημάτων γιά νάκαταλήξειστίς σωστές ένέργειεςάν- τιμετωπίσεως αύτών. Σάν συμβολή σ'αύτό θά άναλύσωμε στή συνέχεια τόν όρο ά- τύχημα. τίς αίτίες του καί τό ρόλο τής προλήψεως. Σύμφωνα μέ τό άρθρο 8 παρ. 4 τού Α.Ν. 1846/1951, "Περί κοινωνικών άσφαλίσεων" ώς άτύχημα νοέίται τό έν τή έργασίαή έξ άφορμής ταύτης βίαιον συμβάν καί τήν έπαγγελµατικήν άσθέ- νειαν. Τά άτυχήματα τής έργασίας είναι άπόρροιατριώνπαραγόν- των. Τού παράγοντος άνθρωπος, τού παράγοντος ύλικόν καί τού παράγοντος τυχαίο συμβάν. Μέ τόν παράγοντα άνθρωπος νοείται άμέλεια κατά τήν έργασία, μέ τόν παράγοντα ύλικόννοείταικα- κή συντήρηση ύλικού ή έλλείψεις προερχόμενες άπό άρχική πλημ- μελή έγκατάσταση οί όποίες έπιδρούν άμεσα στή σωματική άκε- ραιότητα καί ύγεία τού άπασχολουμένου προσωπικού. ΄Η διάτα- ξη τού φωτισμού, τών διαδρόμων, τών κλιμάκων στό σύστημα με- τάδοσης κινητήριας δύναμης, ό άερισμός, ή άπαγωγή καί πολλοί άλλοι παράγοντες τής άρχικής έγκατάστασης ένός βιομηχανικού καταστήματος είναι αίτίες πού έπιδρούν καλά ή άσχημα στούς όρους έργασίας τού άπασχολούμενου προσωπικού, άνάλογα μέ τήν τελειότητά τους. Γι"αύτό έπιβάλλεται στούς τεχνικούς διευ- θυντές τών έπιχειρήσεων να τηρούν τούς όρους αύτούς κατά τήν άρχική έγκατάσταση σύμφωνα μέ τίς διατάξεις τών νόμων γιατί έκ τών ύστέρων δέν είναι εύκολη ή τροποποίηση. "Εδώ καί δεκάδες χρόνια στίς τεχνολογικά προηγμένες χώ- ρες γίνεται λεπτομερής καί έξονυχιστική στατιστική άνάλυση τών αίτίων τών άτυχημάτων. Τά άποτελέσματα είναι έντυπωσια- κά. - Τό 88% περίπου τών άτυχημάτων στη βιομηχανία όφείλε- ται σέ άπερίσκεπτες ένέργειες τού έργαζόμενου. -56- - Τό 10% περίπου σέ άνασφαλείς συνθήκες έργασίας καί - Τό 2% μόνο σέ συνθήκες πού δέν είναι δυνατόν νά προ- βλεφθούν. Τό 88% λοιπόν τών άτυχημάτων όφείλεται στήν άνθρώπινη συμπεριφορά. Καί τό πιό σημαντικό: Μόνο τό 2% όφείλεται σέ παράγοντες πού δέν είναι δυνατόν νά προβλεφθούν. Πράγματι είναι πολύ άπίθανο νά συμβή άτύχημα έντελώς ά- προσδόκητα, όπως πολλοί ίσχυρίζονται γιά πολλά συμβάντα. Μό- νο καθυστερημένα, ύπανάπτυκτα καί μή ίκανά στή δουλειά τους άτομα πού δέχονται μοιρολατρικά τό κάθε άπρόοπτο συμβάν μπο- ρούν νά έπικαλούνται τή δικαιολογία τής κακιάς ώρας. Συμβάν- τα πού πραγματικά είναι αδύνατο νά προβλεφθούν από τόν άνθρω- πο είναι οί σεισμοί, οί κεραυνοί, οί πλημμύρες καί τά παρό- μοια. Είναι φανερός λοιπόν άπό τά πιό πάνω. ό ρόλος καί ή ση- μασία τής προλήψεως. ΙΙΙ. 2. "Επιστημονική πρόληψη. "Ερνονομία. 'Ο ρόλος τού μη- χσνικού. Στό καθαρά τεχνικό μέρος τής προλήψεως, πρωτοστατεί ό μηχανικός. Θέματα όπως τα τής μεταφοράς διά μηχανοκινήτων μέ- σων. άνυψώσεως βαρών μέ βαρούλκα, γερανούς κλπ. τής έκμεταλ- λεύσεως τών δυνατοτήτων τού ήλεκτρικού ρεύματος. τών συγκολ- λήσεων, έφαρμογών πυρηνικής ένέργειας. παρασκευών διακινήσε- ων καί χρήσεων χημικών ούσιών. δοκιμών έργων μηχανολογικών καί ήλεκτρολογικών έργασιών σέ βιομηχανίες έκρηκτικών ύλών, καί ύγραερίων μέχρι ύαλουργείων καί κλωστούφαντουργείων κα- λούν τόν μηχανικό νά τά διαχειρισΘή μέ τόν πλέον άσφαλή τρό- πο. Τό σλόγκαν ”6 σωστός τρόπος έργασίας είναι καί ό άσφα- λής" άποκτά σ"αύτή τήν πλευρά τού θέματος βασική σημασία.Εί- ναι κάτι πού κανείς δέν πρέπει νά ξεχνά καί πρώτος-πρώτος ό : ι..." ,… unv- ." 'Η έπιστήμη όμως ή όποία μέ κέντρο κατ"έξοχήντόκ1άνθρω- πο,άσχολείταιμέ πάπροβλήματατής έργασίας, μέάναφορά σέ άνα- τομικούς,φυσιολονικούς,ψυχολογικούςκαίκοινωνικούς παράγον- -57- τες είναι ή έργονομία. Είναι αύτή πού έρευνά τό θέματήςάρ- μονικής προσαρμογής τού άνθρώπου στό περιβάλλον τής έργασίας του. … . Θέ περιγράψουμε κατωτέρω τή δομή τής έργονομίας σάν έ- πιστήμης μέ ίδιαίτερη άναφορά σέ ότι έχει σχέση μέ τά άτυχή- ματα. α) 'Εργονομία.καί φυσιολογία ΄Ο σχεδιασμός τών μηχανημάτων καί τών τρόπων πού Θάχρη- σιμοποιεί τό σώμα του ό έργάτης γιά τήν έκτέλεση τών διαφό- ρων έργασιών γίνεται μέ βάση τίςάρχές τής φυσιολογίας. Γιά διευκόλυνση ή έργονομία μάς παρέχει σέ πίνακες τήν κατανάλω- ση ένέργειας σέ θερμίδες/ώρα σέ σχέση μέ τή θέση τού σώματος ή τό είδος τής έργασίας. β) Τό σύστημα άνθρώπου-μηχανής ΄Ο άνθρωπος καί ή μηχανή άποτελούν ένα σύστημα καί άν- ταλλάσουν πληροφορίες έτσι: 81) Στόν τομέα λήψεως πληροφοριών ύπό τού άνθρώπου1)έρ- γονομία μάς παρέχει κανόνες σχετικά μέ τό χρώμα, τήν λαμπρό- τητα καί τή θέση σέ σχέση μέ τό μάτι τού χειριστή τών φωτει- νών σημάτων. "Οσον άφορά τίς ποσοτικές ένδείξεις μέ δείκτες έχει σημασία ή μορφή τής κλίμακος ένδείξεως, τό πλήθος τών ύποδιαιρέσεων, ή τοποθέτηση καί διαρύθμιση τών ποσοτικών με- τρητών. β2) "Οσον άφορά τήν άπάντηση τού χειριστή (έπέμβαση έπί τής μηχανής). "Η μελέτη έδώ συνίσταται στή μελέτη τών μοχλών πενταλί- ων,διακοπτώνκλπ., μέ τά όποία γίνεται ή απάντηση τού χειρι- στή, βάσει τών άπαιτήσεων τής έργασίας καί τών βιολογικών ί- κανοτήτων τού άνθρώπινου σώματος. ΄Υπάρχουν πίνακες πού βα- θμολογούν τούς διάφορους τύπους συστημάτων έπεμβάσεως (στρό- φαλοι, πηδάλια, πόμολα, μοχλοί κλπ) ώς πρός τήν ταχύτητα, ά- κρίβεια καί δύναμη τής έπεμβάσεως καί τής κινήσεως."Επίσηςή Θέση τής έργασίας διαρύθμίζεται ώστε ή σχέση τού άνθρώπινου σώματος νά μήν είναι ούτε πολύ άναπαυτική, ούτε πολύ κουρα- στική, καί τά άντικείμενα νά βρίσκονται γύρω άπό μιά εύνοί- 1 ι 1 ΚΠ αποσταση. 'Εάν δέν τηρηθούν οί κανόνες τής σχέσεως τούάνθρώπουμέ -58- τή μηχανή, τότε μπορεί άπό μία καί άνάγνωση ένδείξεως ή άπό μία λανθασμένη ή άργή έπέμβαση στή μηχανή, ή άπό σωματική κό- πωση τού χειριστή νά έχουμε βαρειές συνέπειες. γ) 'Η έργονομία έξετάζει έπίσης καί τό περιβάλλον τής έργασίας διότι τούτο έπιδρά έπί τού συστήματος άνθρώπου-μη- χανής καί κυρίως μέ τρείς παράγοντες: 1. θερμοκρασία, 2 φω- τισμός, 3. θόρυβος καί δονήσεις. γ1) Θερμοκρασία. Στή χώρα μας είναι πιό έντονο τό πρό- βλημα άπό ύψηλή θερμοκρασία παρά ένα έντονο ψύχος. "Εχει ά- ποδειχθή ότι όσο πιό ύψηλή είναι ή θερμοκρασία τόσο πιό με- γάλος είναι 6 άριθμός τών έργατικών άτυχημάτων. Γι΄ αύτούς τούς λόγους ή βελτίωση τής θερμοκρασίας μέσα στό έργοστάσιο πρέπει νά είναι μιά από τίς βασικότερες έπιδιώξεις μας. "Η έργονομία μάς παρέχει μεθόδους εύρέσεως τής έπιδρά- σεως τής θερμοκρασίας τού περιβάλλοντος στόν έργαζόμενο. "Ε- να βασικό μέγεθος είναι ή δραστική θερμοκρασία πού περιλαμ- βάνει θερμοκρασία ξηρού θερμομέτρου, ύγρασία καί ταχύτητα ά- έρος καί βρίσκεται άπό είδικά νομογραφήματα συναρτήσει τών τριών αύτών μεγεθών. "Από τή δραστική θερμοκρασίακαί τήν κα- τανάλωση ένέργειας βρίσκεται άπό άλλα γραφήματα ήποσότηταί- δρώτα σέ 1/4ωρο. Τούτη δέν πρέπει νά ύπερβαίνει ένα μέγιστο 2.51/4ωρο, διότι έχει όλέθριες συνέπειες στήν ύγεία καί τήν παραγωγικότητα τού έργαζομένου. γ2) Φωτισμός. 'Ο καλός φωτισμός βοηθά στήν γρήγορη άν- τίληψη καί εύρεση τών άντικειμένων κατά τήν έργασία άλλά καί έλαττώνει σημαντικά τόν άριθμό τών άτυχημάτων. "Εχει άποδει- χθή ότι τά έργατικά άτυχήματα ένός έργοστασίου κατασκευής μη- χανών έλαττώνονται κατά 20% όταν ό φωτισμός αύξάνεται άπό 65 σέ 170 LUX. ME μιά μικρή προσπάθεια στό θέμα τού φωτισμού, μπορεί νά βελτιώσει σημαντικά μιά άσχημη κατάσταση. 'Ο φωτισμός συνίσταται στόν φυσικό πού είναι ό ίδανικός καί στό τεχνητό πού πρέπει …άσυμπληρώνει τόν φυσικό μέ φάσμα χρωμάτων παραπλήσιο τού φυσικού, μέ ένταση άνάλογη μέ τή φύ- ση τής έργασίας καί τή λαμπρότητα άντικειμένων έντός τού πε- δίου όράσεως όσο τό δυνατόν όμοιόμορφη. γ3) θόρυβος καί δονήσεις Οί σύγχρονες βιομηχανίες έχουν 20% περισσότεροθόρυβοά- -5g_ πό έκείνες τού παλαιού τύπου λόγω τών συγχρόνων μηχανών τών μεγάλων ταχυτήτων καί άποδόσεων. Θόρυβοι πάνω άπό 90 DB 6n- μιουργούν ένοχλήσεις πού έκτείνονται άνάλογα μέ τήνέντασηά- πό δυσφορία μέχρι πόνο. "Επί πλέον ή έπί πολλά έτη έργασία σέ θορυβώδες περιβάλλον μπορεί νά δημιουργήσει σέ εύαίσθητα άτομα ύποακουσία ή καί κόπωση λόγω βλάβης τού άκουστικού νεύ- ρου. Μόνο θόρυβοι κάτω άπό 70 DB unopofiv*wi0&wpneofiv άνετοι. "Αλλες έπιδράσεις τού θορύβου είναι στήν συνεννόηση δύο άνθρώπων διά όμιλίας, στήν άκουστική διάγνωση μιάς μηχανής, στή δυνατότητα έπαγρυπνήσεως καί προσοχής. Είναι δέ φανερή ή σημασία όλων αύτών τών παραγόντων γιά τήν άσφαλή λειτουργία καί έργασία. "Εχει έπομένως μεγάλη ση- μασία ή μείωση τού θορύβου στά έργοστάσια άκόμα καί μέ μεγά- λη δαπάνη. Τό ίδιο ίσχύει καί γιά τίς δονήσεις στίς όποίες έπίσης είναι πολύ εύαίσθητος 6 άνθρώπινος όργανισμός μέ μυα- λγίες, ύπέρταση, έλάττωση όράσεως κλπ. 6) ΄Ωράρια καί βάρδιες έργασίας "Η δυνατότητα γιά άπόδοση ένός άνθρώπου μεταβάλλεταικα- τά τή διάρκεια τής ήμέρας έπηρεαζόμενη άπό άντίστοιχη μετα- βολή διαφόρων βιολογικών σταθερών όπως θερμοκρασία σώματος, άρτηριακή πίεση, σίδηρος τού αίματος κ.ά. τών όποίων ή αίτία είναι άγνωστη. Οί παρατηρήσεις έδειξαν ότι τό χειρότερο ώράριο γιά έρ- γασία είναι τό νυκτερινό. "Επειδή όμως πολλές έπιχειρήσεις δουλεύουν νύκτα-μέρα γιά νά άποσβέσουν γρήγορα τίςμεγάλεςέ- πενδύσεις άναγκαστικά θά ύπάρχει νυκτερινή βάρδια. ΄Υπάρχουν συστήματα άλλανής βάρδιας άνά έβδομάδα, άνά 150ήμερο, άνά έ- τος. 'Η έβδομαδιαία άλλαγή είναι γρήγορη καίταλαιπωρείται 6 όργανισμός γιά νά προσαρμόζεται συνεχώς. 'Η μηνιαία βλάπτει τήν οίκογενειακή καί κοινωνική ζωή τού έργαζόμενου."Ετσι κα- λύτερη φαίνεται νά είναι ή άνά 15θήμερο άλλαγή βάρδιας. Αύτάείναιτάβασικότεραπροβλήματαπούδιερευνείήέργονο- μία. "Υπάρχουν καί πολλά άλλα πού άπαιτούν συνεργασία βιολόγων, κοινωνιολόγων, ψυχολόγων. Δώσαμε μιά ίδέα τού πόσο πολύτιμο έρ- γαλείο1&ποτελεί γιά τόν μηχανικό όργανωτή τής έργασίας1€έργονο- μία,γιά*…&καταστήσει'τΜ;συνθήκες έργασίας άνθρωπινότερες ά- σφαλέστερες, παραγωγικότερες. -60- Ιν. 'Ανασκόπηση σημερινής καταστάσεως, προτάσεις Στά προηγούμενα θέσαμε τό πρόβλημα: έργατικά άτύχημαστή έποχή μας, μέ άναφορά στό ίστορικό του, περιγράψαμε, τίς οίκο- νομικοκοινωνικές έπιπτώσεις, διερευνήσαμε τό θέμα "πρόληψη". Τίθεται τώρα τό θέμα τής λήψεως συγκεκριμένων μέτρων. Στή χώρα μας καταβάλλεται άξιόλογη προσπάθεια γιά τή μείωση τών άτυχημάτων άπό διάφορα ύπουργεία π.χ. "Εργασίας, Βιομη- χανίας, Δημοσίων "Εργων, "Εμπορικής Ναυτιλίας."Υγιεινήςκλπ. Δημόσιες ΄Επιχειρήσεις π.χ. ΔΕΗ. 'Οργανισμούς π.χ. ΟΛΠ, καί "Επιμελητήρια π.χ. ΤΕΕ, προσπάθεια πού άντικατοπτρίζεται στούς διάφορους κανονισμούς καί νομοσχέδια πού έκδίδονται. 'Επίσης καί φορείς ίδιωτικής πρωτοβουλίας έργάζονται πα- ράλληλα γιά τήν καταπολέμηση τών άτυχημάτων. ΄Ο "Οργανισμός Προλήψεως 'Ατυχημάτων. οί Σύλλογοι τών τεχνικών, τό Ε Α Κ Ε- Π Α, οί βιομηχανίες με ύπομνήματα, ύποδείξεις, σεμινάρια έπι- τελούν σημαντικό έργο. "Υπάρχουν δελτία άτυχημάτων τού ΙΚΑ πού συμπληρώνονται βάσει πληροφοριών άπό άντίστοιχα δελτία τών έταιριών. 'Οργανώνεται κάθε χρόνο στή Θεσσαλονίκη συμπόσιο γιά τή πρόληψη τών άτυχημάτων καί τήν πυρασφάλεια στή βιομηχανία, ύ- πό τήν αίγίδα τού Συνδέσμου Βιομηχάνων Βορείου "Ελλάδος. Πέ- ρυσι έγινε τόν 'Ιούνιο 1979. Στίς όμιλίες συμπεριλαμβάνονταν τά θέματα: Σύγχρονη Τεχνική Πυρανιχνεύσεως. "Ο Ε.Κ.ΠΥ. καίτά συμβαίνοντα στήν πράξη. Πρόληψη πυρκαίών καί πυρασφάλεια στίς βιομηχανικές έγκαταστάσεις.'Οργάνωση πυροπροστασίας στή βιομηχανία. Συμπεράσματα έκ τής έφαρμογής τού Ε.Κ.ΠΥ καί πι- θανές έπιδιώξεις σ"αύτόν έκ τής έντάξεως τής 'Ελλάδος στήν Ε.Ο.Κ. Στό έργοστάσιο τσιμέντων "ΟΛΥΜΠΟΣ" Βόλου έχεικαθιερωΘεί ύπεύθυνος άσφαλείας ό όποίος συντονίζει τίς προσπάθειες τών ύπευΘύνων μηχανικών τών τμημάτων μέ όργάνωση καί παρακολού- θηση έφαρμογής μέτρων άσφαλείας. ύποδείξεις έλλείψεων καί σφαλμάτων, έπισήμανση άτυχών περιστατικών. 'Ο είδικός κανονισμός πυρασφάλείας τού ΟΛΥΜΠΟΥ μέ βάση άμερικανικά πρότυπα περιλαμβάνει: 1) Κατάλογο κτιρίων καί μηχανημάτων της κάθε ύπο προστα- σία έγκαταστάσεως. -6]- 2) Πίνακες τοποθετημένων πυροσβεστήρων άνά θέση καί μη- χάνημα. 3) 'Ομάδα πυρασφάλείας 4) Καθήκοντα καί έκπαίδευση προσωπικού. Βασικές άρχές γιά τήν πυρασφάλεια είναι ότιπρέπειΙ1πυρ- καϊά νά προλαμβάνεται στήν άρχή της, καί όλο τό προσωπικόνά είναι έκπαιδευμένο στή χρήση τών πυροσβεστικών μέσων, πράγµα- τα πού άλληλοεξαρτώνται. Πέρα άπό όλα αύτά τό πρόβλημα "άτυχήματα" στήν "Ελλάδα παραμένει σέ τόση ένταση πού πρέπει νά ληφθή σειρά όλόκληρη άπό μέτρα άντιμετωπίσεως. 'Αναφέρομε ένδεικτικά όρισμένα άπό αύτά. 1. Γενίκευση καί βελτίωση τών δελτίων άτυχημάτωνώστενά περιλαμβάνουν όλες τίς άπαραίτητες πληροφορίες γιά τό άτύχη- μα, σύνταξη όδηγιών γιά την όρθή συμπλήρωσή τους καί σχεδία- ση δελτίων καταλλήλων γιά μηχανογραφική έπεξεργασία. 2. 'Υπολογισμόςδιαφόρωνδεικτώνόπως δείκτηςσοβαρότητας συχνότητας κλπ. Δείκτης συχνότητας ΔΣ= Αριθμ. ατυχ. χ 106 Πραγμ. ΩΡ."Εργασίας Δείκτης σοβαρότητας Δ B : άπολ. μέρες έργασίας Χ 1000 πραγμ. ΩΡ έργασίας 3. Λεπτομερειακή μελέτη κατόπιν έπιλογής όρισμένων άτυ- χημάτων. 4. "Αναλογισμός κόστους μέ διάφορα στοιχεία τής παραγω- γικής διαδικασίας όπως π.χ. όγκος ή βάρος προϊόντος, δαπάνη ένέργειας κλπ. 5. "Υπολογισμός άμέσου ή έμμέσου κόστους άτυχήματος 6. Διαμόρφωση κυμαινομένων άσφαλίστρων 7. 'Ορισμός έννοιολογικού περιεχομένου έργασιολογικών είδικοτήτων σύμφωνα μέ διεθνείς προδιαγραφές 8. Καθιέρωση θεσμού ίατρού έργασίας καί μηχανικού άσφα- λείας σέ αύτόνομη ή γεωγραφική βάση. 9. Δημιουργία έπιτροπών ύγιεινής καί άσφαλείας. 10. "Ενημέρωση ή διαπαιδαγώγηση έργοδοτών καί έργατικού δυναμικού γύρω άπό τά αίτια καί τίς έπιπτώσεις τού έργατικού άτυχήματος. .ΙΣ- * -62- 11. Δημιουργία βιβλιοθήκης ύγιεινής καί άσφαλείας τής έργασίας. 12. Διδασκαλία μαθήματος προλήψεως άτυχημάτων στίς τε- χνικές τουλάχιστον σχολές όλων τών βαθμίδων. 13. "Αναθεώρηση καί έκσυγχρονισμός τής έργατικής νομο- θεσίας. "Η σχετική νομοθεσία θά περιλαμβάνει πλήρεις καί σα- φείς προδιαγραφές άσφαλείας σύμφωνα μέ τά σύγχρονα δεδομένα, γιά έκδοση άδείας λειτουργίας βιομηχανικών έγκαταστάσεων μέ δίκαιο μοιρασμό εύθύνης στούς έργοδότες καί μηχανικούς γιά τή τήρησή των. 14. Καί σάν κατακλείδα καί έπιστέγασμα, συντονισμένες προσπάθειες στίς βιομηχανίες ώστε νά άποκτήσουν οί έργαζόμε- νοι τή λεγόμενη "νοοτροπία άσφάλειας" πού είναι τό πιό άπο- τελεσματικό μέσο γιά τήν άντιμετώπιση τών άτυχημάτων. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 1. Τεχνικά Χρονικά. Μηνιαίαέκδοσις,Μάρτιος-"Απρίλιος -Μάίος 1975. 'Εργονομία: ΄Ο άνθρώπινος παράγων είςτήτ/σχεδία- σιν συστημάτων άνθρώπου μηχανής. 2. ""Η πρόληψη τού έργατικού άτυχήματος". "Αριθμ. 2 Κωνσταν- τινίδης Θεσσαλονίκη 1980. 3. "'Η πρόληψις τών άτυχημάτων έργασίας". 'Ιωάννου Α. "Ανα- πλιώτου "Αθήνα 1935. 4. 'Ελληνικόν Κέντρον Παραγωγικότητος "Είσαγωγή είς τήν "Εργονομία ύπό Προδρόμου Ι. "Ιορδανίδη "Αθήναι. 5. ΕΛΚΕΠΑ. "Στοιχεία ΄Εργονομίας" ύπό ΞΕΝ. ΚΟΝΔΑΚΗ, "Ιατρού τής 'Εργασίας 6. ""Η συμβολή τού μηχανικού είς τήν πρόληψιντ6Ά/άτυχημάτων" "Αλεξάνδρου Ι. Κώνστα Τεχνικά Χρονικά Νοέμβριος 1958. 7. Δελτίο ΙΚΑ 1/80. 8. Πληροφοριακό ύλικό άπό τό τμήμα άσφαλείας τού έργοστασίου ΟΛΥΜΠΟΣ. 6. H BIOMHXANIA ΣΤΗ ΜΑΓΝΗΣΙΑ Μ. Μοδινός, Προϊστάμενος της Υ.Π.Α. Θεσσαλίας Περίληψη Παρουσιάζονται καί άξιολογούνται στατιστικά στοιχείαβι- ομηχανικής άναπτύξεως τής περιοχής καί έξάγονταιχρήσιμασυμ- περάσματα. 'Η όποιαδήποτε προσέγγιση τών προβλημάτων τής βιομηχα- νίας σέ μίά περιφέρεια δέν μπορεί παρά νά συνδέεται μέ τό λεγόμενο "περιφερειακό πρόβλημα" τής χώρας πού δέ θάήτανύ- περβολή άν ήδη χαρακτηριζόταν σάν μείζον έθνικό. ΄Ετσι ή άνά- λυση πού θά γίνει στό κύριο μέρος τής είσήγησης κινδυνεύει νά χαρακτηρισθεί σάν έντονα τεχνοκρατική άν διαφεύγειστόνά- κροατή ή περιφερειακή διάσταση τού προβλήματος. Παρ'όλα αυτά ύποθέτω πώς δέν θά πρέπει νά έπεκταθώ στά θέματα τής περιφε- ρειακής άνάπτυξης μιά καί στό ήδη προγραμματισμένο συνέδριο γιά τήν "΄Ανάπτυξη τής Θεσσαλίας" είναι μοιραίο νά θιγούν τά σχετικά προβλήματα. 'Η είσήγηση πάντως αύτή ξεκινά άπό δύοάπλοποιημένεςθέ- σεις: 1) ΄Η όποια άνάπτυξη τής περιοχής συνδέεται άμεσα μέ τή διόγκωση τής συμμετοχής στό άκαθάριστο προϊόν τού δευτερογε- νούς τομέα τής οίκονομίας σέ βάρος κυρίως τού πρωτογενούς. "Η θέση αύτή Θά τεκμηριωθεί στή συνέχεια μέ βάση τά ύπάρχοντα στοιχεία γιά τήν περιφέρεια τής Θεσσαλίας. 2) T6 περιφερειακό πρόβλημα μιάς χώρας βρίσκει τήν άνά- γλυφη έκφρασή του στήν άνισομερή άνάπτυξη τού δευτερογενούς τομέα ένδοπεριφερειακά καί διαπεριφερειακά. ΄Η δεύτερη αύτή θέση έχει ίδιαίτερη ίσχύ γιά τή φάση -64- στήν όποία σήμερα βρίσκεται ή άνάπτυξη τής έλληνικής οίκο- νομίας. Καί έξηγούμαστε: "Ανάλογα μέ τίς πολιτιστικές, γεωγρα- φικές, ίστορικές καί άλλες ίδιομορφίες της. ή άνάπτυξη κάθε χώρας έχει περάσει μέσα άπό μιά διαδικασία, στή διάρκεια τής όποίας ξεπεράστηκαν τα φυσικά, κοινωνικά, διοικητικά καί δι- αρθρωτικά έμπόδια πού είχαν δημιουργηθεί σέ προγενέστερες φά- σεις τής παραγωγής. "Ετσι κατά τούς τελευταίους δύο αίώνες έ- ξασφαλίστηκε στίς θεωρούμενες σήμερα άναπτυγμένες χώρες ή έ- λεύθερη διακίνηση τών συντελεστών τής παραγωγής δηλ. τού έρ- γατικού δυναμικού, τού κεφαλαίου, τών προϊόντων καίάκόμητών ίδεών καί έπιτεύχθηκε αύτό πού στήν κλασσική πολιτική οίκο- νομία λέγεται έθνική άγορά. Παρ'όλα αύτά ή μετάβαση πρός τήν έθνική άγορά δέν ύπήρξε κατά καμμία έννοια γραμμική ήέσταΙό- μαλή καί συνοδεύτηκε όπως άποδεικνύεται στήν πράξη άπό έντο- νες διαπεριφερειακές άνισότητες όπου ή ύπαρξη ύπερανεπτυγμέ- νων περιοχών προύπέθετε καί συχνά διαιώνιζε τήν ύπαρξη τών ύπαναπτύκτων."Η'άνισηάνταλλαγή"μεταξύ άνεπτυγμένωνκαίύπα- ναπτύκτων περιφερειών ή χωρών βρήκε τή θεωρητική της δικαίω- ση στό σχετικό πολυζητημένο βιβλίο τού Α. 'Εμμανουήλ άν καί θά πρέπει ν΄άνατρέξουμε στόν Rigardo καί στούς κλασσικούς πού ήδη είχαν άντιληφθεί τόν πραγματικό ρόλο τού διεθνούς έμπο- ρίου καί τήν όπωσδήποτε μή έξισωτική τάση του. "Ετσιείτε μι- λάμε γιά τή σχέση Νότιας καί Βόρειας "Ιταλίας ή "Ηπείρου καί άναπτυξιακού άξονα 'Αθήνας-Θεσσαλονίκης ή μεταξύ Rio De Jane- iro καί ζούγκλας τού "Αμαζονίου, ή περιφερειακή άνάπτυξη πα- ραμένει ένα διεθνές φαινόμενο. Μέσα σ"αύτά τά πλαίσια(3ίθε- ωρίες τού Νομπελίστα καθηγητή κ. Α. Lewis καί τών άλλων ύπα- ναπτυξιολόγων γιά τήν κρίσιμη minimum έπενδυτική προσπάθεια πού άπαιτείται γιά μιά άπογείωση τής οίκονομίας, έχουν ίσως τή σημασία τους μόνο όταν άναφερόμαστε στό έθνικό έπίπεδο. 'Αντίστοιχα οί πολύ διαδεδομένες θεωρίες περιφερειακής άνά- πτυξηςΤκπ)άνδρώθηκαν μετά τόν B1 παγκόσμιο πόλεμο, διατηρούν βέβαια τή θεωρητική τους άξία άλλά δέ στάθηκαν άπόλυτα ίκα- νές νά έρμηνεύσουν τή χωρική διάσταση τών πολύπλοκων άνα- πτυξιακών φαινομένων. "Ετσι ή διάχυση τής άνάπτυξης στό χώ- ρο πού ύπαινίσσονται οί "πόλοι άνάπτυξης" τού Perroux ήή θε- ωρία τών κεντρικών θέσεων τών Christaller καί Losgh. συχνά -65- δέ βρήκαν'Π5άντίστοιχό τουςστόνπραγματικό φυσικό χώρο. Κι" αύτό γιατί όχι σπάνια ξεχνιέται ένα σημαντικό στοιχείο ότι ούτε οί περιφέρειες μιάς χώρας, ούτε οί ίδιες οί χώρες είναι αύτοτελείς μονάδες πού μπορούν νά άποτελέσουν τό άντικείμε- νο μιάς ίδιαίτερης άνάλυσης καί τών άντίστοιχων άναπτυξιακών προγραμμάτων. "Αντίθετα ύπάρχουν άλληλοσυσχετίσεις πού δέν μπορούν ν' άγνοηθούν κι'άκόμη ή μετάδοση τής άνάπτυξης μέσα στόχώροκαί μεταξύ κοινωνικών όμάδων άποτελεί ούσιαστικά μιά άδιαίρετη διαδικασία. 'Ετσι ή ύπαρξη ένός έθνικού χωροταξικού προγραμ- ματισμού μέ έντονο κρατικό παρεμβατισμό είναι άπαραίτητη γιά τήν κατά τό δυνατόν ίσόρροπη άνάπτυξη τών περιφερειών μιάς χώρας. Οί θεωρίες γιά τήν έγκατάσταση τής βιομηχανίας θά μπο- ρούσαν ίσως ν'άποτελέσουν τό άντικείμενο μιάς ξωχωριστής έρ- γασίας. Τό σχετικό βάρος τών διάφορων κριτηρίων πού τελικά καθορίζουν τήν έπιλογή τού τόπου έγκατάστασης έχει άποτελέ- σει τό άντικείμενο έκτεταμένων συζητήσεων μεγαξύ οίκονομολό- γων καί χωροτακτών. Κριτήρια όπως, τό κόστος μεταφοράς τών πρώτων ύλών. ή άπόσταση τής άγοράς. ή ύπαρξη ύποδομής, ή πα- ράδοση, ή ύπαρξη φτηνού καί είδικευμένου έργατικού δυναμικού παίζουν συχνά καθοριστικό ρόλο στίς έναλλακτικέςέπιλογέςτού έπενδυτού άλλά συχνά τά πιό πάνω κριτήρια ώχριούν μπροστάτήν έπιλογή πού - όπως έλεγε κάποιος καθηγητής μου στή Σκωτία - θά κάνει ή γυναίκα τού βιομηχάνου. Στήν περίπτωση πάντως τής έλληνικής περιφέρειας. πρωταρχική σημασία στήν άνάλυση τού χώρου έχει ή διαρκής συσσώρευση αίτίων καί προύποθέσεων άνά- πτυξης στίς ήδη άναπτυγμένες περιοχές τής "Αθήνας καί κατά δεύτερο λόγο τής Θεσ/νίκης, γεγονός πού διαρκώςδιευρύνειτίς ήδη ύφιστάμενες άνισότητες. "Ετσι έκτός άπό τίς ίδιωτικές έ- πενδύσεις, όπληθυσμός,ή κατανάλωση, οί πολιτιστικές καί οί άναψυχιακές δραστηριότητες έχουν σήμεραύπερσυγκεντρωθείστήν πρωτεύουσα μέσα σέ μιά κυκλική καί έπιταχυνόμενη διαδικασία πού δέ φαίνεται νά πλησιάζει τό σημείο καμπής της. ΄Ο Σουη- δός Mydral έπεξεργάστηκε ένα παρόμοιο μοντέλο πού άναφερό- ταν σέ βιομηχανικές περιοχές, βασιζόμενες στίς έσωτερικές καί έξωτερικές οίκονομίες τής βιομηχανικής παραγωγής, φτάνοντας, -66- σ"αύτό πού ό ίδιος όνόμασε "διαδικασία άπομύζησης" τής περι- φέρεισς άπό τό κέντρο, φαινόμενο πού λίγα χρόνια άργότερα οί νοτιοαμερικάνοι F. Gardoso καί Ε. Casanova αποκάλεσαν δια- δικασία " έσωτερικής άποικιοπσίησης'Ή Τό γεγονός ότι σέ κάποια φάση τής οίκονομίας λειτουργεί παράλληλα μέ τήνάπομύζηση καί ή "διάδοση τής άνάπτυξης" άπό τό κέντρο πρός τήν περιφέρεια. πολύ λίγο μπορεί νά μάς παρηγορεί στήν ΄Ελλάδα, ένώ καλό θά ήταν νά μάς βάλει σέ σκέψεις ή άποψη - καί πάλι … τού Mydral ότι "στίς άναπτυγμένες οίκονομίες έπικρατούν οί διαδικασίες διάδοσης, ένώ στίς ύπανάπτυκτες οί διαδικασίες άπομύζησης". Τό περιφερειακό πρόβλημα τής χώρας μπορεί εύκολα νάτεκ- μηριωθεί μέ λίγους χαρακτηριστικούς άριθμούς. ΄Ετσι στήν 30- ετία 1950-80 6 πληθυσμός τής "Αθήνας σχεδόν τριπλασιάστηκεό- ταν στό σύνολο τής χώρας αύξή0ηκε κατά 19% μόνο. ΄Ακόμη στό ίδιο διάστημα ό πληθυσμός 59 νομών τής χώρας μειώθηκε. σέάλ- λους 5 έμεινε περίπου στάσιμος καί μόνο στούς ύπόλοιπους 7 παρουσιάστηκε κάποια αύξηση (μεταξύ αύτών καί οί νομοί Λά- ρισας καί Μαγνησίας). "Ας σημειωθεί άκόμη ότι στήν 'Αθήνα έκτός άπό τό 4Ο%τού πληθυσμού τής χώρας, έχει σήμερα συγκεντρωθεί τό 50% περίπου τής μεταποιητικής δραστηριότητας, τό 65% τών ύπηρεσιών, τό 52% τών νοσοκομειακών κλινικών, τό 60% τών γιατρών,τό57% τών πτυχιούχων άνωτάτων σχολών, τό 60% τών φοιτητών καί άκόμη - σημειώστε το αύτό - τό 85% όσων κατέχουν ένα μεταπτυχιακό δίπλωμα. Σέ ότι άφορά τή βιομηχανία, τό 1974 6 νομός "Αττικής συγκέντρωνε τό 48% τού βιομηχανικού προϊόντος, τό 52%τής ά- πασχόλησης στόν τομέα καί τό 40% τών βιομηχανικών καταστημά- των. ~Av δέ στά μεγέθη αύτά προστεθούν τά άντίστοιχα ποσο- στά τού νομού Θεσσαλονίκης, παρατηρούμε. ότι τό 62% τήςπαρα- γωγής, τό 74% τής άπασχόλησης καί τό 50% τών βισμηχανικών καταστημάτων τής χώρας είναι συγκεντρωμένα σέ δύο νομούς πού κατέχουν λιγότερο άπό τό 5% τού έλληνικού έδάφ0υς. Τό μόνο ένθαρρυντικό σημείο, άν προχωρήσουμε στήν παρα- πάνω άνάλυση, είναι ότι στήν περίοδο 1970-74 ή συμμετοχή τού v. 'Αττικής στό έγχώριο βιομηχανικό προϊόν σημείωσε μικρή πτώση (άπό 50,4% σέ 47,8%) μέ άποτέλεσμα ν"αύξηθεί τό μερί- -67- δισ τής Κεντρ.-Δυτ. Μακεδονίας καί τής Θεσσαλίας. "Η τάση δέ αύτή φαίνεται άπό τά άνεπίσημα στοιχεία ότι συνεχίστηκε καί κατά τήν τελευταία 5ετία. Κάτι άκόμη σημαντικότερο πού άπο- τελεί καί βασική θέση τής είσήγησης αύτής είναι ότι 6 v. 'Αττικής έπαψε στό ίδιο διάστημα νά κατέχει τα πρωτεία στόν τομέα τής παραγωγικότητας δηλαδή στό προϊόν άνά άπασχολούμε- νο, όπου ξεπεράστηκε άπό τίς περιφέρειες "Ανατ. Στερεάς. Κεντρ. καί Δυτικής Μακεδονίας, Πελοποννήσου καί θεσσαλίας. Στήν τελευταία περίπτωση πού άλλωστε μάς ένδιαφέρει ίδιαίτε- ρα, σημειώνω ότι τό 1974 τό βιομηχανικό προϊόν άνά άπασχο- λούμενο ήταν στήν περιφέρεια 158.730 δρχ., ένώ στό ν. 'Αττι- κής 155.184 δρχ. (στοιχεία τής Γεν. Δ/νσεως 'Εθνικών Λογαρι- ασμών τού 'Υπουργείου Συντονισμού). ΄Η έξέλιξη αύτή δίνει μιά συντριπτική άπάντηση σέ όσους ύποστηρίζουν ότι ή άπομάκρυνση τής βιομηχανίας άπό τήν πρω- τεύουσα θά συνοδευτεί άπό μείωση της άνταγωνιστικής της θέ- σης. Καί αύτό χωρίς νά ληφθεί ύπόψη καί τό τεράστιο κοινω- νικό κόστος πού συνεπάγεται σήμερα ή ύπερσυγκέντρωση δραστη- ριοτήτων στήν 'Αθήνα, τά διαρκώς διογκούμενα περιβαλλοντικά προβλήματα,τό κατακόρυφα αύξημένο κόστος τών έπενδύσεων(3έύ- ποδομή καί τούς άλλους σχετικούς λόγους. "Αν δέ στά πιό πά- νω προσθέσουμε ότι σ"όλες σχεδόν τίς περιφέρειες ό άριθμός τών άπασχολουμένων άνά κατάστημα αύξήθηκε μέ ρυθμό ταχύτερο, άπ'αύτόν τού ν. 'Αττικής, φθάνουμε στό άβίαστο συμπέρασμα ό- τι ή άποκέντρωση πρέπει νά γίνει έκτός τών άλλων καί γιά λό- γους καθαρά οίκονομικούς. Καί περνώ τώρα στήν καθαυτό άνάλυση τής έξέλιξης τών βα- σικών βιομηχανικών μεγεθών στό θεσσαλικό χώρο. Βασικοί έξελικτικοί δείκτες γιά τή βιομηχανία στό χώρο τής Θεσσαλίας 'Η βιομηχανική δραστηριότητα στή Θεσσαλία είναι βασικά συγκεντρωμένη στίς τέσσερεις πρωτεύουσες τών νομών καί στήν έ- παρχία "Αλμυρού τού νομού Μαγνησίας. Μέ έξαίρεση τόΒόλο,πού ύπήρξε βιομηχανικό κέντρο καί πρίν άπό τόν Β΄ παγκόσμιο πό- λεμο, ή βιομηχανική άνάπτυξη στούς ύπόλοιπους νομούς άρχισε νά πραγματοποιείται γύρω στά μέσα τής δεκαετίας τού '60. 'A- -68- πεναντίας μικρές βιοτεχνικές μονάδες ύπήρξαν ανέκαθεν σέ ό- λους τούς νομούς καί έξακολουθούν νά κυριαρχούν στά έλάσσονα άστικά 6 ημιαστικά κέντρα ("Ελασσόνα, Σοφάδες, Παλαμάς, Φάρ- σαλα κλπ). Λόγω τού γεωργικού χαρακτήρα τής Θεσσαλίας κυριαρχούν σ' γενικά μεταποιητικές δραστηριότητες πού συνδέονται άμε- :. αύτ σα έμμεσα μέ τόν πρωτογενή τομέα (τροφίμων. βάμβακος. χάρ- J: 106, μαρμάρων, ύφαντουργίας, έτοιμων ένδυμάτων). Στό Βόλο πα- ράλληλα μέ τίς βιομηχανίες όπως οί πιό πάνω, άναπτύχθηκαν ά- πό παράδοση καί οί μηχανολογικοί-μηχανουργικοί κλάδοι, λόγω κυρίως τής μαζικής συρροής προσφύγων μετά τή Μικρασιατική καταστροφή καί τής ύπαρξης έτσι είδικευμένου φθηνού έργατι- κού δυναμικού. 'Η μεταποίηση τής Θεσσαλίας πέτυχε άπό τούς ψηλότερους ρυθμούς αύξήσεως τού προϊόντος σέ σχέση μέ τίς άλλες περιφέ- ρειες. Κατά τήν περίοδο 1970-77, τό προϊόν τού δευτερογενή τομέα σημείωσε (σέ τρέχ. τιμές) μέση έτήσια αύξηση 21,55% έ- ναντι 18,49% συνόλου χώρας, ένώ τής μεταποιήσεως 21,90% έναν- 18,9Ο% συνόλου χώρας. 'Εδώ θά πρέπει νά σημειώσουμε ίσως ό- ρισμένα στοιχεία πού δίνουν σ΄ένα βαθμό τήν οίκονομική σημα- σία τού θεσσαλικού χώρου σέ σχέση μέ τό σύνολο τής χώρας. Συγκεκριμένα τό άκαθάριστο έγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) τής περιφέ- ρειας αύξήθηκε άπό 14.786 έκατ. δρχ. τό 1970 σέ 21.020 τόΙ977 (σέ τιμές 1970). "Ετσι ή μέση έτήσια αύξηση κατά τήν άνωτέρω περίοδο ήταν 5,2% έναντι 5,3% τής χώρας καί ή συμβολή τήςπε- ριφέρειας στό ΑΕΠ τής χώρας τό 1977 ήταν 5,7%. Πρέπει νά ση- μειώσουμε έδώ ότι ή μέση έτήσια αύξηση τού ΑΕΠ τής χώρας, έ- ξαιρουμένων τών νομών ΄Αττικής καίΘεσσαλονίκης ήταν 4,5 % ή δέ συμμετοχή τής Θεσσαλίας στό ΑΕΠ τής χώρας, (όπως όρίζεται πιό πάνω) τό 1977 ήταν 16,4 % δηλαδή ύπερείχε αίσθητά άπό τούς σχετικούς δείκτες έκτασης καί πληθυσμού. "Η συμβολή τών τριών βασικών τομέων στό σχηματισμό τού ΑΕΠ τής περιφέρειας ήταν γιά τό 1970 36,7%, 26,0%, 37,4% καί γιά τό 1977 28,5%, 33,4% καί 38,1%. Βλέπουμε δηλαδή, ότιστήν περίοδο 1970-77 ή ποσοστιαία συμμετοχή τού δευτερογενούς (κυ- ρίως) τομέα αύξήθηκε σέ βάρος έκείνης τού πρωτογενούς. -69- Κατά τήν περίοδο 1970-77 το κατά κεφαλή ΑΕΠ τής περιφέ- ρειας σέ σταθερές τιμές 1970 αύξήθηκε μέ μέσο έτήσιο ρυθμό 5,3% έναντι 4,5% τής χώρας. Σέ ποσοστό συμμετοχής τής περι- φέρειας στή χώρα, τό κατά κεφαλή ΑΕΠ αντιπροσώπευε τό 76,2% τό 1970 καί τό 80.3% 16 1977. "Av. όπως κάναµε καί προηγου- μένως, εξαιρέσουµε τούς νοµούς ΄Αττικής καί Θεσσαλονίκης άπό τό σύνολο χώρας, τότε ό μέσος έτήσιος ρυθμός τού κατά κεφα- λή ΑΕΠ τής χώρας γίνεται 4.9% ενώ σάν ποσοστό συμμετοχής τής περιφέρειας στή χώρα, τό κατά κεφαλή ΑΕΠ αντιπροσώπευε τό 93,1% 16 1970 καί το 95,3% τό 1977. 'Εξετάζοντας 16 στοιχεία τής περιόδου 1963-77,διαπιστώ- νουµε ότι ένώ ό άριθμός τών μεταποιητικών μονάδων παρέμεινε σχεδόν σταθερός (1963: 8266, 1973: 8304 καί 1977:8236) ή αύ- ξηση τής άπασχολήσεως στή μεταποίηση σηµείωσε μέσο ρυθμό 2.9% 16 χρόνο καί τής έγκαταστημένης ίπποδυνάμεως 13%. ΄Π άπασχό- ληση στή μεταποίηση αποτελούσε τό 1973 16 13.6% τού ένεργού πληθυσμού τής περιφέρειας καί οί άκαθάριοτες επενδύσεις πα- γίου κεφαλαίου στή μεταποίηση στήν περίοδο 1970-77 αύξήθηκαν (σέ τρέχ. τιμές) μέ μέσο ρυθμό 36% 16 χρόνο, έναντι 29% ου- νόλου χώρας, καί αποτελούσαν 16 6.1% τών συνολικών βιοµηχα- νικών έπενδύσεων πού πραγµατοποιήθηκαν σ΄όλόκληρη τή χώρα.Θά πρέπει νά σημειωθεί τέλος. ότι το 1978 ή συμμετοχή τών νοµών Λάρισας καί Μαγνησίας στόν άριθμό µεταποιητικών μονάδων ήταν 65,8% 016v άπασχόληση 78,5% καί στήν έγκατεστημένη ίπποδύνα- μη 85% περίπου. ΄Αναλύοντας παραπέρα τά ύπάρχοντα στοιχεία θα ήταν έν- διαφέρον v6 δεί κανείς τή συµμετοχή τών 4 νομών στά πιό πάνω βασικά μεγέθη: 'Ανεπίσημα στοιχεία ΥΠΑΘ 1978. Σημειώνεται ότι ή φαινοµενικά μεγάλη συμμετοχή τού νο- μού Καρδίτσας στήν ίπποδύναμη τής περιφέρειας όφείλεται βα- σικά στόν κλάδο 4.1. ('Ηλεκτρισµός-Φωταέρια-'Ατµός) καί συγ- κεκριμένα στό ύδροηλεκτρικό έργοστάσιο τού Ταυρωπού. ΄Αντί- θετα άν δέν ληφθεί ύπόψη ή ίπποδύναμη τού έργοστασίου (176800 Ρ5)ιήσυμμετοχή τού νομού 016v δείκτη αύτόν πέφτει.άρκετά κάτω 6— πό τό 10 %όπωςάλλωστε συμβαίνει καίιά:τόνοµό Τρικάλων. Βα- σική παρατήρηση επίσης είναι ότι ο νομός Μαγνησίας διαθέτει -70.. ΝΟΜΟΙ Συμμετοχή 016 Συμμετοχή στήν Συµµετοχή στήν ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ καταστήματα % 'Απασχόληση 'Ιπποδύναµη ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ 15,9 8,4 30,1 ΄Εχει Περι- 35,2 39,3 ληΨΘ€ΐ= τό ΛΑΡΙΣΑΣ 1… Y/H Εργο- ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ 30,6 39,2 46,9 OIGOLO Tau- TPIKAAQN 18,3 13,1 5,3 — Ο…" ΣΥΝΟΛΟ 100 100 100 σχεδόν 3πλάσια έγκαταστηµένη ίσχύ από 16 νοµό Λαρίσης παράτό ότι υστερεί έλαφρά σέ άριθμό καταστηµάτων καί βρίσκεται 016 αύτά έπίπεδα σ΄ότι άφορά τήν άπασχόληση. 'Εδώ φαίνεται ό αύ- ξηµένος ρόλος τού νοµού αύτού στή µεταποίηση τής περιφέρειας έΦ΄δσον ή πιό πάνω συλλογιστική όδηγεί στό έπιπρόσθετο συµ- πέρασμα ότι ή µέση άνά µονάδα ίσχύς είναι συντρηπτικά μεγα- λύτερη από αύτήν τών άλλων νοµών τής Θεσσαλίας. Σύμφωνα μέ στοιχεία τής απογραφής τού 1973, οί σηµαντι- κότεροι κλάδοι μέ βάση τό προϊόν, τήν άπασχόληση καί τήν ίπ- ποδύναμη ήσαν: τά είδη διατροφής, ένδυση-ύπόδηση, μεταλλικά προϊόντα, κλωστούφαντουργίά καί τσιμέντα. Κατά τήν τελευταία είκοσαετία µεγαλύτερους ρυθµούς άναπτύξεως παρουσίασαν από μέν τούς κλάδους πού έχουν κάποια βιομηχανική παράδοση ή ά- ξιοποιούν πρώτες ύλες τής περιοχής, οί κλάδοι χάρτου, κλω- στούφαντουργίας, ποτοποιίας, μεταλλικών προϊόντων,είδώνδια- τροφής, μή µεταλλικών όρυκτών καί τσιμέντων ένώ άπό τίς µο- νάδες πού έγκαταστάθηκαν πρόσφατα, διακρίνονται σάν δυναµι- κότερες κατά σειρά: χαλυβουργία, µονάδες πλαστικών - έλαστι- κού καί οί μονάδες ήλεκτρολογικού ύλικού. ΄Αντίθετα, σημαν- τική κάμψη παρουσίασαν οί κλάδοι καπνού καί έπεξεργασίας δέρ- ματος ένώ σταμάτησε τελείως ή κατασκευή µηχανών έσωτερικής καύσεως. Γενικά, ή μεγέθυνση τών µονάδων στούς παραδοσιακούς κλά- δους προήλθε άπό έπεκτάσεις καί άπό συγχωνεύσεις. Ξένο κεφά- λαιο συναντάται σέ μονάδες τής Λάρισας καί τού Εόλου κι' οί κλάδοι στούς όποίους έχει σημαντική συμµετοχή είναι: χάρτης, κονσέρβοποιία, καλώδια, έτοιµα ένδύµατα, γυαλί, συρματόσχοι- να, έλαστικά καί γεωργικά μηχανήματα. Σημαντικές έξαγωγές -71- πραγµατοποιούν κυρίως οί κλάδοι τσιμέντων, έτοίμων ένδυμάτων, ύφαντών, µαρμάρων, νημάτων, άκατέργαστων δερµάτων, κονσερβο- ποιίας, οίνων, μεταλλικών κατασκευών καί έκκοκκιστηρίων βάµ- βακος. Είδίκευση κατά Ηομό 'Ενδιαφέρον θά ήταν νά έξετάσουμε στό σημείο αύτότή κα- τά νοµό είδίκευση σέ µεταποιητικούς κλάδους διψηφίου κωδι- κού. Σάν κριτήριο έχει χρησιμοποιηθεί τό ποσοστό συμμετοχής, τής άπασχολήσεως στόν κλάδο ώς πρός τό σύνολο τής βιομηχανι- κής άπασχολήσεως κάθε νοµού. Στή συνέχεια νίνεται μα&σύγκρι- ση τών ποσοστών τού συνόλου χώρας µέ τά άντίστοιχα πο- σοστά γιά κάθε νομό τής Θεσσαλίας. "Αν τάποσοστάτού νο- µού ύπερβαίνουν σέ κάποιο κλάδο τά άντίστοιχατού συνόλου τής χώρας θεωρούμε ότι στό συγκεκριμένο νομό ύπάρχει είδί- κευση. "Οταν δέ τό ποσοστό στό νομό είναι µεγαλύτερο ά- πό τό διπλάσιο τού άντίστοιχου ποσοστού στή χώρα λέγου- µε ότι ύπάρχει μεγάλη είδίκευση. "Ετσι έχουμε κατά νο- μό μέ βάση τίς έπίσημες άπογραφές τής ΕΣΥΕ γιά 16 έτη 1963, 1973: ΄Ο Νομός Καρδίτσας, παρουσίαζε κατά τό 1963 µικρές μόνο είδικεύσεις στούς κλάδους διατροφής (21,8% έναντι 16,2%),ξύ- λου καί φελλού (|0,3% έναντι 6,0%) ένώ κατά τό 1973 έμφάνισε μεγάλη είδίκευση στόν τελευταίο κλάδο (12,2% έναντι 5,7%)καί ο κλάδος διατροφής παρέμεινε στά έπίπεδα τής µικρής είδίκευ- σης (23.4% έναντι 14.8%). Χαρακτηριστική είναι έπίσης ή έξα- φάνιση τής είδικεύσεως στόν κλάδο ποτών καί ένδύσεως- ύποδή- σεως καί ή έμφάνιση κατά τό 1973 μιας νέας είδίκευσης στόν κλάδο έπίπλων καί είδών έπιπλώσεως. Τέλος παρατηρήθηκε μιά πτώση είδικεύσεως στόν κλάδο προϊόντων έκ μή μεταλλικών όρυ- κτών (7,2% έναντι 10,8%) αύξηση 016v κλάδο κατασκευής τελι- κών προϊόντων έκ μετάλλου καί έξαφάνιση τής είδικεύσεως στόν κλάδο κατασκευής μεταφορικών μέσων. ΄Ο Νομός Λαρίσης, ένώ κατά τό 1963 παρσυσίαζεμικρέςµό- νο είδικεύσεις στούς κλάδους ξύλου καί φελλού (9,0 % έναντι 6,0%) καί μεταφορικών μέσων (11,6% έναντι 7,3%), 16 1973 πα- ρουσίασε μεγάλη είδίκευση στόν κλάδο χάρτου (3,2%έναντι1,3%) ..7Ζ- 'Ακόμη µέσα στήν 1Οετία αύτή σημειώθηκαν αύξήσεις στούς κλά- δους διατροφής (21,0% έναντι 19,3%), ποτών (2,7%έναντι2,5%λ καί κατασκευής μηχανών-συσκευών (5,2% έναντι 4.0%). ένώ έµ- φανίστηκε καί μια νέα είδίκευση αύτή τών ύφαντουργικών βιο- μηχανιών. ΄Ας σηµειωθεί άκόµη ή πτώση τής είδικεύσεως στούς κλάδους ένδύσεως-ύποδήσεως (14,5 % έναντι 17,0%) ξύλου -φελ- 0 λού (7,0% έναντι 9,0%) καί µεταφορικών μέσων (10,7 % έναντι 11,6%) καί ή έξαφάνιση είδικεύσεως στούς κλάδουςπροϊόντωνέκ μετάλλου. ΄Ο Νομός Μαγνησίας παρουσίασε τό 1963 μεγάλη είδίκευση στόνκλάδοκαπνού(14,3%έναντι3,6%)καίκατασκευής μηχανών - κατασκευών(6,5%έναντι3,3%).΄Λντίθετατό 1973 ή μεγάλη εί- δίκευση έμφανιζόταν στόν κλάδο κατασκευής τελικών προϊόντων, έκ μετάλλου καί μεταφορικών ύλικών (15,3% έναντι 7,9%). Αύ- ξηση είδικεύσεως παρουσιάσθηκε άκόµη στούς κλάδους διατροφής '19,7% έναντι 18,0%). ξύλου-φελλού (6.1% έναντι 6,0%) προϊ- όντων έκ μή μεταλλικών όρυκτών (10,5% έναντι 10.1%), κατα- σκευής τελικών προϊόντων έκ μετάλλου (15,3% έναντι 9,0%) καί µηχανών-συσκευών (6.7% έναντι 6,5%). Τέλος πτώση είδικεύσεως έμφάνισαν οί κλάδοι ποτών (2.3% έναντι 2,6%) καί καπνού (1,7% έναντι 14,3%). ΄Ο Νοµός Τρικάλων παρουσίαζε τό 1963 μεγάλη είδίκευση στόν κλάδο ξύλου καί φελλού (19.4% έναντι 6,0%), είδίκευση πού έξακολούθησε νά ύφίσταται καί τό 1973 άν καί μέ έλαφρά πτωτική τάση (17,0% έναντι 5,7%), ένώ αύξηση παρατηρήθηκε στό κλάδο ύφαντικών βιομηχανιών (20.5% έναντι 12,3%). ΄Εξαφάνιση είδικεύσεως παρατηρήθηκε στούς κλάδους είδών ένδύσεως-ύποδή- σεως, κατασκευής τελικών προϊόντων έκ μετάλλου καί μεταφορι- κών μέσων καί έλαφρά μείωση στόν κλάδο προϊόντων έκ μή με- ταλλικών όρυκτών. Δέν θά ήταν πρός τό παρόν σκόπιµο νά προχωρήσουµε στά θέματα είδικεύσεως κατά τριψήφιο κωδικό άν καί τά σχετικά στοιχεία κατά νοµό ύπάρχουν. Μέγεθος Βιομηχανικών κοί Βιοτεχνικών Καταστημάτων "Ενα βασικό στοιχείο πού δέν θά έπρεπε νά μάς διαφεύγει άφορά στό μέσο μέγεθος βιομηχανικών καταστημάτων στήν περι- -73- φέρεια σ'ότι άφορά τήν άπασχόληση καί πού έχει ώς έξής: ΝΟΜΟΙ 1963 1973 1978 Ποσοστιαίσ αύξηση 1963 — 1978 Καρδίτσας 1,9 2,3 2,6 37% Λόρισος 2,8 4,4 5,2 86% "ήΞννήΒϊ8ξ , ΄…΄3,9 4,4 6,Τ-'΄΄-" 56% -"-…- -Τςικόλων 2,4 ΄ 3,1 3,4 42% Είναι έμφανές λοιπόν τό μικρό µέσο μέγεθος τών καταστη- μάτων πού παρά τήν σηµαντική αύξηση τού μέσου μεγέθους κατά τήν τελευταία 15ετία, έξακολουθούσε νά βρίσκεται τό 1978 στό έπίπεδο τών 4,7 άπασχολουμένων άνά κατάστηµα στό σύνολο τής Θεσσαλίας. Τό φαινόµενο άλλωστε αύτό έξηγεί σέ μεγάλο βαθµό καί γιά εύνόητους λόγους τήν σχετικά χαμηλή παραγωγικότητα τής μεταποιητικής δραστηριότητας στήν περιφέρεια.΄Ας σημειω- θεί πάντως ότι καί σέ σύνολο χώρας παρατηρείται ή ίδια διαρ- 1 θρωτική αδυναµία μια καί ό µέσος δείκτης άπασχολουμένων 6va κατάστημα ήταν µόλις 3,8 το 1963 γιά νά περάσει στό 4,8, τό 1973 καί νά ξεπεράσει τό 5 μόλις πρόσφατα. "Ag σημειωθεί ά- κόμη ότι άπό τούς 54 νοµούς τής χώρας μόνο 4 τό 1963 καί 7τό 1973 είχαν μέσο κατάστημα µεγαλύτερο τών 5 άπασχολουµένων. Βασικό προβλήµατα Στήν άνάπτυξη τού δευτερογενούς τομέα στήν Θεσσαλία πα- ρουσιάζονται δύο άκόµη βασικά προβλήµατα: ΄Η κατανομήτώνβι- οµηχανικών µονάδων µέσα στό χώρο καί ή διάθεση τών βιοµηχα- νικών άποβλήτων. Οί μεγάλες βιομηχανικές μονάδες συγκεντρώ- νονται κατά πρώτο λόγο στόν Βόλο καί κατά δεύτερο λόγο στή Λάρισα ένώ τα Τρίκαλα, ή Καρδίτσα καί οί άλλες µεγάλες κωμο- πόλεις δέν συμµετέχουν. Παράλληλα, ο Παγασητικός κόλπος καί 6 Πηνειός ποταµός έχουν έξαντλήσει τίς δυνατότητες τους γιά ύποδοχή άλλων αποβλήτων καί συνεπώς τίθεται περιορισµός γιά τήν έγκατάσταση άλλων ρυπαινουσών βιομηχανικών μονάδων, έφό- σον άστικά, βιομηχανικά καί άλλα απόβλητα παροχετεύονται χω- ρίς έπαρκή καθαρισμό. Είδικά δέ άπό τίς ύδροβόρες βιοµηχανίες τής Λάρισας(ζα- -74_ χάρεως, τοµατοπολτού, χαρτοµάζης κλπ) απορρίπτονται ίδιαίτε- ρα ρυπαντικά λύματα, πού σέ συνδυασμό μέ τά διαρκώς αύξανό- μενα άστικά λύµατα, τήν άπόπλυση µεγάλων ποσοτήτων λιπασμά- των καί φυτοφαρµάκων καί τήν διαρκή έλάττωση τών ρεόντων ύ- δάτων τού Πηνειού δημιουργούν μιά συνεχή αύξηση τού BOD καί κατά συνέπεια ένα οίκολογικό πρόβλημα πρώτης τάξεως. 'Επί- σης τρείς τουχάχιστον μεγάλες βιοµηχανίες στό νομό Μαγνησίας σκορπίζουν στόν άέρα µεγάλες ποσότητες σιδηροσκουριάς καί τσιµεντόσκονης μέ δυσμενέστατες έπιπτώσεις στό περιβάλλοντής περιοχής ένώ καί αύτή άκόμη ή ίδρυση τής βιοµηχανικής περιο- χής δέν συνοδεύθηκε άπό βιολογικό καθαρισμό τών λυμάτων. "Ε- σι καί ή ίδρυση τής άντίστοιχης περιοχής στά όρια τής κοινό- τητας Μακρυχωρίου τού ν. Λαρίσης δημιουργεί εύλογα έρωτημα- τικά σ΄ότι άφορά τήν άντιμετώπιση τού προβλήµατοξ τής ρυπάν- σεως τού Θεσσαλικού πεδίου. ΄Η μεταποιητική δραστηριότητα στίς προβληματικές περιοχέςτής Θεσσαλίας Σύµφωνα µέ έκτίμηση τής ΥΠΛΘ οί προβληματικές περιοχές τής Θεσσαλίας έχουν έκταση 8 έκατ. περίπου στρεµµάτωνκαί κα- ταλαμβάνουν τό 55.3% τής συνολικής έκτάσεως τής περιφερείας έναντι 50.5% τού μέσου όρου τής χώρας. Δέν θα ήθελα νά έπεκταθώ στά βασικά χαρακτηριστικά πού ύπαγορεύουν τόν προβληματικό χαρακτήρα τών όρεινώναύτώνπε- ριοχών µιά καί αύτό θά ξέφευγε άπό τόν συνοπτικό χαρακτήρα αύτής τής είσηγήσεως. Πρέπει πάντως νά τονισθεί ότι είναι ή έλλειψη σοβαρής µεταποιητικής δραστηριότητας στίς περιοχές αύτές πού δημιούργησε τά σοβαρότατα πληθυσμιακά προβλήματα πού άντιµετωπίζονται σήμερα. ΄Ετσι ή έξορυκτική δραστηριότη- τα τών προβληματικών περιοχών είναι ούσιαστικά άνύπαρκτη καί ή βιοµηχανική έξαιρετικά περιορισµένη. Στό σύνολο τών προβλη- ματικών περιοχών βρίσκονταν τό 1973, 1900 περίπου βιομηχανι- κά καί βιοτεχνικά καταστήµατα (23% τού συνόλου Θεσσαλίας) πού άπασχολούσαν 3.600 περίπου άτομα (14,8% τής Θεσσαλίας) άντι- στοιχσύσαν δηλαδή λιγότερα άπό 2 άτομα άνά κατάστημα. Οί πιό πάνω δείκτες καθιστούν άνάγλυφη τήν προβληματικότητα τών πε- ριοχών αύτών. Είδικότερα στήν περιοχή 1τής 'Αργιθέας τού ν. -75- Καρδίτσας πού άποτελεί τόπροβληματικότερο ίσωςτμήµα τής Θεσ- σαλίας ύπήρχαν πρό 2ετίας 260 περίπου βιοτεχνικά καί βιομη- χανικά καταστήµατα μέ 320 άπασχολουμένους. Στήν προβληματική περιοχή τού νομού Τρικάλων πού κατέ- χει σημαντικά µεγαλύτερη έκταση (τά 2/3 περίπου τής έκτάσεως ι τού νοµού) λειτουργούσαν τήν ίδια έποχή περί τά 380 καταστή- ματα μέ 750 περίπου άπασχολουμένους. Τέλος στήν έπαρχία 'Ε- λασσόνας τού νομού Λαρίσης,πού τό μεγαλύτερο μέρος της είναι έντονα προβληµατικό,λειτουργούσαν τό 1978 561 καταστήματα µέ 1000 περίπου άπασχολουμένους. Χαρακτηριστικό γιά τήν τελευ- ταία περίπτωση είναι ότι ή έγκατεστημένη ίσχύς στό σύνολο τής έπαρχίας (πού σηµειωτέον έχει έκταση μεγαλύτερη άπό 12 νο- μούς τής χώρας) ήταν τό ίδιο έτος µόνο 2843 18 καί ή συνο- λική άξία τού έπενδυµένου κεφαλαίου δέν ξεπερνούσε τά 220έκ. δρχ. 'Ας σημειωθεί άκόµη ότι καµμία άπό τίς πιό πάνω έπιχει- ρήσεις δέν άπασχολούσε περισσότερα άπό 30 άτομα ένώ μία καί μοναδική μονάδα άπασχολούσε 25 άτομα. Τέλος τό 61% τών μονά- δων τής έπαρχίας ήταν τής τάξεως τών 0,1-5 PS καί διέθετε λιγότερο άπό τό 10% τής έγκατεστηµένης ίσχύος. ΄Η 'Αναπτυξιακή Πολιτική καί 16 όποτελέσµατό της 'Η βιοµηχανική άνάπτυξη στήν θεσσαλία μέχρι τό 1971 ύ- ποστηριζόταν άπό τα κίνητρα άναπτύξεως τής έπαρχιακής βιομη- χανίας πού ίσχυαν άδιαφοροποίητα γιά όλη τή χώρα πλήν 'Αθή- νών. 'Από τό έτος 1971, πού τίθεται σέ έφαρμογή τό Ν.Δ.1Ο78/ 1971, ή θεσσαλία ύπάγεται στήν Γ΄περιοχή κινήτρων. Μέ τό νό- μο δέ 849 οί νοµοί Λάρισας καί Μαγνησίας ύπάγονται στήν ύπο- περιοχή Γα καί οί νομοί Τρικάλων-Καρδίτσας στήν ύποπεριοχή PB. "Av καί, άλλος είσηγητής θά άναπτύξει τό θέµα τής νοµο- θεσίας γιά τά κίνητρα βιομηχανικής άποκέντρώσεως έκτενέστε- ρα, έδώ 06 µπορούσε νά άναφερθεί ότι µόνο έν µέρει 11άνάπτυ- nil-r" ιιιιι Ώ… # .µ τ στήν ΄Αθήνα δέν έπέτρεψαν τήν έφαρμογή άποτελεσματικής πολι- τικής γιά τήν άποκέντρωση τών ίδιωτικών έπενδύσεων. Δέν θα πρέπει πάντως νά άγνοηΘεί ή συμαντική άνάπτυξη τής περιφέ- ρειας σέ σχετικούς δείκτες πού άλλωστε έχει ήδη τονισθεί."Ε- µ.…- -76- 101. 16 βιοµηχανικά καταστήματα 10 άπασχολουμένων καίάνωστή Θεσσαλία, άπό 264 τό 1963 αύξήθηκαν σέ 381 τό 1973 ένώ άντί- στοιχα ή άπασχόληση άπό 9.483 άτομα αύξήθηκε σέ 15.518. Εί- δικότερα ή συμμετοχή τών νομών Λάρισας καί Μαγνησίας έπί τού συνόλου θεσσαλίας όσον άφορά στά καταστήματα, άπό 75,4% τό 1963 αύξήθηκε σέ 76.1% 16 1973 ένώ άντίστοιχα όσοκ/άφορά στήν άπασχόληση, από 86.2% 16 1963 μειώθηκε σέ 85,7% τό 1973. ΄Ε- πίδραση στήν πιό πάνω άνάπτυξη είχαν καί οί άκόλουθοι παρά- γοντες: ΄Η γεωγραφική θέση τής περιφέρειας καί οί διαπεριφε- ρειακές καί έθνικές συνδέσεις της, ή συνεχής διεύρυνση, καί μεγέθυνση τού τοµέα γεωργίας καί συνακόλουθα, τών τοµέων κα- τοικίας καί κατασκευών στήν περιφέρεια. ΄Επί πλέον γιά τή Λάρισα καί τό Βόλο έπίδραση είχαν ή άµεση σύνδεση μέ έθνικά δίκτυα µεταφορών, ή μεγάλη σχετικά συγκέντρωση πληθυσµού καί άστικής ύποδομής, καί είδικότερα γιά τόν Βόλο, ή βιομηχανική παράδοση και είδίκευση καί, άπό τού 1970 ή λειτουργία βιομηχανικής περιοχής. Τά έπίπλέοναύ- τά πλεονεκτήματα έξηγούν καί τήν άσύμμετρη κατανομή τής βιο- μηχανικής άναπτύξεως μέσα στήν περιφέρεια. Προοπτικές καί Δυνατότητες Στήν περιφέρεια Θεσσαλίας έκτιμάται ότι ύπάρχει έργατι- κό δυναμικό πού είτε ύποαπασχολείται στόν πρωτογενήτομέαεί- τε απασχολείται σέ κλάδους χαμηλής παραγωγικότητας στόν δευ- τερογενή καί τριτογενή τοµέα καί κατά συνέπεια προσφέρεται γιά τήν έφαρμογή προγραμµάτων έντατικοποιήσεως τού πρωτογενούς τομέα καί προγραμµάτων έπενδύσεων στό δευτερογενή καί τρι- τογενή. Είδικότερα στόν πρωτογενή τομέα έκτιµάται ότι ύπάρχουν 19,7 χιλ. άτομα ήλικίας 15 έως 64 έτών τά όποία πραγματοποι- ούν κάτω από 140 ήμερομίσθια κατά μέσον όρο έτησίως. 'Από τα άτομα αύτά 16.7 χιλ. άνήκουν σέ αγροτικά νοικοκυριά µέ µέ- γεθος κλήρου 1 έως 29 στρέμµατα καί άπό αύτά 11,3 χιλ. πρα- γματοποιούν 115 ώς 140 ήµερομίσθια ένώ 5,4 χιλ. πραγµατοποι- ούν µόνο 70 ώς 114. ΄Υπολογίζεται ότι ένα σημαντικό μέρος τού έργατικού δυ- ναµικού τών παραπάνω κατηγοριών πού δέν είναι άπόλυταάπαραί- -77- τητο γιά τήν άντιμετώπιση τής ζητήσεως αίχμής τού πρωτογενούς τομέα θά µπορούσε νά αξιοποιηθεί στά πλαίσια τών προγραμµά- των δηµιουργίας.νέων άπασχολήσεων στόν δευτερογενήκυρίωςτο- μέα. 'Εννοείται ότι ή άνελαστικότητα στή ζήτηση έργατικώνχε- ριών είναι ένας άκόµη παράγοντας πού ένισχύει τή ίδέα τής ί- δρυσης µονάδων καθετοποιήσεως τής πλεονάζουσας παραγωγής τού γεωργικού τοµέα, µέ φορείς τούς συνεταιρισµούς καί σέ άµεση σύνδεση μέ όμαδικές άγροτικές έκµεταλλεύσεις. 'Η κεντρική γεωγραφική θέση τής Θεσσαλίας, ή προοπτική παραπέρα αύξήσεως τού όγκου καί τής ποικιλίας τών παραγωμέ- νων γεωργικών προϊόντων, ή παράδοση τού Βόλου σέ µηχανολογι- κούς κλάδους, ή προοπτική παραπέρα άναπτύξεως τών µεταφορών Βόλου-Μ. 'Ανατολής, καί τέλος, ή ύπό ϊδρυση βιοµηχανίκή πε- ριοχή Λάρισας, άποτελούν στοιχεία πού προδικάζουνεύνοϊκάτήν παραπέρα βιοµηχανική άνάπτυξη τής περιφέρειας. Καλές προοπτικές άναπτύξεως παρουσιάζουν γεγικά οί κλά- δοι πού έχουν σχέση μέ τήν έπεξεργασία προϊόντων τού πρωτο- γενούς τομέα, καί είδικότερα ή επεξεργασία γάλακτος ή παρα- γωγή ζωοκοµικών προϊόντων, ή έπεξεργασία, συντήρηση καί συ- σκευασία όπωροκηπευτικών, ή έπεξεργασία βάμβακος, έλαιών καί ξύλου. ΄Ικανοποιητικές προοπτικές μπορεί έπίσης νά έχει καί ή κλωστούφαντουργία, µέ τήν προυπόθεση όµως, ότι θα δηµιουρ- γηθούν σύγχρονες-µεγάλες µονάδες καί θά έξειδικευθούκ'στή πα- ραγωγή ύψηλής ποιότητας προϊόντων. Δυνατότητες άναπτύξεως ύ- πάρχουν έπίσης γιά τίς βιοµηχανίες γεωργικών έργαλείων, μη- χανημάτων καί έγκαταστάσεων, µεταλλικών κατασκευών καί μηχα- νολογικού έξοπλισµού. Σ'ότι άφορά τίς προβληματικές περιοχές τά πράγματα εί- ναι όπωσδήποτε λιγότερο ένθαρρυντικά. Μέ τό νέο νομοσχέδιο γιά τά κίνητρα πού έξαλείφει μεγάλο µέρος τών άδυναµιών τής μέχρι σήμερα σχετικής νοµοθεσίας, έπιτυγχάνεται άνάµεσα στά άλλα καί ή διαφοροποίηση τού ύψους τών ένισχύσεων μέσα στόν ίδιο νοµό, όπως π.χ. μέ τήν περίπτωση τής έπαρχίας 'Ελασσό- νας καί ή παραπέρα ένίσχυση τών περιοχών όπου έφαρµόζονται είδικά προγράµµατα µε ένα έπί πλέον ποσοστό τής τάξεως τού 10%. "Ετσι ένθαρρύνεται ή έγκατάσταση μονάδων στίς παρυφές τών όρεινών περιοχών καί άς σημειωθεί έδώ ότι πολλές άπό τίς -78- βιομηχανίες καί βιοτεχνίες πού σήμερα έγκαθίστανταιστήΛάρι- σα καί το Βόλο είναι δυνατό νά σταθούν σέ µικρότερα άστικά κέντρα καί κάτω άπό όρισµένες προύποθέσεις σ'όλα τά κεφαλο- χώρια τής περιφέρειας καί άκόμη σέ χωριά (Μουζάκι-Πύλη-Φαρ- καδώνα-Νεοχώρι-Σοφάδες-'Αργαλαστή κλπ). 'Επιγραμματικά θα λέγαµε ότι στή βιομηχανία θάπρέπεινά ένθαρρυνθεί ή έγκατάσταση βιομηχανικών μονάδων πού: α) δέν είναι δυνατή ή λειτουργία τους σέ λιγότερο άναπτυγμένες πε- ριφέρειες β) συνδέονται µέ τόν γεωργικό τομέα, τούς ήδη άνα- πτυγμένους βιομηχανικούς κλάδους καί τούς τοµείς κατοικίας καί κατασκευών τής Θεσσαλίας καί, γ) δέν έχουν ρυπαίνοντα ά- πόβλητα ή στίς όποίες έχει έξασφαλιστεί ή διάθεση τών άπο- βλήτων. Ηαράλληλα θα έπιδιωχθεί ή όλοκλήρωση τής βιοµηχανικής περιοχής Λάρισας, ή δημιουργία βιομηχανικής περιοχής στίς πό- λεις Τρίκαλα-Καρδίτσα καί ό ορισμός βιομηχανικών ζωνών, στά μικρότερα βασικά κέντρα. Το 1933 είχε πραγµατοποιηθεί στό Σικάγο μιά παγκόσµια έκθεση πού άναφερόταν στή συμβολή τής τεχνολογίας καί τήςέκ- βιομηχανίσεως στήν ανθρώπινη εύημερία. "Όπως ήταν τότε τής μόδας καί όπως συνέχισε νά είναι γιά πολλές δεκαετίες, οίόρ- γανωτές πίστευαν ότι ή πρόοδος είναι συνώνυμη μέ τή βιομη- χανική άνάπτυξη ύποστηρίζοντας ένα ίδιότυπο ούµανισµό μέ τό σλόγκαν "ή έπιστήμη βρίσκει, ή βιομηχανία έφαρµόζει, ό άν- θρωπος συµμορφώνεται, 16 άτομα, φυλές όλόκληρες εύθυγραμμί- ζονται μέ τήν έπιστήμη καί τήν βιομηχανία". ΄Λνεξάρτητα άπό τήν ίστορική σημασία τού άπλοϊκού αύτού "πιστεύω" µπορούμε, έτσι νά έξασφαλίσουµε ένα σημείο άναφοράς άπ΄όπου θά δούμε ξεκάθαρα τίς διαφορές πού έχουν έπέλθει στή νοοτροπία µας µέ- σα στίς πέντε τελευταίες δεκαετίες. Τώρα πιά τό κράτος πρό- γοιας φαίνεται όλο καί λιγότερο ίκανό νά ύπερασπισθεί τον έ- περχόμενο παράδεισο τόν βασισμένο στήν διαρκώς έντεινοµένη βιομηχανική ύπερπαραγωγή που ύπόοχονταν οί διοργανωτές τής έκθέσεως μιά καί ή ένεργειακή καί ή περιβαλλοντική κρίση ό ύπερπληθυσμός καί ή ανεργία σέ παγκόσµιο έπίπεδο θέτουν σέ σκληρή δοκιμασία τήν έννοια τής προόδου πού κυριαρχούσε στή σκέψη μας άπό τή Γαλλική ΄Επανάσταση μέχρι πρόσφατα. "Ετσι ό -79- έξανθρωπισμός τής τεχνολογίας καί τής όλης διαδικασίας παρα- γωγής άπασχολεί ένα συνεχώς διευρυνόμενο κύκλο άνθρώπων πού έχουν συνειδοποιήσει τούς κινδύνους πού κλείνει μέσα της ή ύπερβολική, αλόγιστη καί άπειθάρχητη βιομηχανική άνάπτυξηκαί ή σπατάλη τών φυσικών πόρων. ~Av καί δέν μού άρέσουν οί γενικολογίες καί οί άφορι- σµοί, πιστεύω ότι στή Θεσσαλία θα πρέπει νά συνεχίσει τόδρό- µο της πρός μιά έκβιοµηχάνιση πού θα είναι σέ άρµονία μέ τόν ντόπιο τρόπο ζωής, τίς παραδόσεις της καί - κυρίως -τίς πρώ- τες ύλες της. ΄Η κατεύθυνση πού πρόσφατα άκολουθείταιάπότήν Πολιτεία σ'ότι άφορά τήν περιφερειοποίηση τής βιομηχανικής δραστηριότητας είναι βασικά σωστή μόνο πού όλοι μας συνειδο- ποιήσαμε αύτή τήν αναγκαιότητα κάπως άργά. Πάντωςείναιάκό- μη καιρός νά άγωνισθούµε ώστε οί μηχανισμοί διαχύσεως τήςά- νάπτυξης άπό τό κέντρο πρός τήν περιφέρεια νά πάρουν πιά μιά ούσιαστική ύπόσταση. ΄Ο νέος νόμος για 16 κίνητρα, ή έπιδό- τηση γεωργικών βιομηχανιών άπό τό Π.Δ. ΄Επενδύσεων καί τάΕύ- ρωπαϊκά Ταμεία. ή προσπάθεια γιά τήν δηµιουργία όμαδικών ά- γροτικών έκμεταλλεύσεων πού θά είναι σύντομα σέ θέση νά κα- θετοποιούν 16 προϊόντα τής πρωτογενούς παραγωγής. άποτελούν κατ΄άρχήν βήματα πρός τήν σωστή κατεύθυνση. "Ετσι ή Θεσσαλία µέ τόν όγκο καί τήν ποικιλία τής παραγωγής της, τήν θέση της πάνω στόν άξονα άναπτύξεως τής χώρας, την ήδη κεκτημένη της ταχύτητα στόν τομέα τής έκβιομηχάνισης, μπορεί ν' άποτελέσει τήν ύγιέστερη περιφέρεια τής χώρας μέ άναπτυξιακά ή μή κρι- τήρια. ΄Η πρόκληση είναι µπροστά μας άλλά δέν είναι άκόµη καιρός ν΄άσχοληθούµε μέ θέματα πού θ'άπασχολήσουν τόσυνέδριο γιά τήν ΄Ανάπτυξη. 7. Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ Π'Αγγελόπουλος,Μηχανολόγος-*Ηλεκτρολόγος Περίληψη ΄Η έργασία πού άκολουθεί χωρίζεται σέ δύο µέρη: 1) Τό πρώτο μέρος άναφέρεται στην τεχνολογία, πού άπο- τελεί μιά τίς πιό σημαντικές μεταβλητές τής άνάπτυξης μιάς χώρας, καί ταυτόχρονα άποτελεί τό συνδετικό κρίκο άνάμεσα στή Βιομηχανία καί τήν 'Εκπαίδευση. 2) T6 δεύτερο μέρος άναφέρεται στίς τάσεις πού έπικρα- τούν στά ΄Ανώτατα 'Εκπαιδευτικά 'Ιδρύματα σάν άποτέλεσμα τών έπιδράσεων πού άσκεί ή βιομηχανική άνάπτυξη στίς άναπτυγμέ- νες χώρες τής Δύσης. Καί τέλος στίς βασικές κατευθύνσεις τής στρατηγικής πού κατά τή γνώμη µας θά πρέπει νά άκολουθήσουν τά έλληνικά Πολυτεχνεία καί Πολυτεχνικές Σχολές, ώστε νά μπορέσει νά συνδεθεί ή έκπαίδευση μέ τίς πραγματικές άνάγκες τής βιομηχανικής παραγωγής στή βάση τών συµφερόντων τής χώ- σας µας - ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ 1. ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ KAI EKBIOMHXANIEH ΤΩΝ ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΜΕΝΩΝ ΧΩΡΩΝ 1.1. Τεχνολογία καί οίκονομική όνάπτυξη Είναι γενικά άποδεκτό ότι ή τεχνολογία είναι ένας άπό τούς πιό σημαντικούς συντελεστές γιά τήν άνάπτυξη μιάς χώρας. 'Ιδιαίτερα για τίς άναπτυσσόμενες χώρες, ό ρόλος τής μετα- βλητής "τεχνολογία" είναι άπόλυτα καθοριστικός γιά τή διαδι- κασία τής οίκονομικής τους άνάπτυξης. Στίς χώρες αύτές ήτε- χνολογία γίνεται ή νέα βάση έξάρτηοής τους άπό τίς άναπτυ- -82- γμένες χώρες. Στήν οίκονομική σκέψη. ή οίκονομική άνάπτυξη έχει ταυ- τιστεί μέ τήν έκβιομηχάνιση καί τόν έκσυγχρονισµό τών μεθό- δων παραγωγής. Κι αύτό γιά τίς άναπτυσσόμενες χώρες συνδέε- ται φυσικά μέ τήν είσαγωγή άπό τό έξωτερικό σύγχρονου κεφα- λαιουχικού έξοπλισμού καί μεθόδων παραγωγής. δηλαδή τεχνολο- γίας. ΄ Οί διάφορες δραστηριότητες πού παράγουν καί συµπληρώ- νουν τήν τεχνολογική πρόοδο περιλαμβάνουν βασικά τρείς τύ- πους έρευνας καί άνάπτυξης. α) Βασική έρευνα: 'Εργασία πού στόχο της έχει κυρίως τήν προώθηση τής έπιστημονικής γνώσης καί ανακάλυψης χωρίς τήνά- μεση σκοπιμότητα έφαρμογής της. β) ΄Εφαρμοσμένη έρευνα: ΄Εργασία πού άναλαμράνεται γιά τήν προώθηση τής έπιστημονικής γνώσης, άλλά μέ ένα συγκεκρι- μένο πρακτικό στόχο καί γ) ΄Αναπτυξιακή: ΄Π χρησιμοποίηση τών άποτελεσµάτων τής βασικής καί έφαρμοσμένης έρευνας γιά τήν είσαγωγή ύλών τεχνά- σμάτων, προϊόντων, συστηµάτων καί μεθόδων ή τή βελτίωση αύ- τών πού ύπάρχουν. ΄Π γνώση μπορεί νά είναι ίδιοκτησία ή όχι. Μπορεί νά εί- ναι ή άποκλειστική περιουσία ένός ίνστιτούτου ή μπορεί νάεί- ναι έλεύθερα διαθέσιμη. Μπορεί νά µεταδοθεί µέσω έπιστημονι- κών περιοδικών ή έκδόσεων µέσω μίμησηςή παραδείγµατος, άλλά είναι κυρίως ή δυνατότητα τών πολυεθνικών έταιριών νά παρά- γουν καί νά έφαρμόζουν τεχνολογία πού είναι ύπεύθυνη γιά τήν ταχεία άνάπτυξή τους κατά τίς τελευταίες δεκαετίες. Οί πολυεθνικές εταιρίες είναι ή κύρια πηγή προσφοράςτε- χνολογίας, είτε μέσω τής άμεσης έπένδυσης, είτε μέσω άλλων τρόπων. "Ενα από τά κύρια πλεονεκτήματα τών πολυεθνικών έ- ταιριών είναι ή ίκανότητά τους νά έκµεταλλεύονται τά άποτέ- σματατής έρευνας πού διεξάγεται πολλές φορές άπό άλλους φο- ρείς μέ τήν άνάπτυξη προϊόντων ή μεθόδων παρανωνής. 'Η συν- κέντρωση τών πολυεθνικών έταιριών στίς άναπτυγμένες βιομηχα- νικά χώρες καί ή συνκέντρωση τής έρευνητικής δραστηριότητας τών πολυεθνικών έταιριών στίς άναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες καί ή συγκέντρωση τής έρευνητικής δραστηριότητας τών πολυε- -83- Θνικών στή χώρα τής μητέρας έταιρίας, καθώς καί ή μονοπωλια- κή τους θέση στήν παγκόσμια οίκονοµία συμβάλλει άποφασιστικά στήν έξάρτηση τών χωρών ύποδοχής καί ίδιαίτερα τών άναπτυσ- σόμενων άπό τίς άναπτυγμένες χώρες. 1.2. Τρόποι μεταφοράς τεχνολογίας 'Η τεχνολογία μεταφέρεται άπό μία χώρα στήν άλλη μέδιά- φορους τρόπους καί μορφές. Οί βασικότεροι είναι: α) Μέσω είσαγωγών κεφαλαιουχικών άγαθών στά όποία είναι ένσωμάτωμένη ή τεχνολογία. β) Μέσω άγοράς δικαιωμάτων έκμετάλλευσης άδειών εύρεσι- τεχνίας καί γενικότερα τού know-how. γ) Μέσω μετακίνησης άπό χώρα σέ χώρα πληροφόρησης είτε τεχνικής είτε έμπορικής µορφής. άνταλλαγής πληροφοριών καί προσωπικού στά πλαίσια διεθνών προγραμμάτων καί δ) Μέσω τών άμεσων έπενδύσεων, τής έπέκτασης μιάς έπιχεί- ρησης πού κατέχει ή έλέγχει τεχνολογία σέ νέες παραγωγικές δραστηριότητες καί άμεσης μεταφοράς τεχνολογίας στίς θυγατρι- κές έταιρίες. Βασικά δηλαδή ή μεταφορά τεχνολογίας γίνεται μέ δύοτρό- πους. 'Ο ένας είναι.άµεσος, έπένδυση, καί ό άλλος έµμεσος, σύμ- φωνίες καί συμβόλαια γιά χρησιμοποίηση τής τεχνολογίας(Κηοω- how) καί παίρνει δύο μορφές, ή μία είναι φυσική µορφή μηχα- νήματα, έργαλεία, πατέντες καί ή άλλη ή προσωπική έπαφή όπου ή τεχνολογία είναι ένσωμάτωμένη στήν έπιδεξιότητα τώνάτόμωγ Οί πολυεθνικές έταιρίες συνήθως προτιμούν τόνάμεσοτρό- πο μεταφοράς τεχνολογίας μέσω θυγατρικών έταιριών, κυρίως γιατί έτσι έξασφαλίζεται ή συγκράτηση τής τεχνολογίας μέσα στήν έταιρία. 'Επιπρόσθετοι λόγοι είναι: ό έλεγχος τής άγο- ράς ίδιαίτερα όταν πρόκειται γιά παραγωγικές διαδικασίες καί προϊόντα πού έχουν ένα σχετικό μακρύ κύκλο ζωής. ΄Π έπιχεί- ρήση φοβάται άνταγωνισμό άπό τίς έταιρίες στίς όποίες παρα- χωρεί δικαίωμα έκμετάλλευσης τής τεχνολογίας της. ΄Π μεταφο- ρά τεχνολογία, άποτελεί ένα ένσωμάτωμένο μέρος στήν όλη παρα- γωγική διαδικασία. ΄Υπάρχει έπιθυμία προστασίας τής ποιότη- τας τών προϊόντων. 'Π μεταφορά τεχνολογίας μέσω συμφωνιών γιά άδειες έκμε- -84- τάλλευσης δικαιωμάτων εύρεσιτεχνίας γίνεται κυρίως, όταν ή άγορά είναι πολύ μικρή ή ή χρονική διάρκεια τού τεχνολογικού πλεονεκτήματος τού προϊόντος ή τής µεθόδου παραγωγής είναι µικρή. "Οταν ή έπιχείρηση πού κατέχει τήν τεχνολογία δέν έ- χει τή δυνατότητα γιά άμεση έπένδυση όταν ύπάρχει άπαγορευ- τική ή περιοριστική νομοθεσία γιά ξένες έπενδύσεις στίς χώ- ρες ύποδοχής ή ύπάρχει κλίμα αβεβαιότητας, λόγω πολιτικών καί οίκονομικών λόγων. 1.3. Πολυεθνικές έταιρείες καί ή μεταφορά τής τεχνολογίας Οί πολυεθνικές έταιρείες είναι ή κύρια πηγή γιά όρισμέ- νους τύπους τεχνολογίας. Γεννιούνται έδώ δύο έρωτήματα: α) Γίνεται πραγματικά µεταφορά τεχνολογίας στίς άναπτυσ- σόµενες χώρες μέ τήν έγκατάσταση πολυεθνικών έταιρειών καί β) άν ναί, τί είδους τεχνολογία; 'Αναμφίβολα όχι. 'Υπάρχει πραγματική μεταφορά τεχνολο- γίας όταν άφομοιώνεται, προσαρµόζεται καί δηµιουργεί τεχνο- λογικά πολλαπλασιαστικά φαινόμενα στή χώρα ύποδοχής. Δυστυχώς όμως μόνο ένα μικρό τμήμα τής μεταφερόμενηςτε- χνολογίας άνταποκρίνεται στά χαρακτηριστικά τής πραγματικής αύτής μεταφοράς. ΄Η µικρή ίκανότητάτεχνολογικήςάπορρόφησης τών ύπό άνάπτυξη χώρων καί ή στρατηγική τών πολυεθνικών έ- ταιρειών είναι οί κύριοι ύπεύθυνοι τής κατάστασης αύτής. Σχεδόν το σύνολο τών δαπανών γιά έρευνα καί άνάπτυξη συγκεντρώνεται στή χώρα τής μητέρας έταιρείας. Τό σύνολο τής βασικής καί έφαρµοσμένης έρευνας γίνεται στά έρευνητικά κέν- τρα τών πολυεθνικών έταιρειώνκαί μόνο ένα πολύ μικρό τμήμα τής άνάπτυξης καί τής προσαρμογής τής τεχνολογίαςγίνεταιστά ύποκαταστήματά της. Καί ό λόγος είναι ότι ή μητέρα έταιρεία έχει καλύτερες συνθήκες δοκιμής νέων μεθόδων καί προϊόντων λόγω τής μεγάλης άγοράς πού διαθέτει καί τό πλέον είδικευµέ- νο προσωπικό βρίσκεται στίς άναπτυγμένες χώρες καί οί συνθή- κες έρευνας καί άνταγωνισμού έξασφαλίζουν τήν έπιτυχία. Στά πλαίσια λοιπόν τής πολυεθνικής έταιρείας άκολουθεί- ται μία διαδικασία όπου τά καινούργια προϊόντα καί οί μέθο- δοι παραγωγής είσάγονται πρώτα στή χώρα τής μητέρας έταιρείας -85- καί μόνο άρνότερα, συνήθως μετά άπό άρκετά χρόνια, διοχετεύ- ονται στίς θυγατρικές έταιρείες. Οί πολυεθνικές έταιρείεςπροωθούν στό κέντρο στίςάναπτυ- γμένες βιομηχανικά χώρες όλες τίς στρατηγικές δραστηριότη- τες. ΄Ερευνα καί άνάπτυξη τεχνολογίας καθώς καί τήν παραγωγή τών πιό πολύπλοκων έξοπλισμών πού άπαιτούν έργατικό δυναμικό μέ ύψηλή στάθµη καί είδίκευση. Στήν περιφέρειαάπομένειή πα- ραγωγή προϊόντων πού µέ τή βοήθεια τών είσαγόμενων μηχανη- μάτων καί προϊόντων άπαιτεί έργατικό δυναμικό χαμηλής είδί- κευσης. 'Αποτέλεσμα της παραπάνω διαδικασίας πού άκολουθούν οί πολυεθνικές έταιρείεςείναι ή οίκονομία νά τείνει νά χωριστεί σέ τρείς ζώνες. 'Η πρώτη μέ χώρες πού έχουν ύψηλή τεχνολογι- κή άνάπτυξη καί είναι ύπεύθυνες γιά νέες άνακαλύψεις, κυρίως Η.Π.Α. 'Η δεύτερη μέ τίς βιομηχανικά άναπτυγμένες χώρες τής Εύρώπης πού παράγουν τίς άνακαλύψεις καί ή τρίτη πού άποτε- λείται άπό τίς άναπτυσσόμενες χώρες πού προμηθεύουνπρώτεςύ- λες καί απλά βιομηχανικά προϊόντα. ΄Ετσι στίς περισσότερες περιπτώσεις όχι μόνο δέν έπέρ- χεται μιά σμίκρυνση στό χάσμα μεταξύ τών άναπτυγμένων καί ά- ναπτυσσόμενων χωρών, άλλά άντίθετα ή έκβιομηχάνισή τους μέσω τών πολυεθνικών έταιρειώνάναπαράγει καί έπεκτείνει τίς δοµές έξάρτησής τους. "ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ" ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ 'Η συγκέντρωση τής παραγωγής τής τεχνολογίας στίς βιο- μηχανικές χώρες προσδίδει στήν άγορά τής τεχνολογίας ολιγο- πωλιακό χαρακτήρα. ΄Ετσι ό καθορισμός τής τιµής τής τεχνολο- γίας δέ γίνεται μέ τόν "μηχανισµό τών τιµών" άλλά μέ βάση τό μηχανισμό τών διαπραγματεύσεων. Τό όχι πάντοτεύψηλόµορ- φωτικό έπίπεδο καί ή έλλειψη έμπειρίας τών άγοραστών τής τε- χνολογίας σέ συνδυασμό µέ τίς άνεπαρκείς πληροφορίες πού δια- θέτουν αύτοί οί τελευταίοι γύρω άπό τήν τεχνολογίαπούΘέλουν ν'άποκτήσουν κάνουν τή διαπραγμάτευση άνιση. 'Αποτέλεσμααύ- τής τής διαπραγμάτευσης πού σέ μερικές περιπτώσειςείναιπρο- τιµότερο νά μιλάµε γιά έπιβολή όρων τού πωλητού πάνω στόν ά- -80- γοραστή είναι ό καθορισµός ύψηλών τιμών στή μεταφερόμενη τε- χνολογία. ΄Εδώ θά πρέπει νά γίνει μιά διάκριση άνάµεσα στήν άμεση ή φανερή τιμή γιά τήν έμμεση ή καλυμμένη τιμή πού πληρώνουν οί άναπτυσσόμενες χώρες γιά είσαγωγή τεχνολογίας. Πρώτο ή ά- μεση ή φανερή τιμή έκφράζεται άπό τήν καταβολή δικαιωμάτων έκμετάλλευσης (royalties) είτε μέ τήν πληρωμή ένός έφ΄άπαξ πο- σού είτε μέ τή μορφή ποσοστού στήν παραγωγή, στό κέρδος, ή στή προστιθέμενη άξία.Δεύτεροή έµμεσηΙ1καλυμμένη τιμή πού άπορ- ρέειάπότίςπεριοριστικέςρήτρεςπούσυνοδεύουν συχνά τά συμ- βόλαια μεταφοράς τεχνολογίας. 'Ενδεικτικά αναφέρονται οί ρή- τρες ύποχρέωσης προμήθειας ύλικών (πρώτων ύλών . ένδιάμεσων προϊόντων, βιομηχανικών έξοπλισµών) άπό τίς όποίες άπορρέουν οί ύπέρ καί ύποκοστολογήσεις µ'όλες τίς γνωστές συνέπειες γιά τούς άγοραστές τής τεχνολογίας" τούς διάφορους περιορισμούς στήν παραγωγή καί έξαγωγή πού έμποδίζουν τούς άγοραστές νά βελτιώσουν ή νά άποκτήσουν δική τους τεχνολογία, νά έφαρμό- σουν οίκονομίες κλίμακος, νά έξοικονομήσουν συνάλλαγμα, νά έντείνουν τίς μεταξύ τους συναλλαγές. ΄Αναβίωση ή άπλώς καθιέρωση άποικιακού έλέγχου παρεµπό- διση τής άνάπτυξης τοπικών έκσυγχρονιστικών προσπαθειών καί τής ένσωμάτωσης τών οίκονοµιών τών ύπό άνάπτυξη χωρών είναι λοιπόν μερικές άπό τίς πλευρές τού έµμεσου ή "καλυμμένου"αύ- τού τμήματος πού στίς περισσότερες περιπτώσεις δέν είναι δυ- νατό νά έφαρμοστεί σέ νομισµατικές µονάδες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι μελέτη τής φαρμακοβιο- μηχανίας τής Κολομβίας άπό τόν συμπατριώτη κ. Βαίτσο.()ίδια- πιστώσεις είναι ότι τό πραγματικό είσόδημα τώνπσλιεθνικώνέ- ταιριών πού έλέγχουν πλήρως τόν κλάδο αύτό προέρχεται : 3.4% άπό δηλωμένα κέρδη. 14% άπόδικαιώµατα(τογαΙτ165)χρησιμοποί- ησης τής τεχνολογίας (άμεση) καί 82.6% άπό ύπερτιμολογήσεις (έμμεση τιμή). ΄Επσµένως ή σχέση άµεσης πρός έμμεση τιμή εί- ναι 1 πρός 6 ή δέ σχέση κέρδους πρός είσόδημα άπό πώληση τε- χνολογίας 1 πρός 25. ΄Λκόμα παρατηρήθηκε ότι σέ μερικές πε- ριπτώσεις αδυναμίας έξόφλησης τής ύψηλής τιμής (άμεσης καί έμμεσης μεταφοράς τεχνολογίας π.χ. ΄Λργεντινή, Καμερούν κλπ) ή έξόφληση γίνεται µέ παράδοση, προοδευτική, τού έλέγχου τών -87- έπιχειρήσεων πού αδυνατούν νά έξοφλήσουν ή καί μέ τήν πώλησή τους, σέ έξευτελιστική τιµή στήν πωλήτρια τής τεχνολογίας έ- ταιρία. 2. ΕΚΒΙΟΜΗΧΑΝΙΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 2.1. 'Η δομή τής έλληνικής βιομηχανίας ΄Π έκβιομηχάνιση στήν ΄Ελλάδα χρονολογείται άπό τή δε- καετία τού 1920 αλλά ούσιαστικά μόνο στήν περίοδο τών τελευ- ταίων 20 χρόνων παρατηρείται μιά ποσοτική καί ποιοτική άλλα- γή στήν έλληνική οίκονομία. Στά άρχικά στάδια ή έκβιομηχάνιση στηρίχτηκε βασικά στή έσωτερική άγορά πού μέ τή βοήθεια τής οίκονομικής πολιτικής δημιούργησε σειρά όλόκληρη δασμοβίωτων ελαφρών βιοµηχανιών, κάτι πού έπηρέασε τήν διάρθρωση τής παραγωγικής διαδικασίας. ΄Π ανικανότητα τού ντόπιου κεφαλαίου καί ήάνυπαρξίαοί- κονοµικής πολιτικής πού θά έπηρέαζε τήν όργάνωση καί τήν κα- τεύθυνση δράσης τών έπιχειρήσεων "αντισταθμίστηκε" μέ προ- σέλκυση ξένου κεφαλαίου μέ κίνητρα σκανδαλώδεις παραχωρήσεις άπό τό κράτος πού όδήγησε στή συνύπαρξη μοντέρνων δυναμικών κλάδων μ'ένα πλήθος μικρών παραδοσιακών μονάδων. ΄Π έντυπωσιακή αύξηση τού προϊόντος τής μεταποίησης καί τών έξαγωγών πού παρατηρείται τά τελευταία χρόνια όσο καί ή ποιοτική άλλαγή στή σύνθεση τής βιομηχανικής παραγωγής καίέ- ξαγωγών δέν άποτελούν απόδειξη ότι ή έκβιομηχάνιση άκολούθη- σε μιά πορεία δημιουργίας τών δομών έκείνων πού είναιάπαραί- τητες για μιά αύτόνομη άναπτυξιακή διαδικασία. ΄Αντίθετα, ή έκβιοµηχάνιση στή χώρα μας δέν βασίστηκε μέ μιά όλοκληρωµένη βιομηχανική βάση άλλά όπως έχει γίνει, έχει αύξήσει τό βαθμό έξάρτησης τής οίκονοµίας µας. 'Η οίκονομική άνάπτυξη µιάς χώρας έχει ταυτιστεί μέ τήν έκβιομηχάνιση. ΄Επειδή ή έκβιομηχάνιση έχει έν συσσωρευτικό άποτέλεσμα στήν άνάπτυξη καί διαδικασία λόγω τού ύψηλού βα- θμού άλληλεξάρτησης µεταξύ τών διάφορων τοµέων τής βιομηχα- νίας. ή έπέκταση δηλαδή όρισµένων τομέων όδηγεί στήνέπέκτα- ση πολλών άλλωγ τομέων τής οίκονομίας. -88.. Χαρακτηριστικό τής έλληνικής βιομηχανίας … τυπικό παρά- δειγμα αναπτυσσόµενης χώρας - είναι ότι άποτελείται άπό κλά- δους πού έπεξεργάζονται πρώτες ύλες στά πρώτα στάδια έπεξερ- γασίας καί άπό κλάδους έπεξεργασίας καταναλωτικών προϊόντων καί συναρμολόγησης προϊόντων τών όποίων τα µέρη παράγονται στό έξωτερικό. 'Η κύρια βιομηχανική δραστηριότητα συγκεντρώνεται στήν έπεξεργασία όρισμένων μεταλευμάτων 016 όποία ή χώρα μαςδια- θέτει άρκετά αποθέματα καί στήν συναρμολόγηση καί τελική έ- πεξεργασία προϊόντων πού είσάγονται άπό τό έξωτερικό. Τά κύρια χαρακτηριστικά τής έξάρτησης τής έλληνικής βι- ομηχανίας είναι ό έξαγωγικός της προσανατολισμός κι όέλεγχος τών πιό δυναμικών τομέων άπό τό ξένο κεφάλαιο. 'Επί πλέον οί περισσότεροι δυναµικοί κλάδοι τής οίκονομίας μας είναι ταυ- τόχρονα οί κλάδοι μέ τή μεγαλύτερη έξαγωγική δυναμικότητα, κάτι πού έχει σάν συνέπεια ότι ή άνάπτυξή μας συνεχώς έξαρ- τάται περισσότερο άπό τήν ξένη κι'όχι άπό τήν έσωτερική άγο- ρά. 'Εκβιοµηχάνιση όμως πού στηρίζεται σέ μεγάλες έξαγωγι- κές μονάδες σημαίνει ότι βοηθάει στη συσσώρευση κεφαλαίουστά μητροπολιτικά κέντρα κι αύτό άνεξάρτητα άπό τό ποιός έλέγχει τήν έξαγωγική έπιχείρηση. Στό βαθμό πού ή άνάπτυξη μιάς βιοµηχανικής έταιρίας βα- σίζεται στήν αύξητική τάση τών έξαγωγικών ήμικατεργασμένων πρώτων ύλών, όπως ό κλάδος τών μετάλλων, ή άνάπτυξη έξαρτά- ται άπό τήν άνάπτυξη τής έξωτερικής άγοράς κι'όχι άπό τήν ά- νάπτυξη τής έσωτερικής άγοράς. "Οταν τό σύνολο σχεδόν τής παραγωγής, περίπτωση άλουμι- νίου,προορίζεταιγιά τήν κάλυψη τών άναγκών τής έξωτερικής άγοράς σημαίνει ότι αύξηση τής παραγωγής άλουμινίου δέ θά έ- χει καµµιά έπιταχυντική ή πολλαπλασιαστική έπίδραση στή βιο- μηχανία. Δέν θά όδηγήσει στήν έπέκταση τών έπενδύσεων άλλων βισµηχανιών, δηλαδή στή δημιουργία νέων μονάδων. Στό βαθμό πού μιά έπιχείρηση έλέγχεται άπό το ξένο κε- φάλαιο, ή έξαγωγή κερδών, τόκων, πληρωμή γιά τεχνολογία καί έξαγωγή κοινωνικού πλεονάσματος πρός τίς άναπτυγμένες χώρες μέσω τής ύπέρ καί ύποκοστολόγησης είσαγωγών καί έξαγωγών,δέν -89- όδηγεί στήν έπέκταση τής έγχώριας κατανάλωσης, όπως θά µπο- ρούσε νά γίνει, άν ό κλάδος, ή έπιχείρηση, δέν έλεγχόταν άπό 16 ξένο κεφάλαιο. 'Η έκβιομηχάνιση πού βασίζεται στήν έξαγωγή τών ήµικα- τεργασµένων προϊόντων δέν όδηγεί παρά στήν συνεχώς αύξανομέ- νη έξάρτηση άπό τό έξωτερικό γιατί έχει σάν συνέπεια τόν πε- ριορισμό τής δυνατότητας δημιουργίας συσσώρευσης κεφαλαίου στό έσωτερικό καί τόν περιορισμό τού μεγέθους τής έσωτερικής άγοράς. ΄Ο ρυθμός καί ή δομή τής έκβιοµηχάνισης καθορίζεται, άπό τό έξωτερικό κι όχι άπό τίς άνάγκες τής έσωτερικής άγο- ράς. Αύτό σημαίνει ότι όχι μόνον ή ποιοτική αλλά καί ποσοτι- κή σύνθεση τής βιομηχανικής παραγωγής καθορίζεται άπό τή δι- εθνή συγκυρία, δηλαδή άπό τήν κατάσταση τής παγκόσμιας άγο- ράς προϊόντων κεφαλαίου. Αύτό σηµαίνει ότι ή έλληνική βιομη- χανία δέν άναπτύσσεται όργανικά σάν ένα ένιαίο σύνολο μέ δι- κή του δομή καί κατεύθυνση, άλλά σάν ένα όργανικά τμήμα τού παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. 'Ο έλεγχος τών πιό δυναµικών κλάδων τής έλληνικής βιο- μηχανίας άπό τό ξένο κεφάλαιο, ή συγκέντρωση τού κεφαλαίουσέ όρισμένους µόνο κλάδους (τών βασικών μετάλλων, πετρελαίου µε- ταφορικών, ηλεκτρικών συσκευών καί χημικών προϊόντων) μέπαν- τελή έλλειψη σέ άλλους κλάδους καί ό έξαγωγικός προσανατολι- σμός τών πιό δυναμικών έλληνικών βιομηχανικών έταιρειών άπο- δεικνύει τό στρεβλό καί έξαρτημένο χαρακτήρα τής έλληνικής έκβιομηχάνισης. 2.2. "Ερευνα καί ανάπτυξη τεχνολογίας στή χώρα μας 'Η έκβιομηχάνιση στή χώρα μας βασίστηκε κυρίως στήν εί- σαγωγή τεχνολογίας μέσω τών πολυεθνικών έταιριών μέ τήν συµ- μετοχή τους σέ έλληνικές έπιχειρήσεις ή ίδρυση θυγατρικών έ- ταιριών, μέ συμφωνίες καί συμβόλαια έκμετάλλευσης άδειών εύ- ρεσιτεχνίας καί μέ τήν είσαγωγή κεφαλαιουχικού έξοπλισμού. ΄Η έπιστημονική έρευνα, παράγοντας άπαραίτητος γιά τήν οίκονομική έπιβίωση καί άνάπτυξη μιάς χώρας βρίσκεται σέ ύ- ποανάπτυκτη κατάσταση στήν 'Ελλάδα. Οί λόγοι είναι βασικά δύο. 'Ο ένας καί σπουδαιότερος είναι ή έλλειψη προγραμµατι- -9υ- σμού καί άσκησης 'Εθνικής πολιτικής έρευνας κι΄άνάπτυξηςτής τεχνολογίας καί ό άλλος πού μπορεί νά θεωρηθεί καί 06 συνέ- πεια τού πρώτου, ή έλλειψη τού κατάλληλου θεσμικού πλαισίου. ΄Η έρευνα στό βαθµό πού διεξάγεται είναιάποτέλεσµαπρω- τοβουλιακής κυρίως προσπάθειας ή άμεσης άντιµετώπισης άναγκών τής παραγωγικής διαδικασίας. ΄Η έπιστημονική έρευνα διεξάγεται στά πανεπιστήµια, στά ίνστιτούτα έρευνών καί σέ µεγάλες βιομηχανικές µονάδες. ΄Η συμμετοχή τής βιομηχανίας είναι μικρή. Στο μεγαλύτερο μέρος της διεξάγεται στά πανεπιστήμια καί στά ίνστιτούτα έρευνών, καί είναι στήν κατεύθυνση τής βασικής έρευνας. Δένύπάρχειτό θεσμικό πλαίσιο, ή όργανωτική δομή καί ύποδομή γιά τόν προ- γραμματισµό, συντονισμό, όρθολογική κατανοµή, άποτελεσματική καθοδήγηση καί άξιοποίηση τών άποτελεσμάτων τής έρευνητικής προσπάθειας. Είδικότερα: α) Πανεπιστήμια: ΄Η έρευνα έξαρτάται άπό τό προσωπικό ένδιαφέρον καί τήν πρωτοβουλία τού έρευνητή καί ό προγραµµατι- σμόςπεριορίζεταιστάόριατής έδρας.Δένύπάρχειάκόμη καί σέ έπίπεδο 'Ανώτατων 'Εκπαιδευτικών ΄Ιδρυμάτων ένα κεντρικό συντο- νιστικό όργανο γιά τόν καθορισμό έρευνητικώνπρογραμµάτωνκαί τό συντονισµό τής προσπάθειας, μέ άποτέλεσμα νά μήν άξιοποι- είται άποτελεσματικά ούτε τό έπιστημονικό προσωπικό πούάσχο- λείταιστήνέρευναούτε ήύλικοτεχνικήύποδομή. Καί έτσι οί έλ- λείψεις μας καί σέ προσωπικό καί σέ ύλικοτεχνική ύποδομή συµ- πληρώνονται άπό τήν έλλειψη στοιχειώδους όργανωτικής δομής πού θά έλαχιστοποιούσε τή σπατάλη ή άσκοπη χρήση τους. Συνέπεια αύτών είναι ότι τό έρευντικό πρόγραμμα, είναι συνήθως ξεκοµμένοάπό τήν έλληνική πραγματικότητα καί τίς ά- νάγκες τής έλληνικής οίκονομίας, νά ύπάρχει άλληλοεπικάλυψη μεταξύ ΄Ανωτάτων ΄Ιδρυμάτων ή έδρών καί μερικές φορές άκόµη κι'άνταγωνισμός µεταξύ τους νά μήν ύπάρχει ροή πληροφόρησης μεταξύ ΄Ανωτάτων ΄Ιδρυμάτων, άξιόλογος έργαστήριακός έξοπλι- σμός νά μένει άχρηοιμοποίητος. είτε λόγω έλλειψης κατάλληλου είδικευμένου προσωπικού είτε λόγω τής έπανάληψης ίδιου έξο- πλισµού σέ περισσότερα άπό τά άπαραίτητα ή δυνάμενα ν΄ άξιο- ποιηθούν έργαστήρια Διαπιστώνεται παράλληλα ή έλλειπής πλη- ροφόρηση τής διεθνούς βιβλιογραφίας καί διασύνδεσης τής χώρας µας μέ τίς έπιστηµονικές έπιτεύξεις καί τήν έρευνητική δρα- στηριότητα σέ διεθνή κλίμακα. ..91- "Ενας άπό τούς κύριους άνασταλτικούς παράγοντες στή προ- ώθηση τής έρευνας στά 'Ανώτατα 'Εκπαιδευτικά ίδρύματα είναι ή άνυπαρξία µεταπτυχιακών σπουδών. Συνέπεια αύτού είναι τό συναλλαγµατικό κόστος τών σπουδών στό έξωτερικό, άλλά τόσπου- δαιότερο, ένας μεγάλος άριθμός έπιστημόνων νά παραμένουν τε- λικά στό έξωτερικό καί τά άποτελέσµατα τής έρευνάς τους νάτά έκμεταλλεύονται οί χώρες ύποδοχής τους. β) ΄Ινστιτούτα ΄Ερευνώνξ 'Εκτός άπό τό Κέντρο Πυρηνικών 'Ερευνών "΄Ο Δημόκριτος", λειτουργούν ώς Νομικά πρόσωπα Δη- μοσίου ή '1διωτικού Δικαίου. Σ'αύτά διεξάγεται τό μεγαλύτερο μέρος τής έπιστημονικής έρευνας στην ΄Ελλάδα. ΄Η δραστηριό- τητά τους άντανακλά καί ένισχύει τίς διαρθρωτικές άδυναμί- ες πού ύπάρχουν 016v τομέα τής οίκονομίας καί τής έκπαίδευ- σης γενικότερα. Τό βασικό χαρακτηριστικό τής λειτουργίας τους είναι ή άνταγωνιστική σχέση τους μέ τά 'Ανώτατα ΄Ιδρύματα1(ιαύτό εί- ναι άποτέλεσμα τού τρόπου δημιουργίας τους' μιά πρωτοβουλία, γιάτήδημιουργίαένόςφορέαέρευναςξεκομµένηςάπότήδραστηριό- τητα καί όργανωτική μορφή τού πανεπιστημιακού τομέα μέ συνέπεια τήν έλλειψη κινητικότητας τού έπιστημονικού καί έρευνητικού προ- σωπικού μεταξύ τών δύο φορέων, δηµιουργίας μονοπωλιακών κατα- στάσεων στόν τομέα τους καί προσπάθεια μίμησης έρευνητικών προ- γραμμάτων πού δέν είναι πάντα κατάλληλα γιά τόν έλληνικό χώρο. Τά ΄Ινστιτούτα 'Ερευνών σέ μεγάλο βαθμό έχουν ύποκατα- στήσει τά 'Λνώτατα ΄Εκπαιδευτικά ΄Ιδρύματα στή διεξαγωγή έ- πιστημονικής έρευνας. ΄Π άνυπαρξία μεταπτυχιακών σπουδών στά Α.Ε.Ι. έχει ύποχρεώσει όρισμένα ΄Ινστιτούτα ΄Ερευνών νά δη- μιουργήσουν δικά τους μεταπτυχιακά προγράμματα, κάτι πού έ- χει έπιτείνει τήν έλλειψη όργανωτικής έπικοινωνίας μεταξύ τών Ι.Ε. καί τών Α.Ε.Ι. ΄Αποτέλεσμα τών παραπάνω είναι τό προσωπικό στοιχείο νά ύπερισχύει τόσο στήν κατάρτιση όσο καί στήν άξιολόγηση καί ά- ξιοποίηση τού έρευνητικού προσωπικού. Αύτό δημιουργεί κλίμα άμφισβήτησης ώς πρός τη δυνατότητα άξιολόγησης καί άξιοποίη- σης τού έρευνητικού έργου καί άνασφάλεια στό δυναμικό τών έ- ρευνητών. 'Η όργανωτική δηλαδή ύποδομή στά Τ.Ε. δέ δημιουργεί πάν- -92- τα τίς άπαραίτητες έκείνες συνθήκες έργασίας καί σχέσεων με- ταξύ τού προσωπικού πού συμβάλλουν σημαντικά στήν έπιστημο- νική έρευνα. γ) 'Η έρευνα στή Βιομηχανία: Τό ποσοστό τής έρευνας πού διεξάγεται στίς βιομηχανικές μονάδες είναι έξαιρετικά χαμη- λό. Κατά τά τελευταία χρόνια άρχίζουν οί ίδιωτικές έπιχειρή- σεις νά συνειδητοποιούν τήν άνάγκη γιά έρευνα καί άνάπτυξη τεχνολογίας. Βασικός προσανατολισμός τής έρευνας πού γίνεται άπόέπιχειρήσειςείναι ή βεβαίωση τών µεθόδων παραγωγής καίύ- παρχόντων προϊόντων μέ κύριο στόχο νά καλύψουν βραχυπρόθεσμες άνάγκες τής παραγωγής. ΄Η έρευνα γίνεται σέ περιορισμένους τομείς κυρίως στούς παραδοσιακούςτομείςτήςοίκονομίας, κλωστούφαντουργίας καί στούς τομείς πού βασίζονται στήν έπεξεργασία όρισμένων πρώτων ύλών, όρυκτός πλούτος καί μεταλλουργία. θά πρέπειόµωςνά το- νισθεί ότι όταν μιλάμε γιά έρευνα στήν βιομηχανία άναφερόμα- στε στίς έλληνικές έπιχειρήσεις, γιατί οί θυγατρικές µονάδες τών πολυεθνικών έταιρειών αγοράζουν έτοιμητήν'τεχνολογία άπό τίς μητρικές έταιρείες μέ όλες τίς γνωστές συνέπειες πού έ- χουν άναπτυχθεί παρά πάνω. Γενικό χαρακτηριστικό τής έρευνητικής προσπάθειας εί- ναι ότι έχει άφεθεί στή πρωτοβουλία όρισμένων φορέων χωρίς τή δημιουργία κάποιου οργάνου συντονισμού έστω τής δραστηριότη- τάς τους. 'Αποτέλεσμα είναι νά δημιουργούνται στεγανά στούς διάφορους τομείς καί κετακερµατισμός τής έρευνητικής προσπά- θειας. 2.3 Δαπάνη γιά έρευνα 'Από τή μελέτη τών στατιστικών στοιχείων τού Ο.Ο.Σ.Α., άποδεικνύεται ή έλλειψη µιάς έθνικής πολιτικής έπιστηµονικής έρευνας καί άνάπτυξης τεχνολογίας καθώς καί ή έλλειψη μιάς σωστής όργανωτικής δομής καί ύποδοµής. Αύτό γίνεταιφανερόά- πό ένα σηµαντικό παράγοντα:τό ύψος καί τήν κατανομή τής δα- πάνης γιά έρευνα. Οί άδυναµίες μας γίνονται άκόμα πιό έµφα- νείς στόν τομέα τής έρευνητικής δραστηριότητας γιά άνάπτυξη τεχνολογίας όταν κάνουμε τη σύγκριση μέ άλλες χώρες. 'Ετσι στήν 'Ελλάδα ή βιομηχανία το 1965 χρηματοδότησε το 16% τής -93- έρευνας καί το 1971 τό 26% καί έκτέλεσε τά [δια ποσά στά άν- τίστοιχα χρόνια. Σέ άντίθεση μέ άλλες χώρες όπου τό ποσοστό πού χρηματοδοτεί ή βιομηχανία είναι μεγαλύτερο καί άκόμη με- γαλύτερο είναι τό ποσοστό πού έκτελεί (π.χ. ΄Αγγλία, ΗΠΑ). ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ 1.1. Χαρακτηριστικό καίτάσεις 016 έκπαιδευτικό συστήματα τών άναπτυγμένων χωρών τής Δύσης ΄Η διαφορετική οίκονομική, κοινωνική καί πολιτιστική πραγματικότητα κάθε κράτους δημιούργησε πολύμορφα συστήματα, άνώτατης έκπαίδευσης όχι μόνο άνάμεσα στά διάφορα κράτη, άλ- λά καί μέσα στό χώρο κάθε κράτους. Σέ γενικό πλαίσιο μπορού- με νά διακρίνουμε άπό τή μιά μεριά μιά τάση γιά ύπερεξειδί- κευση καί ύποβιβασμό τών βασικών γνώσεων, από τήν άλλη, µιά κίνηση γιά v6 μπορέσει νά συνδεθεί ή έκπαίδευση μέ τίς πρα- γματικές άνάγκες τής παραγωγής στή βάση τών συμφερόντων τών λαών. 1.2. 'Εκπαίδευση στήν ύπηρεσία τού κεφαλαίου Κοινό φαινόμενο τών άναπτυγμένων βιοµηχανικών άστικών κοινωνιών, φαινόμενο πού έντείνεται ίδιαίτερα μέσα στή δεκα- ετία 60-70, είναι ή πίεση τών κρατών γιά όλο καί άποτελεσμα- τικότερη μετατροπή τού έκπαιδευτικού συστήματος σέ μοχλό οί- κονομικής άνάπτυξης. Τίς γενικές κατευθύνσεις γιά τίς κοινωνίες αύτές τίς δείχνει ό Διεθνής ΄Οργανισμός Οίκονομικής Συνεργασίας καί'Α- νάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α.) 'Η γενική αύτή τάση τής συνεχούς προσαρμογής τού έκπαι- δευτικού συστήματος στίς άπαιτήσεις τής οίκονοµικής άνάπτυ- ξης γεννάει-μιά σειρά τεχνοκρατικές μεθοδεύσεις καί τεχνο- κρατικές άντιλήψεις γιά τήν άντιμετώπιση τού φαινομένου παι- δεία. Τεχνοκρατικές μέ τήν έννοια ότι τείνουν στόν παραμερι- σμό τού γενικού παιδευτικού χαρακτήρα τού σχολείου καί πα- ράλληλα στήν όλο καί μεγαλύτερη έπαγγελματοποίηση τών γνώσε- µ -94- ων στήν άνώτατη έκπαίδευση. Τό αίτηµα γιά τήμεταρρύθµισητής 'Ανώτατης Παιδείας όπως έκφράστηκε στίς διάφορες χώρες, άπό τήν πλευρά τού κεφαλαίου ήταν έτσι καθαρά τεχνοκρατικό.΄Ανα- µόρφωση τών προγραμμάτων πρός τήν κατεύθυνσητώντεχνικώνπρα- κτικών μαθημάτων, αύξηση τών σχολών παραγωγής τεχνικών, πε- ριορισμός συνήθως τών σπουδών σέ 3-4 χρόνια καθώς καί τού ά- ριθµού τών νεοεισερχομένων στά πανεπιστήμια, προτίμηση καί πρόταξη της έπαγγελματικής έκπαίδευσης. Μετά το 1960 κάτω άπό τήν άνάγκη είσαγωγής νέαςτεχνολο- γίας πού είναι άπαραίτητος όρος γιά τήν πάρα πέρα άξιοποίη- ση τού κεφαλαίου, παρουσιάζεται µιά στροφή τού χαρακτήρα τής έκπαίδευσης τών τεχνικών πρός τήν κατεύθυνση τών "πρακτικών γνώσεων" καίτής'δποτελεσματικής έκπαίδευσης". Μέ άλλα λό- για οι διαρθρωτικές άλλαγές τού μεταπολεµικούκαπιταλισμούί- διαίτερα μετά τό 1960, άπαιτούν τήν προσβολή καί τόν περιο- ρισμό τού κύκλου παιδείας πού άντιστοιχεί στίς έπιστήμες βά- σεως πρός όφελος τού τεχνολογικού κύκλου. Οί γνώσεις βάσεως, τουλάχιστο στό γενικό χαρακτήρα γε- μίζουν τα τρία πρώτα χρόνια σπουδών τών δικών µας πολυτεχνεί- ων, αναφέρονται στίς έπιστήμες τών µαθηµατικών, τής φυσικής, τής χημείας κλπ. άκόµα τούς είδικότερους κλάδους όπωςτής μη- χανικής, τής θεωρείας έλαστικότητας καί άλλες. Είναι έκείνες οί γνώσεις πού χαρακτηρίζονται άπό μικρή φθορά καί παλαίωση στό πέρασµα τού χρόνου. ΄Λκόμα άποτελούν τήν ούσία τής έπι- στηµονικής ίδιότητας, γιατί βρίσκονται στή ρίζα όχι μόνο τής ύπάρχουσας καί έφαρμοζόμενης τεχνολογίας, άλλά καί κάθε άλλης πού πρόκειται νά παραχθεί στό μέλλον. Είναι οί γνώσεις έκεί- νες πού παράγουν τεχνολογία αλλά καί αντιστέκονται στή γνω- στή "Παλαίωση τών Μηχανικών". 'Αντίθετα οί τεχνολογικές γνώ- σεις (πού αντιστοιχούν χονδρικά µέ τό περιεχόμενο σπουδών τών 2 τελευταίων χρόνων τών έλληνικών πολυτεχνείων) άφορούν τήν έφαρμοζόμενη τεχνολογία καί χαρακτηρίζονται άπό τήν άµε- ση προσφορά τους στό παραγωγικό κύκλωμα, άλλά καί τή γρήγορη παλαιώσή τους. Κι'αύτό έχει ίδιαίτερη σημασία γιατί τό κύριο χαρακτηριστικό τής έποχής µας είναι ή ταχύτατη µεταβολή τής τεχνολογίας. 'Εδώ θα πρέπει νά ξεκαθαρίσουμε ότι ή τόσο σαφής διά- -95- κριση άνάμεσα στίς δύο κατηγορίες είναι πολύ σχηματική καίό- τι στήν πραγματικότητα έχουν μία κοινή περιοχή. "Ομως κάνει λιγότερο κακό αύτή ή σχηματοποίηση από τήν σκόπιμη ίσως σύγ- χιση τών δύο κύκλων σέ σχέση μέ τόν έκσυγχρονισμό τής παι- δείας. ΄Λν "έκσυγχρονισμός" σημαίνει ύπερτροφία τού τεχνολο- γικού κύκλου σέ βάρος τών γνώσεων βάσεως καί όχι προσαρμογή καί τών δύο κατηγοριών, τότε τό προιόν τής έκπαίδευσης άκο- λουθεί άπλά τίς γενικές τάσεις, είναι προιόν "μιάς χρήσεως". Ηαράλληλα οί άνάγκες γιά περιορισμένο άριθμόστελεχώνύ- φηλής έπιστημονικής στάθμης πού θά έπανδρώσουν καί διευθύ- νουν τούς τομείς αίχμής στήν έρευνα καί τίς τεχνολογικές έ- φαρμογές, εύνόησαν τή διατήρηση έκλεκτών σχολών'γιά μηχανι- κούς. ΄Εκεί τό προηγούμενο φαινόμενο δέν έμφανίζεται φυσικά καθόλου καί οί σπουδές είναι ίδιαίτερα άναπτυγμένες στά μα- θήματα βάσεως. Μιά σαφώς άριστοκρατική διάρθρωση τής έκπαίδευσης τών τεχνικών άναπτύσσεται καί είναι χαρακτηριστικό ότι ήδιάρθρω- ση αύτή άπαντιέται χωρίς έξαίρεση στίς άγαπτυγμένες βιομηχα- νικά χώρες τής δύσης πού όδηγεί στήν ύποτίμηση καί τόν ύπο- βιβασμό τού μεγάλου μέρους τών τεχνικών έπιστημόνων. 1.3. 'H άντίδραση ΄Η τάση αύτή ύποτίμησης καί ύποβιβασμού τών έπιστημόνων στό όνομα τής εξειδίκευσης καί άποτελεσματικότητας΄ δέ δια- μορφώθηκε χωρίς αντιδράσεις ούτε πέρασε χωρίς διαφοροποιή- σεις άπό χώρα σέ χώρα. ΄Λντίβαρο στήν προηγούμενη τεχνοκρατική τάση άποτέλεσαν ίστορία καί παράδοση τών πανεπιστημίων κάθε χώρας πού άποτε- λούν τό ύπόβαθρο τής γνωστής άνελαστικότητας τών πανεπιστη- μίων σέ πολύ γρήγορες μεταβολές, ή συμμετοχή τού φοιτητικού κινήματος στό γενικό προβληματισμό γιά τήν παιδεία καί οί κοινωνικοί άγώνες, γενικό φαινόμενο στίς κυριότερες χώρες τής Εύρωπα[κής Κριγότητας παρά τίς διαφορές πού έμφανίζειάπό χώ- an“: ή… τλτ,ιτκ«-νπ;ρΐ,…ι " LUJV ν|ι.ιιιλνιιων ν ζλ πης προκάλεσε μεθοδεύσεις τών κρατών πού άρχίζο σκολίες στήν αναγνώριση τών διπλωμάτων (π.χ. στή Γαλλία) καί -96- προχωρούν στήν έκλεκτική χρηματοδότηση καί φθάνουν μέχρι τήν δημιουργία έρευνητικών κέντρων έξω άπό τίς ανώτατες σχολές (διαχωρίζοντας τήν έρευνα άπό τή διδασκαλία (π.χ. Γερμανία). Αύτή ή τακτική άνάγκασε τή Σύνοδο τών Πρυτάνεων τής Δυτικής Γερμανίας νά λάβει στήν117η συνεδρίασή της (17-Ζ-1976), έγ- γραφη Θέση σέ έντονο ύφος πάνω στό θέμα τής έξασφάλισης τής έρευνας στά άνώτατα εκπαιδευτικά ίδρύματα καί μάλιστα, άνε- ξάρτητα άπό τήν κάθε φορά γενική οίκονομική κατάσταση. Οί κοινωνικοί άγώνες καί τό φοιτητικό κίνημα άποτέλεσαν σημαντικούς παράγοντες γιά τήν τελική διαμόρφωση τού χαρα- κτήρα τής έκπαίδευσης σέ κάθε χώρα τής Κοινότητας. "Έκφραση τού συσχετισμού τών πολιτικών δυνάμεων,οί άγώνες αύτοί δια- φοροποίησαν σέ μικρό ή μεγάλο βαθμό τίς εξελίξεις. "Ετσι έ- πιβάλλονται άπαιτήσεις καί έπί μέρους λύσεις όπως ή συνεχι- ζόμενη έκπαίδευσηκαί()ίμετεκπαιδευτικοίκύκλοι πούπροσφέρουν δυνατότητες γιά τήν ύλοποίηση τού δικαιώματος κάθε έργαζομέ- νου επιστήμονα ή όχι γιά μόρφωση καί άνανέωση. Οί λύσεις αύτές συμβάλλουν 016v περιορισμό τής σπατάλης τού επιστημονικού καί παραγωγικού δυναμικού. 'Επίσης μέσα στήν πανεπιστημιακή κοινότητα οίάγώνεςτών φοιτητών συντελούν στόν έκδημοκρατισμό τής πανεπιστημιακής ζωής καί τής λειτουργίας τών σχολών καί ίδρυμάτων, στήν είσα- γωγή νέων γενικών μαθημάτων στήν κατάκτηση τού δικαιώματοςέ- πιλογής μαθημάτων κλπ. 1.4. Τό γκρέμισμα τού μύθου ΄Η έξειδίκευσή καί πρακτικοποίηση τών σπουδών στηρίχτη- κε στό μύθο τής τεράστιας αύξησης τών γνώσεων καί τής περιο- ρισμένης χωρητικότητας τού άνθρώπινου έγκεφάλου καθώς καί τής ίκανότητας γιά μάθηση. ΄Ο μύθος αύτός πού είναι προκάλυμμα µιάς έμπορικής έκτίμησης γιά τήν παραγωγή καί τό είδος τού "προιόντος τήςέκπαίδευσης",γκρεμίστηκεμέσαάπότήνέπιστημο- νική όπτική τών θεμάτων πού σχετίζονται τόσο μέ τήν όργάνω- ση τών γνώσεων καί τίς άνθρώπινες δυνατότητες όσο καί μέτίς λειτουργείαςτήςέκπαίδευσης μέσα στά συγκεκριμένα κράτη. ΄Ετσι σήμερα μπορούμε νά πούμε ότι οί άνθρώπινες γνώ- σεις δέν αύξάνονται σέ όγκο άδιάκοπα. άλλά ή αύξηση τού όν- -97- κου τους όδηγεί στήν έπανοργάνωσή τους σέ ύψηλότερα ποιοτι- κά επίπεδα μέ περιεκτικότερες, γενικότερες έννοιες καί σχέ- σεις. ΄Η νέα κάθε φορά όργάνωση άκολουθείται άπό περιορισμό τού όγκου. ΄Ακόμα οί εξελίξεις στόν τομέα τής παραγωγικότητας τής έκπαίδευσης δέν άφήνουν άμφιβολίες γιά τίς άπεριόριστες σχε- δόν δυνατότητες τού άνθρώπου γιά μάθηση σέ συνδυασμό μέ τίς έπιστημονικές γνώσεις μας γιά τίς δυνατότητες καίτή χωριτικό- τητα τού άνθρώπινου έγκεφάλου. 1.5 Συμπερασματικά μπορούμε νά πούμε ότι: Διαγράφεται φανερά μιά τάση γιά άριστοκρατικοποίηση τής έκπαίδευσης τών μηχανικών μέ τή διατήρηση ή δημιουργία "έκλεκτών" έκπαιδευτι- κών ίδρυμάτωνγιά'π&άπαραίτηταύψηλήςστάθμης στελέχη πού έ- χουν σοβαρές θεωρητικές γνώσεις καί τήν παράλληλη στροφή τής έκ- παίδευσης τού μεγάλου πλήθους τών μηχανικών πρός "πρακτικές" ή "άποτελεσματικές"σπουδές πού κάθειρορά προσαρμόζονται στίς ά- νάγκες τής παραγωγής. '111606 αύτή κατά π5πρώτο σκέλος της έμ- ρανίζεται έντονότερη στίς ίσχυρότερες βιομηχανικά άναπτυγμέ- νες χώρες τής Εύρώπης καί κατά τό δεύτερο σκέλος άσθενέστερη όκεί όπου βρίσκει σοβαρές άντιδράσεις. 2. TO ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 'Αβίαστα, νομίζουμε, μπορούμε νά καταλήξουμε στό συμπέ- ρασμα ότι ό πανεπιστημιακός θεσμός στήν 'Ελλάδα, γέννημα καί θρέμα τής σημερινής νεοελληνικής κοινωνίας, βρίσκεται σέ βα- θιά κρίση καί ή άναμόρφωσή του είναι ένα ίστορικόκαθήκονπού γίνεται όλο καί πιό έπιτακτικό. "Αν προσπαθήσουμε v6 σκια- γραφήσουμε τόν τομέα τής έκπαίδευσης τών μηχανικών καί είδι- κά σχετικά μέ 16 περιεχόμενο τών σπουδών πρώτη θά διακρίνου- με τήν κατηγορία τών γνώσεων καί επιστημών βάσεως, πού καλύ- πτει χοντρικά 16 τρία πρώτα χρόνια σπουδών καί τή δεύτερη, τών τεχνολογικών, πού καλύπτει τά δύο τελευταία χρόνια. Παρατηρούμε σχετικά μέ τήν πρώτη πού άποτελεί καί τήαί- τία μιάς καλής φήμης γιά 16 έλληνικά πολυτεχνέία, ότιένώδι- ατηρεί τόν χαρακτήρατης, πάσχει άπό βαθιά νηοατειά. Κι'αύτό -98- γιατί δέν προσαρμόστηκε ούτε στό έπαυξημένο περιεχόμενο τών έπιστημών βάσεως, αλλά ούτε στή σημερινή άνακατάταξη τού πε- ριεχομένου τους. πού χαρακτηρίζεται άπό όργάνωση σέ ψηλότερο έπίπεδο μέ γενικότερη καί περιεκτικότερη διατύπωση. Στή δεύτερη κατηγορία ή κατάσταση είναι άκόμη πιό κρί- σιμη. ΄Η έλλειψη μέσων, τό γεγονός ότι ή χώρα μας είσάγει τεχνολογία άπό τό έξωτερικό καί ή έρευνα είναι ύποτυπώδης, κά- νουν ώστε νά μήν μπορεί στήν πραγματικότητα νά έχει ή κατη- γορία αύτή τό χαρακτήρα της. ΄Η τεχνολογία άναφέρεται σέ έφαρμογές καί ή διδασκαλία τους άπαιτεί έργαστήρια, μέσα αλλά καί κατάλληλη όργάνωση. 'Η μικρή πρακτική γνώση καί ή έλλειψη άμεσης σύνδεσης τού τομέα αύτού τής έκπαίδευσης μέ τήν παραγωγική πραγματικότητα τής χώρας, δέν είναι μόνο μιά άσυνέπεια πρός τόν ίδιο τό στόχο τών τεχνολογικών μαθηµάτων, άλλά δηλητηριάζει τή στάση τού έλληνα σπουδαστή άπέναντι στήν ίδια τήν έπιστημονική γνώση καί τίς βασικές έπιστήμες. "Εχουμε άντιληφθεί άρκετές φορές στούς σπουδαστές μιά σύγχιση άνάμεσα στίς γνώσεις βάσεως καί σέ μια μεταφυσική άντίληψη πού άπορρίπτουν. ΄Ετσι άντιμετωπίζσυμε τόν μεγάλο κίνδυνο νά μετατραπεί το αίτημα γιά τόν έκσυγχρονισμό τής έκπαίδευσης σέ μιά τεχνο… κρατική παγίδα γιά τήν παραγωγή τεχνικών μικρής έπιστημονικής έμβέλειας. στενά έξειδικευμένων κυρίως 016v τόπο δουλειάς. μή ένοχλητικών γιά 16 κέντρα άπό τά οποία είσάγουμε τεχνολογία. ΄Η σύγχιση άνάμεσα στήν άνάγκη γιά έκσυγχρονισμό όλων τών γνώσεων καί στήν άποστροφή γιά τίς έπιστημονικές γνώσεις βάσεως είναι ήδη μεγάλη. Θά ήταν μεγάλη παράλειψη νά μήν άναφερθεί κανείς στήν έ- πίδραση πού άσκείστάπολυτεχνείαμαςή άκατάλληλη γιά τήν έ- ποχή μας δοµή καί λειτουργία τους, ή οποία βρίσκεται σέ μι- κρό ή μεγάλο βαθμό στή ρίζα κάθε προβλήματος τής άνώτατης έκ- παίδευσής μας. ΄Ο έκδημοκρατισμός τής πανεπιστημιακής δομής καί λει- τουργείας,κύριοαίτημα τού φοιτητικού Κινήματος καί δλης τής κοινωνίας μας, είναι βέβαιο ότι θα έπιδράσει άμεσα τόσο στό περιεχόμενο τής έκπαίδευσης πού θά παρέχει όσο καί στήν ίκα- νότητά τού πολυτεχνείου νά έξελιχθεί δίπλα στό λαό βοηθώντας -99- στό μεγαλύτερο δυνατό βαθμό γιά ένα καλύτερο μέλλον. 3. Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ ΄Π γνώμη μας είναι ότι δέν θά πρέπει νά ένδιαφερόμαστε γιά τήν έκπαίδευση άνθρώπων πού θά έπανδρώσουν άποτελεσματι- κότερα τήν ύπάρχουσα παραγωγή καί τίποτε άλλο' άλλά νά έν- διαφερόμαστε σταθερά γιά τήν έκπαίδευση άνθρώπων, πού έκτός άπό τήν άποτελεσματικότητά τους στήν παραγωγή θά μπορούν νά όραματιστούν καί νά συμβάλλουν στήν κοινωνική πρόοδο.Νά συμ- βάλλουν γιά μιά αύριανή πιό άνθρώπινη κοινωνία. Στό συγκεκρι- μένο λοιπόν πρόβλημα τής ΄Ανώτατης Τεχνικής 'Εκπαίδευσης άν- τιμετωπίζουμε άπό τήν άρχή τήν άνάγκη θεμελιακήςέπιλογής.Θά έκπαιδεύονται άνθρωποι έξειδικευμένοι σέ στενούς τομείς τής σημερινής τεχνολογίας μέ μαθήματα πού έχουν άμεση καί φανερή σχέση μέ τήν "καθημερινή πρακτική καί δουλειά" τούτεχνικούή θά πρέπει νά έκπαιδεύονται άνθρωποι μέ σοβαρές θεωρητικές γνώσεις καί μέ παράλληλη αύξηση όχι σέ διάρκεια. άλλά σέ ά- ποτελεσματικότητα καί έκσυγχρονισμό, τού περιεχομένου τών τε- νολογικών μαθημάτων. ΄Εξετάζοντας εύρύτερα τό παρά πάνω πρόβλημα μπορούμε νά παρατηρήσουμε ότι: ΄Π πρώτη έκλογή περιέχει μιά κοντόφθαλμη άντίληψη, άκό- μα καί γιά τόν περιορισμένο στόχο τής οίκονομικής άποτελε- σματικότητας, γιατί άγνοεί τή σοβαρότερη παράμετρο τού προ- βλήματος, πού είναι ή ταχύτατα μεταβαλλόμενη τεχνολογία. "Ε- να δαπανηρό σύστημα άνανέωσης γνώσεων ή καί άλλαγής είδικό- τητας γι΄αύτούς - τούς στενούς είδικούς τομείς - δέ θά άπο- τελούσε παρά ένα άναγκαίο "μπάλωμα". Τό πιό σταθερό επακό- λουθο όμως είναι ή ούσιαστική ύποβάθμιση τού τεχνικού έπιστη- μονικού δύναμικού τής χώρας, μέ όλες τίς συνέπειες, στό βα- σικό πρόβλημα τής άνεξάρτητης άνάπτυξής μας.'ΈΙδεύτερη έπι- λογή πιστεύουμε ότι έξασφαλίζει στόν τεχνικό έπιστήμονα τήν σφαίρα έκείνη τών γνώσεων; πού τού έπιτρέπουν νά άντιλαμβά- νεται σέ βάθος, τήν τεχνολογία πού είσάγεται κατ'άνάγκη καί νά δημιουργεί τεχνολογία στούς τομείς, πού έκλέγονται, προ- σαρμοσμένη στίς δικές μας συνθήκες [όπως προηγουμένως τονί- στηκε). Στήν περίπτωση αύτή άρκεί ένα λιγότερο δαπανηρό σύ- -100- στημα "συνεχιζόμενης έκπαίδευσης" γιά τή διατήρηση ίκανοποι- ητικού έπιπέδου γνώσεων στό τεχνικό - έπιστημονικό δυναμικό τής χώρας, καθώς καί ένα σύστημα πτυχιακών σπουδών κυρίως σέ έπιθυμητούς τομείς γιά τήν έπίτευξη τών έθνικών άναπτυξιακών στόχων. Οί παρά πάνω θέσεις κατά τήν γνώμη μας περιέχουν όλα τα κύρια στοιχεία μιάς άναγκαίας στρατηγικής τής άνώτατης τεχνι- κής έκπαίδευσης τής χώρας μας, τόσο σέ σχέση μέ τά άξιολογι- κά κριτήρια, πού έχουμε ήδη θέσει όσο καί μέ τήν πραγματικό- τητα. τών άντικειμενικών σχέσεων καί έξαρτήσεών μας στό χώ- ρο αύτό. 4. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΄Η προσπάθεια γιά τή δημιουργία ένός καινούργιου μοντέ- λου έκπαίδευσης γιά τά πολυτεχνεία μας προβάλλει σάν έπιτα- κτική άνάγκη καί ή προσπάθεια αύτή πρέπει νά παίρνει συγκε- κριμένο χαρακτήρα μέ τήν προώθηση συγκεκριμένων μέτρων. 'Εκδημοκροτισμός καί συγχρονισμός *Ο έκδημοκρατισμός καί ό έκσυγχρονισμός τής έκπαίδευσης στά πολυτεχνεία είναι ένα αίτημα καθολικό πού άναφέρεται τό- σο στούς θεσμούς όσο καί στό περιεχόμενο. Γιά τούς θεσμούς είμαστε τής γνώμης πώς ένα θεσμικό πλαίσιο γιά τήν ΄Λνώτατη Παιδεία άνοικτό στίς έξελίξεις καί τήν προοπτική τού έκδημοκρατισμού, μέ κατοχυρωμένη πραγματι- κά τήν αύτοδιοίκηση τών Α.Ε.Ι. καί τή δυνατότητα ρύθμισης τών γενικών ζητημάτων διάρθρωσης άπό τούς πανεπιστημιακούς καί κοινωνικούς φορείς θά συντελέσει άποφασιστικά: 1. Στή συμβολή τών πανεπιστημίων στήν καθολική άνάπτυξη τής χώρας, μέ τήν άναζήτηση τών πιό κατάλληλων μορφών έπι- κοινωνίας άνάμεσα 016v έκπαίδευση τών μηχανικών καί τήν πα- οαγωνή. Ζ. Στήν διακίνηση τών ίδεών 016v πανεπιστημιακό χώρο καί 16 δημοκρατικό διάλογο πού είναι τόσο άπαράίτητα στοιχεία σέ έποχές σοβαρών έπιλογών. 3. Στήν ίσότιμη συμμετοχή στή ζωή καί λειτουργία τών Α. Ε.Ι.,διδασκόντωνκαίδιδασκομένων.πού έκτός τώνάλλωνθά συμ- -1Ο1- βάλλει στή σοβαρή αύξηση τής παραγωγικότητας τής έκπαίδευσης. 'Ως πρός τό περιεχόμενο τών σπουδών ή έκπαίδευση πρέπει νά έφαρμόσει σέ κάθε κλάδο τίς νέες κατακτήσεις τής έπιστή- μης. α) νά άπαλλαγεί άπό τά βάρος άχρήστωνάπαρχαιομένωνγνώ- σεων, β) νά συνδέεται μέ τίς πρακτικές άνάγκες τού έπαγγέλ- ματος, γ) νά συνδέεται μέ τή δυνατότητα έπιστημονικής έρευ- νας, δ)νά συνδέεταιμέ τίςάνάγκες τήςοίκονομίαςτού τόπου ε) νά περιλαμβάνει στοιχεία τής προοδευτικής κοινωνικής σκέψης τών ίστορικών μας παραδόσεων καί τού λαϊκού μας πολιτισμού, σ0νά έκφράζει σωστά τό συνδυασμό τής έπιστημονικής έξειδίκευσης, καί τής πλατιάς έπιστημονικής γνώσης. Πρέπει νά πείΟωνται οί οπουδαστές γιά τόπεριεχόμενοτής έκπαίδευσής τους. Καί ό άσφαλέστερος γιά κάτι τέτοιοείναινά συμμετέχουν όλοι οί ένδιαφερόμενοι σέ άποφάσεις σχετικά μέτό περιεχόμενο αύτό. ΄Ετσι Θά άντιμετωπιστούν ριζικά οί κίνδυ- νοι σάν αύτόν τής ύποτίμησης τής άξίας τώνέπιστημονικώνγνώ- σεων πού έκδηλώνονται σάν ύποβιβασμός τους στό έπίπεδοτού έ- φοδιασμού μέ ένα τυπικό προσόν γιά τό έπάγγελμα. σάν έπιθυμία ούσιαστικής έγκατάλειψης τών σπουδών, σάν άπαίτηση γιά τέ- τειες "διευκολύνσεις" στίς σπουδές πού ρίχνουν τήν έπιστημο- νική ποιότητα τής έκπαίδευσης. ΄Λκόμη πιστεύουμε ότι θά πρέπει όλο τόέκπαιδευτικόπρο- σωπικό άπό καθηγητές, ύφηγητές ή έπιμελητές νά στραφεί στήν κατανόηση καί μελέτη τών προβλημάτων 1τού έλληνικού χώρου. Πρέπει νά γίνει άντιληπτό ότι ή γοητεία τών σπουδών καί συ- στημάτων σέ ξένα πολυτεχνεία είναι άνθρώπινη γι΄ αύτούς πού τίς είχαν, άλλά γίνεται έπικίνδυνη όταν άπό θέση διδασκόντων έξακολουθούν νά είναι γοητευμένοι. Τό πρόβλημα είναι ή σύν- θεση τής δικιάς μας λύσης, τού δικού μας προβλήματος παιδεί- ας. Τή σημασία μιάς τέτοιας παρατήρησης θά έκτιμήσει κανείς σωστά άν άναλογιστεί τό μεγάλο κόστος πού άπαιτεί ή έμπειρία άπό τήν έφαρμογή έκπαιδευτικών συστημάτων, ίδιαίτερα όταν ή έμπειρία είναι άρνητική. Γιατί άπαιτούνται πολλά χρόνια. γιά τήν άποκάλυψη τών άποτελεσμάτων καί οί έπιπτώσεις τους, κοι- νωνικές, πολιτιστικές καί οίκονομικές είναι ίδιαίτερα σοβα- ρές. -102- ΄Η έρευνα καί οί μεταπτυχιακές σπουδές Μέ τόν όρο "μεταπτυχιακές σπουδές" έννοούμετήν έμβάθυν- ση καί συμπλήρωση μιάς ήδη όλοκληρωμένης έπιστημονικής σπου- δής ή όποία συντελείται μέ έντατική έρευνητική έργασία. Μέ τίς μεταπτυχιακές σπουδές έπιδιώκεται ή άπόκτηση έκ μέρους τών μετεκπαιδευόμενωντής ίκανότητας γιά μιά αύτοτελή έπιστημονική έργασία καθώς καί ή έπιμόρφωση τού μελλοντικού έπιστημονικού δυναμικού τών 'Ανώτατων ΄Εκπαιδευτικών ΄Ιδρυ- μάτων. ΄Ακόμα συντελείται ή βασική λειτουργία τής παραγωγής καινούργιων γνώσεων. Μέ άλλα λόγια ή κατανόηση, έφαρμογή καί άνάπτυξη τής τεχνολογίας έχει σάν άπαραίτητη προυπόθεση τίς σωστά όργανωμένες μεταπτυχιακές σπουδές καί τήν έρευνα. Δέν μπορούμε βέβαια νά ίσχυριστούμε ότι είναι δυνατό άπό τή μιά μέσα στήν άλλη νά φθάσουμε στήν παραγωγή δικής μας τεχνολο- γίας. 'Εκείνο όμως πού μπορούμε καί πρέπει νά έπιδιώΞουμε εί- ναι ή σταδιακή άλλά συστηματική κατάκτηση (καί σέ συνέχεια άνάπτυξη) όρισμένων τομέων τεχνολογίας. ΄Η παράδοση, οί πραγματικές μας άνάγκες. οί δυνατότητές μας θά είναι κριτήρια γιά τήν έπιλογή αύτών τών τομέων. Τέλος θά πρέπει νά κατανοήσουμε ότι μιά έρευνα, μιά άνάπτυξη τεχνολογίας δέν άρχίζει άπό τό μηδέν. Χρειάζεται ή συνεργασία τών κατόχων τής τεχνολογίας γιά τή μεταφορά καί άνάπτυξή της. Μένει τό πρόβλημα νά προσδιορίσουμετούς τομείς πού θα ζητήσουμε νά αναπτύξουμε καί τή μεθοδολογία γι' αύτή τήν άνάπτυξη. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: 1. Οίκονομικός ταχυδρόμος "Είδικό τεύχος άφιέρωμα(3τήν΄Γεχνο- λογία". 2. Τεχνικά Χρονικά. Σεμινάριο: "'Η Ε.Ο.Κ. καί οί "Ελληνες Μηχανικοί" ," πτυιχειοΘί|ηω| - ίκτύιτωση | υΝιγεα5'ιτκ swolo κών. µελετη"… HHS-[0111209537

ωΓΓέΦοι Έ ωµά… c .'ο & ν ||. &! J» ν |. - --…--"-"----ωµ ? εργασία αυτή επιχειρεί να παρουσιάσει µιά σινοπτική εικόνα της τεχνης των Βλάχων ζωγράφων της Σαμαρίνας από τα τ€λη του 1δου αιώνα ως τις αρχ!ς του 2006. Βεβαια, οι χειροτίχνες ζωγράφοι του ορεινού αυτού χωριού δεν δημιούργησαν κάποια ιδιαίτερη "Σχολή", πράγμα που συμβαίνει µε όλους τους οµότεχνους που κατάγονται α- πό διάφορα χωριά όχι µόνο της περιοχής αλλά ολόκληρου του ηπειρωτικού κορµού της Ελλάδας. Ξεκινούν όλοι από κοινός ρίζες, δ!χονται τις ίδιες περίπου επιδράσεις, ερ- γάζονται κάτω από παραπλήσιες συνθήκες, κινούνται στον ίδιο κάρο, καλύπτουν συγγε- van: agfiyxcc και εκφράζουν την ίδιαν ιδεολογία. Ωστόσο, οι υπερβολικ!ς γενικεόσεις είναι επικίνδυνες επειδή υπάρχουν και ιδιαιτερότητες που, όσο κι αν δεν διαφοροποι- σάν ριζικά τις δραστηριότητες που ακτινόνονται από πολλά κόντρα, προσφερουν µιά γο… ητευτική ποικιλία αποχρώσευν, βοηθούν στην επισήµανση των διαθλάσεων που προκαλεί το πολιτιστικό µικροκλίµα κάθε τόπου και προσφερουν στοιχεία στο µελλοντικό µελετη- τή που θα επιχειρήσει μιά συνθετική µελέτη της νεοελληνικής ζωγραφικής παράδοσης. Η αγιογραφία των ζωγράφων της Σαμαρίνας αρχικά συµπορε6εται με την αγιογραφία των Χιονιαδιτόν ζωγράφων1. Υπάρχει όµως µιά στιγµή, χοντρικά γύρω στα 1860, που παρατη… ρείται σημαντική…απόκλιση. Οι x ονιαδίτες ζωγράφοι τρέπονται και σε άλλες µορφές υγραφικής. …το τοπίο, στη νεκρή φάση, στην ιστορική σκηνή, στην προσωπογραφίαι H ανανεω,ική πιεση που υφίστανται από την αλλαγή του πολιτιστικοδ κλίματος διοχετεύε- ται κυρίες =:ην "κοσµική"ζωγραφική κι έτσι παραµξνουν συντηρητικότεροι στην? από τη μέση της βραδυκίνητη, αγιογραφία. Οι ϊ…µαρινιάτες, όμως, ζωγράφοι περιορίζονται απο… κλειστικά στην αγιογραφία και η ανανεωτική πίεση διοχετεύεται με τόλμη στο είδος απ… τό της τέχνης, όπως θα δούμε όταν θα εξετάζουµε το Εργο τους.΄Οσο κι αν η κοινωνία των χωριών όπου ζούν και εργάζονται είναι παραδοσιακή και η οικονοµία τους αγροτο… πτηνοτροφική "ο µεσολαβητικός ρόλος αυτών των στρωμάτων |μεταπρατική αστική τάξη και διανοοίµ…νοι/ στην παραδοσιακή και θεµελιακά αγροτική ελληνική κοινωνία, τείν'… να τη διαηεσοποιήσει, δηµιουργόντας τους όρους που θα επιτρίψουν µε το πέρασµα το" χρ5νου, την …;κονομική και πολιτιστική συσωµάτωση του ελληνισµού στο δυτικό κόσμο"ΐ… Στη ζωγραφική, καθώς και στις άλλες τέχνες, φτάνουν, Εστω και καθυστερημίνα και εξα- σθενημίνα, τα ρεύματα της ευρωπαϊκής τ!χνης όπως το µπαρόκ και ο νεοκλασσικισµόςο Και δεν αναφερόμαστε εδώ στο "λόγιο" νεοκλασσικισμό των µεγάρων της Αθήνας, της λύ- ρας, της Θεσσαλονίκης, της Καλαµάτας, της πάτρας και άλλων αστικών κόντρων, οδτε στο "λατκό" των ταπεινόν χτιοµάτων στις συνοικίες τους, αλλά στις νεοκλασσικ€ς ζω- γραφιές σε σπίτια ορεινών παραδοσιακών οικισµών, όπως το πάπιγκο, το Νυμφαίο, η Κλει- σούρα.... Ας σημειώσουµε #64 ότι η Σαμαρίνα δεν ήταν µόνο µεγάλο κτηνοτροφικό χωριό z αλλά και δραστήριο μεταποιητικό και εμπορικό κέντρο. Η µελότη της σαµαρινιώτικης αγιογραφίας θα στηριχθεί στους πιό αντιπροσωπευτι- κούς ζωγράφους κάθε φάσης της εξόλιξής της, στο γενικό πολιτιστικό κλίμα των βλάχι- κων ορεινών οικισμών αλλά και στην ιδιοµορφία της ζωής του χωριού αυτού. Λεν πρεπει να ξεχνούµε πως η Σαμαρίνα ερηµύνεται τελείως από το Φθιπόπωρο ως την ΐινοιζη και οι κάτοικοί της σκορπίζονται είτε στα κτηνοτροφικά χειμαδιά είτε σε αστικά κόντρα, παλιότερα σχεδόν αποκλειστικά στα Γρεβενά, τα Τρίκαλα και τη Λάρισα, αργότερα όµως και σ'άλλες µεγάλες πόλεις όπως η Λθήνα, η Θεσσαλονίκη και ο Βόλος. λυτό είχε, βεβαι- α, σοβαρός συνόπειες στη διαµόρφωση της ιδεολογίας των.Δπό παλιά οι Σαµαρινιύτες συµβιώνουν μόνο μερικούς µήνες. τους υπόλοιπους είναι σκορπισµόνοι σε πολιτείες, χω- ριά και λιβάδια. Είναι κτηνοτρόφοι, Εμποροι, βιοτόχνες, µικροεπαγγελµατίες, επιστή- µονες, υπάλληλοι, δηλαδή Εχουν ενταχθεί σε ποικίλες επαγγελµατικός-ταξικός ενότητες. ΄Βχουν συχνός επιγαμίες µε ελληνόφωνους.'Ετσι, δεν Εχουν κοινά όθιμα Χριστουγόννων, δοξασίες γιά το Δωδεκαήμερο κ.λ.π. Εποχιακά μετακινούµενοι πληθυσµοί ήταν και οι Σα- ρακατσάνοι, αλλά αυτοί, την περίοδο που μελετούμε, ήταν αποκλειστικά κτηνοτρόφοι µε σταθερή μορφή κοινωνικού βίου στηριγμόνη στην κτηνοτροφική μονάδα, το τσελιγγάτο, ενιαία ιδεολογία και κοινός μορφές του υλικού βίου. ΄Οπως σηµειώνει η Αγγελική ξα- τζηµιχάλη,"..ενώ οι Κουτσόβλαχοι, σαν αποκαταστημόνοι ηµινομάδες, εκμεταλλεύθηκαν και βιοτεχνικά το κτηνοτροφικά επάγγελρα και οι περισσότεροι ασχολούνταν, όπως είναι γνωστό, με τις τόχνες και το εµπόριο, οι έαρακατσάνοι ποτό δεν εκμεταλλεύθηκαν βιο- τεχνικά τα προϊόντα τους και κανόνας δε σκέφθηκε να φτιάσει ίνα αντικείμενο γιά με- ταπά>ληση"3ο Γάμοι ΐαρακατσάνων µε Βλάχους ή Γραικούς ήταν σπανιότατοι.΄Ολα αυτά, βό- βαια ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Στούς Σαµαρινιύτες σημαντική βαρύτητα Εχουν τα Εθιμα του Δεκαπενταύγουστου, όταν γιορτάζει η κεντρική εκκλησία του χωριοά, η Με- γάλη Παναγιά, την πρώτη μέρα με το γιορταστικό ψήσιµο σουβλισµόνου αρνιού, όπου συγ-, κεντρόνεται το συγγενολόγι, και τη δεύτερη με τη γενική σύναξη στην ευρύχωρη αυλή… της εκκλησίας, όπου χορεύεται ο "τοιάτσιος". Δεν πρόκειται για καθαυτό χορό αφού δεν έχει ούτε χορευτικό ρυθμό ούτε ποικίλους βηματισμούς. Ουσιαστικά είναι πολυάνθρωπη πυκνή αλυσσίδα που κινείται αργά. Θα ελεγε κανόνας πως εκείνη την ώρα αισθάνονται ότι αποτελούν όνα σ ύ ν ο λ ο που σμίγει ύστερα από πολύµηνο χωρισµό και χαίρονται αυτό το σµίξιμο. Η διαδικασία αυτού του ανταμόματος συντελείται σε τρείς ενρυνόµε- , | νους κύκλους: τις παραµονός συγκεντρώνεται η οικογένεια, που μερικ€ς φορές ειναι σκορ- πισµόνη σε διάφορα μόρη |παιδιά που εργάζονται σε τόπους µακρινούς, ξενοπαΐτρεµόνα κορίτσια.../, τη µέρα της γιορτής ανταμόνουν γύρω από τα σφαχτά συγγενείς ΐαι στε- νοί φίλοι και την επόµενη µόρα ολόκληρο το χωριό στον "ΐσιάτσιο". θα πρόπε να ση- μειώσουµε ότι o πανυγηριψµός της 16ης Αυγούστου γίνεται χωρίς φαγοπότι, που πάλι θα χώριζε τη σύναξη σε μικρές ομάδες. Μέσα στο πυκνό πλήθος ακούγονται από παντού χαρού- µενα συναπαντήματα, φωνές έκπληξης γιά το αγόρι που χνούδιασαν τα μάγουλά του,γιά το κορίτσι που φούσκωσε ξαφνικά σε γυναίκα, για το καινούργιο βράφος της οικογένειας, γιά το πόσο καλά "κρατιέται" ο παππούς. Ανταλλάσσονται τα νέα της χρονιάς και οι ευχές ψ γιά την επόµενη συνάντηση. Μικρότερες γιορτές γίνονται στις 26 Ιουλίου, της Αγίας Πα- ρασκευής, που θεωρείται προστάτρια των κτηνοτρόφων. "Έξω από το χωριό υπάρχει το μο- ναστήρι της Αγίας παραακευής. Σε πολλά βλάχικα χωριά η κεντρική εκκλησία τιμάται στο όνοµα αυτής της Αγίας. To έργο των αντιπροσωπευτικών ζωγράφων της Σαµαρίνας θα έδειχνε µετέωρο αν, παράλ- ληλα µ'αυτό,δεν µας απασχολούσε και η συνεισφορά των ταπεινών οµότεχνών τους που είτε προετοίμασαν τις διαδοχικές φάσεις πρίν αυτός βρούν την πληρέστερη έκφρασή τους στο έργο των προικισμένων, είτε επωφελήθηκαν από την αξιοποίηση και κωδικοποίηση που οι ταλαντούχοι έκαναν στις µικρές και, μερικές φορές, αδιόρατες συνεισφορές των πολλών. Η συγκέντρωση του ύλικού γιά την εργασία αυτή συνάντησε πολλές δυσκολίες. Ta έρ- γα είναι σκορπισµένα σε µεγάλη έκταση, µέσα και έξω από τα σύνορα της Ελλάδας και σε πολλές περιπτώσεις.σε μέρη δυσπρόσιτα. Οι πρόσφατες εθνικές περιπέτειες εξαφάνισαν το μεγαλύτερο μέρος από τα χειρόγραφα και τα άλλα στοιχεία που θα ήταν χρήσιμα γιά την πλαισίωση των πληροφοριών που παρέχουν οι ζωγραφιές και η βιβλιογραφία. Αλλά και δύο χειρόγραφα που υπάρχουν στη Ρητρόπολη Γρεβενών και τα είχε επισημάνει παλιότερα φίλη ερευνήτρια στάθηκε αδύνατο να τα συμβουλευθούµε γιατί δεν μας το επέτρεψε o Μητροπο- λίτης Γρεβενών κ. Σέθιος. Ta χειρόγραφα αυτό περιέχουν πληροφορίες γιά τη Σχολή Ζω- γραφικής, µάλλον το εργαστήριο μαθητείας, που λειτουργούσε στο µοναστήρι της Αγίας Παρασκευής Σαµαρίνας. Δεν μας παρηγορεί το γεγονός ότι . την ίδιον άρνηση αντι- μετώπισαν και άλλοι ερευνητές, αξιότεροι από µας, όπως ο αξέχαστος Λίνος Πολίτης που ο ίδιος Μητροπολίτης δεν του επέτρεψε την τελική παραβολή των τυπογραφικών δοκιµίων με το χειρόγραφο του Λεξικού του Φωτίου, που το είχε φωτογραφίσει όταν !!ητροπολίτης Γρεβενών ήταν o προκάτοχος του σημερινού, αλλά οι φωτογραφίες είχαν μερικές ασάφειες. Επίσης δεν μας επιτράπηκε η φωτογράφιση μερικών εκκλησιών της περιοχής, μ'όλο που εί- χαµε τη νόμιμη άδεια και σύσταση τη; αρμόδιας Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων. Ευτυ- χώς µερικοί φίλοι μας πρόσφεραν φωτογραφίες τραβηγμόνες πρίν από πολλά χρόνια. Πολύτιµη συµπαράσταση βρήκαμε από πολλούς Σαµαρινιώτες και περισσότερο από την οικογένεια Μάνθου Παπαζήση, ιδιαίτερα από τη φιλόλογο κόρη του Μάχη, τον κ. Μιχάλη Ποντίκα, το συνταξιούχο δάσκαλο κ. Μιλτιάδη Παπαθανασίου, τον καθηγητή κ. Φάσο Δουζέ- νη, τον ιοτοριοδίφη κ. Διµήτριο Μακρή, το γιατρό κ. Ζόν,Γιώτσα, τον κ. Γεώργιο Τσού- ρη, τον κ. Τάκη Ψαµπούχα και το Σύλλογο Σαµαριναίων Λαρίσης και Περιχώρων. Τους ευχα- ριστώ θερµά, όπως και την κυρία Βικτωρία Νικήτα που μου παραχώρησε αρκετές φωτογρα- φίες που είχε από παλιότερες έρευνές της.Εντελώς ιδιαίτερα θέλω να ευχαριστήσω το Ινστιτούτο Λαϊκού Πολιτισμού της Αλβανίας και το Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικών και Ζωγρα- φικών µνημείων της Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας που όχι µόνον επέτρεψαν αλλά και βοή- θησαν σηµαντικά τις εκτεταµένες έρευνές µου και μου έδωσαν πολύτιµες πληροφορίες.Στή Βουλγαρία συνάντησα απροθυµία και δυσπιστία από τις αρμόδιες υπηρεσίες. Αισθάνοµαι ευγνωμοσύνη προς τον κ. Πάνο Καραγιώργο που έθεσε στη διάθεσή μου την ανέκ- δοτηµετάφρασή του του έργου: οι Πομάδες της Πίνδου)των WAGE και THOMPSON. Σ Κ Α Ρ I Φ Η Η Α I Σ T O P I A Σ T H Σ Σ Α Ρ Α Ρ I N Α Σ To θέμα της ίδρυσης και της παλιότερης ιστορίας της Σαμαρίνας συνδέεται με το πρό- gin α της προέλευσης των βλαχικών πληθυσμών στην Ελλάδα, ένα πρόβλημα γιά το οποίο προτείνονται διάφορες λύσεις που ο υποφαινόµενος δεν έχει αρμοδιότητα να ελέγξει και ΄ να αξιολογήσει. Ακόµα και η λέξη Β λ ά χ ο ς δεν έχει γιά όλους τους ερευνητές τό ίδιο περιεχόμενο.'Αλλωστε είναι σκορπισμένοι σ'δλόκληρη την Ελλάδα και πολλά είναι τα χωριά που έχουν σαν πρώτο συνθετικό του ονόματός των τη λέξη Βλάχος, χωρίς να εί- ναι σίγουρο πως αυτό έχει κάποιο εθνολογικό νόηµα ή είναι δηλωτικό ποιμενικής κοινω- νίας: Ελαχοκάτουνο Δωρίδας, Βλαχοκερασιά µαντινείας, Βλαχομάντρα Ναυπακτίας, Βλαχο- πουλάτικα Παξών, Βλαχοπούλι Πυλίας, Βλάχος Γορτυνίας, Βλαχο:ά…τη Γορτυνίας, Βλαχοχώρ οι Λακεδαίμονος, Βλαχιά Χαλκίδας, Έλαχογιάννη Έλπσ ένας, EX ν'΄?αδο Ολύµπου, Βλαχο- µαχαλάς |΄Αλλη Μεριά/ Πηλίου και άλλα4. Εδώ µας ενδιαφέρει ζ-ή "αμαρίνας όπως έχει διαµορφωθεί από τις τελευταίες δεκαετίες του 1Θου &, .. πρώτες του ?Όού αιώνα. Δεν παραβλέπουμε, βέβαια, τη δύναμη επιβίωσης που έχουν παλιότερα στοιχεία στην παρα- γωγική διαδικασία κυρίως των κτηνοτροφικών προϊόντων όσο και στην κοινωνική ζωή και την τέχνη.΄0που συναντήσουμε σίγουρα τέτοια στοιχεία θα τα σηµειώσουµε. Πάντως η προ- έλευση του ονόµατος του χωριού από το Σάντα Μαρίνα5 δεν φαίνεται πιθανή,γιατί στις περιπτώσεις που ένα χωριό έχει όνοµα Αγίου αυτό προέρχεται από την κεντρική, ή τη μό- νη, εκκλησία του χωριού και στη Σαμαρίνα δεν υπάρχει εκκλησία Αγίας Μαρίνας. Και στην περίπτωση ξαναχτισίµατος ναού, ο δεύτερος παίρνει το όνοµα του παλιού, πολύ περισσό- τερο όταν αυτός είναι o κεντρικός του χωριού. Βέβαια υπάρχουν και σπάνιες μετονομα- σίες ναών, µα κάτι τέτοιο είναι εδώ εντελώς απίθανο γιατί το όνομα Καρίνα δεν συνηθί- ζεται στη Σαμαρίνα. Κι αυτό έχει σημασία γιατί το όνομα του Αγίου που τιμάται ιδιαί- τερα σ'έναν τόπο δίνεται συχνά στίς βαπτίσεις. Αυτό αποκλείει την πιθανότητα ύπαρξης παλιότερης εκκλησίας μετο όνοµα αυτό γιατί σε τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να υπάρχουν πολλές Μαρίνες, αφού κατά κανόνα σχεδόν απαρά9το, … "ουτεγγονή παίρνει το όνοµα της γιαγιάς της. . δζψ€|. ‘ Γ';κιγι.,α 'ων'… Η…) ." 7»… ΐι΄.Γα;…γ ό'ΛΓΜ»Ν'΄ω το… Χ φ(΄|"λ)α' 5 κατά την Τουρκοκρατία, από τη συνένωση μικρών οικισμών που τους αποτελούσαν κτηνοτρο- φικές φάρες. Φαίνεται, όµως, ότι αντιμετώπισαν προβλήµατα υπερπληθυσμού και, εδώ και μερικές εκατονταετίες, σημειώνονται οµαδικές µετοικεσίες πρός τον Όλυμπο. Υπάρχει μιά τέτοια παράδοση στα βλάχικα χωριά του σύμπου, την οποία o Λπόστολος Βακαλόπου- λος6 βρίσκει αξιόπιστη γιατί υπάρχουν πολλές οµοιότητες ανάμεσα στα ονόµατα, στη γλώσ- σα, στην προφορά, στα ήθη και τα έθιµα των Βλάχων του Ολύμπου και της Πίνδου/Σαμαρί- νας κ.ά./. '0πως είναι φυσικό, στην αρχή επικρατεί καύστη Σαμαρίνα η ιδεολογία της κλειστής πατριαρχικής φόρας. Εερικά στοιχεία της επιβιώνουν ως τα τέλη του-19ου αιώ- να. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι για το γάµο δεν ζητούσαν τη γνώμη των μελ όνυμφων που, άλλωστε, δεν είχαν καμµιά προσωπική επαφή. 'Ολα τα κανόνιζαν οι γονείς µε τη με- σολάβηση προξενητή7. Η σ υγκρότηση μεγάλου χωριού δημιούργησε την ανάγκη και άλλων δραστηριοτήτων, εμ- πορικής, μεταποιητικής και επισκευαστικής καθώς και της προσφοράς υπηρεσιών. Καθώς μεγαλώνει η παραγωγή κτηνοτροφικών και υλοτομικών προϊόντων είναι πιά απαραίτητη η ύπαρξη οργανωµένου εμπορίου για τη διάθεσή τους σε άλλες αγορές. Η ανάπτυξη της οικο- νοµίας και το φυσικό της επακόλουθο, το ανέβασµα του βιοτικού επιπέδου, προκαλούν ζήτηση ειδών που δεν παράγονται επιτόπια. Πρέπει να οργανωθεί και ο µηχανισμός µετα- φορών, σύµφωνος µε τις συγκοινωνιακές συνθήκες της εποχής. Οι Σαµαρινιώτες, όπως και οι κάτοικοι των άλλεν χωριών της περιοχής "ασχολούνται με την υφαντουργίαν, την υλοζ τοµίαν, τε εµπόριον ". =τνοτροφίαν, την ελληνορραπτικήν, τσαρουχοποιίαν, ορειχαλ. κουργικήν, υαχαιΛΛ…Πιΐα σαγγ:τ΄ε;ΐαν, Πλείστο, επίσης είναι κυρατζήδες /αγωγιάται/ και τυροκόµοι"8. δηµιουργείται έτσι µία "πολυπληθής αστική τάξις"9. Οργανώνεται µάλι- στα ετήσια εμποροπανήγυρη "ειδικευµένη στο ζωεµπόριο και τα ζωοκομικά προϊόντα"10 I 'Ενα μέρος τα: εμπόρων ξενιτεύεται και εγκαθίσταται σε βαλκανικά εμπορικά κέντρα και φτάνει ακόμα ως την Ουγγαρία. . Βέβαια, η τοπική δραστηριότητα σταματάει τους χειμε- ρινούς µήνες. Πιθανότατα η εμποροπανήγυρη γινόταν γύρω στο Δεκαπενταύγουστο. Είναι η καταλληλότερη εποχή γιά το κλίµα της λαµαρίνας αλλά και γιατί τότε γιορτάζει η κεντρι- κή εκκλησία του χωριού, η Μεγάλη Παναγιά. Σχεδόν πάντοτε τα εμπορικά πανηγύρια συνδιά- ζονται µε τις θρησκευτικές γιορτές. Η δηµιουργία, όµως, τάξης εµπόρων και βιοτεχνών προκαλεί Ρύτματα στην παλιά ιδεολογία χωρίς να την εξιφανίζει.0ι γεωργοκτηνοτροφικοί πληθυσµοί στηρίζονται κυρίως στην προγονική πείρα. H καλλιέργεια των κτημάτων και οι διάφορες κτηνοτροφικές εργασίες καθορίζονται από το απόσταγμα μακροχρόνιας πείρας, σχεδόν αμετάβλητης. Αυτό διαµορφώνει πολύ συντηρητική νοοτροπία. Αντίθετα, η εργασία του βιοτέχνη και του έμπορου προυποθέτει συνεχώς ανανεούμενη γνώση. Ο βιοτέχνης πρέ- πει να ,…»αα,Ρ,ς…Ήη 61γς «(sq κατασκευαστικές µεθόδους, στις αλλαγές της ζήτησης προτόντων του. Χτυπητό παράδειγμα από ένα άλλο Ελατοχώρι είναι η εισαγωγή της τεχνι- κής του φιλιγκράν στη ασημουργία του Συρράκου. O έμπορος πρέπει να ξέρει να γράφει και να λογαριάζει, να ενηµερώνεται για τις διακυμάνσεις των τιμών και την ισοτιµία των νοµισµάτων. Υποχρεώνεται να ταξιδεύει και πολλές φορές να εγκαθίσταται μόνιμα ή για κάποιο µεγάλο διάστημα σε πολιτείες της ξενητειάς. Αυτά τον κάνουν περισσότερο πληροφορηµένο σε ό,τι συµβαίνει στον "έξω κόσμο", πρόθυµο δέκτη νέων ιδεών και συγχρο- νων μορφών ζωής και τέχνης. 'Όλα αυτά, βέβαια, µέσα στη σχετικότητα του τόπου και της εποχής. οι ζωγράφοι της Σαμαρίνας εργάζονται σε µεγάλη γεωγραφική περιοχή που αρχίΈει από τη σημερινή νότια Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία και φτάνει ως την Πελοπόννησο12. Σ'αυτούς, όµως, υπάρχει μιά ιδιοµορφία" οι ζωγράφοι των άλλων χωριών εκτελούν τις τοι- χογραφικές εργασίες κυρίως τους ανοιξιάτικους ή καλοκαιρινούς µήνες και το χειµώνά επι- στρέφουν στα χωριά τους, όπου κατασκευάζουν µικρές φορητές εικόνες ή εκτελούν παραγγε- λίες δεσποτικών εικόνων είτε σε κάποιο χώρο του σπιτιού τους είτε σε ανεξάρτητο εργα- στήριο. Η Σαμαρίνα, όµως, ερημώνει κατά τους χειμερινούς µήνες και συνεπώς κάπου αλ- λού έπρεπε να έχουν το εργαστήρι τους ενώ το καλοκαίρι εκτελούσαν τις τοιχογραφικές εργασίες είτε στον τόπο τους είτε σε άλλα χωριά" Είναι χαρακτηριστικό πως η αγιογρά- φηση της Μεγάλης Παναγιάς τελειώνει στις 30 Ιουλίου 1829 και της Αγίας Παρασκευής στις 15 Οκτωβρίου 1818. 0 πληθυσμός της Σαμαρίνας, φυσικά κατά τους θερινούς µήνες, είναι πολυάριθµος. 0 Κώστας Κρυστάλλης στα 1891 τον υπολογίζει χοντρικά σε 5,ΟΟΟ13. Λίγα χρόνια νωρίτερα ' '; * Γ'ττεί… του ελληνικού Υπουργείου Στρατιωτικών δημοσιεύει τον αριθµό 3,170 « κατοίκων΄Δ. Στα 1913, μετά την προσάρτησή της στην Ελλάδα, η Σαμαρίνα έχει 4,198 κα- τοίκους15.Ψα αποτελέσματα των κατοπινών απογραφών εξαρτώνται από την εποχή που έγιναν. Επειδή το χειμώνα αδειάζει εντελώς και µένουν μόνον δύο ως τέσσερες φύλακες, και από την άνοιξη αρχίζουν να ανεβαίνουν πρός το χωριό οι κάτοικοί του, ο πληθυσμός κυµαίνε- ται εντυπωσιακά. ΄Ετσι, στα 1928 η 8αµαρίνα παρουσιάζεται με 603 κατοίκους, στα 1940 με 1,175 και στα 1953 µόνον µε 416.Η εικόνα που παρουσιάζει το χωριό αυτό κατά τους θερινούς μήνες ακόμα και τώρα δικαιολογεί το χαρακτηρισμό του Κώστα Κρυστάλλη "µεγα- λη βλαχική κωµόπολις"17. Στούς τόπουττης χειμερινής τους εγκατάστασης ; Σαµαρινιώτες αναπτύσσουν σημαντική δραστηριότητα. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε πως στη συνοικία Αγίας Μονής των Τρικάλων Θεσσαλίας υπάρχει δραστήριος Γεωργιπός Βιοτεχνικός Συνεταιρισµός Σαμαρίνας µε πάνω από 120 µέλη και πολυάριθµα συνεργαζόµενα άτομα. 'Εχει ιδιόκτητες εγκαταστάσεις με καλό τεχνικό εξοπλισμο18. Τα τελευταία, όμως, χρόνια δοκιμάζει τις δυσάρεστες συνέπειες της κρίσης στη φλοκάτη.Αξιόλογος αντίστοιχος συνεταιρισµός υπάρ- χει και στη Αάρισα. µεγάλη ακίνητη περιουσία είχαν …η σε άλλα μέρη. Στο Πραιτώρι ανα- 1 φέρεται πως το µισό χωριό ήταν τσιφλίκι Σαµαριναίων τσελιγγάδων. Κατά το 180 αιώνα ήταν ιδιοκτησία της οικογένειας Χατζημπύρου19. Οι δύο µεγάλες κοινωνικές ομάδες της Σαμαρίνας, όπως και των άλλων βλάχικων χωριών µε παρόμοια σύνθεση, οι κτηνοτρόφοι και οι εμποροβιοτέχνες, δεν είναι αυτές που καθο- ρίξουν την κοινωνική διαστρωμάτωση. Υπάρχουν πλούσιοι κτηνοτρόφοι, οι τσελιγγάδες,µε πολυάφθµα κοπάδια, αλλά και οι μικροκτηνοτρόφοι, καθώς και φτωχοί που εργάζονται στα κοπάδια με ιδιότυπη σχέση εξαρτημένης εργασίας, οι ΕπιστικΞΞ. To ίδιο ισχύει και για τους εμπόρους που άλλοι είναι πλούσιοι και άλλοι α χοΠούνται με το λιανεµπόριο για κά- ποιες πενιχρές απολαυές. Οι βιστέχνες κατά κανόνα ανήκουν στη µεσαία τάξη. Περιθωρια- κό τµήµα του πληθυσµού είναι οι "Γύφτοι", οι περισσότεροι σιδεράδες που κατασκευάζουν ή επισκευάζουν µεταλλικά εργαλεία και σκεύη για γεωργϊκή, κτηνοτροφική, µεταποιητική και οικιακή χρήση. προίβονται σε είδος2ο. Μερικοί από αυτούς τρέπονται και σε άλλα επαγγέλματα, γίνονται αγωγιάτες και οργανοπαίχτες. Πολές φορές έχουν το επάγγελμα του οργανοπαίχτη σαν συµπληρωματικό γιατί δεν τους εξασφαλίζει μόνιµη απασχόληση. Οι περισ- σότεροι αγωγιάτες είναι βλάχοι και μερικοί από αυτούς πλούσιοι µε εκατοντάδες υποζυγί- ων o καθένας και πολυάριθµο υπηρετικό προσωπικό.΄Ενας από τους πλουσιότερους αγωγιάτες της Σαμαρίνας είναι o Χατζηπύρος. Δεν κάνουν μόνον µεταφορές εμπορευµάτων αλλά και εμ- πόριο για λογαριασμό τους, χρηματαποστολές, μεταφορά αλληλογραφίας και ταξιδιωτών. Συνή- θας κάθε καραβάνι έχει σταθερές δυό-τρείς διαδροµές που τις εκτελεί κατά διαστήματα,. όχι πάντα σταθερά.Κατά τα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ού οι τακτικές δια- δρορές των σαµαρινιάτικων καραβανιών έφταναν ως την Κορυτσά, τη Φλώρινα, τη Βέροια, τη Λάρισα, την Καρδίτσα και την Ηγουµενίτσα, όπως πιό αναλυτικά φαίνεται στο σχεδιάγραµµα που συνοδεύει το κείµενο. Μέσα στους πόρους των κατοίκων πρέπει να αναφέρουµε και τη ληστεία, την οποία δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε με σημερινά ηθικά κριτήρια. Οι τραχει- ές συνθήκες διαβίωσης, η κυριαρχία του ένστικτου, η αντίθεση µε τους Τούρκους και τους Κοτζαµπάσηδες έτρεφαν πολλούς πρός τον κλέφτικο βίο που συχνά εναλλάσσεται με του αρ- ματολού τη δράση. Είναι γεγονός πως "όσοι δεν ήταν ικανοί να(;ερδίσουν τη ζωή τους µε το εμπόριο στράφηκαν προς τη ληστεία"21.Ηέσα στην περίοδο που μας απασχολεί η δράση των κλεφτών αρχίζει να αποχτάει εθνικό αντιστασιακό περιεχόµενο. Ο Σαµαρινιώτης καλό- γερος Δηµήτριος συμµετέχει στα επαναστατικά κινήµατα του Θύµιου Βλαχάβα και βρίσκει 22 µαρτυρικό θάνατο στα Γιάννινα από τον Αλή Πασά % Ανάμεσα στις δύο µεγάλες κοινωνικές ομάδες υπάρχουν μερικές διαφορές. οι κτηνοτρό φοι ζουν στις παρυφές του οικισμού, και είναι φυσικό αυτό επειδή χρειάζονται μεγάλη έκταση γης για την εργασία τους και ευκολότερα μετακινούν τα ζώα τους. Οι έμποροι και οι βιοτέχνες κατοικούν (u; εργάζονται στα κεντρικότερο σηµεία του χωριο623. Η διαφορά εκφράζεται και με το χρώμα της φορεσιάς τους, που είναι άσπρο για τους κτηνοτρόφους και μαύρο για τους αστούς24. Αρχουσα τάξη είναι οι µεγαλέµποροι και οι πλούσιοι τσελιγγάδες. Από αυτούς προέρ- χονται και οι προεστοί, κοτζαμκάσηδες ή µουχτάρηδες και δημογέροντες. Tn µεσαία τάξη αποτελούσαν οι βιοτέχνες και µερικοί μικρέμποροι, καθώς και οι μικροκτηνοτρόφοι. την κατώτερη οι µπιστικοί, οι υπάλληλοι των εµπόρων και των βιοτεχνών και οι υπηρέτες των µεταφορέων, τα κοΞΞλια.Τις ταξικές αυτές διαφορές φρόντισαν να τις κατοχυρώσουν και µε την ανέπογή'ιδεολογική κάλυψη. Σαθιερώνεται σαν κοινωνική αρετή o σεβασµός προς τις αρχοντικές οικογένειες, που σ'ένα άλλο βλαχοχώρι µε την ίδια περίπου κοινωνική δοµή, στό Μέτσοβο, φτάνει ως την απαγόρευση της κυκλοφορίας των φτωχών στην κεντρική πλατεία και σε διπλανό δρόμο25 . Γενικά στη Σαµαρίνα είναι έντονος ο διαχωρισµός του κοινωνι- κού συνόλου σε ιδιαίτερες ομάδες κατά φύλο, επάγγελμα και ηλικία.Αυτό εκφραζόταν ως τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα μας στο μεγάλο κυκλικό χωρό του Δεκαπενταύγουστου, τον "Τσιάτσιο", όπου οι χορευτές σχηµατίζουν δύο οµόκεντρα ηµικύκλια, το εξωτερικό με τις γυναίκες και το εσωτερικό µε τους άντρες. Ma και κάθε ηµικύκλιο ειναι χωρισμένο σε μι- κρότερα τόξα µε ομοιογενείς ομάδες το καθένα τουςι γέροντες, πρώτη ομάδα τραγουδιστών, l άντρες ντυµένοι σε άσπρα, άντρες ηλικιωμένοι, δεύτερη ομάδα τραγουδιστών, άντρες νεό- τερης ηλικίας, γερόντισσες, ηλικιωμένες γυναίκες, γυναίκες ντυµένες βλάχικα, γυναίκες νεότερης η*ικίας, όπως φαίνεται και σε δημοσιευµένο σχεδίασµα26. Επιβεβαιώνεται και από φρτογραφία του 1906, που συνοδεύει το κείµενο τούτο, όπου ξεχυρίζει η οµάδα των ασπροντσρένων κτηνοτρόφων. Στούς εμποροβιοτέχνες και υπάλληλους έχει πιά από τότε κο- ριαρχίσει η ευρωπαϊκή φορεσιά. Δεν πρέπει να είναι εντελώς τυχαίο που ο συντάκτης λί- θινης επιγραφής, που θα τη συναντήσουµε στο κεφάλαιο για την τέχνη της Σαµαρίνας, όταν καλεί στην εκκλησί τους κατοίκους του χωριού τους ξεχωρίζει σε γέροντες, άντρες νέ- ους, γυναίκες και παρθένες. Από τα τέλη του 1θου αιώνα η οικονομία της Σαμαρίνας ξαναγυρίζει σχεδόν αποκλειστι- κά στην πρωτογενή παραγωγή, ενώ µεγαλώνει το ποσοστό των Σαμαριναίων, όπως και όλων των Ελλήνων, που ασχφλούνται με τη μεταποίηση και την προσφορά υπηρεσιών. Αυτό έγινε γιατί οι έµποροι και οι βιοτέχνες,πΙΧΙΠΙΙΙΙπου το χειμώνα µετέφεραν τις έδρες των σε αστικά κέντρα, από την ώρα που οι πόλεις αρχίζουν να µονοπωλούν την οικονομική δραστη- ριότητα, βρήκαν ασύµφορη τη διακοπή της επαφής των με πελάτες και προμηθευτές. Οι υφάν- τριες, που είναι πολλές εκατοντάδες,είναι οργανωμένες στούς Συνεταιρισμούς της πόλης διαμονής των οι οποίοι διαθέτουν, καθώς είδαμε, σύγχρονες τεχνικές εγκαταστάσεις για το λανάρισμα, τη βαφή κ.τ.λ. των μαλλιών. Πολλοί αποχτούν μόρφωση και διορίζονται δηµό- σιοι ή ιδιωτικοί υπάλληλοι, µερικοί σπουδάζουν και ασκούν την επιστήµη τους μακριά από ορεινή πατρίδα. Για όλους αυτούς η Σαμαρίνα παραμένει τόπος οικογενειακού παραθερισ- µού. Στοχωριό ανεβαίνουν μόνον όσοι εξυπηρετούν τις παραθεριστικές ανάγκες, μανάβη- δες,μπακάληδες, κρεοπώλες, φητοπώλες, εστιάτορες, παφετζήδες...΄Βτσι, παρά την επι- στροφή της οικονοµίας στην πρωτογενή παραγωγή, σχεδόν αποκλειστικά στην κτηνοτροφία και την υλοτοµία, οι ιδέες και τα ήθη επηρεάζονται όλο και βαθύτερα από τα αστικά κέντρα. Αντίθετα, παρατηρείται φανατική προσήλωση σε ορισμένα έθιμα, όπως ο "Φαιά- τσιος", η δηµοπρασία για τη φιλοξενία της εικόνας της Αγίας Παρασκευής, µερικές ιδιο- µορφίες στη µαγειρική κ.α. που λειτουργούν σαν ακατάλητα από το πέρασμα του χρόνου σημεία κοινής συναισθηµατικής αναφοράς των χιλιάδων Σαµαριναίων που συγκεντρώνονται στό χωριό από κάθε γωνιά της ελληνικής γης, ακόµα και από το Εξωτερικό. Επορούμε να θεωρούμε πιθανό πως τα σαμαρινιώτικα έθιμα θα είχαν χαθεί οριστικά χωρίς αυτή τη µά- ζωξη τόσων ανθρώπων με κοινές ρίζες αλλά κάθε ηλικίας, ποικίλου επίπεδου μόρφωσης και προκοπής. Ανθρώπων εγκλωβισμένων στο τσιμέντο των πόλεων, ξερριζωµένων και τραγικά μόνων, που κάποιαν ώρα του έτους αισθάνονται πως ανήκουν σε κάποιαν ανθρώπινη κοινό- τητα με δική της φυσιογνωµία, µε παρελθόν όπου εντάσσονται και οι δικές τους οικογε- νειακές µνήμες, µε τα παιδιά να διαβάζουν έκπληκτα το ονοµατεπώνυμό τους σε κάποιες επιγραφές με παλιές χρονολογίες - και νάναι του παππού ή του παραπαππού. HOAITIXTIKH ZQH-TEXNH_ Οι κάτοικοι της Παραρίνας, σ'όλη την περίοδο που µελετούµε, είναι δίγλωσσοι' μι- λούν και τα ελληνικά και τα βλάχικα. 'Ολες, όµως, οι επιγραφές σε εκκλησίες, σπίτια και βρύσες είναι γραµµένες στην ελληνική γλώσσα, ενώ αλλού, όπως σε επιγραφή του Κλει- νοβού υπάρχει μετάφραση στίχων στα βλάχικα, αλλά µε ελληνικούς χαρακτήρες21. Ας θυμί- σουµε εδώ πως η γλώσσα αυτή δεν έχει δική της γραφή. Δεν ξέρουµε από πότε ακριβώς από πότε λειτουργούν ελληνικά σχολεία στη Σαμαρίνα. Αν κρίνουμε από τις επιγραφές σε τοιχογραφίες και λιθανάγλυφα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι από τις αρχές του 19ου αι- ώνα η εκπαίδευση βρισκόταν σε ικανοάΐητικό επίπεδο. Στα 1874 ιδρύεται Αδελφότητα για τη βελτίωση των σχολείων του χωριού. Σρα 1891 υπάρχουν τέσσερα σχολεία. Πάντως, τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα μας τα σχολεία της Ξαµαρίνας δίνουν γερές βάσεις για ση- µαντική πνευµατική ανάπτυξη µερικών μαθητών τους. Παράδειγµα 0 Μίλων Σακελλαρίόης, που γεννήθηκε εκεί στις αρχές του αιώνα και φοίτησε στο σχολείο του χωριού. Συνέχισε στο Γυμνάσιο της Κοζάνης και ύστερα στο Πανεπιστήµιο της Αθήνας. ΄Ήξερε άριστα μην ελληνική και λατινική φιλολογία, τα Γαλλικά και τα Γερμανικά. Γετέφρασε διάφορα φι- λοσοφικά c ,γοάµµατα. Δίδαξε τα Ελληνικά στην Αλβανία, την'Ηπειρο και τη Θεσσαλία. Πέθανε στι, 6 Αυγούστου 1895 στη Σαμαρίνα και του έγινε επιβλητική κηδεία28. Στά 1879 αν ιδρύεται στη Καµαρίνα "αρωμούνικο" σχολείο που στην αρχή είχε μαγάλτ επιτυχία. & ντο- νισµένες, όµως, προσπάθειες καταφέρνουν να το συρρικνώσουν και το αυντριπτικά μεγαλρ- τερο ποσοστό των µαθητών πηγαίνει στα ελληνικά σχολεία. Πάντως και το "αρωµούνικο" λει τουφγεί γιά πολλές δεκαετίες, έστω και µε περιωρισμένο αριθμό μαθητών. Η µαρτυρία του Κρυστάλλη ότι δεν ιδρύθηκε ποτέ εκεί τέτοιο σχολείο, άν και είχε παρασυρθεί µέρος της φιλεκπαιδευτικής Αδελφότητας, είναι ανακριβής. Στις αρχές της δεκαετίας του 1910 οι WAGE και THOMPSON το βρίσκουν σε λειτουργία.φ1ς 513 ηςΘ;Πον Μι… …τιξ… . Γράμµατα µάθαιναν και αρκετές γυναίκες, µερικές από τις οποίες συνέχισαν την εκπαίδευση έξω από το χωριό και έγιναν δασκάλες. Τα τραγούδια του χωριού είναι άλλα βλάχικα και άλ- λα ελληνικά, όπως τα "Μιά κόρη απ'την Ανατολή", "0 Ζήτρος κάνει τη χαρά", "Εβγάτε α- γόρες στο χορό"...Στους γάμους ποτέ δε μεταχειρίζονται βλάχικα τραγούδια29.Ο ρυθµός του στίχου προσαρµόζεται στη δοσμένη μελωδία που κι αυτή αυταποκρίνεται στο είδος του τραγουδιούιχορευτικό, επιτραπέζιο, της δουλειάς, μοιρολόΐ. Ειδικότερα στον "…σιάτσιο" ο ρυθμός του χορού επέβαλε εξωτερικές προσθήκες -βρε γιέ μ'- που κόβουν το στίχο έ- πειτα από ορισμένες συλλαβές έστω και κόβοντας στη µέση τη λέξη. Οι βηματισμοί του χορού δε συγχωρούν καµµιά µετρική παράβαση για χάρη της ακεραιότητας των λέξεων. Έκ- τός από αυτό, ανάµεσα στούς αφηγηματικούς στίχους του τραγουδιού παρεμβάλονται και άλλοι µε βλάχικα επιφωνήματα, "όλελε", "λέλε" και µε ελληνικές τιμητικές προσφωνήσεις "αντριωµένε", "αγρήγορε". Αν αφαιρεθούν οι εξωτερικές προσθήκες και οι επαναλήψεις συλλαβών, από τους δώδεκα στίχους του τραγουδιού παραµένουν τρείς: Ο Τσιάτσιος εκατέβαινε, o Τσιάτσιος κατεβαίνει. - Τσιάτσιο μ'αμπούθε έρχεσαι, αµπούθε κατεβαίνεις; - Από τη Φούρκα έρχομαι, στη Σαμαρίνα πάνω. Μα και στους δύο πρώτους στίχους η εσωτερική τοµή χωρίζει δύο ταυτόσημες και σχεδόν όμοιες φράσεις. Στον πρώτο αλλάζει ο χρόνος του ρήματος και στο δεύτερο χρησιµοποι- ούνται παραπλήσιας σημασίας ρήµατα, από τα οποία το "έρχεσαι" επαναλαμβάνεται στον τρίτο στίχο αλλά σε πρώτο πρόσωπο. Ολόκληρο το τραγούδι αποτελείται από δεκατέσσερες λέξεις, τρία ρήµατα, τρία κύρια ονόματα, δύο επίθετα, δύο προθέσεις, δύο άρθρα, ένα επίρρημα και μία αντωνυµία. Κατά κανόνα την ίδια φτώχειιπαρσυσιάζει και η μουσική των τραγουδιών, που αποτελείται από μία ή δύο επαναλαμβανόμενες μουσικές φράσεις, όπου και ο αμύητος διακρίνει βυζαντινές καταβολές.0ι ίδιες καταβολές διαπιστώνονται και στην εκτέλεση, όπου "πάντες μεν κρατούσι το μ π ά σ o ν /ίσον/, είς δε, ο καλλι φωνότερος, ψάλλει το άσμα εν θλιβερωτάτω και θρηνώδη ήχω", κατά τον Κρυστάλλη. Η αντίθεση πρός τον Τούρκο κατακτητή εκδηλώνεται κυρίως με τη φανατική προσήλωση στην Ορθοδοξία και µε ατομικές ανταρσίες από τα "κλεφτόπουλα Παιδιά απ'τη Σαµαρί α" κατά το γνωστό δημοτικό τραγούδι. Από τις αρχές, όµως, του 19ου αιώνα η κλεφτουργιξ αρχίζει να παίρνει το χαρακτήρα δυναμικής ένοπλης αντιστασιακής πάλης. 0 τραγουδημξ- νας από τη λαϊκή Μούσα Γιάννης Πρίφτης και ο Μίχος'30παλιότερα, ο Λεωνίδας Χατζηπύρ- _\ -.΄-. -- ο ,.-. --κ-.Χ…….:…ρ «Inn Πιιιι…αι΄Λιι Tmnuul‘umu n άλµατα! ναι άλλεν Η΄….νΑτ|Λπ 11 (ίνονται φόβητρα των Τούρκων. Βέβαια, δεν πρέπει να ωραιοποιούμε τις καταστάσεις. Ρα- σικό κίνητρο παραμένει το οικονοµικό. Δε δείχνει, ασφαλώς, αναπτυ µένα εθνικό φρόνη- µα το ότι " ο Γιάννης Παπάς/Πρίφτης| είχε κατορθώση µε τη συμµορία του να καταστή o φόβος και τρόµος των πάντων και για να αφήνη τους αλβανούς κακοποιούς να περνούν από την περιφέρειά του ανενόχλητοι τους υποχρέωνε να του δίνουν το 1/3 από τα πλιάτσικα που έκαναν"31.Αν υπολογίσουμε τη Θέση της Σαµαρίνας εύκολα καταλαβαίνουµε ότι το δρο- µολγιο επιστροφής των "κακοποιών" προς την Αλβανία ξεκινούσε από κάποια ελληνική πε- ριοχή. Η ανάµνηση ενός σπουδαίου αντιστασιακού γεγονότος, της νικηφόρας καταδίωξης του Βελή-Ηπέη από το ύπουκουβάλα µέχρι τη Σαµαρίνα διατηρήθηκε στο όν.µα της "βρύσης του νπουκουβάλα"32. Ανάλογο υπήρξε το πνεύµα και σε άλλα βλαχοχώρια. Ας θυµη90ύμε πρόχειρα το Γιωργάκη Ολύμπιο από το Βλαχολίβαδο και το Γρηγόρη Λιακατά από τον Κλει- νοβό. To αντιστασιακό πνεύμα συνδέεται και µε αρχαιοελληνικές μνήμες, και αυτό του δίνει µιάν εντελώς ιδιαίτερη απόχρωση. Κατά το 190 αιώνα µαζί με τα χριστιανικά ονό- ματα συχνά εµφανίζονται και άλλα που προέρχονται από προσωπικότητες της Ελληνικής Αρχαιότητας, Λεωνίδας, Μιλτιάδης, Ευρυπίδης, Μίλων..Γενικά η αναδροµή στο ηρωικό πα- ρελθόν χαρακτηρίζει ξυπνημένο αντιστασιακό πνεύµα. Ο Λεωνίδας Χατζηπύρρος "εσεμνύνε- το τη από του αρχαίου Πύρρου και του Μεσαιωνικού Μερκουρίου Μπούα καταγωγή του". 0 chnofipLoc Υπούας, ελληνοαλβανός γεννηµένος στο Ναύπλιο, έδρασε ηρωικά κατά το 16o αιώνα και τα κατορθώματά του ύµνησε σε ανούσιους στίχους o Ιωάννης Κορωναίος. 0 δουημένος χώρος της Σαμαρίνας, σε υψόμετρο 1,ΔΟΟ µέτρων από την επιφάνεια τχς Θάλασσας, απλώνεται γύρω από την κεντρική πλατεία, όπου υπάρχουν καταστήματα εµπορι- κά και καφενεία. Παλιότερα εκεί βρισκότανε και το χάνι του χωριού, γι αυτό και σήμε- ρα ακόµα η πλατεία ονομάζεται "Χάνι".Ο μητροπολιτικός, όµως, ναός του χωριού δε Βρί- σκεται µέσα ή δίπλα στην πλατεία, όπως συμβαίνει συνήΘως στα ελληνικά χωρία. Φόσα αυτός, όσο και οι τρείς άλλοι ναοί του χωριού βρίσκονται στις τέσσερες άκριες, με προφανή την αποτρεπτική πρόθεση33. Είναι η Μεγάλη Παναγιά, η μικρή Παναγιά, o Αγιος Αθανάσιος και 0 Προφήτης Ηλίας'ο τελευταίος, για να είναι κανονικότερη η συµµετρία, Θα έπρεπε να είναι διακόσια περίπου μέτρα βορειοδυτικά από τη Θέση του, αλλά λειτούρ- γησε η δέσμευση της παράδοσης που Θέλει τις εκκλησίες του Προφήτη Ηλία στην κορυφή λόφου, T0 παλιό νεκροταφείο του χωριού βρίσκεται στη νότια πλευρά της εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου, στην παρυφή του χωριού, από το οποίο το χωρίζει μικρό ρέμα. Αυτό δεν πρέπει να είναι τυχαίο. Παρατηρείται και σε άλλα χωριά της ελληνικής υπαίθρου. Στα 730/0 των χωριών της Αττικής ανάμεσα στον οικισµό και τό νεκροταφείο υπήρχε κά- ποιο μικρό ποτάμι ή ρίμα. Η ίδια σχέση παρατηρήθηκε σποραδικά και σε νησιά των Κυ- κλάδων και της Δωδεκανήσου, επίσης σε πολλές περιπτώσεις της Δυτικής Θράκης και της _ . ο 12 Σαμοθράκης. Σχετίζεται με πανάρχαιες δοξασίες κατά τον Γ. Δημητροκάλη, που μελέτησε το φαινόµενο34. Από τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα Χρησιμοποιείται 11 ως νε- κροταφείο και το βόρειο τμήµα της αυλής της Μεγάλης Παναγιάς. Τα παλιότερα χρονολογημένα σπίτια της Σαμαρίνας είναι του Χατζηδήμου /11 Ιουλίου 1847} και του Μητσιοµπούνα /30 παίου 1873/ που έχουν λίθινες επιγραφές με εξώγλυφους χαρακτήρες και προφυλακτικό σταυρό. Παρόμοια είναι και άλλα, αχρονολόγητα, που όµως με σιγουριά μπορούμε να τα τοποθετήσουμε γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα. Τα σπίτια δεν αντέχουν στο πέρασµα του χρόνου όσο οι εκκλησίες και μάλιστα στις τραχειές κλιματολο- γικές συνθήκες του χωριού. H τοιχοποιία τους είναι ευτελέστερη και το ύψος τους μεγα- λύτερο από το εμβαδόν της έδρασης ενώ στις εκκλησίες συμβαίνει το αντίθετο. Είναι με- γάλα, διόροφα, χτισμένα µε γκρίζα ντόπια πέτρα και πλακοσκέπαστα. Σήμερα σχεδόνςπο σύ- νολο των σπιτιών η σχιστολιθική κάλυψη της στέΥηζ έχει αντικατασταθεί από αυλακωτές λαμαρίνες. Το ίδιο έγινε και σε εκκλησίες, πράγμα που αλλοίωσε τη γενική όψη του χω- ριού, γι αυτό και οι πιό ευαίσθητοι κάτοικοί του λένε με πικρή ειρωνεία πως χάθηκε πιά η παλιά όμορφη Σαμαρίνα και κατάντησε Λαµαρίνα. Σημαντικά χάλασε το χαρακτήρα του χω- ριού η πρόσφατη οικοδομική δραστηριότητα με τα "τυρολέζικα" σπίτια και τις κακές απο- μιμήσεις από βίλλες των αθηναϊκών προαστείων. O Κώστας Κρυστάλλης στο μελέτημά του για τη Σαμαρίνα, αλλά σε σηµείο που αναφέρεται γενικά στα βλαχοχώρια, γράφει πως "έχουσι οικίας λιθοκτίστους και λιθοσκεπάστους,ευρυχώρους και υψηλός, πλήρεις ωραιότητος ίξ'- ΄ευ, έσωθεν δε κοµψοτΞτας και πλουσίας. Περικοσμούνται δε αι οικίαι των υπό εκτενών κΐ- πων ευφορωτάτων"35. Η κάτοψή τους είναι τε ράγωνη ή σε σχήμα Γ. ΄Ξχουν μικρά και λίγα σιδερόφραχτα παράθυρα. Σε λίγες περιπτώσεις υπάρχει στην πρόσοψη ανοιχτός εξώστης στον οποίο ακουμπάει, παράλληλα προς τον τοίχο, ανοιχτή ξύλινη σκάλα που οδηγεί στον επάνω όροφο. Στο ισόγειο βρίσκονται άνετοι χειμωνιάτικοι χώροι με τζάκια και μεντέοια. Στη "ιµαρίνα η ανάγκη θέρμανσης δεν παρουσιάζεται μόνον κατά τους μήνες του ημερολογιακού Χειµώνα. Γενικά, τα σπίτια είναι προσαρµοσμένα στο μεγάλο υψόµετρο του χωριού και στο τραχύ του κλίμα. Στη Σαμαρίνα δε συνηθίζεται στην είσοδο του σπιτιού εσοχή, άλλοτε κα- μαροσκέπαστη και άλλοτε με επίπεδη οροφή, όπως συμβαίνει στα γειτονικά χωριά Φούρκα και Φιλιππαίοι, άν και είναι αρχιτεκτονικό στοιχείο πολύ εξυπηρετικό γιατί προστατεύει την είσοδο από ανέμους.βροχή και χιόνια. Λιτό είναι και το εσωτερικό των σπιτιών, Χωρίς Συ * λόγλυπτη ή ζωγραφική διακόσµηση. Τον τόνο της αρχοντιάς, αυτό του ο Κρυστάλλης ονομάζει "κομψότητα", δίνουν κυρίως τα άφθονα "κεντητά στον αργαλειο" πολύχρωµα υφαντά, έργα των γυναι«ών από το γνέσιµο του μάλλινου νήματος ως τη βαφή |τιλιότερα! και την ύφανση. Στα χ1μηλύματι του χαριεύ οιήρχαν τα υδροκίνητα"µαντάνια" όπου γινότινε το χτύπημα των υφτν- 13 των. Μπατανίες, μαξιλάρια, καρπέτες, µπουχαροσκούτια, χαλιά, όλα είναι καταστόλιστα από πολύχρωμα σχηµατοποιημένε φυτικά διακοσμητικά θέματα /λουλούδια και κλαδιά/ επά- νω σε κόκκινο ή σκουρογάλαζο κάμπο. Η βαφή γινότανε άλλοτε με δυτικές χρωστικές ύλες αλλά τώρα χρησιμοποιούνται χημικές βαφές του εμπορίου. Ηητροπολιτικός ναός του χωριού είναι η Μεγάλη Παναγιά /Κοίμηση της Θεοτόκου/. Έκ- κλησίες με τ'όνομα "Μεγάλη Παναγιά" υπάρχουν και άλλες στην Ελλάδα36. Στη νότια πλευ- ρά της υπάρχει υπόστεγο με χτιστούς κίονες και τοξο-τοιχία' ανατολικά καταλήγει σε παρεκκλήσι. Από τον τοίχο του ιερού προέχει μόνον µία µεγάλη κόγχη, οι δύο μικρότερες, της πρόθεσης και του διακονικού, εγγράφονται στο πάχος του τοίχου, πράγμα που παρατη- ρείται και σε άλλες μεγάλες εκκλησίες του χωριού και της περιοχής. Επανω στη στέγη της κόγχης φύτρωσε ένα βουνίσιο πεύκο που μεγάλωσε σιγά-σιγά και τώρα είναι κανονικό δέντρο. Σε φωτογραφία βγαλμένη πριν από τα 1912 παρουσιάζεται λίγο μικρότερο. Η μεγά- λη Παναγιά χτίστηκε στα 1818 και αγιογραφήθηκε δέκα χρόνια αργότερα. Εξωτερικά, και κυρίως γύρω από τη νότια πύλη, έχει ενδιαφέροντα λιθανάγλυφα με φυτικά διακοσμητικά, πουλιά, ανθοδοχεία, τον ήλιο και το φεγγάρι, τον ΄Αη Γιώργη, τους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη με το σταυρό ανάμεσά τους ελάφια και μερικά κτηνοτροφικά ζώα, βόδι και πρό- Βατο. Ta λιθανάγλυφα αυτά ανήκουν σε δύο τεχνίτες, ίσως και σε δύο εποχές αν, όπως υποθέτουμε, στη θέση της σημερινής εκκλησίας υπήρχε άλλη παλιότερη , της οποίας χρη- σιμοποιήθηκε μέρος του οικοδομικού υλικού, φαινόμενο πολύ συνηθισμένο. Αντίστοιχη πε- ρίπτωση, βεβαιωμένη από τις επιγραφές, παρουσιάζεται, όπως θα ιδούμε, στη µικρή Πανα- γιά. Πάντως, το λιθανάγλυφο του ΄λη Γιώργη και μερικά πουλιά που βρίσκονται κάτω ιτό την παράστασή του χαρακτηρίζονται από δύσκαμπτο σχέδιο και έντονη αναγλυφικότητα ενώ στα υπόλοιπα κυριαρχεί η ευκίνητη γραμμή και µιά καλλιγραφική αντίληψη του σχεδίου που τείνει πρός τη χάρη. To ψηλό ξυλόγλυπτο τέµπλο της εκκλησίας είναι δουλεμένο με την τεχνική των "κεν- τητών" ή "σκαλιστών στον αέρα", όπου είναι φανερή η επίδραση του ευρωπαϊκού μπαρόκ. Οι μορφές είναι έντονα ανάγλυδες με πολλά διαμπερή κενά ανάµεσά τους, ητσύνθεση πυκ- νή και ανήσυχη. Μέσα σε πλέγµατα φυτικών διακοσμητικών θεμάτων φίδια, λιοντάρια, πε- ριστέρια και άλλα ζώα του Παραδείσου συνωστίζονται σε όλη την έκταση του τέμπλου. Ανά… µεσά τους προβάλλουν ανθρώπινες µορφές και συνθέσεις: άγγελοι, αρχάγγελοι, οι Πρωτό- πλαστοι, o Μυστικός Δείπνος, η Σταύρωση, η Ανάσταση, η Αποκαθήλωση, η Αποτομή του Ιω- άννου, ο Ευαγγελισμός, ευαγγελιστές, η Παναγία βρεφοκρατούσα...όλες στο ύφος της επο- χής, των πρώτων δεκαετιών του 1800 αιώνα. Συχνή και η παρουσία της διακοσμητικής ακι- βάδας. Το έργο έγινε πιθανότατα από πετσοβίτες τεχνίτες. Η εκκλησία έχει ευρύχωρο γυ- ν1ικωνίτη που τώι1 χρησιµοποιείται σαν πρόχειρο "ουσείο τοπικής εκκλησιαστιΚΞς τέχνης. 14 Η υγρασία του χώρου και οι άλλες δυσμενείς συνθήκες δεν ευνοούν καθόλου τη συντήρηση των έργων που φιλοξενούνται. Η Υικρή Παναγιά πρωτοκτίστηκε στα 1799, όπως αναφέρει λιθόγλυφη επιγραφή που σή- µερα είναι εντοιχισµένη δίπλα στη νότια πύλη του ναού8 ; ΜΠΑΓΙΑ ΘωΤΟΚΕ ΈΟΙΘΙΣΒ ΤΗΣ ΔδΛΌΣ - ..- ΣΒ ΤΌ/Σ ΚΑΤΙ…ΑΣ Η TI ΧΩΡΑ ΤΑΥΤΙ ΑΡΧΙ- ΣΡΑΤΞΒδΤΟΣ ΡΑΕ/ΡΜ ΤΕ ΠΛΗΙΕΡΟΤΑΤδ ΚΕ θΈΌΠΡΟΒΛΙΤδ ΤΙΣ ΑΓΙΒ'ΡΑΤΗΣ Ι(ΜγΟΝ ΜΙΤτΡΟΠΟ- …σε o σκοπο»: παµπ αν. που ΓΞΡΟΠΑΜ | Η τπτ 1799 mm 7 ζισιμ0ς 'Οταν η παλιά εκκλησία έπεσε από καθίζηση του εδάφους στη θέση της περίπου ξαναχτίστη- κε η σημερινή. Η σχετική λιθόγλυπτη επιγραφή πανω από την πύλη αναφέρει ότι: Η ΥΕΝ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙ HACK TEX ΠΑΝΑΓ.!!! ΠΒΡΙΒΔΠΤΟΣ ΟΥΈΟΣ ΠΟΙιΞΩ ΣΜΏΡΙΗΑΣ/ AAA KAI ΑΥΘΙΣ ΕΙΣ ΚΌΣ!!ΟΠ ΔΈ…ΙΣΘΒ. ΔΗ ΔΟΞΑ ΘΕΩ ΤΩΝ ΟΛΩΝ. ΙΕ'?ΑΡΧ(…ΟΣ Τα)". ΙΕΚ??? ??ΑΡΚΙΑΣ ΚΨΜ ΓΠΨΜΙΟΥ ΜΤΈΌΥ ΤΕ ΤΠΣ| ΣΟΦΙΑΣ ΕΠΈΈΔΞΙΑ ΔΕ ΠΟΛΗ ?Έ.ΤΑ ΖΉΛΌΥ ΖΉΣΞ ΕΞΑΡ- ΧΌΥ Η"… ΧΑΤΖΕΝΙ/ XOY. FEPONTEE EASETE ΑΝΔΡΕΣ ΤΕ ΝΕΟΙ, ΓΥΝΑΙΚΕΣ Δ? "??? ΕΔΩ Ω/ πιΡοποΙ KAI HPOEKTKETE em το οΥΡ.ιπΙΩ αν τους) τα… κι1/ ΚΑΡΔΙΑΣ σε Με: 1865 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2 ΜΑΣΤΟΡΛΣ ΡΙΑΝΗΣ Η διαφορά των δύο επιγραφών στην ορθογραφία και τη σύνταξη είναι ενδεικτική της ανό- δου της Παιδείας στη Σαµαρίνα κατά τον 19ο αιώνα. Η παράλειψη ενός από τα δύο συνεχό- μενα όµοια σύµφωνα, σε μερικές λέξεις, προέρχεται πιθανότατα από λάθος αντιγραφής του λιθογλύπτη. Αυτό είναι συνηθισµένο φαινόµενο σε όσους σχεδιάζουν το κείμενο μιάς επι- :"… ν « …;. "ερικΞ λιθανΞγλυφα της πρώτης εκνλησίτς, αέτπι1ς τέχνης, χτηπιποποιοί;τ ι οικοδοµικό υλικό της νεότερης, όχι πάντα σε κανονική θέση, 3 "ικρή Παναγιά |Γέννηση της Θεοτόκου| είναι τρίκλιτη ξυλόστεγη μονόκογχη βασιλική, χωρίς εσωτερικές τοιχογραφίες. Το τέμπλο της τυπικό δείγμα κουφυτού ξυόγλυπτου του τέ- λους του 180υ αιώνα ή της αρχής του 190v. fiafvctaL πως έγινε από τους ίδιους τεχνίτες του σκάλισαν και το τέµπλο της "εγάλης Παναγιάς. Ο ναός του Αγίου Αθανασίου είναι κι αυτός σε ρυθμό τρίκλιτης ξυλόστεγης πλακοσκέ- παστης βασιλικής, κάπως βαρειάς εξωτερικά και χωρίς υπόστεγα. Πρέπει να χτίστηκε προς τα τέλη του 18ου αιώνα. Μαζί με την εκκλησία, ή λίγα χρόνια αργότερα έγινε και το τέμ- πλο της, ωραίο δείγμα ηπειρώτικης ξυλογλυπτικής. Τα δυακοσμητικά θέµατα και οι παρα- στάσεις του θυµίζουν τα τέμπλα από τις δύο Παναγιές, Μεγάλη και Μικρή. Συγγένεια υπάρ- Χ€ι, ακόµα, στη συνθετική αντίληψη και στην αίσθηση της φόρμας, αλλά η τεχνική εδώ εί- ναι περισσότερο επιµελημένη. Οι σημαντικότερες διαφορές παρουσιάζονται ανάµεσα στα τέµ- πλα Μεγάλης Παναγιάς και Αγίου Αθανασίου, παρά την ύπαρξη πολλών κοινών στοιχείων ό- πως η αχιβάδα, οι ζώνες με εναλλασσόµενους οόδακες και ρόμβους, το ίδιο σκάλισμα στα πλαίσια από τις ποδιές. Οι ιοδιές στη "εγάλη Παναγιά έχουν μεγαλύτερο τλΐτ"-'. 176 15 από το ύψος τους, το ανάγλυφο είναι χαµηλό και αφίνει να φαίνεται πολύ ο επίπεδος κάμπος, τα θέµατα ζώα και φυτά σε σύνθεση που στηρίζεται στην αντίστροφη συµµετρία µε κέντρο έναν νοητό κάθετο άξονα. Στο τέµπλο του Αγίου αθανασίου οι ποδιές έχουν 6- ψος µεγαλύτερο από το πλάτος τους, το ανάγλυφο είναι έντονο και πυκνό, τα θέματα σκηνές από την Αγία Γραφή και χωρίς απόλυτη συµµετρία. Σε δεσποτική εικόνα του τέµ- πλου υπάρχει ενθύµιση, γραµμένη από το ζωγράφο, χαρακτηριστική του πολιτιστικού κλί- ματος της Σαμαρίνας. Ενώ κατά κανόνα οι ενθυµίσεις καταγράφουν τοπικά γεγονότα, εδώ έχουμε προσπάθεια να περιγραφεί με στοιχεία η σιτοδεία που χτύπησε τη νότια Βαλκανι- κή στα 1793. "'Ev έτη 1793 έστορίΘησαν είκόνες δηά έξόδου τών χριστιανών τής πολιτεί- ας ταύτης. Τόν αύτόν καιρόν Ξγηνεν άκρήΒεια µεγάλη σέ όλα τά µέρη, !!ορέα 'Αρβανητιά Λάρισα Τρίκαλα. Τό φόρτοµα στή Λάρισα πάησεν γρόσια 40, στά Τρίκαλα γρόσια 50, 'Ανα- σελήτζα Γρεβενά τά όµοια ήχεν, παρέξ τής Βουλγαρίας τό μέρος τό λεγόµενον Σάπη κέ Σκόπια. Κουβαλούσαν τά καρβάνια σάν τή µίλησα κέ έπροφθάσθηκεν ό τουνιάς και γράφο- μέν το µεταγενεστέ διά ένθήμηση". Τις πληροφορίες της εικόνας αυτής, των Τριών Ιεραρ- χών, επιβεβαιώνει αντίστοιχη ενΘύμιση στο τέμπλο της Αγίας Μαρίνας Κισσού, στο Ανατο- λικό Πήλιο: "είς τους 1793 έγινεν µεγαλοτάτη άκρίΒεια όπου έπολίΘη τό σιτάρι πρός 8 γρόσια τό κόσκινο"3Τ H εκκλησία του Προφήτη Ηλία /΄Αη Λιάί αναφέρεται σε στίχο δημοτικού τραγουδιού του 1750 για τον Τόσκα "Βόηθ'Αη λιά του Μπαρµπουτζό κι από τη Σαμαρίνα". Το πρώτο εί- ναι το σηµεοινό Έπταχώρι του Ποµού Καστοριάς, για το οποίο ο Χριστόσορος Περοτι35ς υποσηµειώνει "Χωρίον πλησίον του οποίου κείται βουνόν, εις δε την κορυφήν αυτού υπάτ- χει Ναός του Προφήτου Ηλιού, οµοίως και εις το χωρίον Σαµαρίνα, του οποίου την βοή- θειαν επικαλείται 0 Τόσκας προ της μάχης"38. Το τέμπλο του ναού, ασφαλώς µεταγενέστε- ρο από τα προηγούμενα, έχει αδρότερη τεχνική µε μορφές µεγαλύτερες, σε έντονο ανάγλυ- φο και µε κάποια τάση πρωτόγονου ρεαλισμού. Ιδιαίτερα ενδιαφέροντα είναι τα µ.γάλα κεφάλια, σχεδόν σε φυσικό μέγεθος, µε ωραίο πλάσιμο και ζωντάνια στην έκφραση. Ερί- σκονται στις κολόνες, στο ύψος των κάτωκεταµπέδων. Οι ποδι ες του τέµπλου αυτού δεν είναι σκαλισµένες' την επίπεδη επιφάνειά τους κοσµούν ζωγραφιστά ανθοδοχεία σε τυπι- κή, όµως, απόδοση και µε κάποια καλλιγραφική αντίληψη αν και έχουν χρωµατική ευαισθη- σία. Απέχουν από τα αντίστοιχα έργα σε ποδιές του Πηλίου ή σε τοιχογραφίες αρχοντικών στό Πήλιο, τ'Αµπελάκια, τη Σιάτιστα, την Καστοριά και τα Ζαγοροχώρια. Το βηµόΟυρο εί- ναι εντελώς ασκάλιστο και καταλαµβάνεται ολόκληρο από µεγάλη ζωγραφική σύνθεση του Έυαγγελισµού. Στο αριστερό ημίφυλλο o 'Αγγελος και στο δεξιά η Παναγία. Η σκηνή έχει 1το ΕΞ"σς απεικόνιση πολιτείας με πυκνό ψηλά κτήρια. , - . . . . . .! οι ς!χαι… « "'ζιΑ1μξ …ς π;…χ, αςχιίζκτΟνική, Λιδογλυπτινη και ξυλογ πιικ , ει- 16 ναι επαγγελµατικές απασχολήσεις ξενόφερτων µαστόρων. Σ΄αυτόν λοιπόν τον τοµέα η Σα- μαρίνα δεν προσφέρει κάτι δικό της. H συµμετοχή των κατοίκων της περιορίζεται στην επιλογή των µαστόρων και στην αποδοχή των έργων τους, πράγμα που σηµαίνει ότι τα έρ- γα αυτά τους εκφράζουν. Και αυτό είναι το σηµαντικό.΄Αλλωστε, η ,πάντα π.ριορισµένη, ιδιοµορφία κάθε τ=πικής πολιτιστικής ενότητας, εκφράζεται σε ωρισµένες µόνον µορφές αποκλειστικής δηµιουργίας και σε παραλλαγές γενικότερων τύπων.΄Οπως έγραφα και παλιό- τερα, "όσο θα προχωρεί η έρευνα, που τώρα άρχισε, τόσο πιό διάτρητα θα γίνονται τα στεγανά των τοπικών τεχνών. ?α ήτανε σωστότερο να µιλούµε όχι για "αυτόχθονα" στοι- χεία αλλά για τα ε π ι κ ρ α τ € 0 τ ε ρ α κάθε περιοχής, αυτά που έγιναν κοινωνι- κώς αποδεκτά, χωρίς να ξεχνούµε πως δεν αποτελούν προνόµιο και αποκλειστικότητά της?39 'Ισως η κατηγορηµατικότητα της διατύπωσης αυτής να δίνει την εντύπωση μιάς γενικής και ανελαστικής εφαρμογής της, κι αυτό δεν είναι σωστό. H συνοπτική περιγραφή της πο- λιτιστικής ζωής και της τέχνης της Σαµαρίνας δεν γίνεται εδώ για να αναδειχθεί η µο- ναδικότητά της αλλά για να καθορισθεί το πλαίσιο µέσα στο οποίο διαµορφώθηκαν και ερ- γάσθηκαν οι ζωγράφοι της.΄Αλλωστε αυτοί δούλεψαν σε βλαχοφώρια και σε άλλα γεωργοκτη- νοτροφικά χωριά. Είναι χαρακτηριστικό πως δεν έγιναν αποδεκτοί στα Εφτάνησα και στα ορεινά ηµιαστικά κέντρα της Σιάτιστας και της Καστοριάς, για να περιοριστούµε µόνον σε τόπους που δεν απέχουν πολύ από τη Σαµαρίνα. Από τη ντόπια παραγωγή δεν αφορούν το θέµα μας τα προϊόντα της κτηνοτροφίας, της υλοτοµίας, της ελληνορραπτικής, της τσαρουχοποιίας Και της σαγµατοποιίτς. Για τα υ τν- τά µιλήσαµε παραπάνω. ΄Οπως σε όλα τα κτηνοτροφικά χωριά, η ποιµενική µικρογλυπτική είχε µεγάλη διάδοση στη Σαµαρίνα με τη µορφή της ερασιτεχνικής απασχόλησης των βοσκών. "ε πολύ απλά εργαλεία φιλοτεχνούσαν χέρια από γκλίτσες,ρόκες, σφοντύλια, κουτάλια, πη- ρούνια και φλογέρες. Αυτές οι "δηµιουργίες της µοναξιάς"είναι έργα επιµονής και υπο- μονής. 'Ολα αυτά τα αντικείµενα έχουν τα ίδια βασικά σχήµατα και παρόµοια διακοσμητι- κά θέµατα με τα αντίστοιχα των άλλων κτηνοτροφικών χωριών. Το φίδι, το πουλάκι, 0 δρά- κοντας, τα γεωμετρικά διακοσµητικά, αποδίδονται με µικροτεχνική επιµέλεια αλλά και με κάποια "αρχαϊκότητα" στην αντίληψη της μορφής4ο. H τεχνική είναι συνήθως επίπεδη, η σύνθεση απλή, χωρίς συµπλέγµατα µορφών.Λπό τα αντικείµενα χαλκουργίας που συναντούµε σήµερα στο χωριό είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουµε ποιά έγιναν στον τόπο και πιά αγο- ράστηκαν στα µέρη της χειμερινής διαμονής των Σαμαριναίων. Είναι σκεύη οικιακής και επαγγελµατικής χρήσης απλά, με τη λειτουργικότητα που τους έδωσε η μακροχρόνια παρά- δοση, χωρίς πλούσιο χαραχτό ή ανάγλυφο διάκοσμο. Σήμερα η τοπική φορεσιά, αντρική και γυναικεία, έπαψε πιά να φοριέται στην καθη- μερινή ζωή και εμφανίζεται µόνο σε παςι*οσιακές κοινωνικές εκδηλώσεις από οργανυµΞ- Ο 17 νους χορευτικούς οµίλους. Τη φορούν νέοι και νέες των οποίων το βάδισµα και οι κινή- σεις έχουν διαµορφ δεί από το σύγχρονο τρόπο υπόδησης και αµφίεσης. Η αντρική φορεσιά είναι ινε είδος µάλλινου επενδύτη χωρίς μανίκια και με πολλές πιέτες, τα λαγκιόλιΞ,στο κάτω µισό, που, καθώς περιζώνεται στη μέση από φαρδειά ζώ- νη, μοιάζει µε φουστανέλλα. To πουκάµισο είναι φαρδοµάνικο. Στο κεφάλι φοριέται φέ- σι χωρίς φούντα και στα πόδια μάλλινες κάλτσες που κουμπώνουν πίσω στη γάµπα, οι πανωφόρι, η φλΞκΞΞα.Για τους, περισσότερο εκτεθειμένους στις δύσκολες καιρικές συν- θήκες, βοσκούς απαραίτητη είναι η χοντρη από τραγόµαλλο ΞέΞΞ µε κουκούλα. H μαύρη φορεσιά των εμποροβιοτεχνών και η άσπρη των κτηνοτρόφων διαφέρουν µόνο στο χρώμα. Η γυναικεία φορεσιά αποτελείται από άσπρο πουκάμισο και το κύριο ένδυµα, τα Ξιγκούνια ή τσιπούνια, κλειστά στο στήθος, με κεντήµατα από κόκκινο μεταξωτό γαϊτά- νι, πλούσια στο στήθος και απλούστερα στον ποδόγυρο και τις άλλες παρυφές. 3 µέση τονίζεται µε χρυσή ή επίχρυση ζώνη΄ για τις φτωχότερες γυναίκες αρκεί μιά δερµάτινη ζώνη µε επάργυρη πόρπη, την τοκάδα.Τα στολίδια συμπληρώνονται από σειρές χρυσών ή επίχρυσων φλουριών, τα γιορντάνια, που κρέµονται στο στήθος. Στο κεφάλι οι νέες γυ- ναίκες φορούν κόκκινο χρυσοκέντητο φεσάκι με μακριά φούντα και σειρές από φλουριά. Οι ηλικιωµένες φορούν στο κεφάλι απλό σκουραγάλαζο μαντήλι και σπανιότερα το-;Ξάλ- ’00, σκουρόχρωµο µαντήλι δεμένο µε περίπλοκο τρόπο. To χειµώνα προστίθεται βαρειά κεντπτή φϊοκΐτη Με τα |λόκια ττην εσωτερική επιφάνεια. Ta έντονα απλά φυτικά σχηµατοποιηµένα µοτίβα που κυριαρχούν επάνω στο 00161:»- μο φόντο των υφαντών, 0 ένας τραγουδιστής που συνοδεύεται από το επίπεδο "ίσο" των πολλών άλλων, η έλλειψη συµπλεγµάτων στα ποιµενικό ζυλόγλυπτα, εκφράζουν την ιδεο- λογία της πατριαρχικής φόρας, αρχικού κύτταρου της σαµαρινιώτικης κοινωνίας. 0 a0- χηγός καθορίζει τα πάντα στην ισοπεδωµένη µικροκοινωνία ττυ τσελιγγάτου, όπου "6- ποιος είναι στο ίδιο τσελιγγάτο έχει τις ίδιες υποχρεώσεις και µπαίνει κάτω από τον ίδιο αυστηρό νόμο της κοινής δουλειάς"41, με βάση απλούς κανόνες καθαγιασµέ- νους από το χρόνο, χωρίς αμφισβητήσεις και επικαλύψεις αρµοδιοτήτωνο Η υφαντική, το τραγούδι, ο χορός και η µικρογλυπτική είναι οι κύριες εκφράσεις της κτηνοτροφι- κής κοινωνίας. Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ -…...-…..-----…------------… Πι ρίζες της :ιµαρινιώτικης αγιογραφίας δεν είναι δυνατό, για την ώρα να εντο- , πισθούν τε απόλυτη σιγοτ>ιά. Πολύ ?αθειές τις υπολογίζει ο τιττας Κρυστάλλης."ιπό των μτσ1ιωνιιάν χρόνων η Σαμαρίνα εξήγιγ% πλείστους ζιγρξρους, αγιογραφους μάλλον ια . ., …, … …… . … f. η? , , -… ' …. "… _ … … ΑΟ Φιπιι'4, " μη.-«Ή… :ει.ι1νν.'.« … . ιι ιιε-,ε :ιΠ..…|Γ Η η.…*.ι, …!", νω-…ιι ' ιζ ποιητή είναι ακλόνητες, αλλά οι θεωρητικές του κατασκευές δεν έχουν την ίδια αντοχή στον έλεγχο. Επιχειρεί τεχνοτροπικές συγκρίσεις των τοιχογραφιών του Αγίου Νικολάου Συρράκου -που τις θυμάται πριν καεί η εκκλησία αυτή και τις αποδίδει σε ΣαμαριναίΟ ζωγράφο- με τις µισοσβυσμένες τοιχογραφίες που είδε στο εσωτερικό του Παρθενώνα και που έγιναν όταν 0 αρχαίος ναός είχε μετατραπεί για ένα διάστημα σε χριστιανική εκκλη- σία της Αγίας Σοφίας. Ας σημειωθεί πως αυτό έγινε γύρω στα 450 και με αρκετές αλλοιώ- σεις της αρχιτεκτονικής του. Στα 1206 μετατρέπεται σε καθολική εκκλησία. Κατά το διά- στηµα αυτό έγιναν οι τοιχογραφίες. Στα 1453 γίνεται µουσουλμανικό τέμενος και στα 1687 καταστρέφεται από τα πυροβόλα του Ήοροΐίνι. Αυτές, λοιπόν, τις τοιχογραφίες θεωρεί ο Κρυστάλλης έργα του ίδιου ζωγράδου "ή εάν όχι, θα είναι μαθητής τούτου o τον ναόν του Αγίου Νικολάου ιστορίσας Σαμαριναίος". Ας σηµειωθεί ότι τις καταστραμμένες από την πυρ- καγιά αγιογραφίες του χωριού του υπολογίζει καμωµένες "πολύ προ της Επαναστάσεως", φρά- ση που, βέβαια, δε μπορεί να σημαίνει χίλια ή και περισσότερα χρόνια. Πιθανότερη είναι η υπόθεση πως η ανάπτυξη της σαμαρινιώτικης αγιογραφίας συνδέεται µε την ίδρυση του εργαστήριουτης Αγίας Παρασκευής που πρέπει να την τοποθετήσουμε στις τελευταίες δεκαετίες του 18ου αιώνα, ίσως στα 1771. Σκόρπιοι Βλάχοι ζωγράφοι εμ- φανίζονται και νωρίτερα, όπως ο Σαµαρινιώτης Μιχαήλ που μαζί με τον Ηλία από το B000- βουτσικό ζωγραφίζουν το μοναστήρι της Θεοτόκου στο χωριό Σπήλαιο στα 165843. Οι τοιχο- γραφίες αυτές έχουν υποστεί μεταγενέστερες επιζωγραφίσεις που τους έδωσαν τα στοιχεία που διέκρινε o Ενισλείδης και που χαρακτηρίζουν την σαμαρινιώτικη αγιογραφία των τε- λευταίων δεκαετιών του 1900 αιώνα. Πρόσφατα έγιναν συστηματικές εργασίες καθαρισμού, "ταίρεσης των επιζωγραφίσεων και συντήρησης αλλά η καταστροφή ήταν προχωρηµένη από την υγρασία των τοίχων. Ο Αναγνώστης Δημήτριος από το Μέτσοβο μαζί µε τον ιερομόναχο Σερα- φείµ το Χίο τοιχογραφούν την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Ρεντίνας στα 171944. 0 Δημή- τριος Ζούκης συνεργάζεται με το μαθητή του Γεώργιο στο νάρθηκα της Υπαπαντής νετεώρων /1784/45.Βίναι o πρώτος Σαµαρινιώτης ζωγράφος στο έργο του οποίου δυακρίνονται στοιχεία της τοπικής αγιογραφίας όπως αυτή εμφανίζεται στα τέλη του 18ου αιώνα και συνεχίζει, στο ίδιο ύφος ως τα μέσα περίπου του επόμενου. Κέντρο της αγιοΞΩαφικής δραστηριότητας θεωρείται το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής. 0 X. Σνισλείδης διατυπώνει την άποψη πως ίσως οι πρώτοι που δίδαξαν την αγιογραφία στη Σαμαρίνα είναι οι ντόπιοι ιδρυτές του 46 μοναστηριού Νικηφόρος και Διονύσιος, που έμαθαν την τέχνη στο ΄Αγιον ΄Ορος . H άποψη αυτή θα μπορούσε να συζητηθεί άν ηταν γνωστή άν όχι η χρονολογία, τουλάχιστον κάποια . ευρύτερη χρονική περίοδος, της ίδρυσης του µοναστηριού. To μόνο που ξέρουµε είναι πώς το καθολικό χτίζεται στα 1713: "Ούτος δ ναός τής άγήας δοηοπαρθενοµάρτυρος τσ Χριστού Παρασκεβής έκτήσθη & άπό τής ένσαρκίησην έτι 1713"47Ή επιγραφή αναφέρει κα- 319ά πως "ξΧτή63η", ούτε για ξαναχτίσιμο μιλάει, ούτε για επισκευή. Αυτό, βέβαια, 'Σν είναι ιτό*ειΐε, ίν1ι όμως µιά ισΏ ή ένδειξη. Πάντως, ινεξΐρτητα από ': τότε , .... : I n- ' .. η 19 λειτουργία εργαστήριου μαθητείας στο μοναστήρι δε µπορεί να τοποθετηθεί νωρίτερα από τις τελευταίες δεκαετίες του 1800 αιώνα βασίζεται σε δύο γεγονότα. To πρώτο είναι η ανυπαρξία πληροφοριών που να καθιστούν αν όχι σίγουρη, τουλάχιστον πιθανή την ύπαρξη τέτοιου εργαστήριου. To δεύτερο είναι η διαπίστωση πως η ανάπτυξη χωριών-ζωγραφικών κέντρων είναι φαινόµενο των μέσων του 1800 αιώνα, όταν ζωογόνηση της οικονοµίας και η άνοδος του πολιτιστικού επιπέδου δηµιούργησαν τις προΌποθέσεις τοιχογραφικής δια- κόσμησης σπιτιών και περισσότερων από πρίν εκκλησιών.Την εποχή αυτή εµφανίζονται τα οικιακά εργαστήρια των Χιονιάδων. Τότε δημιουργείται στο Φουρνά των Αγράφων το εργα- στήριο µαθητείας του Διονύσιου48. Ο Διονύσιος ασχολήθηκε με τη διδασκαλία της ζωγρα- φικής από την εποχή που µόναζε στις Καρυές του Αγίου ΄0ρους'έγραψε και την πολύτιµη "Ερµηνεία της ζωγραφικής τέχνης". H λειτουργία του εργαστήριου στο Φουρνά πρέπει να τοποθετηθεί ανάμεσα στα 1733, οπότε ο Διονύσιος επιστρέφει και µένει -µε κάποιες δια- κοπές- στο χωριό του, και στο θάνατό του που υπολογίζεται γύρω στα 1750, λίγα χρόνια µετά την αποπεράτωση του μοναστηριού που έχτισε. Στα 1744 "θα ήταν γύρω στα εβδομήν- τα του χρόνια" τα τελευταία αυτά, πολύ ταραγμένα και ίσως όχι απαλλαγμένα από ασθέ- νειες, επόμενο ήταν να τον έχουν καταβάλει ώστε µπορούµε να πιστέψουμε ότι δεν επέζη- σε πολύ..."4 . To ότι υπάρχουν και μερικοί παλιότεροι Σαμαρινιώτες ζωγράφοι δεν επι- βεβαιώνει την ύπαρξη εργαστηρίου µαθητείας γιατί σκόρπιοι ζωγράφοι από πάµπολλα χω- ριά υπάρχουν από παλιότερα. Το µόνο που μπορεί να σημαίνει είναι το ότι υπήρχαν στ: ιό οι προΌσθέσεις για τη… ίδρυση κάποιου αγιογραφικού ::γ;ΞΞίςι;υ καί ζι ' '1 πρ, . , πως γράφει 0 Γ.Θ.Λυριτ7ής΄ . Υπήρχαν ασφαλώς νέοι με κάποιαν έφεση προς τη ζωγταφι…η, ιερικοί και ατοµικούς ή οικογενειακούς δεσµούς με την Εκκλησία. Έκτός από τους κληρι- κούς αγιογράφους, πολλών άλλων τα επώνυµα φανερώνουν οικογενειακή εκκλησιαστική παρά… δόση, όπως Παπαϊωάννου, Παπαδάµος /µε πρώτο συνθετικό τη λέξη Παπάς/, Αναγνώστου |από τους κατώτερους εκκλησιαστικούς βαθµούχους ή και κοσµικούς που διαβάζουν τις ιερές γραφές στο εκκλησίασµα|, Οικονοµίδης |από το Οικονόµος, αξίωμα έγγαμου παπά που καθο- ρίστηκε από τη Ζ΄Οικουμενική Σύνοδο/. Στο εργαστήριο αυτό οι νέοι μάθαιναν την τέχνη αρχίζοντας από τις απλές βοηθητικές εργασίες και προχωρούσαν προς τις περισσότερο υ- πεύθυνες ώσπου να τελειοποιηθούν. H ίδρυση, λοιπόν, του εργαστήριου στο μοναστήρι έρ- χεται να καλύψει μιαν ανάγκη που υπάρχει. Εδώ θα πρέπει να σηµειωθεί πως η λειτουργία του εργαστηρίου δεν πρέπει να προογραφεί στις αγαθοεργές δραστηριότητες του μοναστη- ριού. Η εκμάθηση της τέχνης αποτελεί ένα είδοα αμοιβής για τις υπηρεσίες που προσφέ- ρει 0 νέος στον έµπειρο τεχνίτη. Βοηθόντας τον µαθαίνει να τρίβει τα χρώματα στο "τρι- βίδι", να τ'ανακατώνει στις σωστές αναλογίες µε τις κόλλες, να πετυχαίνει οµοιόµορ- οες χρωµατικές ε"ιράνει€ς και σιγά-σιγά σε την πρακτική εξάσκηση τελειοποιείται και | 20 γίνεται έτσι πιό χρήσιμος στο "δάσκαλο". Η παραγωγή μεγάλου αριθµού φορητών εικόνων στο εργαοτήριο όσο και η εκτέλεση μεγάλων τοιχογραφικών συνόλων απαιτούν την ύπαρξη βοηθών. Στα εργαστήρια αυτό η μαθητεία διαφέρει ριζικά από την εκπαιδευτική διαδικα- σία μιάς σχολής.Αυτό δηµιουργεί άλλους κανόνες ελέγχου. Δεν υπάρχει το μαθητικό δο- κίµιο που κρίνεται με επιείκεια, φιορθώνεται αιτιολογημένα και επαναλαμβάνεται. 0 μα- θητευόμενος είναι από την αρχή επαγγελματίας, η καλή ή κακή απόδοσή του επηρεάζει το επίπεδο παραγωγής του εργαστηρίου, η πρόοδός του παρακολουθείται και ελέγχεται από τον αρχιτεχνίτη. H προαγωγή του σε ποό υπεύθυνες εργασίας εξαρτάται τόσο από τη δική του ικανότητα και επιμέλεια όσο και από τις ανάγκες του εργαστήριου. Από τα μέσα σω- φρονισμού των σχολείων της εποχής το μόνο πουχρησιμοποιείται στα εργαστήρια είναι η σωµατική ποινή. Πέρα από την εκμάθηση της τεχνικής, ο νέος εξοικειώνεται με το "εί- δος" των Λγίων, με το αγιογραφικό πρόγραµμα του ορθόδοξου ναού και αποθησαυρίζει σχέ- δια και ανθίβολα χρήσιμα για την κατοπινή ανεξάρτητη απαγγελματική του σταδιοδρομία. ΄Ισως θα µπορούσαµε να μιλήσουμε με περισσότερα στοιχεία αν ο 'Αγιος Γρεβ8νών μας εί- χε επιτρέψει να συμβουλευθούμε τα σχετικά παλιά χειρόγραφα της Μητρόπολης, χειρόγρα- φα που δεν είναι προσωπική του περιουσία και θα έπρεπε να είναι στη διάθεση των ερευ- νητών, με τις αναγκαίες, βέβαια, προφυλάξεις. Αργότερα, η ύπαρξη δύο ή περισσότερων γενεών σε οικογένειες ζωγράφων δείχνει πως και στη Σαμαρίνα λειτουργεί το σύστηµα της ενδοοικογενειακής µαθητείας. Η ευλάβεια, η κλίση και η οικογενειακή παράδοση προσανατόλιζ1ν προς τη ζωγρ1ξι ην πιεστική ανάγκη επαγγελµατικής απασχόλησης. H μετανάστευση, η μεταποίηση και άλ λα επαγγέλµατα -ανάμεσα σ'αυτά η ζωγραφική- ανακούφιζαν τον πληθυσμό του χωριού από τα πλεονάσµατα ΙΧεργατικού δυναμικού που άφηνε η κτηνοτροφία και η υλοτοµία. Από ε- κεί και πέρα τα φυσικά προσόντα έκαναν τη διαλογή σε καλούς και μέτριους ζωγράφους. Η παραδοσιακή αγιογραφία µαθαίνεται όπως η γραφή, χωρίς βέβαια η εκµάθηση της γρα- ψής μόνη της να δηµιουργεί λογοτέχνες. Εκείνο που χαρακτηρίζει το έργο όλων των µα- στόρων της παραδοσιακής μας τέχνης είναι το μεράκι. Αν σ'αυτό προσθέσουμε τη στέρεη βάση που προσφέρει στους τεχνίτες 0 μόχθος των γενιών που προηγήθηκαν καταλαβαίνου- με γιατί η λαϊκή δηµιουργία έχει πάντα ποιότητα. Κι εδώ όμως είναι επικίνδυνες οι γενικεύσεις. Υπήρξαν Σαμαρινιώτες ζωγράφοι που το µεράκι τους δεν έφτανε ως το ση- µείο να γεμίζουν με πυκνές μορφές τις συµφωνηµένες επιφάνειες, όταν η αμοιβή δεν ή- ταν ανάλογη. Ξίναι χαρακτηριστικό το περιστατικό που μνηµονεύει ο Μιχ. Καλινδέρης51. 'Οταν δύο Σαμαρινιώτες ζωγράφοι διαπραγματεύονταν την τοιχογράφήση της εκκλησίας Κα- τΞκαλης ΐρεβενών και η αμοιβή του τους προσφερόταν ήταν χαμηλή, ο ένας ρωτάει συνθη- ματικί τόν ϊλλο 1ν θα ζωγραφίσουν τοις Αγίους "ύλί Τσιΐτσιου ή 1λά κλεϊρτόπουλα", - . Ο 21 πράγµα που σήμαινε "πυκνά ή αραιάι" επειδή στο ρό Τσιάτσιο οι χορευτές είναι κολλητό ο ένας στον άλλο ενώ τα κλεφτόπουλα, για λόγους τακτικής του κλεφτοπόλεμου, αραίωναν. Σκληρός ήταν ο ανταγωνισμός µε τους ζωγράφους άλλων περιοχών. Στην περιοχή Τρικάλων είχαν οργανώσει ολόκληρο δίκτυο ανθρώπων που φρόντιζαν να πληροφορούνται τις εκκλησί- ες στις οποίες θα γινόταν αγιογραφικές εργασίες και έσπευδαν να πληροφορήσουν, όχι µό- νον από πατριωτισµό, τους συγχωριανούς των ζωγράφους. Κέντρο αυτού του δίκτυου ήταν η συνοικία Αγίας Υονής που "κατοικείται από Έαµαριναίους, ως επί το πλείστον ασχολου- μένους ιδίως εις την εριουργίαν"ΞΞ. Πριν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο το δηµοτικό σχολείο της Αγίας 7ονής είχε 151 µαθητές, κι αυτό φανερώνει πολυάριθμη σαμαρινιώτικη παροικία. Γέροντες της συνοικίας αφηγούνται, σε μαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις,53 πε- ριστατικά που άκουσαν από τους γονιούς των και αναφέρονται στα μέσα -όχι πάντα άψογα- 100 χρησιμοποιούσαν για να αποκλείσουν από τις παραγγελίες άλλους ζωγράφους προς όφε- λος των συμπατριωτών τους. Υπάρχει, ακόμα, ένα σχετικό γράµμα άγνωστης χρονολογίας, πα που πρέπει να στάλθηκε γύρω στα 1890 µε 1900: 'Αγαπιτέ φίλε Γεώργιε, Εύχοµαι ή παρούσα μου νά σάς εύρη έν ύγεία. Ηανθάνω ότι θα κοσμίσουν τήν έκκλη- σίαν τού Ξ 'Αγίου Δημητρίου ένταύθα και διαπραγµατεύονται µέ ήπειρώτας ζωγράφους ί … , ? έκ Χιονιάδων. α πον είς τούς έπιτρόπους ότι αύτοι ειναι κακότεχνοι καί νά άνα- 4 ο , , , , u 1' 1: | μεινουν προσφοραν και έκ µέρους Χαμαριναιων ζωγραφυν οιτινες ειναι άριστοι εις 'ΐν τέχνην ΄υν. ΞΞεύΘε, τό λοιπόν, νά έλθης έντα751 διά νά τρολάβωμεν, ς έγ-νε , ,, . . 7 : … ται κατά τό παρελθόν. ΄ά έργα ια ειναι µεγαλη καί ύπαργο…ν χρήµατα [*Σ- & ι)" Ο ( 'Αµερικής. "Εμαθον ότι έβρίσκεσαι είς Γρεβενά καί άπευθύνω τήν παρούσαν µου μέ5ω του φιλτάτου συμπατριώτου Νικολάου Μητσιοµπούνα. Σέ άσπΞζομαι ,Ιωάννης Ποντίκας "ό λόγιο ύφος του γράμµατος, οι σχετικά λίγες ανορθογραφίες και, προπαντός, η διαφορά του γραφικού χαρακτήρα της υπογραφής από το κείμενο δείχνουν ότι 0 αποστολέας ανέθεσε σε κάποιον γραμµατισμένο του χωριού το γράψιµο της επιστολής. Ωστόσο, οι συνθήκες παραγγελίας και πληρωμής των Ελλήνων λαϊκών ζωγράφων δεν επη- ρεάζουν την ποιότητα της δουλειάς των. Ακόµα και σε περιπτώσεις κατά τις οποίες 0 ζω- γράφος υποχρεώνεται κάτω από την πίεση ωμής βίας, "στανικώς" να κάνει κάποια ζωγραφιά, =4 αυτή έχει την ίδια ποιότητα και γνησιότητα µε το υπόλοιπο έργο του΄ . Η παράδοση, τ"κ Πο οποίας ο ζωγράφος είναι φορέας, η ηλικία του, το κοινωνικό πλαίσιο, το πολιτιστικό τφος της ε οχής και του τόπου, είναι καθοριστικοί παράγοντες. Εδώ θα πρέπει να κάνου- :ε µία καίρια παρατήρηση. Βέβαια, η ζωγραφικοί και περισσότερο η ιγιογραφία εντάσσον- 22 ται μέσα στα πλαίσια του παραδοσιακού πολιτισµού, όπου η ατομική προσφορά απορροφιέ- ται από τη γενική διαµορφωτική πορεία. A016 συµβαίνει π.χ. και με το δημοτικό τραγού- δι όπου η οµαδική κατεργασία από στόµα σε στόμα και από γενιά σε γενιά του δίνουν τη µορφή στην οποία το κατέγραψε ο λαογράφος. Ta διαδοχικά στάδια από τα οποία πέρασε, τα δάνεια από προηγούµενα χαµένα γραγούδια, οι άνθρωποι-συντελεστές των διεργασιών είναι στοιχεία που αγνοούμε. Στη λαϊκή ζωγραφική, όμως, έχουµε χρονολογίες, συγκεκριμ- µένους χώρους, ονόματα και άλλες πληροφορίες που πλαισιώνουν τις ζωγραφιές. Για να ε- πιχειρήσουµε έναν τολµηρό παραλληλισµό, είναι σα να είχαμε από ένα δηµοτικό τραγούδι καταγραφές του σε μιγάλη χρονική περίοδο με χρονολργίες, τους τόπους και τις συνθήκες κάθε εκτέλεσης, τα ονόματα και άλλα στοιχεία των τραγουδιστών κι ακόµα τη χροιά της φωνής τους, την προφορά τους, το ρυθµό εκτέλεσης. Λιγοστές είναι οι περιπτώσεις τνω- 55 στών ποιητών δημοτικών τραγουδιών μέσα στα οποία έχει συγχωνευθεί η παράδοση στη γλώσσα, στο ρυθμό, στους εκφραστικούς τρόπους/άσκοπα ερωτήματα, το θέμα του αδυνάτου, προσωποποιήσεις,...| και άλλα. Λείπει, όµως, από αυτά η µεταγενέστερη λαϊκή επεξεργα- σία. H λαϊκή ζωγραφική επιτρέπει στον µελετητή να ανιχνεύει, σε μεγάλο ποσοστό, την πο- ρεία της μέσα από το έργο επώνυµων δημιουργών. Αυτό ισχύει, ως ένα βαθμό,και για τη γλυπτική. Πολλές φορές έχουµε και άλλα στοιχεία τους. Αυτό είναι ένα σημαντικό πλεονέ- κτηµα για το µελετητή της λαϊκής ζωγραφικής, όταν δεν τον παρασύρει στον κατακερματισ- αό της γενικής της ροής σε ανεξάρτητες ατοµικές περπτώσεις. Εξάλλου, η ζωγραφική αφί- νει ευρύτερα περιθώρια στην προσωπική έκφραση ή έστω στην πληρέστεοη διατύπωση του το- πικού ιδιώματος της ζωγραφικής γλώσσας σε συγκεκριµµένη χρονική περίοδο, πράγμα που είναι αδιόρατο σε άλλες τέχνες, όπως το κέντηµα και η υφαντική. Σηµειώνουµε εδώ πως η ύπαρξη ορισµένων τοπικών κέντρων ζωγραφικής δραστηριότητας, με κάποιες ελαφρές ιδιομορ- φίες, δεν καταργεί την ενότητα της ελληνικής παραδοσιακής ζωγραφικής, όπως τα τοπικά ιδιώµατα δεν θρυματίζουν την ενότητα της ελληνικής γλώσσας. ΄Αν σήµερα αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα των πηγών της σαµαρινιώτικης ζωγραφικής 05 εικασίες, μπορούμε με ακρίβεια και χωρίς χάσματα να παρακολουθήσουμε την τέχνη αυτή κα- τά την περίοδο της μεγάλης της ανάπτυξης, από τις τελευταίες δεκαετίες του 18ου αιώνα ως τις πρώτες του 2Οού. Η εξέλιξη της αγιογραφίας των Σαμαριναίων ζωγράφων -6λης της ελληνικής αγιογραφίας- δεν είναι μιά "εσωτερική υπόθεση" των καλλιτεχνών. Πολλές φορές στα συµφωνητικά καθορίζεται το υλικό της ζωγραφικής|"να είναι του λαδιού", " επί μου- σιαµάδων", "επί σανίδος" αλλά και η τεχνοτροπία, "ακολουθούντες βυζαντινόν ρυθμόν µετά 56 100 φυσικού" . Ειδικότερα στην τοιχογραφία ο τεχνίτης ράζεται κάτω από το συνεχή κοι- νωνικ6 έλεγχο. Οι επίτροποι, οι παπάδες παρακολουθούν καθημερινά την πρόοδο της εργασί- ας. "ε κάθε έξη µέ ες δουλειάς αντιστοιχεί μιά γενική θεώρηση του έργου από το σύνολο ' 23 σχεδόν των κατοίκων κατά την Κυριακάτικη Λειτουργία. ΄Ολοι αυτοί εγκρίνουν ή επικρί- νουν. 0 ζωγράφος δεν µένει ανεπηρέ τος από όλα αυτά. To ευτράπελο "θέλοντας ο Βλάχος και µη θέλοντας o ζωγράφος...." της λαϊκής παροιμίας µπορεί να είναι υπερβολικό, αλ- λά κρύβει αλήθεια. H Έαμαρίνα εμφανίζεται ως ζωγραφικό κέντρο σε περίοδο µεγάλης δραστηριότητας των Ξλλήνων ζωγράφων όχι µόνον στην αγιογραφία αλλά και στην τοιχογραφική διακόσμηση σπι- τιών της Δυτικής Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Θεσσαλίας. Στην τελευταία αυτή δραστηριότητα δεν συμµετέχουν οι Σαµαρινιώτες. Η'περιοχή στην οποία κυρίως κινούνται, η περιφέρεια Γρεβενών, δεν έχει παράδοση στο "αρχοντικό", το μεγάλο και πλούσια δια- κοσμηµένο με ξυλόγλυπτα και τοιχογραφίες σπίτι.΄Οχι µόνο δεν έχουµε μαρτυρηµένα τέτοια έργα Σαμαριναίων, αλλά ούτε µε τεχνοτροπικά κριτήρια μπορούμε να αποδώσουμε σ'αυτούς κάποιες "κοσµικές" τοιχογραφίες. Ακόμα και οι λίγες µεταγενέστερες τοιχογραφίες που υπάρχουν στο γειτονικό χωριό Φούρκα είναι έργα ξενόφερτου ζωγράφου. Νοµίζω πως το φαι- νόµενο δεν είναι ανεξάρτητο και από τη µεγάλη επιβολή που ασκούσε το δραστήριο αγιο- γραφικό κέντρο του μοναστηριού της Αγίας Παρασκευής, επιβολή τεχνική αλλά και πνευ- µατική. Πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια, να κλείσει το εργαστήριο του µοναστηριού, να χαράξουν δικούς τους δρόµους οι ζωγράφοι του χωριού γιά να εµφανισθούν, στις αρ- χές του αιώνα µας, μερικές περιορισµένες προσπάθειες τοπιογραφίας, πάντοτε όµως µέσα "το χώρο του ναού. ΄λν είααι ;1'ιµη η εικασία του Χρήστου '»ιπλτίδη πως ιδ… τίς τη" πγιργ:1,ι ..- εργαστήριου είναι οι κτήτορες του μοναστηριού Νικηφόρος και Διονύσιος θα µας ήταν χρήσιµη η γνώση του έργου των. Δυστυχώς ούτε υπογραφή τους συναντήσαµε ούτε άλλο τει- #τικό στηιχείο βρήκαμε. Θα µπορούσαµε να αποδώσουµε σ'αυτούς τις τοιχογραφίες του κα- θολικού της Αγίας Παρασκευής επειδή είναι πολύ πιθανό οι κτήτορες, αν ήταν ζωγράφει, να έχουν κοσμήσει με την τέχνη τους το ναό που ίδρυσαν αλλά και γιατί σ'αυτές συναν- τούµε στοιχεία που δίνουν την κάποια ιδιαιτερότητα στη σαµαρινιώτικη αγιογραφία. Η µορφή του Παντοκράτορα στον τρούλο και τα τάγµατα των αγγέλων που την περιβάλλουν μπορούν να θεωρηθούν, τόσο στο πλάσιµο όσο και στο χρώμα, τυπικά δείγµατα της σαμα- ρινιώτικης ζωγραφικής. Αλλά η χρονολογία που υπάρχει σ'αυτό τον τρούλο, 1821, καθι- στά εντελώς αθςέριφη την υπόθεση να ζωγραφίστηκε από ανθρώπους που πρίν από 408 χςό…ι νια είχαν ιδρύσει το µαναστήρι και ίσως το εργαστήριό του. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, αλλά ανυπόγραφες και αχρονολόγητες είναι οι τοιχογραφίες που σώζονται, σε όχι καλή κατάσταση, στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία. Θαυμαστή είναι η "Κοίμηση της Θεοτόκου". Πρέπει να έγιναν κιτά τι µέσα του 1800 αιώνα. Στο νάρθηκα του ναού µερικές µικρές τοιχογραφίες, όπως του ϊτιΠτού και της Παναγίις, είναι τυπικά δείγματα της ί)ΐιΛύ€ - - . 24 ζωγραφικής κατά τα τέλη του 19ου αιώνα. Πρώτο υπογραμµένο έργο που προέρχεται σίγουρα από µέλος του εργαστηρίου της A- γίας Παρασκευής είναι οι τοιχογραφίες στο καθολικό του µοναστηριού Αγίων Αποστόλων, κοντά στον Κλεινοβό Καλαµπάκας. Επιβλητικό σύνολο, έργο του "ευτελούς και αμαρτωλού" Μιχαήλ Αναγνώστου Δημητρίου, τον καιρό που αρχιερέας Σταγών /Καλαµπάκας| ήταν ο Κύ- ριλλος από την Κοζάνη µε συνδροµή των "εύλογηµένων ίεροµονάχων πατέρων Κυπριανού και Θεοκλίτου δι'έπιστασίας κυρού Χρίστου Σακελλαρίου προεστώτος". H επιγραφή τελειώνει µε τη φράση "κατά μήνα Δεκέµβριον έτελειώθη Δόξα τώ 'λγίω Εεώ", χωρίς να αναφέρει χρο- νολογία, που όμως πρέπει να είναι 1789. Δεν φαίνεται να χρησιμοποιεί τα ίδια πρότυπα µε το ζωγράφο του Προφήτη Ηλία. Η παράσταση π.χ. της "Κοίμησης της Θεοτόκου" παρουσι- άζεται στις δύο εκκλησίες όχι µόνο με σημαντικές διαφορές στο χρώμα αλλά κυρίως 05 σύνθεση διαφορετική στο σύνολο και στις λεπτοµέρειες. Το έργο του Προφήτη Ηλία χαρα- κτηρίζεται από χαμηλή χρωματική κλίµακα με ώχρες, φαιά, καφετιά, γκρίζα, γκριζογάλα- Ca. 0 Πιχαήλ στο µοναστήρι του Κλεινοβού μεταχειρίζεται έντονα χρώματα, κόκκινα, πρά- σινα, κίτρινα. Η ετερότητα των προτύπων δεν διαπιστώνετατ .στο χρώμα επειδή οι χαλ- κογραφίες ή τα σχέδια που µεταχειρίζονται σαν πρότυπα είναι ασπρόμαυρα και κάθε ζωγρά- φος δεσμεύεται µόνο στη σύνθεση, αλλά το ευρύτατο πεδίο της χρωµατικής επένδυσης εί- ναι ανα χτυ γ 'α*τύν. 3πί αρκετές δεκαετίες η σαμαρινιώτικη ζωγραφική θα χαρακτηρίζε- ται από έντονα και φωτεινά χρώµατα και ροδαλές µορφές. Θα πρέπει να υπολογίσουµε ότι το έργο έχει επιζωγραφισθεί σε μερικά σημεία. H σηµαντικότερη αλλοίωση έγινε στο χρώ- 01 του φόντου που από σκουρογάλαζο έγινε γαλάζιο, πράγµα που ανατρέπει κάπως την το- νική ισορροπία. Επειδή το πέρασµα του μεταγενέστερου χρώµατος έγινε με φαρδύ πινέλλο άφησε γύρω από τις λέξεις και ανάµεσα στα γράµµατα των επιγραφών το αρχικό σκούρο χρώ- µα. Ευτυχώς στις φιγούρες οι επεµβάσεις είναι ασήμαντες. Η σύνθεση, όμως, στα δύο έρ- γα µε κοινό θέμα είναι διαφορετική. Στον Προφήτη Ηλία είναι στενόµακρη ενώ στον Κλει- νοβό πολύ πιό φαρδειά. Στον πρώτο, μπροστά στο σκ ήνωμα της Παναγίας ο άγγελος γέρνει πρός τα εµπρός και o Ιεδονίας είναι γονατιστός ενώ στο δεύτερο το σώμα του αγγέλου έ- χει κλίση προς τα πίσω και ο Ιεφονίας είναι καθιστός. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες είναι οι µορφές των Αρχαγγέλων Γαβριήλ και Μιχαήλ στις δύο πλευρές της δυτικής θύρας στο μοναστήρι του Κλεινοβού. Ο Γαβριήλ έχει ήρεµη στά- ση, καθώς γράφει µε φτερό στο ειλητάριο που ανεμίζει ελεύθερο. O Μιχαήλ, 05 τα άκρα του σε ζωηρή φυγόκεντρη κ νηση, τους ανήσυχους κυματισμούς του χιτώνα, τη δυναμική λοξή γραµμή του ξίφους. έχει µιά θεατρικότητα που προδίδει ιταλίζον πρότυπο. Και οι πο- λυπρόσωπες συνθέσεις έχουν έντονη κίνηση. Τα πολλά ειλητάρια µε αρκετά μακροσκελείς επιγραφές δείχνουν πως η "?ιπηνεία" του Διονύσιοα εκ Φουρνά έχει κάποιαν επίδραση.Πάν- 25 τως δεν τηρείται πιστά το αγιογραφικό πρόγραμµα της "Ερμηνείας". Οι 'Αγιοι Απόστολοι Κλεινοβού, εκτός από το έργο του Μιχαήλ, έχουν και άλλες µεταγενέστερες τοιχογραφίες και κυρίως επιγραφές µε µεγάλη σηµασία γιά την οστορία της Τουρκ0ΧΡατΐας51. Δύο Σαµαρινιώτες ζωγράφοι, o Μιχαήλ και o Γεώργιος, ζωγραφίζουν στα 1803 την εκ- κλησία του Αγίου Γεωργίου στο χωριό Κακοπλεύρι Καλαμπάκας. Ο Μιχαήλ αυτός είναι οπωσ- δήποτε άλλος από το ζωγράφο των Αγίων Αποστόλων Κλεινοβού. T0 κενά ανάµεσα στα εγκόλ- πια είναι μονόχρωµα γαλάζια χωρίς των πλούσιο φυτικό διάκοσµο που συνήθως τα περιβά- λει. Οι μορφές είναι στατικές, κάπως βαρειές, η χρωµατική κλίµακα πλουσιότερη. Διαφέ- ΡΟυν, ακόµα, και τα γράµµατα και τα συµπλέγµατα των επιγραφών. Εκτός από την τοιχογραφική δραστηριότητα, σηµαντική είναι και η παραγωγή δεσπο- τικών εικόνων και μικρών φορητών εικόνων καθώς και τρίπτυχων. ΄Ξνα από τα τρίπτυχα αυτά, µικρών διαστάσεων /25,4 Χ 37,5 αναπτυγµένο/ έργο του 1813, στο αριστερό φύλλο και σε τρείς απανωτές ζώνες έχει τους Αγίους Παρασκευή, Χαράλαµπο, Αναστάσιο και Γεώρ+ γιο έφιππο, στο στέλεχος τους Αγίους Πάντες σε"κυκλική σύνθεση και κάτω τον Παράδεισο και στο δεξιό φύλλο τον Προφήτη Ηλία και τους Αγίους Νικόλαο, Στυλιανό και Δηµήτριο έφιππο. Σε τόσο µικρό χώρο 34 µορφές, από τις οποίες δύο έφιππες και µία ένθρονη, εί- ναι απόδειξη της ικανότητας του αγιογραφικού εργαστήριου της Σαµαρίνας να ετοιµάζει τεχνίτες όχι µόνο για µεγάλα τοιχογραφικά σύνολα αλλά και για µικρογραφικές επιτεύξεις. Οι αδελφοί Δηµήτ"ιος και "ιχαήλ Αναγνώστου, ο δεύτερος είναι ο ζωγράφος του Υλει- .0. .αζί µε τον λ:αγν5στη Παπαϊωάννου τοιχογραφούν στα 1919 την εκκληΟί1 της 'Ξ€1" µόρφωσης του Σωτήρα, κοντά στο μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής. Πολλά από τα πρότυπά τους είναι τα ίδια µε του Κλεινοβού, όπως και σε πολλά σηµεία η ίδια διάταξη των θε- µάτων επάνω στους τοίχους. ΄?χουν περάσει όµως τριάντα χρόνια. Τώρα η ζωγραφική εί- ναι πιό ώριµη, το χρώμα σε συνδιασµούς κυρίως γαλαζοπράσινου και κόκκινου, έχει λάµ- ψη. Πλήθος µορφών ολόσωμων ή σε προτομή, απανωτές πολυπρόσωπες συνθέσεις, ποικίλα Χι… ακοσµητικά, δηµιουργούν εντυπωσιακό σύνολο. Μερικές συνθέσεις, όπως τα θαύµατα του Αγίου Πικολάου, o Ιησούς που κρίνεται από τον Πιλάτο και η μεταµέλεια του Ιούδα είναι έργα υψηλής ζωγραφικής ποιότητας. Τα θαύµατα του Αγίου Πικολάου ανήκουν στα λαµπρότ-- ρα επιτεύγµατα της νεοελληνικής θαλασσογραφίας.΄Αλλον ζωγράφο µε το επώνυµο Αναγνώ- στου, τον Αθανάσιο, θεωρεί 0 Μιλτιάδης Παπαθανασίου ως Σαµαρινιώτη58. Ωστόσο, η τεχνο- τροπία και οι ανορθογραφίες του, στα µέσα του 19ου αιώνα, δεν καθιστούν πιθανή την &- ποψη αυτή. Λέκα χρόνια αργότερα, στα 1829, οι αδελφοί Χρήστος, ιερέας, και Αντώνιος Παπαϊω- άννου κάνουν τις τοιχογραφίες της Μεγάλης Παναγιάς. ΐίναι σίγουρα αδελφοί του Αναγνώ-΄ *τη : λ! ςεν συνεργάζονται µαζί του. Οι τοιχογραφίες της Ηεγάλης Παναγιάς έχουν δια- . 26 φορές από της Υεταµόρφωσης, αν και είναι φανερή η προέλευση των ζωγρ φων από το ίδιο εργαστήρι. Ξδώ το κόκκινο χρώµα έχει µεγαλύτερη ένταση, καθώς µάλιστα γειτονεύει µε το πράσινο, και πιάνει µεγαλύτερη επιφάνεια. Οι συνθέσεις και οι µορφές που γεμί- η ζουν πυκνά τις µεγάλες επιφάνειες των τοίχων δεν έχουν, βέβαια, το σίγουρο σχέδιρ-κατ την άρτια σύνθεση της Μεταµόρφωσης. Εκτός από τη λαµπρή ποιότητα του χρώµατος, οι τοι- Χ0Υραφίες έχουν λαϊκή αφηγηματική διάθεση και µερικά ενδιαφέροντα ευρήµατα. Γενικά, το έργο δηµιουργεί ατµόσφαιρα γιορταστικής οικειότητας. Η επιγραφή είναι μικρογράµµατη και γράφηκε από τον ιερέα Χρήστο, αφού τον ίδιον ακριβώς γραφικό χαρακτήρα συναντούµε σε επιγραφή έργου που το έκανε μόνος του. Πρόκειται γιά τις τοιχογραφίες στην εκκλη- σία του Αγίου Νικολάου στο χωριό Βασιλική, ανάµ σα Τρικάλων και Καλαµπάκας. Η εκκλησία αυτή "ανεκαινίσθη εκ θεµελίων" στα 1818 από τη γυναίκα του Αλή Πασά κυρά Βασιλική και τ'αδέλφια της Γεώργιο, Νικόλαο, Δήµο και Ιωάννη59. ?Ο ξΡΥΟ τελείωσε στις 22 Μαρτίου 1839. Λίγα χρόνια αργότερα, στα 1845, ζωγραφίζεται και o νάρθηκας µε τη Δεύτερη Πα- ρουσία. Στην κάτω ζώνη των τοιχογραφιών οι τιµωρίες των αµαρτωλών, "ό παραυλακυαστής όπου χαλνάη τά σινουρέµατα", "δ µπακάλης όπου ζυγίζει ξύκικα"," η ποτάνα".΄Έργα απλο- ϊκής φαντασίας, σε εκτέλεση λιγότερο επιµεληµένη από τις τοιχογραφίες του κυρίως να- 05, η 0πΟΐ€ς όµως; έχουν υποστεί σοβαρή φθορά από την υγρασία. Ενδιαφέρουσα είναι η µορφή του νεοµάρτυρα Γεωργίου, αυτής της λεβέντικης µορφής Ρωµιού φουστανελλά, η ο- ποία γνώρισε τόση διάδοση στην ελληνική Αγιογραφία μέσα ος λίγα χρόνια." ΄ /1838/. Τον Αντώνιο Πι- παϊυάννου συναντούµε να ζωγραφίζει στα 1833 την εκκλησία του Αγίου Δηµητρίου στο χω- ριό Δαµασούλι€οΟ Αντώνιος επαναλαµβάνει χαλαρά το ζωγραφικό ύφος του αδελφού του Χρή- στου. Από µέλος της εικογένειας Παπαϊωάννου προέρχεται ασφαλώς η εικόνα σε σανίδι του Αγίου Στεφάνου, έργο του 1846, που βρίσκεται σε προσυνητάρι του καθολικού Αγίου Στεφά- νου Μετεώρων και υπογράφεται συντομογραφικά="χείρ Π.Π.'Ιω. σ.μ.ρ." δηλαδή Παπαϊωάννου Ταµαριναίου. Ακολουθεί μιά σειρά µέτριων ζωγράφων, όπως o Μ.Γ. Χώτος που έργα του βρίσκονται στον 'Αγιο Βασίλειο Ανταρτικού /1844/, καθώς και µιά εικόνα του στο γυναικωνίτη της Μεγάλης Παναγιάς Σαµαρίνας. Τρείς ζωγράφοι συνεργάζονται στο µοναστήρι Ταξιαρχών Γρε- βενών, ο Βασίλειος, 0 Νικόλαος και o Ιωάννης /1848/. Μέσα στη µέτρια παραγωγή της περιόδου αυτής εντελώς ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι τοι- χογραφίες στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής Καρδίτσας /1853/, έργα 060 ζωγράφων από τη Σαµαρίνα που υπογράφουν μόνο µε τ΄αρχικά Α - 9. Οι συνθέσεις έχουν την αφελή αφηγηματι- κότητα εικονογραφήσεων λαϊκών µυθιστορημάτων. Έτη "Βρεφοκτονία" όλη η επιφάνεια γεµί- ζει από πολλές μορφές σε ανήσυχη κίνηση. Ρυναίκει'. µε ξέπλεκα µαλλιά και τραβηγυένα απ" 27 τον πόνο χαρακτηριστικά αγωνίζονται να σώσουν τα παιδιά τους από άγριους Ρωµαίους στρατιώτες µε σπαθιά. 'Αλλες τραβούν απελπισµένες τα µαλλιά τους, άλλες σηκώνουν αλα- φιασµένες τα χέρια. Μιά νέα 05 γυµνό το πλούσιο στήθος της παλεύει µε σκυθρωπό στρα- τιώτη που κατεβάζει ορµητικά το σπαθί του ενώ µε το δεξί του την αδράχνει από την κώμη. Το παιδάκι της λουφάζει έντροµο πίσω από το µητρικό κορµί. Βρέδη σφαγµένα στο έδαφος. Το βαθύ κόκκινο χρώµα του αίµατος, σκορπισµένο σε όλη τη σύνθεση εντείνει την ατμόσφαιρα ταραχής, αγριότητας και φρίκης. H περιγραφή της ζωγραφιάς αυτής θα α- πέδιδε το ύφος του έργου αν ήταν γραµμένη δτην αδέξια και µεγαλόστοµη καθαρεύουσα των λαϊκών αναγνωσµάτων της εποχής. Οι τρείς "κήρυκες θεοφόροι".µιάς άλλης σύνθεσης. ανήκουν στη γενιά των καβαλάρηδων της λαϊκής µας, όµαιμοι των κυνηγών στα σπίτια του Ζαγοριού. 'Ενας άλλος Σαµαρινιώτης τεχνίτης υπογράφει με τ'αρχικά Α.Δ. την εικόνα " Ο Ba- σιλεύς των Βασιλευόντων"|1857/ που ανήκε σε παλιό ναό της Κορυφής Βοΐου61. Ο 'Ιωάν- νης !!. σαµαρινέος" υπογράφει στις 4 Ιουνίου 1864 µιά λιγοπρόσωπη και γλυκερή εικόνα της Κοίμησης στην εκκλησία της Θεοτόκου ΒελανιδιάςάΝομού κοζάνης. Αναφέρονται, ακόµα, τα ονόµατα µερικών Σαµαριναίων αγιογράφων, του Ζήση Χατζή |γύρω στα 1860/, 100 Ήικό- λαου Ασηµένιου /184Ο-1919/, Ζήση Παπαγεωργίου, Ζήση Νούλη και Βασ. Βούλγαρη, που ερ- γάσθηκαν στη Θεσσαλία62. Στο µοναστήρι της Παναγίας Γρανίτσας πάνω από το εσωτερικό υπέρθυρο επιγραφή µας πληροφορεί ότι " ΄Ιστορήθη ίερά εκκλησία τής Θεοτόκου κοιμήσεας λ:ΑΤΡ ΐχ""νΤοΨ τοΗ στρέλα. ?τιτεοπεύων τής εκκλησίας Γεωρνίο' "ύµ1ι' "΄στου.1ηίΓ ΕβΏΟυαρίου Ξ. Δια χειρός Ζς και Υιχαήλ Γεωργίου 'Ιωάννου εκ κώµης αµαρίνης" ;. ΐτο µοναστήρι της Παναγίας και στο χωριό ΄Αλωνα της Φλώρινας υπάρχουν επίσης εικόνες των ζωγράφων Ζήση και Μιχαήλ. Στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Αγναντιάς Καλαµπάκας εικό- να του Αγίου Γεωργίου καβαλάρη έγινς"Διά συνδροµής καί καπάνης τών κ.κ. Κωνσταντίνου 1τράλια Κωνσταντίνου γκάλουρη έστω είς Βοήθειάν των : 1888 µαρ. 26. 'Ξφηµερεύοντος Ιω. 'Ιερέως Επιστασία Νικολάου µοναχού Διδάσκαλος Κ:Π. Κουσαίτης: εκ Καστανές χ/ειρ/ Καργιούκου Σαµαρινέος". Κάτω από εικόνα των Αγίων Πάντων υπογράφει o "Ζήσης ΄Ιω. P16— θα Σ.µ.ρ.". Στον ΄Αγιο Αθανάσιο ΣπηλαίουνΓρεβενών ο Γ. Οικονοµίδης ζωγράφισε σε θύρα του τέµπλου τον ΄Αρχοντα Ήιχαήλ /1869/ έργο χαµηλής τέχνης' στο ίδιο επίπεδο είναι και τα έργα του στο Ήεσολούρι/1883/. ΄Αλλοι Σαµαρινιώτες ζωγράφοι της εποχής αυτής είναι 0 Ιωάννης Παπαδάµ /Σµίξη 1870, ο Συµεών /µοναστήρι Προδρόµου Καισάρειας στο "ο- 06 Κοζάνης 1874/64, ο Ζήσης Χατζή του Γεωργίου /1873, εικόνα Αγίου Πικολάου στην εκ- κλησία της Κοίµησης στη θέση Λάσδα Καναλίων Καρδίτσας/, o Κυριάκος και ο Γεώργιος που τοιχογραφούν το µοναστήρι του χωριού Ζέρμα στα 188065ο Ζήσης "ούλας | 'Αγιος Πι- .'ι5,λ…1(π λ΄Οπ|ξνωυ ΤτΕ-τ "ιάιικιιιι…η/ n Ι:… .-… ,-…νν- .. ν.ιν'ν'ο|υ*' & ζονται …'1 1867 έν : τιιικκ..ν Γ'…ττ-.δάιι µανίκια, .... - ..-…--,. ., 28 στην αγιογράφηση του καθολικού του µοναστηριού Αγίας Τριάδας Γιαννωτών και αµείβονται με 4,600 γρόσια, όπως αναφέρει επιγραφή στο εσωτερικό υπέρθυρο της δυτικής θύρας του ννού. O Σαµαρινιώτης ιστοριογράφος Δηµήτριος Μακρής σηµειώνει, ακόµα, τα ονόµατα των ζωγράφων Ιωάννη Κράτα, Νικόλαου Νούλη, Δηµήτρη Σακελλαρίου/1850/ και Ηλία Ζωγράφου66. H επεξεργασία των εικόνων του τέµπλου Αγίου Νικολάου στο Κρούσοβο "ανετάθη εις τους εκ Σαµαρίνης ζωγράφους Μιχαήλ και τους υιούς αυτού Δανιήλ, πρωτοσύγκελον του Αγίου Πε- λαγονίας και Πικόλαον, οι οποίοι είχον µετοικήσει ολίγον πρό της ανεγέρσεως"5?. Ο Δα- νιήλ πριν γίνει καλόγερος λεγότανε Δηµήτριος και, µαζί µετον αδελφό του Νικόλαο, βοη- θάει τον πατέρα του σε αγιογραφικές εργασίες του μοναστηριού Αγίου Νικολάου Ήπίγκορ- σκι στα 1831. Δεν περιορίζεται µόνο σε βοηθητικές εργασίες αλλά εκτελεί και υπογράφει δικές του εικόνες, όπως της Θεοτόκου, της Σύναξης των Αγγέλων και των Τριών Ιεραρχών. Στην τελευταία γράφει σε πρώτο πρόσωποι" ΔΙΑ XEIPOC EMOY TOY TAHEINOY AHMHTPIOY.."'O- λες οι επιγραφές στις εικόνες είναι σλάβικες ενώ οι υπογραφές πάντα ελληνικές. O Νικό- λαος ήταν και ξυλογλύπτης, σκάλισε το βηµόθυρο του τέµπλου στο µοναστήρι Ιωακείµ Οσο- γκόρσκυ. Ο Μιχαήλ µε το Δηµήτριο εργάστηκαν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο χω- ριό Ραϊτσίτσα, κοντά στο Ντέµπαρ. Ο Μιχαήλ είναι ονοµαστός ζωγράφος της εποχής του γι'αυτό του αναθέτουν εργασίες σε εκκλησίες της πόλης Μοναστήρι /Μπίτολα/ και στο ξα- κουστό µοναστήρι της Ρίλας στη Βουλγαρία. O Μιχαήλ και οι γιοί του δρουν σε µιάν επο- χή µέτριας αγιογραφίας. Διακρίνονται, όµως για την επιμέλεια της δουλειάς των και για την επιµονή στην απόδοση των λεπτοµερειών. Οι θρόνοι του Χριστού και της Παναγίας απο- δίδονται µε αξιοσηµείωτη δεξιοτεχνία σε όλες τις λεπτομέρειες της ξυλογλυπτικής των ΧΚΧΧΙµικρογραφιών που τους κοσµούν, οι φορεσιές µε τα σχέδια της ύφανσης και τα λογής κεντίδια, τα ευαγγέλια και τα άµφια των Τριών Ιεραρχών µε θαυµαστή ακρίβεια, ο θώρακας του Αρχάγγελου Μιχαήλ µε όλο τον πλούτο των σφυρήλατων διακοσµητικών θεµάτων του. Τα πρόσωπα, όµως, έχουν τυπική και ουδέτερη διατύπωση, η προσπάθεια φυσικότητας στις πτυχώσεις των υφασµάτων δεν είναι αποτελεσματική.΄Ατονη η χρωµατική κλίµακα. Η εµφάνιση της οικογένειας Πιτένη, από τα 1872 και πέρα, δίνει καινούργια πνοή στη σαµαρινιώτικη ζωγραφική, την ανανεώνει τεχνοτροπικά και θεματολογικά, την αποσπά- ει από τη μακαριότητα στην οποία είχε βυθισθεί. Ενώ φαίνεται να συνεχίζει τους ζωγρά- φους της προηγούμενης γενιάς, κατά έναν περίεργο τρόπο µεταβάλει σε προτερήματα τα ελαττώµατά τους. O πατέρας Δηµήτριος Αδάµ Πιτένης εµφανίζεται, από όσα µας είναι γνω- στά, στο ναό του Αγίου Δηµητρίου Μηλιάς N. Κοζάνης, όπου εργάζεται κατά διαστήµατα α'ό τα 1872 ως τα 189168. Το έργο του δραστήριου αυτού ζωγράφου είναι τεράστιοδ9και άνισο.Θα σταθούµε σε µερικές µόνο από τις ζωγραφιές του, εκείνες που εκφράζουν πλη- Οξστ€Ωα την ανανεωτική πνοή που χάρισε, αυτός αλλά και τα παιδιά του, στη σαµαοινιώ- 29 τικη ζωγραφική. Στην εκκλησία της Θεοτόκου, στο Πυλωρί Βέντσιων, κατά την επιγραφή "'Ιστορίθη ούτος δ Τέµπλος έν έτει 1883 10βρίου 20/ Διά συνδρομής καί δαπάνης παπα Γεωργίου άπό χωρίον Παλεο|χώρι καί Κωνσταντίνου Γρίββα καί τού λοιπού χωρίου δι έπι/ τροπής δέ Ιωάννου Δ. Βλάχου καί 'Αθανασίου µοναχού| Αίωνάι τους ή µνήµη: Διά χειρός Δηµητρίου 'Α. Πιτένη/ Σαµαριναίος". Στις ποδιές του τέµπλου, αντί για τα συνηθισµένα ανθοδοχεία ή µπαρόκ διακοσµητικά, ο Πιτένης ζωγραφίζει τοπία. Μα η πρωτοτυπία του δε βρίσκεται εκεί, τοπία, έστω και σπάνια συναντούµε και σε άλλες ποδιές τέμπλων, όπως π.χ. στο ναό του Αγίου Κωνσταντίνου στο χωριό Αγία Σωτήρα Βοΐου /1867| και στον ΄Αγιο Αθανάσιο Διδυµοτείχου. Αυτό που είναι η µεγάλη του καινοτομία είναι ο λιτός και αυστη- ρός τρόπος µε τον οποίο τα αποδίδει, η μεταφυσική ατµόσφαιρα που αποπν =ουν. Πολύ πρίν από το Τζιόρτζιο ντε Κύρικο ζωγραφίζει µπροστά από έναν γαλαζοπράσινο ουρανό πα- ράξενο μοναχικά κτίρια, σιωπηλά και µυστηριακά. ΄3να μονόχρωµο παραπέτασμα µε βαρειές πτυχώσεις σκεπάζει µεγάλο µέρος της ζωγραφικής επιφάνειας. Τα άΞ1ΐ&! απροσδιόριστα, λιτά στο χρώμα, µε αψιδωτά στρόγγυλα και τετράγωνα ανοίγµατα που χάσκουν άδεια και άφωνα µε µιά σιγή γεµάτη µυστικά µηνύµατα. Κανένα δέντρο ή λουλόύδι δε γλυκαίνει το τοπίο. Στα 1901 - 2 ζωγραφίζει την εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Έλένης στους Φι- λιππαίους, χωριό κοντά στη Σαµαρίνα. Εδώ το ζωγραφικό κλίµα είναι διαφορετικό. O Δηµ. Πιτένης συνδέει την αγιογραφία µε τις καλλίτερες επιτεύξεις της σύγχρονής του κοσμι- .'΄,ς λ".ϊκής γ,, τικής.Αν η ιγιογ;αφία είναι, ΄'εως την είπαν, ""Η ΄ι.'1 …' ΄ . εδώ γίνεται "δηµοτικό τραγούδι µε χρώματα". ο καβαλάρης 'Αγιος Ευστάθιος παµ…πξρπει στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο ή στο "εγαλέξανδρο που την ίδιαν εποχή ο φουστανελλΐς 0εόφιλος φιλοτεχνούσε πάν ΄στούς τοίχους των πηλιορείτικων σπιτιών. Παραπέµπει, ακό- µα στούς στίχους που περιγράφουν έναν άλλον καβαλάρη "Αγιο, τον Γεώργιο:"..γριΒοκα- βαλάρη, αρµατωµένος µε σπαθί και µ΄αργυρό κοντάρι". Η Κοίμηση της Θεοτόκου, αν και ξεκινάει από παλιότερα πρότυπα, είναι περισσότερο ένα συγκινητικό χωριάτικο ξύδι. Μερικά κεφάλια γυναικών έχουν την αφέλεια αλλά και τη δύναµη των λαϊκών προσωπογρα- φιών της εποχής. Φυσικά, o Δηµ. Πιτένης δεν είναι ένα φαινόµενο ξεµοναχιασµένο από τον κοινωνικό του περίγυρο. Ζεί και εργάζεται σε παραδοσιακή κοινωνία που αποδιοργα- νώνεται, δεν είναι όµως ακόµα έτοιµη να παραδεχτεί και να αφοµοιώσει τις βαθειές κοι- νωνικές µεταλλαγές που την ελκύουν και τη φοβίζουν. Αισθάνεται πως µπαίνει σ΄έναν κόσµο άγνωστο και προσπαθεί να γαντζωθεί σε όσα της είναι οικεία και δοκιµασµένα στο χρόνο. ΄ΐτ1ι, ίσως, πρέπει να ερµηνεύσουμε τις ταλαντεύσεις του Δηµ. Πιτένη από το ςόβο του άγνωστου στη αιγουριά του κοντινού και γνώριµου. « . . … , ι . , ι κι Κία γιϊι αν, ι…υγιος κιι (ικόλ1ος, τοιχογραφ…υν στα 1908 την ι*"λΠσια 10€ 30 Θεοτόκου Κνίδης, στα Βέντσια. Επάνω σε γαλάζιο φόντο όρθιοι ΄Αγιοι στέκονται με ύφος χωρικών µπροστά στο φωτογραφικό φακό. Ανάμεσά τους ενδιαφέρουσες µορφές ο φουστανελ- λάς Νεﵴαρτυρας Γεώργιος "εξ Ιωαννίνων" και 0 'Αγιος Χριστόφορος µε το µικρό Ιησού στον όµο του. ΄Αλλοι ΄Αγιοι σε εγκόλπια, τα οποία περιβάλλονται από πλέγµατα κλιµατί- δας σε χρωµατική απόδοση που σκοπεύει στο διακοσμητικό αποτέλεσµα χωρίς να δεσµεύεται από τους φυσικούς χρωματισµούς. Αν και οι τοιχογραφίες είναι σχετικά πρόσφατες, έχουν υποστεί σηµαντικές φθορές. Στα 1909 επανέρχονται στην εκκλησία της Θεοτόκου στο Πυλω- ρί. Συνεχίζουν µε επιτυχία την πατρική παράδοση του λαϊκού καβαλάρη, με τα ίδια ίσως πρότυπα αλλά σε άλλη, ζεστότερη.χρωματική απόδοση. Μιά "υπερρεαλιστική" σύνθεση βρί- σκεται στο γυναικωνίτη. Πρόκειται για " Τό παγκόσμιον καί άδέκαστον Κριτήριον τού Κυ- ρίου καί Σωτήρος ήµών 'Ιησού Χριστού". Είναι μιά σύνθεση όπου κυριαρχούν το γαλάζιο σε δύο τόνους, το καφέ-γκρίζο και το κίτρινο. 'Ενας πελώριος αυγόσχηµος ήλιος με αν- θρώπινο πρόσωπο δεσπόζει στη σύνθεση. Θολό ποτάμι χωρίζει δύο ομάδες ανθρώπων. Αριστε- ρά, χοντρή αλυσσίδα περιζώνει την οµάδα των αμαρτωλών, ενώ η δεξιά ομάδα είναι ελεύ- θερη. Μέσα στο ποτάμι παρασύρονται από το ορμητικό νερό "οι άσεβείς", οι "πόρνοι" κ. λ.π. και όλοι οι "μιαροί καί άκάθαρτοι και προ πάντων οι άγνώµων 'Ιουδαίοι γραµµατείς και φαρισαίοι", όπως τους χαρακτηρίζουν επιγραφές σκόρπιες στο νερό. Τα ψυχρά χρώµατα, η μεγάλη κίτρινη κηλίδα του παραµορφωµένου,από κάποιαν άγνωστη πίεση, ηλιακού δίσκου, οι χοντρές αλυσσίδες, δημιουργούν ατμόσφαιρα φόβου και µυστηρίου. Ο Γεώργιος Δηµ. Πιτένης, που τον συναντούµε να ζωγραφίζει από τα 1883 στην Κι…"- 8ίτσα, τοιχογραφεί στα 1911 το νεότερο τµήµα του καθολικού Κοίµησης της Θεοτόκου στο Σπήλαιο Γρεβενών. Σε σχήµα αψίδας φιλοτεχνεί την Κοίμηση, σύνθεση λαϊκής φαντασίας, όπου ο Χριστός δέχεται την ψυχή της Παναγίας μέσα σε νεφέλη δόξας καφετιά με γκριξό- µε: ςι= 'τ…=.1ι?ώ….ιο. Φον … ; αν", γεµίζουν …-« _ pf; π.χ-'γε΄..'…ι…) νι Δ.…'ι΄ι ν ΄,. ! '…΄ . δε- ξιά και αριστερά των ιεραρχών δύο αγγελούδια ιταλικού ύφους. Τα κτίρια στο βάθος θυ- µίζουν εκείνα που βρίσκονται στις ποδιές του τέµπλου της Θεοτόκου στο Πυλωρί. Οι αραι- οί όρθιοι ΄Αγιοι προβάλλουν σε φόντο που µιµείται τοίχο χτισµένο ισοδομικά µε µεγάλους µαρµάρινους κυβόλιθους. Η κάτω σειρά των κιβόλιθων έχει χρώμα ώχρας µε καφετιά νερά, οι επάνω ανοιχτογάλαζονς µε σκουρογάλαζα νερά. Λεν πρόλειται για τη συνηθισμένη απο- µίμηση ορθοµαρμάρωσης που συνάτούµε στη χαµηλή ζώνη τοιχογραφημένων εκκλησιών, δηλα- δή για αντικατάσταση µε τη φτηνή ζωγραφική της δαπανηρής επικάλυψης του τοίχου µε μαρ- µάρινες πλάκες. Κύριο χαρακτηριστικό αυτών των απομιµήσεων είναι,οι ομόκενροι ρόμΒοι που σχηματίζουν τα νερά του µαρμάρου, όπως γινότανε συνήθως και στις πραγµατικές ορ- θοµαρμαρώσεις µε την κοπή σε φέτες του µαρµάρου και την τοποθέτησή τους αντικρυστά, κάθετα και οριζόντια. Στον Πιτένη άλλοι κυΞόλιθοι έχουν οριζόντια νερά, άλλοι κάθετα ' 31 λοξά, χωρίς συµμετρία. ΄Αλλωστε, δεν θα ήταν νοητή η αγιογράφηση επάνω σε ορθοµαρμά- ρωση. 3δώ ο Πιτένης αποσπά τους Αγίους από τη μεταφυσική απομόνωσή τους μεσα σ'ένα χρώµα -το γαλάζιο των Σαμαριναίων, κι όχι µόνον αυτών, ανακαλεί την απεραντωσύνη του ουρανού- και τους εντάσσει σε συγκεκριµμένο περιβάλλον που δίνει, µάλιστα, την αίσθη- ση της υλικής βαρύτητας. 'Οσο κι αν δεν ξέρουμε τις προθέσεις του ζωγράφου, το γεγο- νός της αποδοχής του έργου από τον επίτροπο της εκκλησίας Ιωάννη Ζήση και από τούς κατοίκους του χωριού φανερώνει πως με την αλλαγή της ιδεολογίας ακόµα και η συντηρη- τική αγιογραφία μπορεί να δεχθεί σημαντικές καινοτομίες. Και μιά παρατήρηση για την επιγραφή. Σ'αυτή o ζωγράφος µνημονεξει πως το έργο τελείωσε στις 19 Αυγούστου 1911 και συμπληρώνει:" ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΥΟΝΤΟΣ το! ΠλΝΙΕΡΩΤ.ΤΟΤ ΑΓΙΟΥ ΓΡΕΒΕΝΩΝ Κι K: ΑΙ!!ΙΛΙΑΙΤΟν ΛΑΖΑΡΙΔΗ". Λίγο αργότερα, την 1η Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου o Αιµιλιανός, σφοδρός επικριτής της ανθελληνικής πολιτικής των Νεοτούρκων, συλλαμβάνεται από αυτούς και σκοτώνεται στο χωριό Σχίνοβο. H δολοφονία αυτή ξεσήκωσε ζωηρές διαµαρτυρίες των Έλ- λήνων αντιπροσώπων στην τουρκική Εθνοσυνέλευση και παράλληλα οργανώνονται σε πολλά µέρη μνηµόσυνα και οµιλίες. Τότε σβύνεται από την επιγραφή η λέξη ΛΑΖΑΡΙΔΗ και στη θέση της γράφεται με πεζά γράµματα η λέξη "'Εθνομάρτυρος". 0 γρφικός χαρακτήρας δείχ- νει πως την έγραψε o Πιτένης. Θα μπορούσε κανένας να παρατηρήσει πως η αντικατάσταση αυτή'νά γίνει από το ζωγράφο με τα ίδια κεφαλαία γράµµατα κι έτσι να διατηρηθεί η o— αοιογένεια της επιγραφής. Αλλά η ημερομηνία της είναι προγενέστερη από το αποτνοικό "άνατο του ιιιιλιινού, κι αυτό έπρεπε να φαίνεται. ΐίναι πιθανή 1λλιγή να έγινε µερικούς μήνες, όταν πιά είχε ελευθερωθεί η περιοχή. Παράλληλα µε τους Πιτένηδες δρά και μιά άλλη οικογένεια ζωγράφων με αργηγό τον Αδάμο Χρ. Κράγια, που εργάζεται άλλοτε µε βοηθό το γιό του Δηµήτριο και άλλοτε τον ΤΟ ανεψΟό και µαθητή του Ζήση I. Ζήβα . Στα 1875 ζωγραφίζει την εκκλησία του λγίου Τω- άννου Καρυδίτσας Ηοµού Υοζάνης μαζί με το µαθητή του ?. Αδάμ, που πιθανό να είναι κι αυτός γιός του. ΄Αλλωστε και ο Δηµήτριος Αδ. Κράγιας, που αναλαβαίνει και µόνος του εργασίες, μερικές φορές υπογράφει ως Δηµήτριος 'Αδάµου υιός, όπως στην εκκλησία Παλαιοχωρίου Γρεβενών στα 1870, άλλοτε βάζει ολόκληρο το πατρώνυµο.πκππππκπκκππκ11ππ Πι παραγωγικότατοι αυτοί ζωγράφοι δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται πάντοτε για την ποι- ότητα της ζωγραφικής των ούτε για την αντοχή των υλικών που χρησιμοποιούν. δύο άλλοι ζωργάφοι, ο Δηµήτριος Σίμου και ο Ληµήτριος Ιω. Σακουμάνος τοιχογρα- φούν στα 1102 την εκκλησία του Προφήτη Τλία στο Δρυµό Έλασσόνας. "υπικά δείγµατα της σαµαρινιώτικ1ς ζωγραφικής Χ&Ετων αρχών του αιώνα µας, αυτής που δεν συμµετέχει στο ανανεωτικό κίνηµα των Πιτένηδων. Γαλάζιο φόντο, µορφές στρογγυλές, επιγραφές µε πε- 'αύς 1γακτήρες του εδώ έχοτν εντονότερη την καλλιγραφική αιξοµείωση τον πλάτους των 32 γραµµών τους. Οι ολόσωµοι ΄Άγιοι είναι κοντόχοντροι, οι πολυπρόσωπες σκηνές στατικές, τα φυτικά διακοσµητικά ανάμεσα στα εγκόλπια χωρίς τη συνηθισµένη ευλυγισία. "ι εδώ ζωγραφίζεται o ιδρυτής της µονής Ζάβορδας 'Αγιος Νικάνωρ, όπως συµβαίνει συχνά σε εκ- κλησίες κτηνοτροφικών χωριών. ΄ΟΗως o 'Αγιος Μόδεστος, 0 'Αγιος Νικάνωρ θεωρείται προστάτης της κτηνοτροφίας, αν και η βιογραφία του δεν αναφέρει τίποτα σχετικό µε ία- ση ή άλλη ευεργετική επίδραση στα ζώαΤ1. Σε εικόνες του τέµπλου της Μονής Λεκατσά συναντούμε την υπογραφή του "Σαμαρινέως" Αθανασίου Τσούκα και τη χρονολογία 191672. Μία εικόνα του Νεομάρτυρα Γεωργίου, που βρίσκεται στο Μουσείο της Μακρινίτσας, µε την υπογραφή "χείρ Χ΄Ι: και Οίκ: Σ.μ.ρ.ν.υ." μας δίνει την ευκαιρία να διαλύσουμε την αρκετά διαδεδοµένη πλάνη ότι οι Σαμαρινα!ίοι ζωγράφοι "είναι οι μόνοι που εφιλο- τέχνησαν με φουστανέλλα τον ΄Αγιο Γεώργιο, τον νεοµάρτυρα τον εξ Ιωαννίνω"73. Μερικοί αποδίδουν σε σαµαρινιώτες ζωγράφους ανυπόγραφες εικόνες ή και τοιχογραφικά σύνολα αρ- κεί να συναντήσουν τη μορφή του Γεωργίου. Πρώτος που τον ζωγράφισε, δεκατρείς µόλις μέρες µετά το μαρτυρικό του θάνατο, είναι o Χιονιαδίτης Ζήκος Μιχαήλ και το έργο του αυτό έγινε πρότυπο για απανωτές εκδόσεις χαλκογραφιών από τις οποίες προέρχονται πάµ- πολλα άλλα έργα. Από τα 1838, χρονολογία του θανάτου του, οι Χιονιαδίτες δεν έπαψαν να απεικονίζουν τον ταπεινό ιπποκόµο από το Τσούρχλι74. Εκτός από τους Χιονιαδίτες, και άλλοι ζωγράφοι από χωριά και από τα Γιάννινα, ζωγράφισαν το ίδιο θέμα που το 00- ναντούμε από το Πήλιο /εκκλησία Ταξιαρχών "ηλεών/ µέχρι τη διλιππούπολη75. Χωρίς αξιώσεις εξαντλητικής καταγραφής των ζωγράφων της Σαμαρίνας, σημειώνουμε µερικά ακόμα ονόµατα που τα συναντήσαμε µόνο σε δημοσιευμένα κείµενα: Γεώργιος T00000- ρας, Μάστακας, Νίκζας, Δόντας?6, καθώς και ο " Δηµήτριος έκ κώµης Σαμαρίνης"?7 που δεν πρέπει να είναι ένας από τους τρείς Δημήτριους που ξέρουµε, τον Πιτένη, το Σίμου και το Σακουμάνο, γιατί αυτός ζωγραφίζει εικόνα στα 1856 και εκείνοι υπογράφουν έργα τους ως τις αρχές του 200ύ αιώνα. Στα έργα της σαμαρινιώτικης ζωγραφικής µπορούµε µε σιγουριά να προσθέσουμε και µερικά ανυπόγραφα που έχουν αναμφισβήτητη τη σφραγίδα της τέχνης της, όπως είναι οι τοιχογραφίες στις κόγχες του ιερού στις εκκλησίες του Αγίου Θωμά Ανθούσας και Ταξιαρ- χών Αιανής. Ανακεφαλαιόνοντας σύντομα την πορεία της σαµαρινιώτικης ζωγραφικής σηµειώνουμε πως ξεκινάει από τα αγιογραφικά εργαστήρια του Αγά ου ΄Ορους γιατί η πιθανοί ιδρυτές του τοπικού εργαστήριου εκεί έμαθαν την τέχνη τους αλλά και γιατί τα τεχνοτροπικά χα- ρακτηριστικά των πρώτων εκπροσώπων φανερώνουν έντονη επίδραση της νεορωσικής αγιογρα- ,ίας που κηδεµονεύει την αγορείτικη ζωγραφική από το 180 αιώνα. To φαινόµενο δεν είν1ι 33 τοπικό. Σηµειώσαµε παλιότερα τη σχέση της χιονιαδίτικης αγιογραφίας µε τη ζωγραφική δραστηριότητα της αθωνικής μοναστικής κοινότητας78. To ίδιο ισχύει γιά το εργαστήριο του Διονύσιου στα Φουρνά της Ευρυτανίας. Σε παρόμοια συµπεράσματα μας οδηγεί η απο- σπασµατική γνώση της τέχνης άλλων κέντων ζωγραφικής δραστηριότητας, όπως το Λινοτόπι, x τό Φορτόσι, το Καπέσοβο και η Σέλιρσα. Από τα µέσα του 19ου αιώνα και πέρα άλλα κέν- τρα σβύνουν και άλλα συνεχίζουν ανανεώνοντας τη ζωγραφική τους έκφραση, κατά τις επι- ταγές των καιρών. ΕΠΙΛΟΓΟΣ Η εργασία αυτή προσπάθησε να παρακολουθήσει την εξέλιξη της σαμαρινιώτικης ζωγρα- φικής από την εµφάνιση της συγκροτηµένη; δραστηριότητάς της ως το σβύσιμό της, τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα µας. Λεν στόχευσε στή συγκρότηση ενός CORPUS των ζωγράφων της Σαμαρίνας αλλά στην παρακολούθησή της μέσα από το έργο των χαρακτηριστικών εκπρο- σώπων της με σύντομες, μερικές φορές µόνον ονομαστικές, μνείες των "συνδετικών" ζω- γράφων. Γι'αυτό παρέλειψε καλλιτέχνες σαμαρινιώτικης καταγωγής µε πλούσιο και σημαν- τικότατο έργο, αλλά µε καλλιτεχνική αφετηρία και εξέλιξη άσχετες προς τον τόπο κατα- γωγής τους, όπως π.χ. το Δημήτρη Γιολδάση. Λεν παρέλειψε, όμως, μερικές λεπτομέρειες, όπως η παρουσίαση επιγραφών είτε σε φωτογραφία, είτε σε σχέδιο, είτε με τυπογραφικά στοιχεία, πράγµα που ίσως θα ταίριαζε σε άλλου είδους εργασία. Από το πλήθος των επι- γραφών παρουσιάζονται µόνον εκείνες που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όπως αυτές που µε τη σύνταξη και την ορθογραφία τους χαρακτηρίζουν το µορφωτικό επίπεδο, άλλες του δίνουν συντοµογραφίες του ονόµατος του χωριού -πράγμα που, απ'όσο ξέρουμε είναι ιδιο- µορφία των Σαμαριναίων- ή δίνουν ερµηνεία του ονόµατος του χωριού, όπως εκείνη που το γράφει "αµαρίνα" από το άϊ-Μαρίνα, δίνοντας στό όνοµα ελληνική προέλευση. Γενικά, όπου έγινε χρήση λεπτοµερειών αυτές διαλάχτηκαν για να χρωµατίσουν το σύνολο. ΄Οπου σημειώνονται βιβλιογραφικές παραποµπές για εικόνες ή σύνολα δεν σηµαίνει πως η µελέτη στηρίχθηκε αποκλειστικά σ΄αυτές, εκτός από τις περιπτώσεις που ρητά δη- λώνονται στο κείμενο. Η επιτόπια μελέτη, σε συνδυασµό µε τη φωτογράφιση, είναι το βά- θρο επάνω στο οποίο στηρίχθηκε η εργασία αυτή. "οµίοαµε, όµως, πως ήταν χρέος µας να µνημονεύσουµε όσους πρίν από µας είχαν συγκεντρώσει πληροφοριακό υλικό και σε με- ρικές περιπτώσεις οι δηµοσιεύσεις τους µας οδήγησαν στούς τόπους όπου βρίσκονται τα έργα, μιάς και ο χώρος μέσα σρον οποίο εργάσθηκαν οι Γαµαρινιώτες ζωγράφοι είναι εν- ρύτατος, από την Πελοπόννησο ως τη Γιουγκοσλαβία και τη Εουλγαρία, µε χιλιάδες χωριών και πολύ περισσότερες εκκλησίες, ξωκκλήσια και μοναστήρια. Ας προσθέσουµε ότι πολλές ηικρές εικόνες θ"ι΄ακονται σε εικ«)νο=':τίοια σπιτιών… -. (. …, .χ … , τ. τ … ΐ1'ΐιΠενΟυ €4…αυι΄ζ' 'ιτ:ιιν Οι ,l'fi, [pjlv-xnvaK'iil Κ1ι ΠΚ|π;' ε;τι…ι1τι… _ . o ' 34 κή" ζωγραφική, µ΄όλη την αντιπάθεια που τρέφει o συγγραφέας του βιβλίου αυτού προς τέτοιυ είδους ταυτίσεις. Εδώ, όμως, είναι τόσο εντυπωσιακή η αντιστοιχία που είναι χρήσιμη η αναφορά σε µορφές σύγχρονης τέχνης γνωστές στο μέσο αναγνώστη. Οι Σαµαρινιώτες ζωγράφοι δεν είναι οι μόνοι που κατάγονται από τη Βορειοδυτική Ελλάδα. Πολλά είναι τα χωριά καταγωγής των ταπεινών αγιογράφων= Καλαρρύτες, Λιγκιάδες, Ψσεπέλοβο, Κορύτιανη, Αοζέτσι, Μπαµπούρι, Αραγομή, ΐονοδέντρι, Γρεβενίτι, "έτσοβο, Παργα, 'Ανω Σουδενά, Φανερωμένη, πηγές, Πωγωνιανή, τέρμα, , Κριμήνι, η πόλη Ριάν- νινα...[διαίτερη επίδοση στην αγιογραφία είχαν το Καπέσοβο, το Φορτόσι και οι γνωστοί μας Χιονιάδες. ? αγιογράφηση των εκκλησιών δεν γινότανε πάντα µονομιάς. Πολλές φορές μεσολαβού- σαν αρκετά χρόνια από τη μία φάση των εργασιών ως την επόμενη, που δεν είχε αναγκα- στικά τους ίδιους εκτελεστές. Στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας δεν ήταν καθόλου εύκολη η συγκέντρωση του ποσού που χρειαζόταν αν και οι αμοιβές των αγιογράφων κάθε άλλο παρά υψηλές αποδεικνύονται από τα στοιχεία που κατέχουμε. Ρικόνα των επίµονων και μακροχρόνιων προσπαθειών για να ολοκληρωθεί η αγιογράφηση µιάς εκκλησίας µας δί- νει απόσπασµα από "ενθύμηση" εκκλησιάς της Κόνιτσας: "..καί πάλιν µετά πολλά έξοδα 2311 έφτιασαν τόν άρθηκα καί έζωγράφησαν έν πρώτοις τόν άρθηκα καί ύστερα τό άγιο βήμα καί διά νά μήν είναι τίποτα κλισιαστικό διά νά δώσουν τό …ά- των ζωγράφω9 καί έβαλεν ό Παπά "ανθέος δ πνευματικός καί έγραψαν πρόθεδι τό κάθε όνοµα πρός γρόσια έκατό. καί u ι , | , l‘ έγοτΡεν όνόυατα σαράντα Ea υστερα μέ χρονους έχειρ=τονηθηκα εγω δ ταπεινός νικοΛιος &". ερεύς άπό χύ αχιβ /1612/ καί έγινεν πάλιν συνδρομή καί την άποστόρισαν ...καί μετά & | , ταυτα εγραφτη δ Ρίκος δ γραµµατικός δι άσπρα έννεακόσια καί ίστοοίθη καί τό κάτω μέ- 00c τής έκκλησίας' καί τόν τοίχου τόν άλλον τόν ίστόρησε δ νι....μπέκιου καί ό αιχά- Ana" T9. Τώρα πιά τα τέκνα της ?αµαρίνας έπαψαν να ιστορούν τους τοίχους των εκκλησιών και να φιλοτεχνούν εικόνες. Σκορπισµένα στα πέρατα της Ελλάδας, αλλά και της Γης,προκό- βουν στις επιστήµες, στο εμπόριο, στις τέχνες και σε άλλα επαγγέλµατα. Δεν έχουµε πα- ρά να επαναλάβουµε, ύστερα από εβδομήντα χρόνια τη διαβεβαίωση πως "κανένας απ'όσους επισκέφθηκαν το χωριό δεν θα παραλείψει να ευχηθεί γιά την ακµή του και την προκοπή του"8Ο. 2. 3. 9. 1Ο.Ξκδοτική΄ Αθηνών; Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Τόµος ΙΑ΄. Αθήνα 19?Ξ, '€λ. 1"N 11. 12- 13. 14. 15. 16. 17. 18 35 ΠΑΡΑΠΟΜΠΒΣ Κίτσος Α. Μακρής= Χιονιαδίτες Ζωγράφοι. Αθήνα 1981, σελ. 29 κ.ε. Νίκος Γ. Σβορώνος: Ανάλεκτα Νεοελληνικής Ιστορίας και Ιστοριογραφίας. Αθήνα 1951, σελ. 383. Αγγελική… Χατζημιχάλη: Σαρακατσάνοι.Τόμος πρώτος, μέρος α: Αθήνα 1953, σελ. ρδ΄. Περισσότερα στοιχεία για παράγωγα, υποκοριστικά, τόπωνύμια, σύνθετα, στη μελέτη του Δημητρίου I. Γεωργαντή : Περί των Σαρακατσαναίων. Αρχείου του Θρακικού Λαογρα- φικού και Γλωσσικού Υλικού.Αθήνα 1947-48, σελ. 221. Χρήστος M. E010kcf6nj H Πίνδος και τα Χωριά της.Β'έκδοση. Αθήνα 1851, σελ. 87. Την άποψη αυτή υποστηρίζουν και άλλοι. Βλέπε: Ι.Α.Θωμόπουλου= T0 Τοπωνυµικά µας.Θεσ- σαλονίκη 1958, σελ. 48. Απόστολος Βακαλόπουλος: Ιστορία του Νέου Ελληνισμού. τόμος Β΄Τουρκοκρατία 1453-1669. Θεσσαλονίκη 1964, σελ. 84. Στέργιος Z. Παπαγεωργίουι T0 κατά τον Γάµον 'Εθιμα εν Σαµαρίνα της Μακεδονίας. Λαο- γραφία.Τόμος B: τεύχος Β΄- Γ΄. Αθήνα 1910, σελ. 432. Τάκης Γ. Κανδηλώρος: Λήµα'Βλάχοι. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Πυρσού. Αθήνα Τηλέµαχος Μ. Κατσουγιάννης Περί των Βλάχων των Ελληνικών Χωρών,Β΄Ξκ του Βίου και και της Ιστορίας των Κουτσοβλάχων επί Τουρκοκρατίας. Θεσσαλονίκη 1966, σελ. 14. ΤΡΑΙΑΝ 3ΤΟΙΑΝΟΥΙ : Ο Κατακτητής Ορθόδοξος Έαλκάνιος ΄Ξµπορος. Ττον τόµο Σπ. Ασ- δραχά /8ισαγωγή - Επιλογή Κειµένων/: Η Οικονομική Δομή 1B0 Βαλκανικών-Χωρών:-1ΞοΞ: 19ος Αιώνας.Αθήνα 1979, σελ. 310. Απόστολος Βακαλόπουλος: όπου παραπάνω, σελ.215. Κώστας Κρυστάλλης: ΄Απαντα. Επιµέλεια Γ. Βαλέτα. ψόρος Β΄. Αθήνα 1959, σελ… 473. Οδοιπορικά Ηπείρου και Θεσσαλίας,υπό του παρά τω Υπουργείω των Στρατιωτικών Γκι- τελικού Γραφείου. Αθήνα 1880. Νιχαήλ Χουλιαράκης : Γεωγραφική και Πληθυσµιακή Εξέλιξις της Ελλάδος, 1881 - 1959. Τόµος Β΄. Αθήνα 19?5. σελ. 89. Νέα Παγκόσµια Εγκυκλοπαίδεια, Τόµος 26ος. Αθήνα. T10 λήµα Σαμαρίνα. Κώστας Κρυστάλλης= όπου παραπάνω, σελ. 425. Κίτσος Α. Ηακρής: Η Χειροτεχνία εν Θεσσαλία. Λάρισα 1966, σελ. 12. 19. ΡΜΜΜ-π Π. Ρέλκος: H Έπισκοπή Δοµενίκου και Ελασσώνος. Ελασσόνα 1980: σελ.1ΟΙ. 20. T‘aoU-Jmfi Ρόκου : To Καµίνι. Ανάτυπο από τα ΞΞΞξρωΞ:κΞ-Ξ;Ξν:κά.Γιάννινα 1981, τλ. 347. 21. TFAIAN 3ΤΟΙΑΝΟ?ΙΟΗ= όπου παραπάνω, σελ. 310. To βιβλίο των WAGE και ΤΗΟΉΡΞΟΝ εί- ναι γεμάτο από πληροφορίες για τη δρά ση των κλεφτών της Σαµαρίνας. Ανεφξρονται και οι Γούσιος Δίσπουλης, Σίµικας, Νάκης Πόλος, Νάκης Καταραχιάς, οι τρεις αδελ- φοί Σκράκου, ο Τζίμας, ο Γιώργης και o Ζήσης. 22, LOUISA SYNDICA . τΑουπρΑ: αυπτΡΕ3 SAINTS LOCAUX DE LA MACEDOINE Β'ομΕςΤ Ξ… ΌΈ ,… ΞΡΙΡΕ ΕΤ ΒΕΠ? ΙσΟΝΟΝσΉΑΡΗΙΕ./Ανάτυπο/. Σόφια 1966. Λεπτοµέρεις του µαρτυρίου του μεταφέρει από τον Πουκεβίλ ο Κ. Σάθας |Τουρκοκρατουμένη Ελλάς,Αθήνα 1869, σελ. 592 - 594/ όπου όµως δίνεται άλλη άποψη για τη στάση του Δημήτριου, όχι και τόσο κολακευτική: "διέτρεξε κατά τας θυελώδεις εκείνας ημέρας τας διηρεθισµξναζ επαρχίας ίνα κατευνάσει τα πνεύματα, και επαναγάγει τους ανθρώπους υπό τον ζυγόν της Ena— …ής. Πλην καταγγελθείς ως δηµεγέρτης συνελήφθη μετά του Ελαχάβα και πλήρης αλύσεω' εσύρθη προ του σατράπου των Ιωαννίνων". ?". Κόστας ι'ρυε.τάλλης : όπου παραπάνω, σελ. 300. ε,. To Σημειώματάριο ενός Ηετσοβίτη 18?1-1943.Επιμξλεια - ΠΩΟλεγδµενα Γεωργίου Σλατά on. Αθήνα 1972, σελ. 11° 26. Ν. Θωμάς: Μία Σχηµατική Παράσταση που δείχνει τη Διάταξη με την οποία ξορεύεται ο "Τσιάτσιος". Εφηµ. Η Ωραία Σαµαρίνα, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1981. 27. Κίτσος Α. Μακρής: To Nouaotfipt του Κλεινοβού και οι Επιγραφές του. Βήµατα. Αθήνα 1979, σελ. 252. 28. Γεώργιος Κ. Γάγαρης= Δωδώνη,*Εικονογραφημένον Ηπειρωτικόν Ημερολόγιον.΄Ετος Α'. Αθήνα 1896, σελ. 174. 29. Κώστας Κρυστάλλης: όπου παραπάνω, σελ. 315. 30. n. Αραβαντινού= Συλλογή Δηµωδών Ασμάτων της Ηπείρου.Αθήνα 1880, σελ. 43. 31. Γ. Έαβαρέτος= O Αλή Πασάς από την άλλην Πλευράν./διάλεξη/ Αθήνα 1930, σελ. 5 32. Κώστας Κρυοτάλλης= όπου παραπάνω, σελ. 318 33. Δημ. Λουκάτος= Λαογραφική Αποστολή στα Θεσσαλικό 'Αγραφα. Επετηρίδα του Λαογραφι- κού Αρχείου της Ακαδηµίας Αθηνών.Τόμος 11-12, 1958ξ'59. Αθήνα 1960, οελ.295-312. Αποτρεπτική και φυλακτική ενέργεια έχουν και τα "υψωμένα" δέντρα στα τέσσερα ση- μεία του ορίζοντα/ Γ. Αικατερινίδης= Εαρινά 'Εθιμα από την Περιοχήν των Σερρών. Πρακτικά Α΄Συμποσίου Λαογραφίας του Βορειοελλαδικού Χώρου. Ι.Η.Χ.Α. Θεσσαλονίκη 1975, σελ. 17 - 19. 34. Γ. Δηµητροκάληςτ Θρησκειολογικές και Λαογραφικές Παρατηρήσεις στην Πολεοδομική Διάρθρωση Θρακιτών Όι ι(μών. Πρακτικά Γ'Συμποσίου Λαογραφίας το" Βορειοελλαδικού Χώρου.Θεσοαλονίκη 1979, σελ. 199 - 231. 35. Κώστας Κρυστάλληςϊ'όπου παραπάνω, σελ. 209 37 36. Α. Ξυγγόπουλοη: Μεγάλη Παναγιά. Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Σλλάδος.Τόµος Βος. Αθήνα 1923, σελ. 121. -..-- ..------ 37. Κίτσος Α. Μακρής: H Ξυλογλυπτική του Πηλίου. Βόλος 1958, σελ. 15. 38. Χριστόφορος Περραιβός: Ιστορία του Σουλίου και της Πάργας.Αθήνα 1857, σελ. 35. 39. Κίτσος Α. Μακρής! Ελληνική Καλλιτεχνική Παράδοση και Σύγχρονη Χειροτεχνία. Αθήνα 1981, σελ. 9. 40. Κίτσος Α. Μακρής: Συναπάντημα στους Αιώνες. Περιοδ. Δίαυλος.Τεύχος 2ο. Βόλος 1967. 41. Αγγελική Χατζημιχάλη: Σαρακατσάνοι.Τόμος πρώτος, μέρος Α΄. Αθήνα 1957, σελ. ρπέ. 42. Κώστας Κρυστάλλης: ΄ΑπανΞ3: Εισαγωγή - Κατάταξη - Σχόλια Κ. Πορφύρη. Αθήνα, σελ. 303. 43. Χρήστος !!. Ενισλείδης: Ξ Πίνδος και τα Χωριά της.Β'…Εκδοση- Αθήνα 1951ρσΞΞΟ ζΞδ" λαιο Γρεβενών εργάσθηκαν και άλλοι Σαµαρινιώτες ζωγράφοι. 44. Δημήτριος Σισιλιάνος: 'Ελληνες Αγιογράφοι μετά την ΄Αλωσιν. Αθήνα ‘935, σελ.76. 45. Δηµήτριος Σισιλιάνος: όπου παραπάνω, σελ. 85. 46. Χρήστος Ενισλείδηςι όπου παραπάνω, σελ. 92. 47. Α. :. Β. WAGE — M.S.TEC§PSON:OL Νομάδες της Βαλκανικής. Λονδίνο 1914, κεφάλαιο 5ο, σελ.91. 48. Πάνος Βασιλείου: Ευγένιος Γιαννούλης ο Αιτωλός.Αθήνα 1977, σελ. 102. 49. Θεοφάνης εξ Αγράφων : Βίος Διονυσίου του εκ Φουρνά.Εισαγωγή και Σημειώσεις Κ. 5. Δηµαρά. Αθήνα 1938, σελ. 32. 50. Γεώργιος Θ. Δυριτζής= Οι Αγωνισταί της Σαµαρίνας Δημήτριος o Yeopiotuc Hat 8552;“ ρος ο Εθνοκήρυκας.Κοζάνη 1968, σελ. 6. 51. Μιχαήλ Αθ. Καλινδέρης= Απόσπασμα ΔΘδαχής Κοσµά του Αιτωλού.Θεσσαλονίκη 1965, σελ. 16. 52. Ιωάννης Παπασωτηρίου: Επαρχία Τρικάλων. Θεσσαλικά Χρονικά.Πανηγυρικός τόµος. Αθή- 2223 να 1935, σελ. 291. Αν και o τόµος έχει χρονολογία έκδοσης 1935, τυπωθηκε πο 'αρ- γότερα, αφού αναφέρει γεγονότα ως τα 1938. 53. Αρχείο Κίτσου Α. Μακρή. Εγγραφές 1960 και 1962. 54. Κίτσος Α. Μακρής; Βζωγραφίσθη στανικώς. Βήματα.Αθήνα 1979, σελ. 220. ..-… 55. Νικόλαος Γ. Πολίτης: Γνωστοί Ποιηταί Δημοτικών Ασµάτων. Λαογραφία, τόμος Ξ: τεύ- χος Δ΄. Αθήνα 1016, σελ. 489. r16. Γεώργίοη .Παίσιος= Αγιογραφία και Αγιογράφοι των Χιονιάδων.Γιάννινα 1962, σελ.1Ό1, 107, 110. ‘7. Κίτσος Α. Μακρής: To "οναστήρι του Κλεανοβού και οι Επιγραφές του. Βήματα.Αθήνα 1)ή9, σελ. ΐΓ?ι … η . ?ε … Η υ"'΄ι: ι'1ς ναί . " άφΟι. "μη…. ΐ11ή:΄ττ. Αθήνα 38 59. Κίτσος Α. Μακρής: Η Εκκλησία της Κυρά-Βασιλικής και το Λαϊκό Ποτραίτο της ΌΡ"4- δοξης Γυναίκας του Αλή Πασά. Βήματα.Αθήνα 1979, σελ. 193. 60. Γρηγ. Π. Βέλκος: Η Επισκοπή Δομενίκου και Ξλασσώνος.Ξλασσόνα 1980, σελ. 192. 61.Αάζαρος Α. Παπαϊωάννου: Η Κορυφή Βοΐου.Θεσσαλονίκη 1973, σελ. 51. -...------… 52. ‘firng H. Βογιατζής, ? Θεσσαλική Ζωγραφική. Αθήνα 1980, σελ. 53. ,— αι… Σπύρος Ρουσελίμης= Αρχαιότητες της Θεσπρωτίας.Γιάννινα 1980, σελ. ;…5. O\ να . Ολ & ο Δηµήτριος Μακρής: Σαμαριναίοι Ζωγράφοι του Νοµού Κοζάνης. Περ. Ήακεδονική Ζωή. Τεύχος 84, Μάϊος 1973, σελ. 21. 65. Χαρ. Ρεμπέλης= Η Ιερά !!ονή Ζίρµας. Ηπειρωτικά Χρονικά. ΄Ξτος 5, τεύχος Α-Β. Γιάν- νινα 1930, σελ. 25. 66. Επιστολή του της 10. 10. 1983. Αρχείο Κ.Α.Μακρή. Περιέχει 21 ονόματα ζωγράφων, από τα οποία τα 17 αναφέρονται σε άλλα σηµεία του κειμένου. 67. Νικόλαος Μπάλλας: Ιστορία του Κρουσόβου. Θεσσαλονίκη 1962, σελ. 24. 68. Δηµήτριος Μακρής: όπου παραπάνω, σελ 22. 69.1872: τοιχογραφίες Αγίου Δημητρίου Ασπρούλας. 1877: εικόνα Αγ. Γεωργίου, εκκλησία Αγ. Γεωργίου Αιανής "Διά συνδροµής τού Ασύλου σου στεργιώπκου συνβείας καί XXIII τών τέκνων. αίωνία τους η μνήμη. 1877 Μαρτίου:1Ο". 1878: Μέγας Αρχιεοεός στο δεσ- ποτικό Θρόνο Αγ. Γεωργίου Αιανής "Διά συνδροµής καί Δαπάνης τόν δούλον τού Θεού στερ- γίου κύρινας καί τέκνων αύτού 'Ιωάννου καί Τζότζα εστω είς µνηµόσυνον τζίνιον. 1878 ΄Απριλίου 27". 1880: 'Αγιος Ιωάννης Λευκοπηγής, 1Ο"8= τοιχογΡιΉίες ΐρ- ; Ηλία |Χαμηλού Ηλία/ Κοζάνης. 1888: Μεταμόρφωση Κοζάνης. 1891: Εσταυρωµένος στο ναό Ταξιαρχών Χρωµίου. TO. "... Αδάµος Χρ. Κρόγιας. O τελευταίος φέρεται ζωγραφίσας εις τον "adv του Αγίου Δηµητρίου εις το Μεσολούρι, χορηγούντων των οπλαρχηγών …ότσικα και Γώγου "Λιά χειρός 'Αδάμου Χρ. Κρόγια, µαθητής δε Ζήσης I. zdeag. Μεσολοδρι 1867, Οκτωβρίου 17". Χρ. Ενισλείδου: Η Πίνδος και τα Χωριά της. Αθήνα 1951, σελ. 91. 71. Λουίζα Συνδίκα - Λαούρδα= Μία Εικόνα του Αγίου Πικάνορος. Ανάτυπο από τα Μακεδο- νικά.Θεσσαλονίκη 1958, σελ. 427. 72. Σπύρος Μουσελίµης: Αρχαιότητες της Εεσπρωτίας. Γιάννινα 1980, σελ. 222. 73. Μιλτιάδης Παπαθανασίου: ΄Βκλεισαν 150 Χρόνια από την Αγιογράφηση της M. Παναγιάς. Εφημ. Η Ωραία Σαμαρίνα. Αθήνα, Ιούλιος - Αύγουστος 1979, σελ. 3 74. Κίτσος Α. Μακρής: Χιονιαδίτες Ζωγράφοι.Αθήνα 1981, σελ. 45 και εικόνα 31. 75. KITSOS Α. ΜΑΚΈΙΒ: CHALOOGFAPHIES GRECGUES ΑΟΚ ΡΑΥ3 BALCANIGUES PENDANT LE XIX SIECLE. Ανακοίνωση στο Συνέδριο Βαλκανινών Σπουδών Βάρνας.| Ανάτυπο|. Θεσσαλο- νίκη 1976. , IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII 39 76. Μιλτιάδης Παπαθανασίου: ΄Εκλεισαν 150 Χρόνια από την Αγιογράφηση της !!. Παναγιάς. Εφημ. Η Ωραία Σαµαρίνα. Αθήνα, Ιούλιος - Αύγουστος 1979, σελ. 3. 77. Αοιίζα Συνδίκα- Ααούρδα: Μία Εικόνα του Αγίου Πικάνορος. Ανάτυπο από τα μακεδο- νικά.Θεσσαλονίκη 1958, σελ. 427. 78. Κίτσος Α. Μακρής: Χιονιαδίτες Ζωγράφοι.Αθήνα 1981, σελ. 31. 79. Αθηναγόρας, Μητροπολίής Παραμυθιάς και Πάργας: πέος Κουβαράς. Ηπειρωτικά Χρονικά, ΄Ετος 4o, τεύχος Α και Β . Γιάννινα 1929, σελ. 14. 80. WAGE - THOMPSON: THE NOMADS OF THE BALKANS. Λονδίνο 1914. Στο κλείσαμο του VII κεφάλαιου " Η Ιστορία της Σαμαρίνας".

52 … - το Τ!!ΐΟΕΛΛΠ*ΐΙΤΟ "ΠΑΜΕ ΚΠΣ 01 Π…"! το? To µ π α ρ 6 κ αποτελεί σηµαντική μονάδα κρούσης στην αντεπίθεση που οργανώνει η Καθολική Εκκλησία κατά της Μεταρρύθμισης. Ξεκινώντας από την Ιταλία/12,117/ξρήγορα ξαπλώνεται σ'ολόκληρη την Ευρώπη και πέρα από αυτη/ΞΞ-ΞΞ-ΞΞ/.Απέναντι στη λιτότητα των προτεσταντικών ναών προτάσσεται µιά τεχνοτροπία πυκνής και δυναμικής έκφρασης.πρό- κειται για κίνημα που γρηγορα αγκαλιάζει όλες τις τέχνες, αρχιτεκτονική/ΞΞ/,ζωγραφική, γλυπτική, µεταλλοτεχνία, πολεοδοµία, κηποτεχνία, έπιπλο/ΞΞ-ΞΞ/,εφαρµοσµένες τέχνες |ΞΞ-ΞΞ/... Με γοργές διαδικασίες γρηγορα χάνει τον αποκλειστικά εκκλησιαστικό χαρακτή- ρα της και γΐνεται καλλιτεχνικός συρμός που επικρατεί σε κάθε µορφή καλλιτεχνικής δη- μιουργίας. Αυτή η µεγάλη διάδοση, κυρίως στην Ευρώπη, δηλαδή σε χώρες µε πολιτιστικές ιδιορρυθµίες, δημιουργεί ένα είδος εθνικών παραλλαγών αν και η κινητικότητα καλλιτεχ- νών και χειροτεχνών περιορίζει σημαντικά τις μεταξύ τους διαφορές. Ιδιότυπη παραλλαγή στο χώρο της νότιας Ήαλκανικής και µέρους της "ικρασίας είναι το λεγόµενο "τουρκοµπα- ρόκ", µείγμα μπαρόκ-ροκοκό στοιχείων και ανατολίτικης διακοσµητικής αντίληψης. άλλωστε. το ροκοκό είναι ακραία συνέχιση του µπαρόκ και μερικές φορές τα δύο συνεξετάζονται/ΞΞ/ Αιαψοροποιημένο παρακλάδι του "τουρκοµπαρόκ" είναι το νεοελληνικό µπαρόκ. Η παρουσία του έχει πολλές φορέςξΐΞξΞ=στη διακόσμηση των αρχοντικών της Έόρειας Ελλάδας/Ξ;,17…12/ όσο και στην εκκλησιαστική ξυλογλυπτικη ολόκληρης της Ελλάδας/12,11/.οστόσο, αν και εύ ναι πιά γενικά αποδεκτός ο όρος "νεοελληνικό µπαρόκ", δεν έγινε ακόµα καμυιά συστηµα- τική προσπάθεια τόσο για την ερµηνεία του φαινόµενου και την επισήµανση των πηγών του, όσο και για τη διατύπωση της ιδιοµορφίας του. H σημερινή εργασία σκοπεύει απλώς να & & σ ε ι το Θέμα. Είναι απαράδεκτο να µένει ουσιαστικά ανερεύνητο ένα φαινόµενο που αφρό γισε την ελληνική παραδοσιακή τέχνη επί έναν αιώνα, χοντρικά από τα μέσα του 18ου ως τα μέσα του 190υ. Κάποιος από τους νέους ερευνητές μας πρέπει να το επιχειρήσει. δεν είναι καθόλου εύκολο το εγχείρηµα. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι µόνο για την επισήµανση των χαρακτικών πρότυπων που προέρχονται από τη Ήιέννη πρέπει να ερευνήσει την ΛΏΉ?Ρ"Ι- ΝΑ µε το ένα εκατοµµύριο χαρακτικών έργων και τις βιβλιοθήκες και αρχεία της Ακαδημί- ας Καλών Τεχνών, της Ακαδημίας Εφαρµοσµένων ?εχνών, τη βιβλιοθήκη του Ινστιτούτου Ισ- τορίας της Τέχνης, την Εθνική Βιβλιοθήκη, το "ουσείο Λαϊκής Ψέχνης και άλλα Ιδρύματα µε τις εκατοντάδες ϊιλιάδων χαρακτικών και σχεδίων που διαθέτουν. Κι όλα αυτά χωρίς να γνωρίζει το όνοµα του χαράκτη, οπότε µε βάση τους ονοµαστικούς καταλόγους θα ήταν εύ- gm χοντροί αριθµοί σε παρένθεση παραπέµπουν στον αντίστοιχο αριθµό της βιβλιογραφίας. 'Οταν υπάρχει ένας µόνο αριθµός η παραποµπή αφορά στο σύνολο του βιβλίου, όταν υπάρχει και δεύτερος λεπτότερος μετά από κόµμα παραπέμπει στη σελίδα. Οι πίνακες εκτός κειμέ- νου σημειώνονται με την ένδειξη ΠΣΕ. Θα πρέπει εδώ να σηµειωθεί πως οι παραποµπές σε δηµοσιευµένα έργα ζωγραφικής ή γλυπτιΚ6ς δεν σημαίνουν τη µοναδική πηγή για το αυτό… φέα του άρθρου o οποίος στηρίζεται κυρίως στις προσωπικές του έρευνες σ'ολόκληρη την Ρλλάδα, τις Βαλκανικές χώρες καθώς και χώρες της Μεσευρώπης. 2 κολη η ταύτιση, αλλά µε µοναδικό στοιχείο τις φυτογραφίες των ελληνικών ελεύθερων αν- τιγράφων τους.΄Οπως χαρακτηριστικά παρατήρησε ο δόκτωρ ΡΙσΉΑ?Ώ ΒΟΡΕι, της κτπεοτ1πι, είναι σα να αναζητάει κανείς σε µεγάλη βιβλιοθήκη ένα βιβλίο χωρίς να ξέρει το όνομα του συγγραφέα του αλλά µόνο κάποια παραλλαγμένη σελίδα του. Ωστόσο, η έρευνα αυτή εί- ναι απαραίτητη γιατί χωρίς την επισήµανση των προτύπων είναι αδύνατη η µελέτη των προσ- αρμογών, προσΘηκών και αφαιρέσεων. Κι αυτά ακριβώς οριοθετούν την ιδιαιτερότητα του νεοελληνικού μπαρόκ. Τούτο γίνεται φανερό από τις ελάχιστες περιπτώσεις συγκρίσεων έρ- γων ελληνικής ζωγραφικής, όπως στις απεικονίσεις της Φραγκφούρτης και της Μαδρίτης του σπιτιού Μαλιόγκα στη Τιάτιστα/ΞΞ,367-2,1/, καΘώς και την "Κρίση των Ιουδαίων" στή Δρά- κια του Πηλίου/15,146 και 147/. Αλλά την επίδραση του μπαρόκ στη λαϊκή μας τέχνη δεν πρέπει να την αναζητήσουµε μόνο στην επισήμανση ευρωπαϊκών προτύπων σε ελληνικές τοι- χογραφίες αλλά και μιά καινούργια διακοσµητική αντίληψη µε ανήσυχη εναλλαγή καµπυλών αντίστροφης φοράς και στην απομάκρυνση από τον κανόνα της συμµετρίας γύρω από ένα κά- Θετσ νοητό άξονα, µερικές φορές και από έναν δεύτερο οριζόντιο. To θέµα, π.χ., του το- πίου µέσα σε κυκλικό ή ελλειπτικό πλαίσιο από το οποίο τινάζονται ευκίνητα φυτικά δια- κοσµητικά είναι πολύ συνηθισμένο στη μπαρόκ διακοσµητική. To συναντούμε συχνα και σε ελληνικές τοιχογραφίες του 18ου αιώνα και των αρχών του 19ου.Ρµφανίζεται και με τη µορφή ξυλογραφικής βινιέτας το 1793 στην "Εφηµερίδα" που έβγαζαν στη ηιέννη οι αδελ- φοί Μαρκίδες Πούλιου, εφηµερίδας που κυκλοφορούσε ευρύτατα στην Ελλάδα και εξακριβω- µένα στα Αμπελάκια. ?δώ πρέπει να σημειώσουµε ότι δεν είναι σωστή η γνώµη ότι οι από- ψεις πλατειών στο σπίτι του Γεωργίου Σβάρτς στ'λµπελάκια απεικονίζουν βιεννέζικες πλα- τείες. Πολυήµερες έρευνες του υποφαινόµενου στη Βιέννη, της οποίας το παλιό τµήμα δια- τηρείται σχεδόν ανέπαφο, απέδειξαν πως μόνο μία, κι αυτή στο σπίτι του Δημητρίου ?βάρ- τς, η οποία έχει πέσει εδώ και πολλά χρόνια, παρίστανε την αυλή του "πελβεντέρε. Ούτε και σε λευκώµατα µε παλιά χαρακτικά απόψεων της Βιέννης συναντούμε κάποια άποψη που να µας πείθει πως υπήρξε πρότυπο από κάποια τοιχογραφία του σπιτιού του Γ. "Βάρτς.?πί- µονες, αλλά όχι εξαντλητικές, έρευνες σε βιβλιοθήκες και πινακοθήκες έδωσαν το ίδιο αποτέλεσμα. Με τον όρο "νεοελληνικό µπαρόκ" χαρακτηρίζουµε το ιδιότυπο κράµα µπαρόκ, ροκοκό και ελληνικών παραδοσιακών στοιχείων που κυριαρχεί στην Ελλάδα κατά τις τελευταίες δε- καετίες του 18ου ως τα μέσα περίπου του 19ου, µε ιδιαίτερη έµφαση στην εκκλησιαστική ξυλογλυπτική και στη ζωγραφική διακόσµηση παραδοσιακών σπιτιών στα δραστήρια βιοτεχνι- κά και µεταπραττικά κέντρα της Βόρειας και Κεντρικής Ελλάδας, όπως η ϊιάτιστα, η Κα- στοριά, τα Αμπελάκια, τα Ζαγοροχώρια και το Πήλιο. Επίσης σε πολιτείες και χωριά που βρίσκονται έξω από τα σύνορα του Ελληνικού Κράτουςταλλά κατά την περίοδο που µελετού- 3 µε χαρακτηρίζονται από έντομη ελληνική παρουσία, όπως το Αργυρόκαστρο/231 το "περάτι, το πελένικο, η Φιλιππούπολη/21,242,245,946,250|, η 7τενήµαχος καί άλλα.Υτη Φιλιππούπο- λη πολύ χαρακτηριστικά είναι τα σπίτια του Γεωργιάδη/ΞΙ,265/ και του Κουγιουµτζόγλου /ΞΞ,2?Ο/. Θα πρέπει εδώ να σηµειώσουμε πως η επίδραση αυτή δεν αφορά στο σύνολο του αρχιτεκτονήµατος αλλά µόνο στη διακόσμησή του. Ο τύπος του βορειοελλαδίτικου αρχοντι- κού είναι εξέλιξη της τοπικής αρχιτεκτονικής παράδοσης/Ξέ,181/. To ίδιο ισχύει για τις ξυλόστεγες βασιλικές της Τουρκοκρατίας και µόνο σε µικρές εκκλησίες παρουσιάζονται ισ- λαµικές επιδράσεις. :εν ευσταθεί η άποψη του Γιάννη Κορδάτου ότι οι ξενητεμένοι έµπο- ροι έφερναν έτοιµα αρχιτεκτονικά σχέδια, έστω κι αν υποθέσουµε ότι αυτά εφαρµόζονταν τροποποιηµένα ανάλογα µε το μέγεθος και την κλίση του οικόπεδου, τον προσανατολισµό του και την ύπαρξη γειτονικόν οικοδοµών. Και βέβαια κανένας δε µπορεί να πιθανολογή- σει πως έστελναν στους Ρυρωπαίους αρχιτέκτονες αποτύπωση του οικόπεδου με τις υποµε- τρικές του καµπύλες, τον προσανατολισµό και το γύρω του δοµηµένο χώρο. Εκείνο που εί- ναι βέβαιο είναι ότι ερχότανε διακοσμητικά πρότυπα, χαρακτικά εργα ή σχεδιάσµατα. Αυ- τό Θα μπορούσε να αναιρέσει ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του µπαρόκ, που είναι "η στενότατη σχέση ανάµεσα στην αρχιτεκτονική, τη γλυπτική και τη ζωγραφική"/ΞΞ,119/.Λει- τουργεί, όμως, η Θαυµαστή προσαρμοστική ικανότητα των Ελλήνων τεχνιτών.΄Ετσι, ο τρόπος που διακοσμούνται τα ημικύκλια από τους "δοξάτους", τα τεταρτοσφα.ίρια από τις εσωτερι- κές κόγχες, οι προβολές των τζακιών κ.λ.π. αποτελούν υποδείγµατα σωστής διακόσμησης. " φράση του I. Λεονάρδου πως τα σπίτια των Αμπελακίων είναι "κατά τον κάλλιστον νέον Ελληνικόν και Ευρωπαϊκόν τρόπον κτισµένα"/1Ξξ147-τ48/ ασφαλώς εννοεί την ευτυχή σύζευ- ξη τοπικής αρχιτεκτονικής και επείσακτης διακόσµησης. Θα διαφωνήσουμε και µε την απο- Φη του Νικ. !!ουτσόπουλου/ΞΞ,181/ ότι "τα υποδείγµατα αυτά τα μεταχειρίζονταν αμετάπλα- στα στην τοιχογράδηση των σπιτιών". Πρώτα-πρώτα, το κύριο εκφραστικό µέσο της ζωγραφι- κής, το χ ρ ώ μ α ,απουσιάζει από τα χαλκογραφικά πρότυπα ενώ αποτελεί γοητευτικό στοιχείο της λαϊκής µας ζωγραφικής. Υπάρχει, ακόµα, η προσαρµογή στις υποχρεωτικές δι- αστάσεις και το σχήµα των επιφανειών του οικοδοµήματος και που είναι φυσικό να µη συμ- φωνούν με το πρότυπο. Τηµειώσαμε παλιότερα μιά τέτοια περίπτωση/19,98/. Από ορθογώνια πρότυπα ξεκινούν τοιχογραφίες αφιδόσχημες ή στρογγυλές.΄Ρχει επισημανθεί η περίπτωση, μεταγενέστερη αλλά ενδεικτική, από το ίδιο πρότυπο και από τον ίδιο ζωγράφο να γίνον- ται δύο παραλλαγές µε εντελώς διαφορετικές αναλογίες ύηους-πλάτους|12,446/. Αυτό, όµως, απαιτεί αφαιρέσεις ή συμπτύξεις στοιχείων του πρότυπου, προσθήκες άλλων και µετατοπί- σεις των αξόνων της σύνθεσης, δηλαδή µιάν αναδηµιουργία που δεν δικαιολογεί το χαρα- κτηρισµό "αµετάπλαστα".Οι λαϊκοί µας ζωγράφοι χρησιμοποιόντας τα ευρωπαϊκά πρότυπα δεν ήταν δυνατό να εγκαταλείψουν µονοµιάς τις τεχνικές τους εμπειρίες και την παραδο- ! 4 σιακη ζωγραφική-διακοσμητική αντίληψη. Θα µελετήσουµε το νεοελληνικό μπαρόκ κυρίως στις τοιχογραφίες των αρχοντικών, αφού για την εκκλησιαστική ξυλογλυπτική υπάρχει η σχετική εργασία µας "Ελληνικό Εκκλησιαστικά Ξυλόγλυπτα"|12/καΘώς και αλλες µελέτες, όπως π.χ. του Ευστρ. Τσαπαρλή για τα ξυλόγλυπτα τέµπλα της Ηπείρου. To πρώτο θέµα για εξέταση είναι οι λόγοι αυτης της κυριαρχίας του μπαρόκ για µακριά χρονική περίοδο. 'Ενας πολιτισμός δέχεται και αφομοιώνει εκείνες τις επιδράσεις οι οποί- ες του είναι χρήσιµες να εκφρασθεί όταν οι αλλαγές των οικονοµικών και κοινωνικών δοµών και το επακόλουθο πολιτιστικό κλίµα δεν είναι δυνατό να βρούν την έκφραση τους στα παλιά µέσα. 0 1802 αιώνας είναι πολύ σηµαντικός για τον ελληνικό χώρο καθώς το ενδιαφέρον των Ευρωπαϊκών Δυνάµεων µετατοπίζεται προς τη Μεσόγειο, σπάζει και στην Ελλάδα η κλειστή οι- κονοµία και δηµιουργείται µια καινούργια τάξη πραµματευτόδων και βιοτεχνών που έχει επα- φή με την Τ-*υρώπη. Συγχρόνως αναπτύσσονται ή δηµιουργούνται σε ευρωπαϊκές πόλεις ανθηρ€ς και πολυάνθρωπες ελληνικές παροικίες. Οι µετανάστες δεν κόβουν τον οµφάλειο λώρο με τη γενέτειρα. Οι καινούργιοι όροι παραγωγής και διακίνησης των αγορών δηµιουργούν νεα νοο- τροπία. αντίθετα από τους γεωργικούς και κτηνοτροφικούς πληθυσµούς που στηρίζουν όλη τους την παραγωγική διαδικασία στην προγονική πείρα με αποτέλεσµα το συντηρητισµό και την α- προθυμία σε ανανεώσεις, οι βιοτεχνες, οι ναυτικοί και οι µεταπράττες για να επιζήσουν χρειάζονται συνεχώς ανανεούμενη πληροφόρηση. Να είναι ενήµεροι για τις προόδους του επαγ- γέλματός των, για τις διακυµάνσεις της ζήτησης και των τιµών των προϊόντων, για την ισο- τιµία των νομισμάτων. Χρειάζονται γνώσεις αλληλογραφίας και λογιστικής. Ψαξιδεύουν αλλο- τε για βραχύ χρονικό διάστημα και άλλοτε για μόνιµη εγκατάσταση. "Όλα αυτά δηµιουργούν πολιτιστικό κλίμα ανοιχτό σε ξένες επιδράσεις, ικανό να τις αφομοιώσει δηµιουργικό. Η οικονομική άνοδος επιτρέπει το χτίσιμο µεγάλων και πλούσια διακοσµηµ€νων σπιτιών και εκ- κλησιών, και µάλιστα σε κλίμα ευμάρειας, αισιοδοξίας και επιδεικτικής αρχοντι4ς. Ο δρό- µος για το ευρωπαϊκό µπαρόκ είναι πιό ανοιχτός. "Όπως συµβαίνει πάντα µε τις τέχνες της περιφέρειας, το µπαρόκ/και το ροκοκό/ διαποτίζει την Ελλαδα όταν πιά έχει στερέψει στην πηγή του. Πρώτοι δέκτες τα ανθηρά οικονοµικά κέντρα. And αυτό ακτινοβολεί και προς τον χωρικό τους περίγυρο. Το κίνηµα του Έυρωπατκού Διαφωτισμού βρίσκει μεγάλη απήχηση στούς λόγιους της σκλαβωµ€νης Ελλάδας, κυρίως σ'αυτούς που ξενητεύονται ή κρατούν επαφή µε την Ευρώπη. Πάµπολλες οι συγγραφές ή µεταφράσεις φυσιογνωστικών, ιοτορικέν και γεωγρα… οικών βιβλίων. αυτή η στροφή προς τα δηµιουργήματα της φύσης και του ανθρώπου εκδηλώνε- ται και στην τέχνη. Φα τοπίο, ο άνθρωπος, η πολιτεία, η ιστορική σ ηνή περνούν τώρα και στο Θεµατολόγιό της. To μπαρόκ καλύπτει τις καινούργιες αναγκες. "Φα ενδιαφέρον της τέχ- νης στρέφεται στις καθημερινές όψεις της ζωής και του κόσµου. "80Υραφικ€ς σκηνές -το λε- γόµενο σΕΉΡΕ- ατομικά και ομαδικά πορτρα ίτα, εσωτερικά σπιτιών, απόψεις δρόµων και πολ λά άλλα θέµατα ανταποκρίνονται στις προτιµήσεις των ανθρώπων της εποχής"|ΞΙ,118/. Είναι περίπου, η περιγραφή και των θεμάτων του νεοελληνικού µπαρόκ. ?την Ελλάδα παρουσιάζεται μία ιδιοµορφία. Ενώ γενικά ο Διαφωτισµός κλόνισε τα Θεμέλια του µπαρόκ, εδώ το θεμελί- ωσε. λτην εκκλησιαστική ξυλογλυπτική η επίδραση δεν περιορίζεται στα θέματα αλλά προ- χωρεί και στην τεχνική που εγκαταλείπει το χαµηλό ανάγλυφο για να προχωρήσει σε έντονα εξώγλυφες μορφές και να φτάσει στο "σκαλιστό στον αέρα"ξυλόγλυπτο µε διαμπερή κενά ανά- μεσα στις µορφές. Από πολλούς δρόμους έρχεται το µπαρόκ στην Ελλάδα.΄Αλλοι ξεκινούν από την Ιταλία, ιδιαίτερα από τη ηενετιά, τη Γερμανία και προπαντός τη Βιέννη. Εδώ θα πρέπει να σηµει- ώσουμε πως δίπλα στο επίσηµο µπαρόκ αναπτύσσεται και το λαϊκό που το συναντούμε σε σπί- τια χωρικών καθώς και σε ζωγραφιστά έπιπλα που εκτίθενται στο Λαογραφικό "ουσείο της Βιέννης και στο "ουσείο Κάτω Αυστρίας. Είναι πολύ δύσκολο να εξακριβώσουµε την προέλευ- ση µερικών από τα πιό διαδεδοµένα διακοσµητικά θέµατα, αφού τυπικά βιενν€ζικα μοτίβα τα συναντούµε και στο γερμανικό µπαρόκ, όπως τα αγγελάκια /ΞΖ,ΠΙΗ.ΞΠ|, το ανασυρµ€νο παραπέτασµα /ΞΖ,ΠΙ!!.28/, το σύµπλεγµα µουσικών οργάνων /2Ξ,ΠΙΝ, 50/, την αχιβάδα/ΞΖ, ΠΙΝ.6Ο|, τη µπακλαβωτή επιφάνεια µε ανθάκια στις διασταυρώσεις/ΞΖ,ΠΙΝ.63/,το σύµπλεγµα όπλων |ΞΞ, ”IN. 67/ και πολλά άλλα. Για το πολύ συνηθισμένο θέµα της γοργόνας με διπλή ουρά τα πράγµατα δεν είναι ξεκαθαρισµΞνα επειδή αυτή παρουσιάζεται και σε σήματα τυπο- γραφείων της Ιταλίας των οποίων οι εκδόσεις κυκλοφορούσαν ευρύτατα στην Ελλάδα, όπως του Γιαννιώτη Νικολάου ?άρου, του ΉΟΕΦΩΒΙ, του ΦΑ"ΌΑΒΑ/Ξ,11-13/. Τπάνια εµφανίζονται και ζωγραφικές αποµιμήσεις της µπαρόκ διακοσµητικής, όπως αλτάριων στο σπίτι του Καλία στούς πεγάδες και στο αρχοντικό Τσαμπαρλή στην Καστοριά ή επίστρωσης εσωτερικών επιφα- νειών τοίχου µε κεραµικά πλακάκια |1,Γ'.ΙΠ.28ρ!τοια επίστρωση, όμως, παρουσιάζετατΒ στην ισλαµική τέχνη' πρόχειρο παράδειγμα το "πλΐΤζαµί της Πόλης. Κύρια πηγή του νεοελληνικού µπαρόκ είναι η Ήι€ννη. Τε ό,τι αφορά την εκκλησιαστική ξυλογλυπτική έχουμε γραπτές µαρτυρίες, όπως η φράση "κατά τον τύπον της Ρι€ννης" σε συμφωνητικό παραγγελίας τέµπλου|ΞΞ,22/κι ακόμα πληροφορίες για παραγγελίες σε βιεννέ- Etna εργαστήρια ολόκληρων τέµπλων ή τµημάτων τους/12,11/. Ct τοιχογραφίες των αρχοντι- κών της ?ιάτιστας, της Καστοριάς και των Αµπελακίων έχουν εντονότερη την επίδραση του βιεννέζικου µπαρόκ. Κι αυτό εξηγείται από το ότι στη µεγάλη αυτή πολιτεία ζεί και ερ- γάζεται πολυάριΘµη και ανθηρή ελληνική παροικία, κυρίως από Βορειοελλαδίτες καί Θεσσα- λούς, στην οποία παραχωρήθηκαν εµπορικά, δικαστικά, εκκλησιαστικά και σχολικά προνό- µια/11,7|.Τπάρχουν ακόμα και σήµερα δύο ελληνικοί ναοί στη Βιέννη, του Αγίου Γεωργίου και ο νεότερος της Αγίας Τριάδας, καθώς και "οδός των Ελλήνων". Πλούσια και η δηµοσιο- γραφική δραστηριότητα με την έκδοση εφημερίδων και περιοδικών/19 - 11/.Πολλά και αξιό- λογα και τα βιβλία. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Βιέννη "δεν αναπαράγουν τα παραδοσια- κά βιβλία και τις λαϊκές φυλλάδες της Βενετίας"/Ξ,365-366/. Εκεί εκδηλώνεται και η εκ- δοτική προσπάθεια του Ρήγα µε το "Σχολείον των πτελικάτων Υραοτών", το "Φυσικής Απάν- θισµα", τον "Ηθικό Τρίποδα", τον "Νέο Ανάχαρση" και, σε εκτέλεση του βιεννέζου χαράκτη Φρανσουά "ύλλερ1τη µεγάλη "Χάρτα της Ελλάδος" /1796-9Τ/. ?το βιεννέζικο τυπογραφείο των αδελφών Πούλιου τυπώνονται κρυφά τα επαναστατικά του έργα και στέλνονται σε κιβώτια στην Τεργέστη µε τη γνωστή τραγική κατάληξη. λεν πρέπει όμως να πιστεύουµε πως όλα αυ- τά πραγµατοποιούνται µέσα σε κλίμα πνευµατικής ελευθερίας. Ττενή αστυνοµική παρακολού… Θηση, δυσκολίες για την παραχώρηση άδειας έκδοσης εφημερίδας, καύσεις, κλεισίµατα τυπο- γραφείων, απελάσεις, φυλακίσεις, λογοκρισία είναι µερικά από τα χαρακτηριστικά του κλί… ματος που επικρατεί /11,22,το,71,79,97,123,126/.ο 'ΑνΘιµος Γαζής παρακολουθείται στούς δρόμους της Βιέννης σε κάθε του βήµα. Ο Εούµας καιάλλοι 'Ελληνες φυλακίζονται. Τα μέλη της Εταιρείας των Φιλομούσων, οι φοιτητές,ελέγχονται και στην πιό καθηµερινή τους ασχο- λία από τους "έµπιστους" της Αστυνοµίας" /Ζ,16/:Άς μην ξεχνούμε πως ο Ρήγας και οι σύν- τροφοί του συλλαµβάνονται στην Τεργέστη, που τότε ανήκε στην Αυστρία, μετάγονται στη Βιέννη όπου και ανακρίνονται και τελικά παραδίδονται στους τούρκους. Εντελώς ιδιαίτερες σχέσεις µε τη Βιέννη έχουν τα δραστήρια βιοτεχνικά και µεταπρατ- τικά κέντρα στα οποία εκδηλώνεται εντονότερη η επίδραση του μπαρόκ. Φα Δ μ π ε λ ά - κ ι α µε την περίφηµη ?υυτροφία τους, που ούτε µία ήταν ούτε διακρινόταν για σύµπνοια, διατηρούν το κυριότερο εμπορικό πρακτορείο τους στη Βιέννηι" το πλείστον όµως των νη- μάτων, ως και ο Banana, µετεφέροντο εις Ειέννην και εκείθεν εις τα πρακτορεία"[Ξ,12/. Εκεί εδρεύει και πεθαίνει πάµφτωχος και φυλακισµένος ο ιδιοκτήτης του σπουδαιότερου από τα αρχοντικά των Αµπελακίων Γεώργιος Μαύρος ή Σβάρτς ή Σφόρτσος. Στενές εµπορικές σχέο σεις µε τη Βιέννη, όπως και µε άλλα ευρωπαϊκά κέντρα, έχει και η ? ι ά τ ι σ τ a. Οι έμποροί της εξάγουν γουναρικά από την πόλη τους και την Καστοριά, κρασιά από τη Ριάτι- στα, το Αµύνταιο και τη Νάουσα, νήµατα από τα Άµπελάκια και τον Υύρναβο, µετάξι, λινά- pt, κρόκο, κόκκινο πιπέρι, καπνό, υφάσµατα και είδη χειροτεχνίας. Εισάγουν είδη πολυτε- λείας δηλαδη µεταξωτά υφάσµατα, κρύσταλλα, πορσελάνες, κοσµήµατα/ΞΖ,Α 153/.Έίναι κέν- τρο εξαγωγικό και εισαγωγικό ευρύτερης περιοχής. Αυτό έχει και τον πολιτιστικό του αν- τίχτυπο. "'Οχι ολίγα πράγµατα μας ήλθαν τότε στη Τιάτιστα από τα κέντρα προπάντων της ουγγαρίας και Αυστρίας με τα γερμανικά των ονόματα: η κούχνη |… ΚΓΩΉΕ/, τα φιρχά- νια|"ΠΡΗΆΝΠΈ/, τα στρίφια |ςψρπυροπ|' το χομαστρόφεν/υπ?"Κππ9ΨΡΟΡΨΈΉ * ατόλες του πο?- πιπ| κ.λ.π. /ΞΞ,9|. "ολύ συχνά εµφανίζεται η Βιέννη σε γράµµατα, λογαριασμούς, τιμολό- για του δηµοσιευµένου Αρχείου Ζουπάν-Μωραίτου /ΞΣ,'Α89 - 128/. Φα ίδια ισχύουν και γιά ; την Κ α σ τ ο p t d. Πλούσιοι Καστοριανοί έµποροι διατηρούσαν Οίκους στη Βιέννη. Πολλοί φιλελεύθεροι Καστοριανοί καταφεύγουν στην αυστριακή πρωτεύουσα, ανάµεσα τους και τα α- δέλφια Παναγιώτης και Γιάννης Εμµανουήλ, συνεργάτες του Ρήγα που εκτελούνται μαζί του. To πατρικό τους αρχοντικό, µε πλούσια µπαρόκ διακόσµηση, υπαρχει ακόµα|ΞΞ/Στη Έιέννη συλλαμβάνεται και άλλος συμπατριώτης τους που συνδέεται με το Ρήγα, ο Γεώργιος Θεοχάρης, που όµως κατορθώνει να αποφυλακισΘεί, χωρίς να αποφύγει την εξορία/Ξξ,38|. οι ξενητεµµξ… νοι δεν ξεχνούν και την εκπαιδευτική προσπάθεια της πατρίδας τους /ΞΞ,206/. “ta 1828 για τη συντήρηση του σχολείου ξοδεύονται 4417,4 γρόσια "τα οποία όλα εµβήκαν από τα λασ- σα της Βιέννης"/ΞΞ,45/. "τα 1805 τυπώνεται εκεί το δράμα του Καστοριανού λόγιου Αθανά- σιου Χριστόπουλου "Αχιλλεύς"/ΞΞ,90|. To µορφωτικό επίπεδο φαίνεται να είναι υψηλό. Κύ- πως υπερβολική είναι η πληροφορία ξένου περιηγητή πωςπιεπππιχτκικκΣκχικπκππκπιπκιιπιι Μπιπιχ………π…………η πνευµατική στάθμη των Καστοριανών ήταν γενικά χαμηλή και στα σχολεία η διδασκαλία περιοριζόταν σε απλά στοιχεία της αρχαξ- ας γλώσσας /ΞΞ,394/.Ψουλάχιστον οι πλούσιοι έμποροι μιλούσαν ξένες γλώσσες και σχεδόν όλοι είχαν εξοικειωθεί με τα αρχαία ελληνικά/Ξέ,352/. Χαλαροί είναι οι οικονομικοί δεσ- μοί του Η η λ € ο υ με τη Βιέννη. Η εμπορική δραστηριότητα των Πηλιορειτών στρέφεται κυρίως προς την λίγυπτο, την Κωσταντινούπολη και τη Βλαχία αλλά πραγματοποιεί και µεγά- λες εξαγωγές µεταξιού προς τη Βιέννη. αντίθετα, οι πολιτισµικοί δεσµοί είναι στενοί. 0 Μηλιώτης λόγιος Γρηγόριος Κωσταντάς μαζί με τον συµπολίτη του Αργύριο Φιλιππίδη τυπώνουν στη Βιέννη ~1796— την περίφηµη "Νεωτερική Γεωγραφία" τους γραμμένη στη δηµοτική γλώσσα της εποχής. Tov Κωσταντα βρίσκουμε στην ίδια πόλη και το 1305 /2,16/. Η εκκλησία του Α- γίου Γεωργίου Βιέννης αφιερώνει στα 1814 για την ίδρυση της *χολης Μηλεών πεντακόσια χάρ- τινα φιορίνια/2,21/.0 'λνΘιµος Γαζής γίνεται στα 1389 εφημέριος της ελληνικής εκκλησίας της Ήιέννης. Εκεί εκδίδει το περιοδικό "Λόγιος Ερμής", ένα από τα σηµαντικότερα όργανα του Ελληνικού Λιαψπτισµού, και βιβλία του όπως τη "Γραμματική των Φιλοσοφικών Επιστημών του 'Λγγλου Βενιαµίν Μαρτίνου"και ενεργεί για την ίδρυση της "ηλιώτικης "χολής. "τα 1815 ιδρύεται στη Βιέννη η "Φιλ6µουσος Ειαιρεία". Ανάμεσα στους σκοπούς της αναγράφεται ότι "Η δε του Πηλίου 'Ορους οµήγυρις συγκροτεί εν σχολείον πακτικ6ν κατά µίμησιν των Ακαδη- μιών της Ευρώπης".Ψο ευρωπαϊκό πολιτιστικό πρότυπο λειτουργεί στο πηλιορείτικο χωριύ.πα- ρακάτω προβλέπονται βοτανολογικές έρευνες και αρχαιολογική συλλογή. Φυσικά, η Αυστριακή Αστυνοµία δεν καλοβλέπει τη "Φιλόµουσο Εταιρεία". 7τα 2 α γ o ρ o χ ώ ρ ι α η επίδρα- ση είναι µάλλον έµμεση. έρχεται μέσω της Βλαχίας, εκτός από το σπίτι του Καλέα στους πε- γύδες -1?94- που έχει βιεννέζικη επίδραση. δι αλλες τοιχογραφίες στο ?σεπέλοβο, το Καπέ- σοβο, το Κουκούλι, το Σκαµνέλι, στην Αρίστη, το Δίλοφο, τους Κήπους, είναι νεότερες,των µέσων και του δεύτερου µισού του 190υ αιώνα. Φυσικά, αναφερόμαστε µόνο σε τοιχογραφίες 8 που σώζονται ακόµα ή που πρόλαβα να τις µελετήσω και να τις φωτογραφίσω πριν καταστρα- φούν. λεν πρέπει να ξεχνούµε πως όσα υπάρχουν είναι µόνο µικρό µέρος από το πλήθος των παλιότερων τοιχογραφικών έργων, έτσι η εικόνα που μας έµεινε είναι λειψή πράγµα που πι- θανό να µας οδηγεί σε σφαλερά συμπεράσματα. Η µεγάλη πυρκαγιά, π.χ., της Βέροιας στα 1862 έφερε ολοκληρωτική σχεδόν καταστροφή στην πολιτεία αυτή και τα ελάχιστα παλιά αρ- χοντικά που διασώθηκαν γκρεµίστηκαν αργότερα. Ευτυχώς ο Νικόλαος Μουτσόπουλος διέσωσε σε οντογραφίες, σχέδια και περιγραφή ένα από αυτό, του atop Μανωλάκη,µε τη χαρακτηριστυ κή µακεδονίτικη αρχιτεκτονική του και την πλούσια µπαρόκ ζωγραφική διακόσµηση/ΞΞ/Η οικο- γένεια Θεοχάρους, στην οποία ανήκε, κατέφυγε µετά την 'Αλωση στη Βιέννη. Κατά τα τέλη του 18ου αιώνα ένας απόγονος, ο Αναστάσης, βρίσκεται στη Βιέννη όπου ίδρυσε µεγάλη Φρά- πεζα. ο γιός του Μανώλης σπουδάζει γιατρική στην αυστριακή πρωτεύουσα. To αρχοντικό χτί- στκε από το Όρηγόρη Θεοχάρους γύρω στα 1830. Τώρα μένει να εξετάσουμε τα κ α ν ά λ ι α από τα οποία τα θέµατα και το ύφος του βιεννέζικου µπαρόκ πέρασαν στην Ελλάδα. ?ίναι εντελώς απίθανη η υπόθεση μετάβασης ζωγρά- φων και ταγιαδόρων στην τ…"υρώπη, ούτε υπάρχει, απ'όσο ξέρω, καµµιά τέτοια µαρτυρία. Για την ξυλογλυπτική είναι λογικό να υποθέσουµε πως πρόκειται για καλλιτεχνικό συρµό που δια δίδεται από τεχνίτη σε τεχνίτη σ'ολόκληρη τη Βαλκανική. Επί πλέον, όπως σηµειώσαµε πα… ραπάνω, έρχονται από τη Βιέννη είτε ολόκληρα τέµπλα είτε τµήματά τους, κι αυτό παίζουν σηµαντικό ρόλο. Λεν αποκλείεται, βέβαια, και η κυκλοφορία κάποιων χαρακτικών προτύπων. Ωστόσο το εκκλησιαστικό µπαρόκ των ξυλόγλυπτων δεν είναι µόνο θέµα σχεδίου αλλά και χα- ρακτηριστικής τεχνικής µε το έντονο ανάγλυφο, τα διαµπερή κενά, τη λειτουργία του καλε- μιού.*τη ζωγραφική το χαρακτικό πρότυπο αρκεί, χωρίς κι εδώ να αποκλείεται η διαδικασία που προανεφέραµε. τη βεβαιότητα χρήσης χαρακτικών προτύπων σταθεροποιεί και η συχνή επανάληψη του ίδιου θέµατος σε σπίτια που απέχου… τοπικά και χρονικά.7υγκεκριµµένη άπο- ψη του Γαλατά της Κωσταντινούπολης συναντούµε στο σπίτι του "ανζή-?αστοριά 1750- του Γεωργίου πράµα -λµπελάκια 1787- και πρό… Κομνενάκη -"6λυΒος 1833. "‘0 ιδιο φαινόμενο παρατηρείται στο θέμα του κοµµένου καρπουζιού με τη φέτα καρφωμένη επάνω του. "τα κατά- λοιπα του Κλεισουριώτη ζωγράφου Κώλτσου Παπαγιάννη βρέθηκαν πολλά τυπωµένα έγχρωμα πρό- τυπα,αυτός όµως ανήκει σε άλλη εποχή και σε διαφορετική τεχνοτροπία. ? συµβολή της ξέ- νης χαλκογραφίας στη διαµόρφωση του Θεµατολόγιου της ελληνικής αγιογραφίας πολυ λίγο έ- χει µελετηθεί.?την αγιορείτικη αγιογραφία έχουν επισημανθεί από ξένους μελετητές επι- δράεις χαλκογραφιών του ΝΑΡ!!λΝτ0"ΙΟ ΡλΙ"ΟΝ"Ι και του τπΡΕΡ, ο Μανόλης Χατζηδάκης δημο- σίευσε στα 194? την αποκαλυπτική εργασία " Η Κρητική 7ωγραφική και η Ιταλική Χαλκογρα- φία" και ο υποφαινόµενος µία περίπτωση τοιχογραφίας στο Πήλιο που προέρχεται από βιεννέ- ζικη χαλκογραφία|14,146-141/. ?τις ελληνικές χαλκογραφίες η πορεία είναι συνήθως αμφί… 9 δρομή.λντιγράφουν κάποιο ζωγραφικό πρότυπο για να γίνουν στη συνέχεια πρότυπα άλλωναγι- ογραφιόν. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της µορφής του Νεοµάρτυρα Ρεωργίου. Από ζω- γραφικό πρότυπο ξεκινάει σειρά χαλκογραφιύν -1838,1845,1859,1865- που µεταφέρουν το θέ- μα σε πάµπολλες τοιχογραφίες και φορητές εικόνες/11,46/. Από την άποψη των θ ε µ ά τ ω ν το πεδίο του νεοελληνικού µπαρόκ είναι ευρύτατο. ΄?να μέρος αποτελείται από απεικονίσεις πόλεων, άλλοτε πανοραµικές και συχνότερα σε γα- βακτηριστικά τους σηµεία. Η µεγαλύτερη πανοραμική άποψη της Κωσταντινούπολης βρισκόταν στο σπίτι του ?ριανταφύλλου στη Αράκια Πηλίου, έργο άγνωστου ζωγράφου/τέλη 180v αιώνα/. ΄Επιανε μια φρίζα και στους τέσσερις τοίχους του καλού οντά, το µάκρος της έΦτανε τα 15 περίπου µέτρα. To σπίτι αυτό, χτυπηµένο από τους σεισµούς του 1955, έμεινε ανεπισκεύα- στο κι ερειπώθηκε. Καταστράφηκαν οι ωραιότατες μπαρόκ τοιχογραφίες του με καβαλάρηδες, πορτραίτα, λιοντάρια και φυτικά διακοσµητικά. λύθηκε µόνο ένα µέρος, αποτειχισμένο, της Κωσταντινούπολης. "ε διάφορα σπίτια, ανάλογα με τις οικονοµικές και πολιτιστικές επαφές κάθε περιοχής, υπάρχουν απόψεις της Βενετιάς /σπίτι P. Σβάρτς στ'Λμπελάκια/, της Φραγκ- φούρτης /σπίτι Μαλιόγκα στη Σιάτιστα/, της Μαδρίτης /πάλι στον Μαλιόγκα/, της Χαλκίδας /παράσπιτο Ψριανταφύλλου-τύρα αποτοιχισμένη/.λπό ό,τι μας είναι γνωστό µόνο δύο τοιχο- γραφίες παρουσιάζουν τον τόπο όπου βρίσκονται. Είναι µιά απλοϊκή τοιχογραφία του Μετσό- βου µε μπαρόκ πλαισίωση, έργο του ζωγράφου Μαρέτσου καμωμένο στα 1800, και µιά, θαυµα- στής χρωµατικής ευαισθησίας άπιΦη του λιµανιού του Ηρακλείου που τώρα, αποτοιχισµένη, βρίσκεται στο Ιστορικό Μουσείο της Πόλης. Οι περισσότερες από αυτές είναι πλασμένες στο κλίµα ενός απλοϊκού θαυµασµού. Φα παλάτια της Ώενετιάς και το ανήσυχο λιμάνι της, το δά- σος των µιναρέδων της "όλης, κάστρα και γεφύρια και κρήνες είναι τυλιγµένα σε µιάν ατ- µόσφαιρα μαγείας /1έ,16/. ο λαϊκός ζωγράφος προσθέτει και πλήθος από δροσερές λεπτομέ… ρειςς, ανθρώπους, ψάρια, πουλιά, που δεν συναντούµε στο χαρακτικό του πρότυπο όταν αυτό µας είναι γνωστό/2,1; … :Ε,369/.Περισσότερα είναι τα µικρά φανταστικά τοπία. Και σ'αυτό, η βλάστηση, τα κτήρια, τα γεφύρια και άλλα στοιχεία δεν παρουσιάζουν την ελληνική πραγ- µατικότητα της εποχής. 'Υστω και φανταστικά, συγκροτούνται από στοιχεία της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης. Η βεβαιότητα πού είναι φανταστικά και όχι απλώς αταύτιστα προέρχε- ται από την ,κατά κανόνα,διακοσµητική σύνθεσή τους όπου χτίσµατα και δέντρα υπακούουν σε µιά αυστηρά καθορισµένη συµµετρία. ’Exouv σχήµα ρόµβου, κύκλου, έλλειψης και ορθογώ- vtou παραλληλόγραμµου. ?ε λίγες περιπτώσεις η επάνω και η κάτω πλευρά της πλαισίωσης σχεδιάζονται µε παράλληλες ευθείες ενώ οι δύο πλαγινές είναι καμπύλες. Τα µικρά φαντα- στικά τοπεία δεν είναι ανεξάρτητα αλλά αποτελούν αναπόσπαστα τµήµατα ενός µεγαλύτερου διακοσµητικού συνόλου. Ψο τοπίο εµφανίζεται συχνά και'στο τουρκοµπαρόκ/κεντρικό τζαµί των Τιράνων, τζαμί των εργένηδων στο Υπεράτι, Τοπ-Καπί.../. 10 Τοπία σχετικά με τη θρησκευτική ζωή απεικονίζονται και σε εκκλησίες της εποχής του ελληνικού μπαρόκ, όπως το ΄Αγιον ΄Ορος, τα Μετέωρα, το ΄Ορος Σινά /Αγία Μαρίνα Κισσού/, ο Οίκος Δαυίδ/ 'Αγιος Γεώργιος Μυρόφυλλου Τρικάλων/, έπαυλη, περιτειχισμένη πολιτεία | Αγιος Νικόλαος Αρχαγγέλων Αλµωπίας/ και άλλα. Σπάνια απεικονίζεται τ ο ί δ ι ο τ ο ο π ί τ ι όπου υπάρχουν οι ζωγραφιές/ Γεωρ- γίου Σβάρτς, Δηµητρίου Σβάρτς στ'Αµπελάκια/. Σηµαντικό ρόλο στη ζωγραφική διακόσµηση παί- ζουν οι καλλογραμμένες και µερικές φορές πλουµισμένες ευχετήριες επιγραφές, µε φράσεις όπως "Θε΄*Χριστέ. Φρουρός του Οίκου τούτου πάντων δυσχερών και βασιλείας...φύλαττε αεί τους οικούντας"/ΞΞ,9/,"Εύχεσθε φίλοι...ξένοι τοις Κυρίοις μου ζωήν, πλουθυγείαν..δόξαν, πάντων αγαθών ροήν"/1έ,316/,"΄Ας έχει ΘεόΘεν ευφροσύνην πάντοτε των αγαθών"/ΞΞ,317/,"χα- ράν, υγείαν και πάντων αγαθών αφθονίαν"/1Ξ,317/. Ta a v θ o δ ο χ ε ί α είναι το συνηθέστερο διακοσµητικό θέμα. Παρουσιάζεται σε μεγάλη ποικιλία παραλλαγών τόσο στο σχήμα του δοχείου όσο και στα λουλούδια: τριαντάφυλ- λα, µαργαρίτες, τουλίπες, γαρύφαλα... Ανά ένα ή δύο, επάνω σε µπαρόκ έπιπλα, σε συνδιασ- µό µε φρούτα ή µε σχηµατοποιηµέν: φυτικά διακοσµητικά , παρατάσονται στη φρίζα των εσω- τερικών επιφανειών του τοίχου ή ανάµεσα στα τόξα του "δοξάτου".Μερικές φορές ζωγραφίζον- ται και στις εξωτερικές επιφάνειες ανάμεσα στους φεγγίτες. To ανθοδοχείο είναι σχεδόν το αποκλειστικό θέµα στις ζωγραφιστές ποδιές τέμπλων της εποχής. Πολύ συχνά εµφανίζεται σε ποικίλες παραλλαγές και το Θέμα του κ o µ μ έ ν o υ κ α ρ- π ο υ ζ ι ο ύ."Βνα καρπούζι από το οποίο λείπει µιά φέτα που είναι καρφωµένη με µαχαίρι επάνω του |αρχοντικά Πούλκως, Σιάτιστα - Κανατσούλη, Καστοριά - Γ. Σβάρτς, Αμπελάκια - Καλέα, Νεγάδες - Νανζή, Καστοριά -εκκλησία Αγίου Δηµητρίου, Νεοχώρι Πηλίου/. Περιορισμένη είναι η εμφάνιση της ι σ τ o ρ ι κ ή ς ο κ η ν 6 ς , όπως οιγάμοι του Ναπολέοντας και επεισόδεια από τους ναπολεόντιους πολέμους στο σπίτι του Ράδου/Τσεπέλο- βο/, η ανάρρηση του Πατριάρχη Καλλίνικου στο αρχονταρίκι του Μοναστηριού του "Αη Λαυρέν- τη /Δράκεια Πηλίου/, έργο που σώζεται µόνο σε φωτογραφίες /13,167/, Αναφέρουμε, ακόµα, το θέμα του α ν α σ υ ρ μ έ ν 0 U π α ρ α π ε τ ά σ µ α τ ο ς, όπου ένα είδος αυλαίας τραβιέται προς τα επάνω και τα πλάγια για να αποκαλύψει κάποια σύνθεση /σπίτι Ράδου στο ΐσεπέλοβο - Τριανταφύλλου στη Δράκια Πηλίου - Βασδεκά στο Σκαμνέλι Ζαγορίου.../. Μερικές, καταστραμμένες σήµερα, ολόσωµες μορφές στο σπίτι του Τριανταφύλλου /Δράκια/ έχουν σαφείς π ρ ο ο ω π 0 γ ρ α φ ι κ έ ς προθέσεις/15,1?1/.Προσωπογραφίες του Ρήγα και του Υψηλάν- τη φιλοτεχνεί o χιονιαδίτης ζωγράφος Θανάσης Παγώνης στο σπίτι του στη Δράκια |ΞΖ,71/. Σποραδικά εµφανίζονται και άλλα θέµατα, όπως το σ ύ μ π λ ε γ μ α μ o υ ο ι κ ώ ν o p- γάνων/σπίτι Καρανίτσιου, Βράτυρα.-παράσπιτοτΤριανταφύλλου, Δράκια/, το α λ τ ά ρ ι /σπίτια Καλέα, Νεγάδες - Τσαμπαρλή, Καστοριά/, το λ ι ο ν τ ά ρ ι, ο 6 ρ ά κ o v τ α ς, 11 ο δ ι κ έ φ α λ o ς α ε τ 6 ς, το ά ο τ ρ o και άλλα. Μερικά πουλιά µέσα σε πυκνό πλέγµα φυτικών διακοσµητικών δεν θα ήταν άστοχο να θεωρήσουµε ότι προέρχονται από το ξυλόγλυπτο τέµπλο. "ε όλα σχεδόν τα κτήρια µε µπαρόκ διακόσμηση υπάρχουν σε µεγάλη ποικιλία τα τυπικά ανησυχα κοιλόκυρτα διακοσµητικά άλλοτε στα διάµεσα παραστατικών θεμάτων και άλλοε υπο- γραμµίζοντας αρχιτεκτονικά στοιχεία /τόξα, φεγγίτες/ ή ζωγραφικές τους αποµιµήσεις.Βι- εννέζικη προέλευση έχει η επιφάνεια που ορίζεται από ανήσυχο πλαίσιο και γεµίζει από γραμµές σε μπακλαβωτη διαστάυρωση. Στις διασταυρώσεις των γραµµών ή µέσα στις ροµβοει- δείς μικρές επιφάνειες που δημιουργούνται υπάρχουν ανθάκια. To νεοελληνικό µπαρόκ ανανέωσε ριζικά το Θεµατολόγιο της παραδοσιακής μας ζωγραφι- κής. ‘Av και χιλιοειπωµένο, δεν είναι άσκοπο να επαναλάβουμε εδώ πως παράδοση δεν ση- µαίνει στασιµότητα και επανάληψη. Η παράδοση συνεχώς ανανεώνεται, αδιάκοπα δημιουργεί… ται, πλουτίζεται, απορρίπτει, παρακολουθεί το γενικό πολιτιστικό κλίµα της εποχής. Αυ- τή όμως η ανανέωση δεν είναι ευθύγραμµη σε όλους τους τοµείς. Ρυκολότερα και ταχύτερα πραγματώνεται στα θέµατα, δυσκολότερα και µε αργότερους ρυθμούς κυριαρχεί στην τεχνο- τροπία. Οι οπτικές συνήθειες και η προαποχτηµένη τεχνική παίζουν εδώ το ρόλο τους. Βέ- βαια, η "κοσμική" τοιχογραφία των αρχοντικών, όπως τουλάχιστονπξξξ&ΞΐΞξΞΞΐιστα έργα που σώζονται, αρχίζει µε την εµφάνιση του μπαρόκ, οι περισσότεροι, όµως, εκτελεστές τους, τουλάχιστον οι επώνυµοι, υπήρξαν και πγιογράφοι. Ρίχαν, λοιπόν προηγούµενη Θητεία στη ζωγραφική, τη µεταβυζαντινή αγιογραφία, και οι περισσότεροι µαθήτευσαν σε εργαστήρια του αγίου "Όρους. Από το άλλο µέρος, τα καινούργια Θέµατα,τσ νέο διακοσµητικό ύφος, τα ευρωπαϊκά χαρακτικά πρότυπα,για αποδοθούν δεν ήταν δυνατό παρά να προκαλέσουν κάποιες αλλαγές. ηερικ€ς από τις χαλκογραφίες, κατά τη συνήθεια της εποχής, ήταν επιχρωματισμέ- νες µε διάφανες ύλες, ανιλίνη ή ακουαρέλλα, όχι επιζωγραφισµένες. Vat στην τεχνική του νεοελληνικού μπαρόκ έχουµε την κυριαρχία του περιγράµματος που ορίζει οµοιόχρωμες επι- φάνειες /1Ξ,164,167,1?Ό,1?2/. “s µερικές περιπτώσεις το χρώμα εµφανίζεται σα μιά γραµ- µη που ακολουθεί εσωτερικά τις γραµµές του σχεδίου|1έ,183%στα κτήριο με τα τρία αετώ- µατα, αριστερά και στη ρόδα του βαρούλκου δεξιά/.Αντίστ…ιχο φαινόµενο παρατηρείται και σε χαλκογραφίες, ιδιαίτερα στους χάρτες. λργ6τερα, από τις αρχές του 19ου αίύνα. δειλά στην αρχή και τολμηρότερα µε την πάροδο του χρόνου, εµφανίζεται και ο σκιοφωτισμός/ΙΞ, 211, 1?,68|. Άν nat το µπαρόκ χαρακτηρίζεται από ανήσυχη κίνηση, στο ελληνικό του αντί- στοιχο παρατηρούµε κάποια στατικότητα καθώς και δυσκαµψία στο σχέδιο, κυρίως στα παρα… στατικά θέµατα.Π εκτέλεση των διακοσµητικών, και ιδιαίτερα των ανεικονικών, είναι πολύ περισσότερο άνετη. λισθάνεται κανείς το χρωστηρα του ζωγράφου να κινείται γρήγορα και ελεύθερα. δώ o ζωγράφος δεν φοβάται πως κάποιο παραστράτηµα του χεριού Θα βλάψει το 12 έργο του και ευγχρόνως εξυπηρετεί το ύψος του."ε µερικές περιπτώσεις διατηρείται η συµ- μετρία γύρω από ένα κεντρικό άξονα, συµμετρία του δίνει στο έργο στατικό χαρακτήρα /15, 142,143 |, ου παρουσιάζεται ακόµα και σε µικρές τοπιογραφίες/1],ΠΙΠ. 46,5Ο,51/. 'λλλο τεχνοτροπικό σηµείο επαφής του νεοελληνικού μπαρόκ µε το ευρωπαϊκό είναι η συνύπαρξη ζωγραφικής και γλυπτικής. Φα επιζωγραφισμΞνα ξυλόγλυπτα τέµπλα /ΞΞ,101,92/ |, 12,36/, λεσκοτικοί θρόνοι/12,7| ντουλόπια σπιτιών /ΞΞ,88/,ψορητξς σκαλιστ€ς εικόνες /15, 105/, τα χρωµατισμένα λιθανόγλυφα/ΞΞ;26|οι ανάγλυφες γύώινες έγχρωµες διακοσµήσεις της Αγίας Μαρίνας Κισσοί και άλλων εκκλησιών, είναι χαρακτηριστικό δείγματα, τα χρώµατα που κυριαρχούν είναι η ώχρα, το χοντροκόκκινε, το καφετί, το λουλακί και σε μικρότερη κλίµακα το µαύρο, το λαδοπρόσινο και το κόκκινο. To νεοελληνικό μπαρόκ παρουσιάζει άπειρες πλευρές για µελέτη οι οποίες δεν είναι δυ- νατό ούτε καν να αναφερθούν στα όρια ενός άρθρου, ούτε ο συγγραφέας του είναι έτοιµος να τεςαντιµετωπίσει. Ρδώ θίγονται μερικές µόνο από αυτές και επιχειρούνται π ρ & τ ε ς ερμηνείες που δεν είναι αναγκαστικό και οι τ ε λ ι κ έ ς. Γίναι ένα ερέθισµα "Μιτου πε- ριµένει δέκτη. Κ|ΤΣοι Α.ΜΛΚΡΗΣ ΈΙ.ΉΆΙΟΓΡΑΦΙΑ 1. Αβραμόπουλος Ριχαήλι Τα Θεσσαλικό Αµπελόκια.Θεσσαλονίκη 1961 2. Βακαλόπουλος Απόστολοςι Ιστορία της Μακεδονίας, 1352 1833. Θεσσαλονίκη 1969 3. Βρανούσης Λέανδρος: Ρήγας. Αθήνα 1953 &. Βρανούσης Λέανδροςι To Βιβλίο Τεκμήριο και Μάρτυρας της Εποχής του. Αθήνα 1982 5. Γαρίδης Ηίλτοςι Καινούργια Χαλκογραφικά Πρότυπα για την Κοσμική Ζωγραφική το 18ο και 190 Αιώνα. Μακεδονικά, τόµος 220ς. Θεσσαλονίκη 1982 6. Γεωργίου !!λίαςι Νεότερα Στοιχεία περί της Ιστορίας και της 7υντροφίας των Αμπελα- κίων.Αθήνα 1950 ?. Ήνεπεκίδης Πολυχρόνηςι Συµβολαί εις την Ιστορίαν των Γυντρόψων του Ρήγα. ΞΞΞΞαλι- κό Χρονικά,?τ΄τδµ0ς. λούνα 1955 8. Ζάρα Πόπη: Η Γοργόνα εις την Έλληνικήν Δαϊκην Τέχνην.λθήνα 1960 9. Καµηλόρης Ρήγας: Ρρηγορίου Κωσταντό Βιογραφία - Λόγοι … Επιστολαί. Αθήνα 1987 10. Κουµαριανυύ Αικατερίνη; "Λόγιος Ερµής". λ6ησαύριστα Κείµενα 1813 - 1814'ΆΘήνα 1969 11. Λότος Γεώργιος: 0 Ελληνικός Ψύπος της Βιέννης απο του 1784 µέχρι του 1821. ιδή- να 1961 12. Λεονάρδος Ιωάννης; Νεωτότη της Θεσσαλίας Χωρογραφία. Πέστη της Ουγγαρίας 1836 13. Μακρής Κίτσος: Οι Φεγγίτες των Αρχοντικών. Από το Ευζόντιο στο Μπαρόκ. πρακτικό 13 του Α΄Συµπόσιου Λαογραφίας.Ι.Μ.Χ.Α. Θεσσαλονίκη 1975 14. Μακρής Κίτσος: Η Λαϊκή Τέχνη του Πηλίου. Αθήνα 1976 15. Μακρής Κίτσος: Θεόφιλος /1878 - 1934/. :ΞλληνΞς-ΞωγράΞοι, τόµος 1. Αθήνα 1974 16. Μακρής Κίτσος: Βήµατα. Αθήνα 1978 11. Μακρής Κίτσος: Χιονιαδΐτες Ζωγράφοι. Αθήνα 1981 18. Μακρής Κίτσος: Η Λαϊκή Τεχνη της Θεσσαλίας. Θεσσαλικά Χρονικά, τόµος 14ος.ΑΘήνα 1982 19. Μακρής Κίτσος: Εκκλησιαστικά Ξυλ6γλυπτα.Αθήνα 1982 20. ΜΕγας Γεώργιος: Σιάτιστα. Αθήνα 1963 21. Μουρίκη Ντούλα: Αναγέννηση - !!ανιερισμ6ς - Μπαρόκ.Αθήνα 1975 22. Μουτσ6πουλος Νικόλαος: To Αρχοντικό του Σι6ρ "ανωλάκη στη Βέροια. Αθήνα 1960 23. Μουτσ6πουλος Νικόλαος: Καστοριά - Ta Αρχοντικά. Αθήνα 1962 24. Μουτσ6πουλος Νικόλαος: Τα Θεσσαλικό Αμπελάκια. Αθήνα 1966 25. Σιµόπουλος Κυριάκος: Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα, πκπκκκπκ 1800 - 1800 , τόµος Γ1. Αθήνα 1975 26. Σιµόπουλος Κυριάκος: Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα, 1810 … 1821, τόµος Γρ. Αθήνα 1975 27. Σύλλογος Σιατιστ€ων Θεσσαλονίκης: Σιατιστέων Μνήμη. Θεσσαλονίκη 1972 28. Τσαµζοης Παντελής: Η Καστοριά και τα Μνηµεία της. Αθήνα 1949 29. Χατζηµιχάλη Αγγελική: LA SCULPTURE SUE BOIS. Αθήνα 1950 30. BASIN GE'RMAIN: BAROQUE AND ΉΟωΟΟ. Λονδίνο 1964 31. ΒΟΞΠΗΚΟΥ ΑΤΑΝΑ5: DIE BULGARISCHE VOLKS KUNST. Δυτική Γερμανία 1972 32. BYSCH HAFALD - ΣΩΗ8Ε BERND: BAUKUNST DES BABOCK IN ΠΤΈΟΡΑ. 7'τουτγάρδη 1981 3.3. DAB GROCHE BILDLEXIKON DEB ANTIQUI'I‘KTFN.Bt€vvn 1977 34. GJIFOKASTFA: 1…ΞΕϊΜ CITY. Τίρανα 1978 35. Ο?ΙΜΞΩΗΙΤ% BRUNO: WIENEF ΒΑΡ.0ΚΡΑΒΆ5ΤΕ, Βιέννη 1944 …"--……---- 36.011…) G: DANZIGW ΒΑΝΟΚ.Φραγκφούρτη 1927 97. (YURI-IT CORNELIOUS : DAS BAFOCK η UNI) FOGOCO ORNAMENT DEUTSCHTANDS. Βερολίνο 1889 38. …Π.ΝΈΉ A. : BAYEBICHES FOKOKO. "Μόναχο 1923 39. BITTER FRANZ : ILLUSI‘FI'RTER KATALOG DER ORNANENTSTICHAWELUNG DF‘S K. K. OST‘ETPFFI-CH MUSEUMS m KUNSI‘ UNI) ΄.[Ι*!ΐ|)Ό3'ΙΨΙΕ΄.Δ Βιέννη 1889 40. ΘΑΝΈΉΤΑ… Η. : ΝΟΉ1])ΕΠΤ30ΗΕ BAPOKMOBLEE. mmxmxm Ελµπερφξλντ 1922 41. 5«'ΈΗ?-ΠΤΖ Η. : ΈΗΤΤ03ΗΕ ΜΟΒΕΙ. DES BAROCK UNI) ROKOKO. Στουτγάρδη 1923

:2 ”0, , A , ," &&… ξ αν, &? ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗ ΑΓΩΓΗ & ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ Εισαγωγή στις εργασϊες του Συμπσσΐου από την Μαρια Ηλιού, Πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής *- To θέμα που μας συγκέντρωσε σήμερα είναι καίριο, όχι μό- νο για το Πανεπιστήµιο Θεσσαλίας που εγκαινιάζει με αυτή την ι,&ήλυκη τις . .… τ…,ν;κές ι«, φ…+…τι….θιηιις, ό,ι …όνο για τον εεσοαλικό χώρο που αγκαλιάζει ιις δραστηριότητε… αυτές' το θέμα είναι καίριο για το παρόν και το μέλλον της χώρας µας. Και βέβαια, όσοι συγκεντρωθήκαμε εδώ, γνωρίζουμε τη σηµα- σία της προσχολικής αγωγής - πολλοί από τους εισηγητές και τους συνέδρους προσφέρουν οι ίδιοι έργο στο σύστημα της προσχολικής αγωγής και όλοι έχουν κάποια σχέση με το νήπιο ή τη νηπιαγωγό. ΄Ετσι, οι εισηγήσεις, οι παρεμβάσεις και οι συζητήσεις που θα ακολουθήσουν, θα συμπληρώσουν την ενηµέρωσή μας, θα προωθήσουν τον προβληµατισμό μας και θα συμβάλλουν στο να γίνει πιο πλού- σια η σχέση μας με το παιδί και τις ανάγκες του)και πιο δημιουρ- γική η δουλειά µας. Αλλά συγχρόνως,ελπίζουμε, οι οργανωτές αυ- τής της συνάντησης, πως θα δημιουργήσουμε ένα κοινωνικό γεγονός γύρω από το θέμα της προσχολικής αγωγής, που στον τόπο μας δεν έχει ακόµα αντιμετωπιστεί στις πραγματικές του, παιδαγωγικές και κοινωνικές διαστάσεις. Η προσχολική αγωγή αφορά, όπως το λέει και η λέξη, την αγωγή του μικρού παωπού κατά την περίοδο που αρχίζει από τη γέννησή του και τελειώνει με την ένταξή του στο σχολείο, στην πρωτοβάθµια εκπαίδευση. Η αγωγή αυτή προσφέρεται στους βρεφι- κούς, βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούςνρστα νηπιαγωγεία. Ο όρος δεν χρησιμοποιείται συχνά για την αγωγή που προσφέρεται μέσα στην οικογένεια - και που είναι Βέβαια πρωταρχική και συ- νοδεύει το παιδί µέχρι την ενηλικίωσή του. To θέμα µας, αφορά κυρίως τη θεσμοιτοιημένη προσχολική αγω- γή, την προσχολική εκπαίδευση, τα Νηπιαγωγεία δηλαδή και τους nan. € ικούς Σταθμούς, και το κύριο ειδικευµένο προσωπικό που την προσφέρει, τις νηπιαγωγούς. Η προσχολική εκπαίδευση δεν είναι μόνο ο φτωχός συγγενής µέσα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστηµα. Είναι και ο μεγάλος άγνω- στος. Μόνο συγκεχυμένη ή υπερβολικά μερική αντίληψη της σημασίας και του ρόλου της φαίνεται να έχει το πλατύ κοινό. Ελάχιστες είναι πια οι χώρες, όπου στο θέμα της προσχολι- κής εκπαίδευσης παρουσιάζονται έτσι συνδυασμένα η καθυστέρηση και η άγνοια. Δεν θα ήταν ίσως περιττή μια συνοπτική αναδροµή στην ιστο- ρία της προσχολικής εκπάιδευσης, για να φανούν εναργέστεραψ οι αναχρονισμοί που χαρακτηρίζουν τη σημερινή της κατάσταση στη χώ- ρα μας. Από το τέλος του 180υ αιώνα και σε όλη τη διάρκεια του l9ou, στις ευρωπαϊκές χώρες που προχωρούσαν στην εποχή της εκ- βιομηχάνισης, δημιουργούνταν ιδρύµατα υποδοχής για τα νήπια των φτωχών εργαζόμενων γονέων. Ιδρύματα που πρόσφεραν περίθαλψη(τρο- φή και ασφάλεια) και συγχρόνως προσπαθούσαν να αναπτύξουν στα παιδιά αυτά τις αρετές που θεωρούνταν απαραίτητες για την κοι- νωνική τάξη οτηι οποία ανήκαν; υπακοή, πιιοορχία, θρησκευτικό- τητα, ευιαζία, ……,….ι……τηια. -… Μι..«ο………ι…ό αυτά ιδρύµατα, εί- χαν τη χρησιμότητά τους (όπως άλλωστε και το ορφανοτροφεία, τα γηροκομεία, τα λογής άσυλα) και συγχρόνως έπαιξαν ένα συγκεκρι- µένο ρόλο στην κοινωνική διαφοροποίηση, σύμφωνα με τις αντιλή- ψεις της ανερχόμενης αστικής τάξης. Μόνο προς το τέλος του 19ου αιώνα αρχίζει να διαμορφώνε- ται η προσχολική εκπαίδευση που απευθύνεται σε πλατύτερο κοινω- νικό φάσμα. Πρόκειται για μια ριζική στροφή στην αντίληψη για την παιδική ηλικία. Η ανακάλυψη των αναγκών της πρώτης παιδικής ηλικίας και του ρόλου των νηπιαγωγείων συνδέεται άμεσα με την ανάπτυξη της ψυχολογίας του παιδιού και της γενετικής ψυχολογίας. Η παιδαγω- γική προσπάθεια προεκτείνεται από τη σχολική προς την πρώτη παι- δική7ΐλΐΐίαΐήουθπαύει πια να θεωρείται σαν περίοδος αναµονής και απλής βιολογικής ωρίμανσης. Ενώ η προσχολική=εκπαίδευση αναπτύσσεται ραγδαία, ένας μεγάλος αριθµός από ψυχολογικές και παιδαγωγικές έρευνες αποδει- κνύουν ότι ο θεσµός αυτός: - αναπτύσσει την ευαισθησία και τις ικανότητες όλων των παιδιών' - αναπτύσσει την κοινωνικότητα και την αυτονομία τους, πράγµα ιδιαίτερα σηµαντικό στις περιπτώσεις υπερπροστατευτικών μανά- δων και συντηρητικής οικογενειακής αγωγής… -΄προσφέρει πρώϊμο αντισταθμιστικό πλαίσιο στα παιδιά που προέρ- χονται από μη µορφωσιογόνο περιβάλλον (τους δίνει δηλαδή ευ- καιρίες για να αναπληρώσουν, μέσα από νέες εµπειρίες, τις ελ- λείψεις σε ερεθίσματα του δικού τους φτωχού περιβάλλοντος). Τα επιτεύγµατα της ψυχολογίας σε συνδυασμό με τις κοινω- νικές αλλαγές επιβεβαιώνουν όλο και πιο πολύ την κοινωνική και παιδαγωγική σημασία της προσχολικής αγωγής. Στο συλλογικό έργο του Κέντρου τεκµηρίωσης για την εκπαί- δευση στην Ευρώπη του Συμβουλίου της Ευρώπης, "Προβλήµατα ως προς την εκτίμηση της προσχολικής εκπαίδευσης" (1975), καταγρά- φονται οι ακόλουθοι κοινωνικοί παράγοντες που συνέβαλαν στην εξάπλωση της προσχολικής εκπαίδευσης, όπως προέκυψαν από έρευ- νες που αφορούσαν πολλές ευρωπαϊκές χώρες: - αυξανόμενη συνειδητοποίηση στην κοινωνία της σηµασίας που έχουν για το παιδί τα πρώϊμα ερεθίσματα και οι πρώϊμες ευκαιρίες μά- Θησης' - αύξηση του αριθμού των εργαζόμενων µητέρων' - αλλαγή στάσεων απέναντι στο ρόλο των γυναικών στην κοινωνία' - ανικανότητα της μικρής πυρηνικής οικογένειας να προσφέρει στο παιδί κατάλ)…. , "ι'.ινι΄,.…ΐ΄ι :. …: , ιι * κίνδυνοι και έλλειψη ευκαιριών παιχνιδιού 'το αστικό περιβάλ- λον. Είναι φανερό ότι η αντιμετώπιση του προβλήματος της προσχο- λικής εκπαίδευσης σε κάθε χώρα έχει άμεση σχέση και με τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία και με το επίπεδο των προσφερόμενων κοινωνικών υπηρεσιών, πράγματα αλληλοσυνδεόμενα. ΄Ετσι, εάν μετατοπίζεται στους ώμους των γυναικών η ευθύνη για τα άτομα που έχουν ανάγκη από προστασία και φροντίδα (ηλικιω- µένους, αρρώστους, παιδιά) προσφέρεται συγχρόνως και η θεωρητική κάλυψη, ότι αυτός είναι ακριβώς ο ρόλος των γυναικών και αυτή η έµφυτη κλίση τους. Στις αναπτυγμένες χώρες, όπου οι κοινωνικές υπηρεσίες βρί- σκονται σε υψηλό επίπεδο, αυτές οι πρακτικές με την αντίστοιχη θεωρητική θεμελίωση βρίσκονται σε ύφεση. Οι διεθνείς οργανώσεις αναπτύσσουν τα τελευταία χρόνια με-' γάλη δραστηριότητα για την προώθηση της προσχολικής εκπαίδευσης. Μερικές αναφορές: Στην έκτη διάσκεψη των Υπουργών Παιδείας της Δυτικής Ευρώ- πης (1969), ψηφίστηκε απόφαση με την οποία ζητείται από τις Κυ- βερνήσεις των ευρωπαϊκών κρατών να αναπτύξουν στο μεγαλύτερο δυ- νατό βαθμό την προσχολική εκπαίδευση και ακόμα: να αναθεωρήσουν την παιδαγωγική της στοιχειώδους εκπαίδευσης και να προσαρµόσουν τις μεθόδους της παίρνοντας υπόψη μεθόδους που απέδειξαν την απο- τελεσματικότητά τους στα νηπιαγωγεία. Δηλαδή, να επικεντρώσουν τη διδακτική πράξη στο παιδί και να το αντιμετωπίσουν περισσότε- ρο γι΄αυτό που είναι και λιγότερο γι΄αυτό που θα ήθελε κανείς να γίνει. To Κέντρο για την "Ερευνα και τις Καινοτομίες στην Εκπαί- δευση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης οργά- νωσε το 1973 διάσκεψη με θέμα "Εξέλιξη της προσχολικής εκπαίδευ- σης" και το 1980 άλλη διάσκεψη, διακυβερνητική αυτή, με θέμα "Οι πολιτικές για την πρώτη παιδική ηλικία". Τα υλικά των διασκέψεων αυτών δημοσιεύτηκαν. Στη "Διακήρυξη αρχών για την προσχολική εκπαίδευση" (1978) του Συμβουλίου της Ευρώπης γίνεται σύσταση σε όλα τα κράτη-μέλη να δώσουν προτεραιότητα στη λήψη κατάλληλων μέτρων ώστε να εξα-φ σφαλιστούν σε όλα τα παιδιά δύο χρόνια προσχολικής εκπαίδευσης, σε ιδρύματα που να ανήκουν στον ίδιο διοικητικό φορέα και κατά προτίμηση στο Υπουργείο Παιδείας. To Συμβούλιο Μορφωτικής Συνεργασίας του Συμβουλίου της Ευρώ- πης οργάνωσε το 1979 συνέδριο με θέμα: "Από τη γέννησή του ώς τα 8 του χρόνια: το παιδί στην ευρωπαϊκή κοινωνία της δεκαετίας του ‘80”, στο οποίο διαµορφώθηκε και μια διακήρυξη για την προσχολι- κή εκπαίδευση που ιπορλήδηκε στη Διάσκεψη των Υπουργών Παιδείας στη Λισσαβώνα. Από το σχέδιο της σημαντικής αυτής διακήρυξης: "Στο μέτρο που αναπτύσσονται οι κοινωνικές ικανότητες και οι πνευματικές ανά- γκες του παιδιού, πρέπει να ικανοποιούνται εν μέρει έξω από την οικογένεια (...) Οι ανάγκες των παιδιών είναι διαφορετικές, ανά- λογα με το στάδιο ανάπτυξής τους, τις προσωπικές τους ικανότη- « ……ς υ)τι… Κδ νϊ. (Με ϊ΄ΝΒ Κ μκί , ."; …'…) .- V5M‘€S .. τες και το πολιτισµικό τους περιβάλλον". Αναφέρονται επίσης επ/ γΐο0ν5 περιπτώσεις: α) παιδιά των πόλεων (έλλειψη χώρου, απουσία γονιών, επικίνδυνοι δρόμοι), β) παιδιά αγροτικών περιοχών (απο- μόνωση), γ) παιδιά οικογενειών χαμηλού οικογενειακού εισοδήματος (υλικές ανάγκες και έλλειψη ερεθισμάτων), 6) παιδιά μειονοτήτων (διατήρηση της παράδοσής τους, αλλά και ένταξή τους στην εθνική κοινότητα), ε) παιδιά μειονεκτικά. Το τελικό κείμενο που υπέγραψαν οι Υπουργοί Παιδείας στη Λισσαβώνα τον Ιούνιο του 1981, είναι ακόμα πιο προωθημένο:"Στις περισσότερες σύγχρονες κοινωνίες μας δημιουργήσαμε υλικές και κοινωνικές συνθήκες τέτοιες ... ώστε το παιδί που μεγαλώνει, αν δεν επωφεληθεί από τις επαφές µε τον έξω από την οικογένεια κό- σμο που προσφέρουν τα ιδρύµατα προσχολικής αγωγής κινδυνεύει να υποφέρει από σοβαρές ελλείψεις από κοινωνικής και πνευματικής πλευράς. ΄Ετσι, είναι ουσιώδες να υποστηριχτούν κατάλληλα τα προ- σχολικά ιδρύματα και να αναπτυχθούν με γρήγορο ρυθμό για να εί- ναι προσιτά σε όλα τα παιδιά".)Κα1 αµαΞΌν…ζ "Η προσχολική αγωγή είναι παντού εξαιρετικά πολύτιµη γι αυ- τό που είναι' δεν θα έπρεπε να καταλήξει σε επέκταση προς τα κά- τω του σημερινού σχολικού συστήµατος' χρειάζεται να αποφευχθεί κάθε κίνδυνος προς μια τέτοια εξέλιξη με κατάλληλα μέτρα για να διατηρηθεί, στο προσχολικό στάδιο, το βάρος στην κοινωνική, φυ- σική και πολιτισμική ανάπτυξη του παιδιού, αλλά και για να ευ- νοηθεί η επέκταση στη στοιχειώδη εκπαίδευση της δημιουργικότητας που προωθεί η παιδαγωγική πρακτική στις προσχολικές τάξεις". Ας σημειωθεί, ότι σύµφωνα με τις διεθνείς στατιστικές, τα νηπιαγωγεία καλύπτουν συνήθως την ηλικία των 3 ώς 6 χρόνων και ότι στα ιδρύµατα προσχολική ηλικίας περιλαμβάνονται και οι βρεφι- κοί σταθμοί που υποδέχονται τα µωρά από τον πρώτο χρόνο της ζωής τους. Στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, στη Γαλλία, στο Βέλγιο,τΛΛν ζ…΄ τον Καναδά, "τη Δ.Γερµανία κ.α. σχεδόν όλα τα νήπια και σε υψη- λούς αριθµούς τα βρέφη καλύπτονται από το δίκτυο των αντίστοιχων ιδρυμάτων (βλ. Πίνακα). Στη Σουηδία έχει κατοχυρωθεί νομικά το δικαίωμα (αλλά όχι και η υποχρέωση) όλων των παιδιών για προσχολική εκπαίδευση. Σε περίπτωση που οι γονείς δεν επωφελούνται από το δικαίωμα αυτό, ειδικό προσωπικό τους επισκέπτεται για να τους εξηγήσει τα πλεο- νεκτήματα που προσφέρει η προσχολική εκπαίδευση. ικα… . . & άιηε… & χ ς τν.; χΈχ% αωκ &»… να… Μ… λι…ςια ή…") , αλα Δεν θα ήθελα να αφήσω ασχςχαστη αυτή την καινοτομία. Γιατί μας θυμίζει ότι η πραγματική ελευθερία στην ιδιωτική σφαίρα προ- ύποθέτει υπέυθυνη και πλήρη ενημέρωση. Αλλά ας γυρίσουμε στη χώρα μας. Στην Ελλάδα τον περασμένο αιώνα υπήρξε ενδιαφέρον για την προοχολική αγωγή από πολύ νωρίς.1 Τα πρώτα Νηπιαγωγεία ιδρύονται το 1831 κι όλας, στην Ερμού- πολη (με 140 παιδιά, αγόρια και κορίτσια 2-6 χρόνων) και στην Αθήνα. Είναι ιδιωτικά, ενσωματωμένα σε σχολικά συγκροτήματα(Ετ. Hildner, Francis Hill). H Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία ίδρυσε ξεχω- ριστό Νηπιαγωγείο το 1840 και το 1865 έστειλε µια μαθήτριά της την Ιφιγένεια Δημητριάδου, με υποτροφία στη Γαλλία για να ει- δικευτεί ως νηπααγωγός. Από το 1870 και µετά η Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία άρχισε να δίνει και ειδικό δίπλωμα νηπιαγωγού. Το 1880 επιστρέφουν από τη Γερμανία όπου σπούδασαν δύο Ελληνίδες νηπιαγωγοί: η Ελένη Λοϊζίδου και η Αικατερίνη ΛασκαρίδουΐµΗ Λασκαρίδου ίδρυσε "νη- πιακό κήπο", "διδασκαλείο νηπιαγωγών" όπο#διδάσκονται οι πρω- τοπόρες για την εποχή παιδαγωγικές μέθοδοι του Froebel, "παιδι- κό σταθμ ". To 1895 θεσµοθετούνται για πρώτη φορά με νόµο τα νηπιαγωγεία και καθορίζονται τα προσόντα των νηπιαγωγών. Δ)» "έναν αιώνα µετά, δεν κατορθώθηκε να συμβαδίσουμε με τις κοινωνικές και παιδαγωγικές εξελίξεις. I ! .΄ΧΌ…ς) ςχ,Μ ΧΧΧ" 093… ΄ . Μπηκα: …"…" "" «Μάι. …" επι/σπ…πτ 'Κ …κι.…Κ ς"……Χ'Χζ΄ « οι (Α]. (| " 6ΐ ν-'νΞάΐ α…Οξη?Ω ν…- &… Μένα»… & ζαΝίν…… :; 0%…ιώτΕ/5 … & να ΈΝλ©οχΧ ι . 1'λΈξζ" 8…ψκχξ,Λµ γ:α…Ή0©Όι… «ΠΝ ς… τι΄6"/ίη…η΄ύΌι€>( Α ζΚζΆ-΄Ω … %! ίιξ%ζ(Χ , €9Ώλ) .. ίδια,. -΄ , - . u κ χνν3κ Ζ….) υ-µ…ΐσϊ% Οκ), Η Ώς… ξηι9νΞ'…Μ Μ Μ'Όω(… ……) 6ΨζΉζξοχ &ιςκοΑΒ%3Χ ,%(ξ.ς…ι&λ) Θ…ΜΝίΜΜ ιν… ΄3την Ελλάδα, όχι μόνο τα νηπιαγωγεία καλύπτουν μόνο τµήμα του πληθυσμού των 3 1/2 - 5 1/2 χρόνων και οι βρεφονηπιακοί σταθ- μοί ελάχιστο προσοτό του πληθυσμού των 0-5 1/2 χρόνων, αλλά πα- . :, , . * ι . .. ι . κ . ΄ |||. κ;ψιζλζµ ι'.λι ξ.Χ» ι.…» ,ιι'ι) …, ζ, ..( |» …' ι.Κ.Ή'5…κ. μ ιι… νπμ;ίων, …3α….ζ…τιιτςς. Στα παιδιά των εργαζόμενων μανάοων…χαμηλού;ζίοοοήματος ΐςνιγω«ι) προσφέρεται άσυλο στους)βρεφΞνηπΐάκούς σταθµούςζ…Για τα παιδιά των οικογενειών που μπορούν να τα βγάλουν πέρα χωρίς την εργασία της μητέρας υπάρχει η δυνατότητα της εγγραφής στα δημόσια νηπια- γωγεία (για περιορισμένο αριθµό θέσεων και μόνο για μερικές πρωϊ- νές ώρες). Στα παιδιά των οικογενειών με οικονομική ευχέρεια προσ- φέρεται η προσεγμένη και πανάκριβη προσχολική αγωγή στα ιδιωτικά . νηπιαγωγεία (με ανάλογους επίσης περιορισμούς στις ώρες υποδοχής και τον αριθμό θέσεων). (;…&ηα……ζι,ι……π…ιξχι)νηξ||€8"2 Μτ!ή Δεν είναι χωρίς σημασία,ότι στη Στατιστική Επετηρί οι βρε- φονηπιακοί σταθμοί περιλαμβάνονται στο κεφάλαιο "κοινωνική αντί- ληψις", τμήμα "περιθάλψεως ανηλίκων": τα παιδιά των εργαζόμενων μητέρων κατατάσσονται πλάι στα ορφανά, στα άρρωστα, στα μειονεκτι- κά. Η δική τουςµειονεκτικότητα, η δική τους δυστυχία - δηλώνει επίσηµα η Στατιστική Επετηρίδα - είναι ότι η μητέρα τους δουλεύει. Δεν είναι περίεργο ότι μπροστά σε τόσο μεγάλα κενά στην προσχολική εκπαίδευση, στο ρόλο της γυναίκας - αγγέλου της οικο- γενειακής εστίας προστίθενται εκπαιδευτικά - παιδαγωγικά καθήκο- ντα . ΄Ετσι, οι ανάγκες του παιδιού εμφανίζονται να μένουν ακά- λυπτες, όχι γιατί η Πολιτεία δενδημιούργησε ακόµα το ανάλογο δί- . κτυο προσχολικών ιδρυμάτων, αλλά γιατί η μητέρα εργάζεται - όταν εργάζεται. Και όταν δεν εργάζεται, το πρόβλημα μοιάζει να μην υπάρχει. H αντιπαράθεση: εργασία της μητέρας - ανάγκες του παι- διού, καλύπτει βολικά το κενό ανάμεσα στις βασικές ανάγκες του πληθυσμού και την παροχή υπηρεσιών. (To μηχανισμό αυτής της μετατόπισης ευθυνών μέσα στην ελλη- νική πραγµατικότητα επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι σιγά-σιγά µε- τατοπίζεται προς τις μητέρες και η υποχρέωση για να καλυφτεί κι εκείνο το άλλο κενό; το χάσµα ανάµεσα στις προσδοκίες και την αποδοτικότητα ολόκληρου του εκπαιδευτικού συ- στήματος. Σε καµιά άλλη χώρα δεν παρουσιάζεται το φαινόμενο να "διαβάζουν" - τόσο χαρακτηριστική αυτή η νεοελληνική μετατροπή του ρήµατος ... - οι μητέρες τα παιδιά, στην έκταση, την κλίμα- l ι ( ΄ ι ?.΄ΘΞ…κοΜ ι.ι/ΚΘιι8Μ' ότου9γψι ζ9ςΏα% αν?) ΄Έ€ο?ή%νά# κα και την ένπππιπου αυτό συμβαίνει στη δική µας)Ξλ Στις χώρες όπου υπάρχει αμοιβαία σχέση ανάμεσα στην παι- δαγωγική έρευνα και την εκπαιδευτική πολιτική διαπιστώθηκε, ότι η ανανέωση των παιδαγωγικών µεθόδων σε ολόκληρη την εκπαιδευτι- κή πυραμίδα προωθήθηκε σημαντικά από τις αναζητήσεις και τις και- νοτομίες, που αφορούσαν την προσχολική εκπαίδευση. Είδαμε παραπάνω πως η προσχολική ηλικία μοιάζει να είναι στην Ελλάδα μια άγνωστη, ανεξερεύνητη ήπειρος. Οι πνευματικές, ψυχολογικές, κοινωνικές ανάγκες της πρώτης παιδικής ηλικίας που, παράλληλα, με την οικογενειακή στοργή, απαιτούν, στις σημερινές (΄'ι(ι).)ζ:ι΄|)ιΕ; ζωής"… ;;. ι την τ,π΄ν3,……π1 αν." ' χι εώς χς.΄;.1ι(……ις και τη φρονι- τίοα ειδικευμένο… προοωπικού, παραμερίζοντ;ι οιωπηρά, όσο επιβιώ- νει η αντίληψη ότι αρκεί η μητρική αγάπη για να τις καλύψει όλες. Και η άγνοια του ενός θέματος (παιδί) πολλαπλασιάζεται με την άγνοια του άλλου (μάνα), στο μέτρο που το στερεότυπο της μη-΄ τέρας "που θυσιάζεται για το παιδί της" συνιστά όχι μόνο πρότυπο, αλλά και οικεία αναφορά, στην οποία άλλωστε προσφεύγουν εύκολα οι ίδιες οι μανάδες. Το πόσο αυτό το σχήµα.αντωπθεπκ στις κοινωνικές πραγωα- τικότητες της εποχής μας διαφαίνεται και από τη στροφή στην πο- λιτική της Γιούνισεφ που επεξέτεινε τις δραστηριότητές της και προς τις γυναίκες. O άξονας της νέας αυτής πολιτικής της Οργάνω- σης των Ηνωµένων Εθνών για το παιδί, στηρίζεται στη θέση ότι οι ανάγκες των παιδιών δεν αναμένεται να καλυφτούν μόνο από τη μη- τρική στοργή και δραστηριότητα και ότι οι ανάγκες των γυναικών δεν συνοψίζονται μόνο στο μητρικό τους ρόλο. Σε µιά σύγχρονη κοινωνία, όλες αυτές οι ανάγκες αφορούν την πολιτεία και το κοι- νωνικό σύνολο. Χαρακτηριστικός είναι ο τίτλος αφιερώµατος του περιοδικού της Γιούνισεφ "Τετράδια της παιδικής ηλικίας": "Θέση των γυναικών και ευεξία των παιδιών". Το πρώτο μέρος του αφιερώματος παρουσιά- ζει στοιχεία για τη θετική σχέση ανάµεσα στην ευεξία των παιδιών και την καλυτέρευση της θέσης των γυναικών ως προς τον ελεύθερο χρόνο τους, την υγεία και τη διατροφή τους? ήνΜ%αίδ€υση και την επαγγελματική τους κατάρτιση, την επαγγελματική τους απασχό- ληση και τη συµμετοχή τους στην πολιτική. Στη χώρα μας, ο ανεπαρκής αριθµός των νηπιαγωγείων και o ανεπαρκέστατος αριθμός των βρεφονηπιακών σταθμών περιγράφουν και καθορίζουν, ώς ένα βαθμό, την περιθωριοποίηση και της Ελλη- νίδας και του Ελληνόπουλου. _ Ας συνοψίσουμε τώρα μερικές ελληνικές ιδιαιτερότητες στο θέμα των φορέων υποδοχής, φροντίδας και αγωγής των παιδιών προ- σχολικής ηλικίας. - Ποσοτική ανεπάρκεια των ανάλογων ιδρυμάτων. - Γενικευμένη άγνοια των πραγματικών αναγκών της πρώτης παιδι- κής ηλικίας. - Μετατόπιση της κρατικής και κοινωνικής ευθύνης στους ώμους των γυναικών (εκτός από τις μανάδες, επιστρατεύονται και οι γιαγιάδες, των οποίων η σωµατική και ψυχική αντοχή δοκιμάζο- νται μερικές φορές σκληρά). - Πρόωρσς κοινωνικός διαχωρισμός των νηπίων. Γι αυτό το τελευταίο θέμα, που είναι εξαιρετικά σημαντικό, θα κάνω μια αναφορά (όχι σύγκριση) σε μία άλλη ευρωπαϊκή χώρα, όπου υπάρχουν πάντα όπως και σε εμάς οι κοινωνικές τάξεις, χω- ,»ύς όμως ιωιιή .;ά)ΐ…Λτυιι κιι:…#ιςις ; ………ι,οίς 13 ποιδιικκ3ς σταθ- µούς και στα νηπια;ω|εια. Από μία πανεπιστημιακή έρευνα στη Γαλλία για την εξέλιξη των δημοσίων νηπιαγωγείων στην 30ετία 1945-1975 ανθολογώ μερικά στοιχεία. - το ποσοστό των παιδιών 2-6 ετών στα δηΒόσια νηπιαγωγεία πέρα- σε από 27,6% στο 81% (υπάρχει επιπλέον και άλλο ποσοστό που αφορά φοίτηση σε άλλα ιδρύματα). - η θεαµατική αυτή αύξηση οφείλεται στην ανάπτυξη της ζήτησης προσχολικής εκπαίδευσης από την αστική τάξη πράγμα που εκφρά- ζει εξέλιξη των συµπεριφορών της, ακόμα και του στρώματος των πιο προνομιούχων "απέναντι το νήπιο και στην αγωγή7%ξυ τεί- νει στο εξής να εξασφαλίζεται, κατά ένα μέρος, σε συλλογικά και δημόσια ιδρύματα όπου βρίσκονται πλάϊ-πλάϊ παιδιά διαφορετικών κο ινών ικών τάξεων " .3 Θα προσθέσω μια παρατήρηση που στην έρευνα παραλείφθηκε, προφανώς ως αυτονόητη: η εξέλιξη αυτή των συμπεριφορών θα επηρεά- στηκε σε μεγάλο βαθμό από την υψηλής ποιότητας παροχή υπηρεσιών στα δημόσια Νηπιαγωγεία. Και βέβαια, το θέµα της ποιότητας της προσχολικής αγωγής παραπέµπει κατά κύριο λόγο στο άλλο µεγάλο θέμα της κατάρτισης 3 . επίθ 92Μ5Αη με, των νηπιαγωγών που θα κληθούν να στελεχώσουν παιδικούς σταθμούς και νηπαιγωγεία. Είναι αναγκη να προσφερθεί στις μελλοντικές νηπιαγωγούς όχι μόνο υψηλό επίπεδο κατάρτισης, αλλά κατάρτισξ πολύπλευρη και συγχρονισµένη. Στη Σουηδία, όπου είναι θεσμοθετημένη η ένταξη πολιτισμι- κών δραστηριοτήτων στην προσχολική αγωγή, θεωρείται ότι βιβλιο- θήκες, ωδεία, μουσεία, θέατρα και πολισµικές οργανώσεις έχουν ένα σηµαντικό ρόλο να παίξουν μέσα στο Νηπαιαγωγείο. Σε πρόσφα- τη (1983) έκθεση του Εθνικού Συμβουλίου Πολιτισμού της χώρας αναφέρεται ότι οι γνώσεις και η ενθουσιώδης προσχώρηση των Νη- πιαγωγών είναι απαραίτητες προύποθέσεις για να πετύχουν οι πολι- τισμικές δραστηριότητες στην προσχολική αγωγή. Και ότι γι αυτό, τόσο η κατάρτιση, όσο και η επιμόρφωση των Νηπιαγωγών χρειάζε- ται να εξελιχθούν, έτσι ώστε να ενισχυθούν οι θεωρητικές και πρακτικές γνώσεις τους στον πολιτισμικό τοµέα. Υπογραμμίζεται ακόμα ότι είναι απαραίτητο να ενισχυθεί η θέση των διαφόρων μα- θημάτων αισθητικής αγωγής στην κατάρτιση των Νηπιαγωγών και να αξιοποιηθούν οι γνώσεις και οι δραστηριότητες των καλλιτεχνικών και των πολιτισμικών οργανισμών. Σημειώνω ακόµα, ότι στη "Διακήρυξη αρχών" του Συμβουλίου Μορφωτικής Συνεργασίας του Συµβουλίου της Ευρώπης που ανάφερα προηγούμενα, προτείνεται: — να ληφθούτ μξϊΩα για νι κ.ταρ,……>όµ οι ςυαΞμοί ανάμεσα στις επαγγελματικές κατηγορίες των εκπαιδευτικών ποοοχολικής και πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης' - να παρέχεται σε όλους η ίδια βασική κατάρτιση και να τους προσ- φέρεται στη συνέχεια επιμόρφωση που θα προωθήσει την αµοιβαία κατανόηση' - να αντιµετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο τα ζητήματα μισθών,εξέ- λιξης και συνθηκών δουλειάς των εκπαιδευτικών που προσφέρουν έργο στην προσχολική ή πρωτοβάθµια εκπαίδευση. Το Π.Δ. 330/3.9.1983 με το οποίο ιδρύθηκαν συγχρόνως στα ΑΕΙ τα Παιδαγωγικά Τμήματα Δημοτικής Εκπαίδευσης και τα Παιδα- γωγικά Τµήµατα Νηπιαγωγών ανταποκρίνεται σε σύγχρονες απαιτήσεις. Η εφαρµογή του βέβαια προσφέρεται για συλλογικές επεξεργασίες. Ας σημειωθεί ακόµαγ ότι ο πρόσφατος νόµος για τη "Δοµή , και λειτουργία της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθµιας εκπαίδευ- - 10α - σης" παρουσιάζει, τόσο με το θεσμό των παιδικών κέντρων, όσο και με ορισμένες θαρραλέες διαπιστώσεις και προτάσεις στο αντίστοι- χο τμήμα της εισηγητικής έκθεσης, αξιόλογη προώθηση του σχετικού προβληματισμού σε κυβερνητικό επίπεδο. Θα μπορούσαμε όμως να αναρωτηθούμε στο διήμερο των εργασιών μας για την ανάγκη όχι μό- νο να διευρύνεται η προσχολική μέριμνα με την προσχολική αγωγή, αλλά και η προσχολική αγωγή στα ανεξάρτητα νηπιαγωγεία να διευ- ρύνεται με προσχολική μέριμνα, έτσι ώστε να πάψει σταδιακά αυτός ο ταξικός διαχωρισμός των νηπίων που δημιουργείται και μόνο από το γεγονός των διαφορετικών ωραρίων λειτουργίας νηπιαγωγείων και παιδικών σταθμών ή παιδικών κέντρων. - 11 ' >ΐΜΌ…χξ … %ξαΜ()…1Μ «(M «(µονιµη …ωδ)ο ινα…) \ ι κ H θεσμοθέτηση της κατάρτισης των Νηπιαγωγών σε πανεπιστη- μιακό επίπεδο είναι ένα μεγάλο επίτευγμα. Και αυτό το επίτευγμα που υλοποιεί την αναγνώριση της σημασίαςχτης προσχολικής αγωγής είναι επίτευγμα των διεκδικήσεων του κλάδου, της συνειδητοποίη- σης του θέματος από σημαντικές κοινωνικές ομάδες (αναφέρουμε σχε- τικά τις θέσεις του Γαιεπιστημιακού Ομίλου που δόθηκαν στη δημο- σιότητα στις 18-3-1981), είναι απότέλεσμα πολιτικής βούλησης. 'Οπως αποτέλεσμα πολιτικής βούλησης είναι και η ίδρυση αξιόλο- γου αριθμού νηπιαγωγείων τα τελευταία χρόνια. «έδρα... ώ 1(ΜΣ,…ΑΜ Τα Πανεπιστήμια που θα καταρτίζουν Νηπιαγωγούς βρίσκονται έ)Ο. μπροστά σε μια πρόκληση και σε τεράστιες ευθύνες. Η κατάρτιση που θα προσφέρουν δεν φτάνει να είναι υψηλού επιπέδου, πρέπει να είναι και η κατάλληλη. Γι αυτό χρειάζεται να αξιολογήσουν και να αξιοποιήσουν τα καλύτερα στοιχεία από την προσφερόμενη κατάρτιση στις/ΣξΞλέςιΝηπιαγωγών, να διατηρήσουν και να αναπτύ- ξουν τη σύνδεση της θεωρίας με την πράξη, να γίνουν κέντρα αδιά- κοπου προβληματισμού επάνω στην προσχολική ηλικία και την προ- σχολική αγωγή και κέντρα διαρκούς πληροφόρησης του κοινωνικού συνόλου για τη σημασία τους. Το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας θέλησε με αυτό το διήμερο να θησαυρίσει από τη γνώση και την πείρα όλων σας. 'Γ* Εισηγήσεις;ανάλαβαν επιστήμονες που από διάφορες επιστη- 'μονικές περιο &ξ δουλεύουν Ήκαΐ π38βληματίζονται για το παιδί, έκπρ δώΞΞΐµΞιδ δικώνψερευνητικώνψ φορέων, προσωπικότητες της πνευ- ματικής μας ζωής που είναι κοντά στο παιδί. Αλλά περιμένουμε πολλά από τις παρεμβάσεις και τις ανοι- χτές συζητήσεις, τόσο and τις εμπειρίες των ατόμων όσο και από τα αποτελέσματα συλλογικής επεξεργασίας φορέων. Στη διάσκεψη της Λισσαβώνας, ο Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης διακήρυξε ότι η προσχολική αγωγή "είναι θέμα βασικά πολιτικό". Πράγμα που σημαίνει ότι η προσχολική αγω- γή είναι πρωταρχικά.θέμα των πολιτών.