• 'ιί3΄.'-'ώ,ψ… &, . TO BI-IMA TE ,΄Ή ι [I Λ.,/ a “is "οίκου.; LH-CIDIAOAOI‘IKH ΑΝΑΓΝΩΣΗ 'ιΘετ…ό διορισµό στό Κολοψική ανάγνωση). τούτα στή λέξη ανά- man σηµαίνει άνα- 6 όρος αύτός προ- γιά νά δηλώσει τή atria έπαφής μας µ' είµενο. Προόάλλεται, ά έκτοπίσει άλλους χρήση (της λογοτε- |ς καί τής δι κα- 'Από αυτούς οί δο- in: ανάλυση καί ερ- η ανάλυση, δανεισµέ- πική λογική, τά μα- τίς φυσικές έπιστή- τει τό ποιητικό κεί- ιύ ίαθηγητού ΜΑΡΩΝΙΤΗ ιµα πού µπορεί καί αυτό στα συστατι- at. T6 έρώτηµα όμως νη περίπτωση είναι σύνθεση λειτουργεί παράθεση των συστα- ιχείων n μήπως καί ' ασύµι6ατη και &- ιμπλοκή τους. Σ' & γου χάρη, πού άπο- από µία λέξη, ή ηνία του δέν άπορ- εµο:νωμένα γράµµα- οπής πού τό συνθέ- τόν συγκεκριμένο 5‘ 16 'I'8Io’ ισχύει καί στικό κουσ…τάλλ…α xa’ "εναποίηµα, τίς καί τίς συντακτικές ακόμη καί µέ τά Μάμα-τα. Io): μόνον σύτός 6 επίλυσης πού άπει- κή σύνθεση µέ τήν σχολαστική λογική να… τα": όρου µέ σσότερο ή µέθοδος ιός έπέ6αλε µέ τόν Κική πράξη. Τής &- τομίας αφελή, όπι- momma προϊόντα εί- ση τού ποιήµατος >,καί τή µορφή του "Με… τής μορφής ' &ποτρόπαιη έξαρ- /ικών στοιχείων — ροµ-οιώσεις, κοσµη- αί άλλα συναφή ή ιηση τού περιεχο- ττ΄γν αναζήτηση τού υυνήι.ιατος πού κο- x)‘ τής αναλυτικής ασπός είναι καί ή ποιήματος σέ συν- ες, πού 6 µαθητής )αΦοάσει τήν ποιη- ιξη σέ οµαλό πεζό τίς λέξεις σέ φυ- "κε &" and] σειρά, νά πεί µέ δικά του λό- για τί λέγει 6 ποιητής έδώ καί τί παρακάτω. Αύτά καί άλλα αρνητι- κά σύνδρομα τής ανάλυσης κατα- δικάζουν νομίζω τόν όρο σήμερα σέ άπόριριψη καί αχρηστία. 'Ο όρος ερµηνεία είναι παλιός καί φιλολογικής καταγωγής: προ- υποθέτει καί αύτός διάκριση ανά- µεσα στό γραµµατικό "φαινόμενο καί τή 6αΘύτειρη κρυφή έννοια καί λειτουργία του μέσα στό ποίηµα διασπά κι αύτός τήν ποιητική EK- φραση στά" σημεία καί τίς σηµα- οίες τους η, γιά νά χρησιµοποιή- σω πιό μοντέρνους όρους, στά ση- μαίνοντα καί τά σηι,µαινόµενά τους. T6 πιό αρνητικό όµως σύμπτωµα τής έρµ:ηνευτικής μεθόδου παραμέ- νει ή ύπόΘεση' ότι ή ποιητική γλώσ- σα είναι κατά κάποιον τρόίπο από- κρυφή, καί ή αποκρυπτογράφησή της χρειάζεται τή μ*εολά-6ηση ενός άσκημένου καί προικισμένου μάν- τη, πού είναι σέ Θέση νά έξηγεϊ -νά έριµηνεύει- τούς οίωνούς της, τά όση-μα σήµατα της, καί νά τά μεταδίδει στούς ανίερους καί άμουσους. Αύτή ή Θρησκευτική σχεδόν στάση Με…" στήν ποί- ηση, συνεπάγεται τή δηµιουργία ένός ίερατείου, έξηγητών, τό ρόλο τών όίιτοίων ' (νεται καί εύτελί- ζει, ίπποτίΘεται, µέσα στήν τάξη 6 ταλαίπωρος δάσκαλος. 'Υπερ- δάλλω συνειδητά, αλλά δέν …… κρύνοιμαι, νοµίζω, πολύ από τήν ίδεολογίά πού γέννησε καί συντη- ρεί τήν ερµηνεία ώς σρο Kai µε- Θοδο επαφής μας μέ τήν ποίηση. 'Οπωσδήπιοπ'ι:΄ ένας τρόπος, πού ύπονοµεύει τήν οίκειότητα ανάµε- σα στό ποίημα καί τόν νώστη του είναι, σήµερα τουλαχιστον, δια6λητός ή, κός καί επικίνδυνος. 'Απί3ετα µέ τούς όρους ωά- λυση καί ερµηνεία, 6 όρος ανά,- γνώση, δίχως νά απλοποιεί τά προ6λήµατα καί τίς δυσκολίες τής ποιητικής γλώσσας, το': αναθέτει κατευθείαν στό αρµόδιο. πρόσωπο -σ' έκείνον δηλαδή πού δια6άζει ή ακούει ένα ποίηµα, µόνος του ή µαζί μέ άλλους. '0 όρος ανά-γνω- ση. "Μπουένος από τή "αυτί (ή όποία κωδικοποιεί τόν ζωντανό λόγο καί εύνοεί τή συντήρηση καί τήν αναπαραγωγή του ανά πάσα στιγµή)΄ είναι, πιστεύω, από πολ- λές απόψεις, ό προτιµότερος τρό- πος για τήν εντατική έπικοινωνία μας καί μέ τήν ποιητική γλώσσα. ΠιρούποΘέτει ο΄τι καί ή ποιητική γλώσσα (άκρι6έστερα: ή ποιητική γραφή) δως γενικότερα ή γραμ- μόνη γλώσσα, ύπο6άλλει καταρχήν πράγµατα άναγνωοίσιιμα. σ΄ ένα κώδικα πού μπορούµε νά τόν µά- Θοι:με, άν µας ενδιαφέρει καί µας χρειάζεται. Για τή δουλειά αύτή απαιτείται μόχθος, έπιιμονή καί ένταση -άνάλογη μ' έκείνη τού μικρού παιδιού …': καλειται νά αναγνωρίσει τό ζωντανό λόγο μέ- σα καί κάτω τά γιράµιµατα τού Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ Χ0ΥΝΤ*Α ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ ΑΠΟ 0080 ΜΗΠΩΣ ΑΝΤ|ΜΛΗΣ0ΥΝ έστω, παραπλανητι-' ανάγνωση. Θά µω- .; άλφα6ητου- έπι6άλλετοι άσκηση πλάι σ' ένα έµπειρο µάστορα, λά τελικά ή εξοικείωση γιά τήν οποία μιλήσαµε, είναι καί έφικτή καί απελευθερωτική: µέ τήν dwa- Yvéplcri της ή ποιηΤ…ή γραφή απελευθερώνει τόν ποιητικό λόγο καί τόν προσφέρει ώς οίκεία εµ- πειρία στόν τρόφιμό της. 'Η άναµ- γνώριση λοιπόν τού ποιητικού λό- γου είναι τό τέλος τής ανάγνωσης. Παρά τουτο 6 ποιητικός λόγος, όσο κι άν είναι αναγνωρίσιµος καί δα?ύτατα οίκείος, αποτελεί µέσα στό σωµα τής κοινής γλώσσας τό σκληρό πυρήνα της. Καί έδω άρ- χίζουν οί δυσκολίες. Χρειάζεται & αναγνώστης τής ποίησης νά πει- στει ότι ή ποιητική γλώσσα δέν είναι ή διακόσμηση τής κοινής γλώσσας, 6 έ'ξώρα'ίστικός καλλω- πισµός της, αλλά ή δηµιουργική της δυναµη (αύτό σηµαίνει τελι- κά: ποιητικός), όταν καί γλώσσα ανιτκρίζει κατά µέτωπο τα συγκεκριµένα πράγματα καί δέν απογειώνεται στήν έννοιολογι- κή τους σχηιµατοποίηση καί αφαί- ρεση. 'Ο ποιητικός λόγος είναι, µέσα στό εοτρυ: τής συλλογικής γλώσσας, 6 πιό εµπειρικές καί έµ- πράγματος πού διαθέτουμε. Αύτή ή προσωπική εµπειρική καί αυτή… τη φύση καί λειτουργία του καθορί- ζει καί τούς δασικούς χαρακτήρες του. 'Η ανάγνωση της |ποιησης σκο- πάει στήν αναγνώριση αύτών τών χαρακτήρων πού συνεχουν τήν ποι- ητική γλωσσα καί τήν ώΘούν στήν αύτόνομη προδολή της: δηλαδή στά ποιήµατα. Δέν πρόκειται νά προχωρήσει πρός αύτή τήν κατεύ- Gum, πού Θα μας πγαινε πολύ µακρυα και Θα µας άντ0µάκρυνε από τό συγκεκριµένο στόχο τής είσήγησης. Τούτο µόνον έπιλέγω: ανάγνωση τής ποίησης προύπο- Θέτει µιά είδική σχέση τού αναγνώ- στη µέ τήν κοινή γλώσσα καί τήν ύΜκείµεή της πραγματικστητσ. Δίχως τήν… είδική αύτή σχέση ή γλωσσα τής ποίησης γίνεται &- φρός γιά κοσµικούς κυρίους καί τούλι γιά φιλάρεσκες κυρίες. Μίλησα γιά είδική σχέση τού άνοηνώστη µέ τήν κοινή γλώσσα. Προσθέτω τώρα τήν κλίση καί τήν καλλιεργημένη του αίσθηση, πού τού επιτρέπουν νά διακρίνει τή Θέση καί τή λειτουργία τού ποιη- τικού λόγου µέσα στό σώµα τής κοινής γλώσσας. Η κατάκτηση αύ- τής τής σχέσης, καί ή καλλιέργεια αυτης της αίσθησης. ή υπαρξη της κλίσης, είναι Θέµατα ίδιοσυγκρα- aim; τρι6ής καί μελέτης. Κλίση, σχέση καί καλλιεργηµένη αίσθηση πρός τήν κατεύθυνση αύτή κατέ- χουν καί έφαρμόζουν΄ έμπρακτα αύ- τοί πού τούς όνομάζουµε ποιητές (όσο καί έφόσον δέ σφετερ-ίζονται δέν πλαστογραφούν τόν τίτλο τους). Τήν ίδια όμως σχέση καί τήν ίδια αίσθηση µπορει, δευτερο- γενώς, νά αποκτήσει, χάρη στούς ποιητές Kai τό έργο τους, καί 6 αναγνώστη-ς τής ποίησης. Ο προσεκτικός τώρα καί έντα- τικός αναγνώστης, ΄µέ τήν άσκηση καί τή συστηματική µελέτη, μπο- ρεί νά γίνει 6 μάστορας πού ονο- µαζουµε φιλόλογο. 'Από τή δική του λοιπόν συµπαθητική εμπλοκή στήν ποιητική γλώσσα, προκύπτει μιά δευτερο6άΘµια 6νάγνωση τής ποίησης, πού προτείνεται έδω ώς τρίτος σταθμός τής ανάγνωσης καί χαρακτηρίζεται ώς φιλολογική ξαναγυρίσώ στόν ΚύΞι΄ωιή 12 Φεθρούαρίου 1978 .'-:-'ψ.ίϊΣ?Μ. ξ… ." 'II-é - …. .. . τουΣ τους Με… ΜΠΕ ΔίΕΠθυΝΤΑ; Στο ειΔΗΣειε.. Μου ναι…… mro ΔυΣτιιετο'ι. ΒΕΒΑΙΑ Με το … επ…? έπειτα . του ποιηση… * Για TA «Μο...... ΠΑΝ το Σ.. _ TO BAZIKO είΝΑι ,; 01ιΑποκοιΜΗΘΗκΑΝι Λεπτοµέρεια τέµπλου 'Αγίου ana Λευκάδος 0i φιγούρεε τού Κατρατγκ'ιόΖΜ καί ή παράδοόπ ο ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ Καραγκιόζης είναι πολυσύνθετο: κείμενο, μουσική. ανθρώπινοι χαρα- γεωγραφική …… …… ρώων, KI‘vnan, φιγούρες. ΚοΘεμιά από τίς συνιστώσες πιστές επιδε- χετοι ξεχωριστό πλησίαομο, πού είναι χρήσιµο αρκεί ή είδική σύ… προσέγγιση να μήν αγνοεί τίς ολ- λες πλευρές τού φοινόμενου. Αύ- 16 παραμένει ενιαίο Kai τό φώς πού πέφτει σ' ένα από τα στοι- χεία πού τό απαρτίζουν av'rava- κλδτοι καί στο άλλο. Με αφορµή τήν έκδοση τού δεύτερου τόμου τού 6ι6λίου “'0 κόσμος τού Ka- ραγκιόζη» θα έπιχειρήσουµε v6 δούµε τίς φιγούρες τού θεάτρου τών σκιών am σχέση τους µέ την ελληνική λαϊκή είκοστική παρά- δοση. Δέν Θα αναφερθούµε εδώ στίς ρεκλάμες τών παραστάσεων τού Καραγκιόζη. ‘H σχέση τους με τη λαϊκή ζωγραφική είναι ού- 1ov6n1n, μεταχειρίζοντσι το ίδιο εκφραστικά µέσα. Οί μορφές τών ήρώων. ενώ κρατούν τα xa- paK1ano1IK6 τους, δεν είναι nI- (πές αποµιμήσεις τού πρότυπου. 'Ο ρόλος τού περιγράµµοτος πε- ριορίζεται, οί κινήσεις είναι απο- δεσµευμένες από τούς περιορι- σµούς τών λίγων αρθρώσεων τού πρότυπου, πολλές φορές ύπορχει καί τοπίο στο θαθος. Περίπου το ……ρκΜροο.ο ρίξουν προς το δεξιό. το ίδιο !- σχυει Kai για το λιΘοΜγλυφο τού αύλόγυρου στο σπίτι το.) Τριαν- .τσφύλλου… (Δροκιο) καί σε έργα τού Ιλιον από το Ζουπανι. Παρα- δείγματα ea µπορούσαμε να av- τλήσουμε Kai από τίς σχηµα- τοποιπμένες ανθρώπινες µορφές τών ήπειρώτικων ύφοντών. το "ζωγραφισμένο ψωµιά» τού Θεόφι- λου πολλά μπορούν νά μας διδα- ξουν για τη σοφία ούτών τών πο- ραθσοεων τής προοπτικής. πού δλ- Τού ΚΙΤΣ0Υ A. MAKPH λωστε ούτε τήν ήξεραν ο! λαϊκοί μας τεχνίτες ούτε την αναζήτη- σαν, αφού δεν τήν χρειάζονταν. 'Η σκηνή τής δρακοντοκτονίος, παράλληλα µε τή συχνή εμφάνιση της στά δηµοτικά τραγούδια Kai τίς λαϊκές παραδόσεις. έχει εν- διαφέρουσα σταδιοδροµία Kai στην τέχνη. 'Αρχίζει από τήν avIovpa- φία ("Απ Γιώργης), περνάει στο ξυλόγλυπτο τέµπλο (ύπέρθυρο ώροίας πύλης) Kai φτάνει στον Καραγκιόζη (καταραμένος όφις). Δικαστική αντίληψη σε θα… 1a άσχετο µεταξύ τους. ’l- διότυππ αλλά πολύ διδακτική περίπτωση είναι το µόνιμα σκηνι- κά τού Θεάτρου τών σκιών, Kai προπαντός το Zapai. τοποθετη- µένο συνήθως στην δεξιά άκρη τής φωτεινής οθόνης. το Σορά΄ί είναι ένα πλέγµα οδιαφανούς σκελετού - σχεδίου πού περικλεί- νει φωτεινές χρωµατιστές επιφά- νειες, Λίγες, Kai όχι πάντα σιτα- ροίτητες, λεπτοµέρειες µπορεί να γίνουν Kai ζωγραφιστές, πόντο δ- μως μέ τον αίσθηση τής διοφώτι- στης χρωματικής επιφάνειας πού πορεµδσλλετοι ανάµεσα om φωτει γή πηγή Kai στο θεατή. το χρώ- µατα δεν ποικίλουν απλώς το σκελετό - σχέδιο, αλλά το Ka- νουν συνθετικά σαφέστερο αν καί πολλές φορές ol οδισφανείς γραμµές χωρίζουν μια φωτεινή έ- πιφύνειο πού Θα μπορούσε να εί- ναι ένιαίο δν λόγοι συνοχής Kai σταθερότητας τού χορτονένιου σκελετού δεν επέδαλλαν σύνδε- on δύο παράλληλων γραµμών μέ µία I") περισσότερες ενωτικές. '0- 1av έχουμε στό νού πώς λειτουρ- γεί ή λαϊκή τέχνη κατολα6οίνου- με μέ πόση επιτυχία γίνεται δια- κοσμητικό εύρημα οι)… ή προ- κτική ανάγκη. "Αν τώρα εξετά- σουμε έναν φεγγίτπ 6ορι:ιοελλο- δίτικου αρχοντικού, πάλι θα ου- νοντήσουµε évav πια…… σκε- λετό - σχέδιο πού περικλείνει µε- ρικές χρωµατικές φωτεινές έπι- φάνειες. "Αν ο αναγνώστης ζα- νοδιο6όσει τήν περιγραφή τού Σορσγιού έχοντας στο νού 16v φεγγίτπ, να δεί πώς όλα το.", τοι- ριαζουν. Για όσους θυµηθούν τώ- ρα 16 δυτικοευρωπο'ι'κό ύολογρό- φτιµα (6ιτρώ), οι: οπµειώσουµι µόνο μια από τίς καθοριστικές διο- φορές πού τό αποµακρύνουν ότι το δικό µας, το Χρώμα πού σ' εν- …… !- οι σότηταςη ή καί ύπεροχης: τά δικού- µε ή τά δια6άζουιμε, καί ή αυτόμα- τη σ΄ι΄σθησή μας είναι ότι τα έξω- τλούμε καί 1-6 κυριεύουμε. Στήν περίπτωση αύτή όναγνωριστική ά- μηχανία δέν ύφίσταται, καί δέ χρειάζεται καμιά µειθοδος γιά τή στάθµιση καί τήν άρση 11191611)- τά όσο 6οισκόµαστε στό πεδίο τής προσωπικής, ίδιωτικής σχέσης μας 11 ένα ποιητικό κείμενο" οί ΄ίδιες, τώρα, συνθήκες µεταφε.ρμένες μέ- σα στό σχολείο καθιστούν άχρηστη όποιαδήποτε διδακτική έπιµονή -- τό διπλό διά6αοιμα, ή καλή δηλα- δή έκφοοά ένός τέτοιου στιχουργό- µατος (ή διπλή, έστω ή τριπλή) φτάνει καί περισσεύει. Καί σ΄ αύ- τή τήν κατηγορία πιστεύω ότι 6- νήκουν 16 περισσότερα ποιήματα πού φιλοξενούνται στά σχολικά 6- ναγνωστικά: µέ κάποια σχόλια γιά τόν δράστη τους, τό είδος ποί- ησης πού καλλιέργησε, τή στιχουρ- α...-"ι.... -... -..-. . σεις και το μυαλο του προς πολ- λές κατευθύνσεις καί μέ πολλούς τρόπους ή αναγνώριση, λοιπόν καταρχήν αύτών τών πυκνών καί έντονων έρεθισµών, ή κίνηση καί η κατάδυση πού παίρνουν οί αί- σθήσεις καί τό μυαλό μας στό ό- κουσιµα τού ποιήματος, έτιι6άλλουν τήν καθυστέρηση, τήν ένµονή, τήν πολλαπλή αναγωγή µας 6116 τόν έρε- θισ-µ-ό στό έρέ9ισµα -όπό τό ύπο- κείμενο δηλαδή στό άντικεί>µενο τής αµηχανία, άπό τόν έα-υτό µας. ώς αναγνώστη, στό ποίηµα, ώς όνάγνωσμα. 'Avévvwan - 'AvéIAuon -Έρμηνεία Καί στούς πρε'ι'ς δοκιµαστιικούς όρους πού έξαγγέλλονται ύπαρχει ή λέξη ανάγνωση. Μόνη στέκεται ή λέξη στή μιέση τής κλίµακας' έµ- πρόΘετη στήν αρχή της (110110-6116- ι όνατοµική 1i σχολαστική λογική της. Στήν ότιόρριψη τού όρου µέ παρακινεί περισσότερο ή μέθοδος πού 6 όρος αύτός έπέ6αιλε μέ τόν καιρό στή σχολική πράξη. Τής 6- ναλυτικής όνατοµίας αφελή, όπι- κίνδυνα καί 6αναυσα προϊόντα εί- ναι: ή διάκριση τού ποιήµατος στό περιεχόµενο καί τή μορφή του (ή αύτόνοιµη έκτΐμηση τής μορφής καταλήγει στήν 6110106110111 έξαρ- ση τών καλολογικών στοιχείων — μεταφορές, παρομοιώσεις, K001111- τικά έιτίθετα καί άλλα συναφή" ή αύτόνοµη éK1i-.1II1,011 τού περιεχο- µένου όδηιγεί στήν άναζήτηση τού νοήµατος Ii τού ιιυνήιιατος πού κο- ιιίζει τό ποίηµα)" τής αναλυτικής προσέγγισης καρπός είναι καί κατανομή τού ποιήµατος σέ συν- τακτικές μονάδες, πού 6 μαθητής καλείται νά παραφοάσει τήν ποιη- τική τους σύνταξη σέ όµοιλό πεζό λόγο: νά Βόλει τίς λέξεις σέ φυ- -σ' έκείνον δηλαδή πού δια6άζει ή ακούει ένα ποίηµα, μόνος του ή µαζί μέ άλλους. 'Ο όρος 6116711111- ση. Μπανάνα &… τή γραφή (η όποία κωδικοποιεί τόν ζωντανό λόγο καί εύνοεί τή ΜΜΜ" καί τήν αναπαραγωγή του 6V6 πάσα στιγμή) είναι, πιστεύω, 61116 πολ- λές άπόψεις, ό προτιμότερος τρό- πος γιά τήν εντατική έπικοινωινία µας καί μέ τήν ποιητική γλώσσα. Προύπαθέτει ότι καί ή ποιητική γλώσσα (6100161601000: ή ποιητική γραφή), όπως γενικότερα ή γραν- μόνη γλώσσα, ύπο6άλλει καταρχήν πράγµατα όναγνωιρίσιιµα, σ ένα κώδικα πού µπορούμε v6 τόν µά- θουμε, άν µάς ένδιαΦέρει καί µάς χρειάζεται. Γιά τή δουλειά αύτή απαιτείται µόχθος, έπι.μ-ονή καί ένταση -…άνάλοψη µ' έκείνη τού μικρού παιδιού Νιού καλείται νά αναγνωρίσει τό ζωντανό λόγο µέ- σα καί κάτω άπό 16 7106111111010 τού Τό «ιανγκό» συνδέθηκε µέ lis nofllunés έξεΙ?ι΄ξειε οπή Λαιινική ,Αµερική... ΠΑΡΙΣΙ. 19ος αίώνας έφτανε στό τέ- λος του όταν, ξεριζωµένο, άθλιο καί άσεµνο 16 τανγκό πρεοάροξε στίς κακόφ1|ιι'.- 011101- πως τού Μπουένος ΄΄Αιοες. Έρ- χόταν άπό μακριά. 'Απ' τήν 'Αν- δολουσία µέ τούς άπογόνους τών '|σπανών τυχοδιωκτών. Κι άπ΄ τήν ΄Αφρική, μέσω Κού6ας, Βραζιλί- ας καί Ούρουγουάης συνοδεύοντας τήν µαρτυρική πορεία των µαύρων σκλά6ων. Ερχόταν 611’ τήν «πάμ- 1.0» ué τούς γκάουτσο, πού είχαν έκδιωχθεί 611’ 16 συρµατοπλέγµα- τα καί τό τεχνητό κρύο τής 610- μηχανικής κτηνοτροφίας. E.0x6- 10v κι 611' τή θάλασσα µέ τούς μετανάστες τής Νότιας ΄1ταλίας. T6 τανγκό παιζόταν τότε στά καιαγώγια, στά ύποπτα μπάρ, στά παράνοµα χαµαιτυιιία. 'Ηταν τό άσεµνο καί ήδονικό τανγκό. ’0 χορός τού άνδρα, πού στερείται τή γυναίκα, πού Βρίσκεται άντιμέ- τωπος μέ τήν αίσθηιματική καί σε- ξουαλική του µιζέρια. Χορευόταν µεταξύ άνδρών στίς γωνιές τών δρόµων ii µέ τά κορίτσια τού λι- μανιού Παράξενος ένσγναλισμός, φιληδονος κι έκδικητικός, στόν 6- ποίο 6 οτερηµένος όρσενικός σφίγ γει τή λεία του µέχρι σκασµού, τήν κολλάει έπάνω του, µάγουλο μέ ι'ι'ιγς.υλο, σώµα µέ σώµα. Κάτι περισσότερο άπό άπλός χορός µάλλον 111'». φυσική πράξη 6ίας κι απελπισίας μοιάζει πού έχει µε- λοτιοιηθιί, όλλά στερείται 16 λό- για 'Ηταν ή ήρωική έποχή τού δουδού καί έκφραστικού όναλφά- 6ητου τανγκό. Φε6ρουάριος.- Γύρω στό 1910, παίρνοντας &- νάποδα 16 δρόµο πού είχε 6K0- λουθήσει 16 έµπόριο τής λευκής σαρκός, τό τανγκό ξεµπάρκαρε 011‘) Μασσαλία µέ τίς όποσκευές κανενός τολµηρού χορευτή καί μου σικού Φθάνοντας στό Παρίσι, άλ λάζει τροσωπείο. Η άσεµνη κ:.'ι 6αναυση µουσική τής Νότιας '-Α μερικής μετεµφιέζεται στά παρι- σινό σαλόνια γιά νά πάρει έναν όέρα τυαχπινιάς κι 60011101101116- νου έξωτισµού. Τό πρωτο τανγκό στό Παρίσι (Elma καί φύλο. 'Ο χορός τού κυρίαρχου άρσενικού γί- νεται ό χορός τής γυναίκας πού έχει απαλλαγεί 611’ τούς κορσέ- δες της καί τίς μακριές φούστες. Περίτεχνο καί γλυκερό, τό «άργυ- τίνικο τανγκό», πού καθιερώνεται 011' τόν παριζιανισµό, κατακτά τήν Ευρώπη κι έπιχειρεί 1116 .001- αρδευτικό έπιστροφή στή γενέτει- ρά τον. Μέ λικνιστικό 6ήµα γλυ- στράει 611 16 καταγώγια τής πε- «To ΒΗΜΑ» ιιΙ΄ι'Μιιία ριφέρειας στό κέντρο τού Μπουέ- νος ’AIpsq. K010111161 τίς 601010- κρατικές συνοικίες τής ύψηλής κοι- γωνίας καί πλουτίζεται µέ όργα- να 11:6 δαπανηρό. Στό φλάουτο, τήν κιθάρα καί τό διολί τού φτω- χού, προσθέτονται τώρα τό 1116- νο 1102 τό «µπαντονέον». Τό έρωτικό μοιρολόι τού άνδρα πού στερείται τή γυναίκα £11006- ζεται τώρα µέ λόγια. Τό 6770611- 11010 τανγκό µεταµορφώνεται σέ µαύρο χρονικό τών κάθε λογής κα- … τατρεγµένων καί έκπτωτων τής κοινωνίας. Λέει γιά τήν πείνα πού θεοίζει τά σωθικά, γιά τόν έρωτα στα καταγώγια, γιά κλοπές καί γιά €ισσμούς, γιά στιλέττα καί µαχαάρια, γιά λουτρά α'ι΄ματος καί οίνοτινεύµατος. Φιλοσοφεί μέ λόγια καί μουσική πάνω στή γυ- ναίκα τού δρόμου, τά παλιά χρό- νια, τή µακρινή χώρα... Μάτι 6ουρ καμένο καί λυγμό-ς στή φωνή... «τριστέτσ.α». Πάντοτε «τριστέ- τσα»... Θεοποιηµένος όοιδός τού τανγ- κό, μπριγιαντιναρισµένος 0111.0- άνθρωπος, δ Κάρλος Γκαρντέλ, «έλ µάς γκράντε» («ό πιό µεγάλος») που μέ τή δύναμη τής φωνής του κατορθώνει v’ άναρριχηθεί 611’ 16 σκοτεινά σοκ-κάκια στά φώτα τού καλού κόσμου, συνοψίζει µόνος του όλη τήν ίστορία τού τανγκό. Γεν- νηµένος τήν "ιδια σχεδόν µέρα 110- ζί του, τού Βρίσκει ένα ρυθμό, 1116 γλώσσα, τού δίνει τή σημερινή του µορφή. ’A11' τό 0 ώς τό ί935, πού πεθαίνει ένδοξος 0’ Ε΄- να άεροπορικό δυστύχηµα, τρα- γουδάει χωρίς διακοπή. Είκοσιπέν- τε χρόνια τανγκό καί 2.000 ήχο- νραφηµένοι τίτλοι. "Ενα χρυσό λαρύγγι. Καί 1116 ύπέρλαμπρη στοδιοδροµία. «Πέθανε 6 Γκάρν- τέλ. ζήτω 6 Περόν!». Τό τανγκό τών «πεσκαµιζόντος» (χωρίς που- κάµισο) έπωφελείται 611’ τό πο- λιτικό καί πολιτιστικό άνοιγµα τού καθεστώτος. Βρίσκεται στό κορύφωμά του. Μεταξύ τού 1940 καί τού 1955 κάνουν Θραύση πά- νω 6116 600 όρχήστρες τού τανγκό στό Μπουένος "Άιρες καί κάπου 6.000 µουσικοί 111’: πλήρη άπα- σχόληση. Μέ τήν άνατροπή τού περονισµού τό 1955, 16 τανγκό κάνει πίσω. ΄΄Αλλη µουσική, άλλα πολιτιστικά πρότυπα είσάγοντσι άπ' τή Βόρεια ΄Αµερική κι έπι- 6άλλονται στήν 'Α.ργεντινή. Τό τανγκό δύει καί χαροπαλεύει. Δέν έχουν άπομείνει παρά μόνο πέν- τε όρχήστρες στό Μπουένος "Αι- µες. Κι 6 µοναδικός έπιζών 611’ τήν ήρωιική έποχή, 6 Πουγκλιέζε, είναι σήμερα 75 έτών. Δέν χορεύεται πιά τό τανγκό στή σηµερινή 'Αργεντινή. Τό &- Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ Χ0ΥΝΤΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ A00 0030 ΜΗΠΩΣ ΑΝΤΙΛΑΛΗΣ0ΥΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤ|;ΚΑ 00ΥΡ|Α, ΣΚΑΡΩΣΕ ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ AA'I'KH ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΤΑΝ|'Κ0!.. κούνε. Τό µελετούν, τό σπουδά- ζουν... 'ιό καταχωρούν σέ άνθολο- γίες καί τό άναλύουν σέ διατρι- €ές. Στοιχείο όδιάψευστο τής πο- λιτιστικής ταυτότητας τής ’Ac- γεντινής, 16 τανγκό μπήκε στήν "στορία. Τό τανγκό σάν τανγκό έχει σ6ήσει, μά κάτω 611’ τίς στά- χτες του ή «σπίθα» του ύπάρχει, έτοιμη να': φουντώσει σέ φωτιά μόλις τής δοθεί ή εύκαιρία. "Ενα πρωτο σημάδι: ή πρό- οφατη άπόπειρα έπισηµσιιοιήσε- ως τού τανγκό 011‘ τή στρατιωτι- Kn χούντα. 'Από φόδο µήπως άν- τιλαλι΄ισουν έπαναστατικά θούρια, οί αίµοδόροι 6αθµοφόροι τού Μπουένος Άιρες σκάρωσαν μιά έθνική καί λαϊκή οκσιάσταση τού τανγκό. 'Η ll N01:1160iou κα- θιερώθηκε σ όλη τή χώρα «μέρα τού τανγκό». Είναι ή ήµεροµηνία τής γεννήσεως τού Γκαρντέλ. Εί- ναι έπίσης, τονίζουν μέ είρωνεία οί 6v11010010K0i, ή έπέτειος τής νίκης τού Περόν... Τή µέρα αύ- τή, όπως καί κάθε µέρα, τριάν- τα μέ σαράντα 'Αργεντινοί έξαφα- ν'ιζονται στά άδντα των φυλακών, στά στρατόπεδα συγκεντρώσεως ή στα είδικευµένα κέντρα 6000- νιστηρίων γιά νά καταλήξουν, κομματισσµένοι, στά λαστιόνερα ιού Ρίο ντέ λά Πλάτα Ii 016 κύ- 11010 τού 'Ατλαντικού. « Έγκλη- u011K6 τανγκό». Στό μεταξύ, στήν ΄΄Οπερα τού Μπουένος Άιρες, µιά συμφωνική ορχήστρα έρμηνεύει 16 « Αντιος µουτσάτσος» µπροστά σέ μιά πλα- τεία 6116 συγκινημένους στρατη- ‘H µουσική έξημερώνει τά ΜΑκιειι.Α RICHINI φρός γιά κοσµικούς κυρίους καί τούλι γιά φιλάρεσκες κυρίες. Μίλησα γιά είδική σχέση τού άναγνώστη µέ τήν κοινή γλώσσα. Προσθέτω τώρα τήν κλίση καί τήν καλλιεργηµένη του 0’1’0011011, πού τού έπιτρέπουν νά διακρίνει τή θέση καί τή λειτουργία τού ποιη- τικού λόγου µέσα στό σώµα τής κοινής γλώσσας. Η κατάκτηση αύ- τής τής σχέσης, καί η καλλιέργεια αυτης της αίσθησης, ή υπαρξη της κλίσης, είναι θέµατα ίδιοσυγκρα- σίας τρι6ής καί µελέτης. Κλίση, σχέση καί καλλιεργηµένη αίσθηση πρός τήν κατεύθυνση αύτή κατέ- χουν καί έφαρµόζουν" έμπρακτα αύ- τοί πού τούς όνομάζουμε ποιητές (όσο καί έφόσον δέ σφετεριί'ζσνται ή δέν πλαστογραφούν τόν τίτλο τους). Τήν ΄ι΄δια όμως σχέση καί τήν ίδια αίσθηση µπορεί, δευτερο- γενώς, νά άποκτήσει, χάρη στούς ποιητές καί τό έργο τους, καί 6 αναγνώστης τής ποίησης. O προσεκτικός τώρα καί έντα- τικός άναγνώστης, µέ τήν άσκηση καί τή συστηµατική µελέτη, µπο- ρεί νά γίνει 6 µάστορας πού 6vo- µαζουµε φιλόλογο. 'Από τή δική του λοι(πόν συμπαθητική éu-‘Irkomi στήν ποιητική γλώσσα, προκύπτει µιά δευτερο6άθμια όνάγνωση της ποίησης, πού προτείνεται Εδώ ώς τρίτος σταθµός τής ανάγνωσης καί χαρακτηρίζεται ώς φιλολογική άνάγνωση. 0ά ξαναγυρίσω στόν 600 αύτόν καί στό πρόσωπο πού τόν όρο αύτόν τόν τρέπει εύκαι.ρια- κά ή µονιμότερα σέ ρόλο. 'Εδώ '0- μως θέλω νά τονίσω µέ έμφαση ότι δέν καταλαβαίνω τή φιλολο- γική άνάγνωση ώς άροτή όποκιλει- στικιή όσων έπαγγέλλονται τή φι- λολογία. 'Η φιλο-λογική όνάγνωση είναι 6αθµίδα ύψηλότ-ερη καί έµ- 00013010011 (φιλική, ή, άν θέλετε: έρωτι'κή) τής διπλής άνο΄ιιγνωσης' αποτελεί τήν τελική της, κατά κά- ποιο τρόπο, έκδαση, τήν Νερά- τική καί εξαντλητική. Σ' ένα τέρ τοιο έδαφος 6λάστησε στά Άλε- ξανδρι-νά χρόνια ή φιλολογία ώς Ema-161111. "Alv καθοδόν ξεστράτι- σε, όποσυνδέθηκιε άπό τήιν προσω- πική σχέση, κλίση καί άγά:ιτη τού φιλολόγου πρός '16 λόγο τής ποί- η-σης, αύτό είναι μιά άλλη ίστο- ρία …µιά περιπέτεια πού ΄έχει τήν ίστορική της αίτία. 'Ωστόσο ή μή- τρα τής φιλολογικής έπιστήιμης ύπή|ριξε ή ανάγνωση ή έντατική πού έπιχείρησαν άλεξσνδιρινοί ποιητές καί γραµµατικοί, κρατώντας στά χέρια τους 1-6 χειρόγραφα µέ τά έπη τού 'ιΟµήιρου, τά τραγούδια τών λ.υρικών, τίς τραγωδίες καί τίς κωμωδίες, τά έργα όσων άσκη- σαν τόν ποιητικό λόγο στό σώµα τής αρχαίας γλώσσας άπό τά γε- ωµετρικά ώς τά κλασικά χρόνια. ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ: Παρανάγνωση - Ol συνθήκες τού όναγνώστη. το παραμένει ενιαίο καί το φως πού πέφτει 0' ένα 6110 το στοι- χεία πού 16 απαρτίζουν 0v10v0- κλ6ται καί 016 οκ…. Με αφορµή τήν έκδοση τού δεύτερου τόμου τού 6ι6λίου «'Ο κόσµος τού K0- ραγκιόζη» θά επιχειρήσουµε v6 δούµε τίς φιγούρες 101‘} θεάτρου τών σκιών στή σχέση τους µε τήν ελληνική λαϊκή εικαστική παρά- δοση. Δέν Θα αναφερθούμε εδώ στίς ρεκλάμες τών παραστάσεων τού Καραγκιόζη. 'Η σχέση τους µε τη λαϊκή ζωγραφική είναι αύ- τονόητη. μεταχειρίζονται τα ίδια εκφραστικά μέσα. ΟΙ µορφές τών ηρώων. ενώ κρατούν το χα- ρακτηριστικά τους, δεν είναι I11- σιες απομιμήσεις τού πρότυπου. 'Ο ρόλος τού περιγράμµατος πε- ριορίζεται, οί κινήσεις είναι οπο- δεσμευμενες από τούς περιορι- σμούς τών λίγων αρθρώσεων τού πρότυπου, πολλές φορές ύπαρχει καί τοπίο στό δάθος. Περίπου το ννν γι…. …. ννγι- υ.-.... ιω- ι.… ραθόοεων τής προοπτικής. πού δλ- Τού Κ|ΤΣ0Υ Α. ΜΑΚΡΗ λωστε ούτε τήν ήξεραν οί λαϊκοί μας τεχνίτες ούτε τήν αναζήτη- σαν, άφού δεν τήν χρειάζονταν. 'Η σκηνή τής δράκοντοκτονίας, παράλληλα με τη συχνή εμφάνιση της 016 δημοτικά τραγούδια καί τίς λαϊκές παραδόσεις. έχει έν- διαφέρουοα σταδιοδρομία καί στήν τέχνη. 'Αρχίζει 6116 τήν αγιογρα- φία (‘An Γιώργης). περνάει στο ξυλόγλυπτο τέµπλο (I'mépeupo ώραίας πύλης) καί φτάνει 016v Κορσγκιοζη (κατηραμένος όφις). Βασίλαρου : Δύο άγγελοι ίδια Ισχύουν καί v10 τήν δισκο- σμηση γύρω από 16v «unepv1é»_ Οί ήρωες καί 10 συµπληρωματι- κά στοιχεία τής παράστασης έ- χουν άμεση σχέση με τίς δημιουρ γίες τής λαϊκής μας είκαστικής παράδοσης. Με ή παράδοση λει- τουργεί 0x1 σάν πάγιο ρεπερτό- ριο µορφών, όιιαιτεί σύνθετες διεργασίες. ΟΙ είδικές συνθήκες κάθε χρήσης έηιδαλλουν προσαρ- μογή τού κάθε στοιχείου στίς δι- κές τους απαιτήσεις. Οί μορφές τού Κοραγκιόζη, καθώς δρούν καί κινούνται πάνω στίς δυό διαστά- σεις τού τεντωμένου πανιά,, 0- vavK001IK6 διαµορφώνονται σε µορφές κυττογμένες 0116 το πλο- για. 'Η σκιαγροφική διατύπωση εί- ναι ηολύ πιό όποδοτοκή, 610v χρησιμοποιεί τό προφίλ. 'Αντίθε- το. ή λαϊκή µας ζωγραφική 11000- φέρει δασικά µετωπικές μορφές. µε ελάχιστες εξαιρέσεις. Καί K6- 11 1116 σημαντικό είναι φανερή ή αμηχανία τού τεχνίτη όταν ζω- γραφίζει πλάγια πρόσωπα. καί I110 πολύ, όταν 0010 παρουσιάζουν τη δεξιά τους πλευρά. 'Ο καραγκιο- ζοι1αίχτης, λοιπόν, σκαλίζοντας τίς μορφές του, μετασχηματίζει κατά τίς απαιτήσεις τής τέχνης του τήν παραδοσιακή αντίληψη πού κουβαλάει μέσα του. Έδώ πρέπει v0 θυμηθούµε πως ούτε όλες οί µορφές τής λαϊκής τέ- χνης είναι καθαρά μετωπικές, ού- τε τού Καραγκιόζη αποκλειστικά ηλαγιοκυττσγµένες. 'Ας πόρου- µε γιά παράδειγμα το θέµα τού φουοτονελλδ πού κραταει σπαθί. Στό λιθανόγλυφο τής Θεοτόκου Βυζίτσας ένώ όλη ή μορφή παρου- σιάζεται μετωπική, 10 πόδια γυ- 'Η φιγούρα τού Διόδολου 6116 16 έργο «‘0 Καραγκιόζης µέ τό Δια- 6ολο κουμπάρο… πολύ συγγενεύει με τούς διάδολους τού Παγώνη ή τών τοιχογραφιών τής Δεύτερης Παρουσίας στούς νάρθηκες τών εκκλησιών τής Τουρκοκρατίας. Υπάρχουν περιπτώσεις, όπως «ό- κίνος 0 μιλονος onou κλέητι στον μιλο» τής 'Αγίας Παρασκευής Γκοντο6άσδας (1779) ή 6 «πόρου λοκιαοτής» στόν 'Αγιο Νικόλαο Βασιλικής Τρικάλων (1818) όπου οι οµοιότητες µε φιγούρες τού Κορογκιόζη είναι εντυπωσιακές. O'- δράκοντες πού ησραστέκουν 016 σταυρό τής κορυφής τών ζυ- λόγλυητων τέμιιλων καί (» δρο- κος σε χαρτόνι τής σελίδας 229 στον πρώτο τόμο τού 6ι6λίον «'0 Κόσµος τού Καραγκιόζη» οί δυό άγγελοι πού πετούν συμµετρικά 016 τέμπλο τού 'Αγίου Μηνά Λευ- κάδας καί οί άγγελοι τού K000— γκιοζοηαίχτη Βασίλορου είναι με- ρικά πειστικά παραδείγματα. Τό θέµα έχει πολύ μακρινούς πρό- γονους» (DAVID TALBOT RICE: KUNST AUS BYZANZ. Μόναχο 1959. ruv. 147). '0 δημιουργός καραγκιοζοηαίχτης ή καί οί 60n- θοί του άντλησαν από τό αποθε- ματα τής συλλογικής μνήµης καί δημιούργησαν παραδοσιακές µορ- φές σε ένα είδος χωρίς 110K010 ελληνική παράδοση. * 'Η συγγένεια τών µορφών τού Καραγκιόζη µε τήν νεοελληνική δ ρ ο 0 n εκδηλώνεται 0x1 116- νο μέ 110061.10qu φιγούρες, ολ- λε καί µε τη συγγένεια στήν .-.-.. …. ροίτητες, λεπτομέρειες μπορεί v0 γίνουν καί ζωγραφιστές. παντα δ- μως µέ τήν ο'ίσθηση τής διαφωτι- στης χρωματικής επιφάνειας πού παρεµβάλλεται ανάµεσα στή φωτει γή πηγή καί 016 020111. τα χρώ- ματα δεν ποικίλουν απλώς το σκελετό - σχέδιο. αλλά 16 K6- vouv ouv61-:11K6 σαφέστερο 0v καί πολλές φορές oi αδιαφονείς γραµμές χωρίζουν μια φωτεινή ε- πιφάνεια πού Θα µπορούσε να εί- ναι ένιαία δν λόγοι συνοχής καί σταθερότητας τού χαρτονένιου σκελετού δεν έπέ6αλλαν σύνδε- ση δύο παράλληλων γραμµών μι μία ή περισσότερες ενωτικές. '0- ταν έχουμε στο νού πώς λειτουρ- γεί ή λαϊκή τέχνη καταλαβαίνου- με με πόση επιτυχία γίνεται δια- κοσμητικό εύρημα αύτή ή I100- κτική ανάγκη. "Av τώρα εξετά- σουμε έναν φεγγίτη θορειοελλα- δίτικου αρχοντικού. πάλι θά συ- ναντήσουμε évav οδιοφανή σκε- λετό - σχέδιο πού ηερικλείνει µε- ρικές χρωματικές φωτεινές ε…- φσνειες. "Αν ο αναγνώστης ξο- ναδιαδόσει τήν περιγραφή 100 Σαρσγιού έχοντας στό νού 16v φεγγίτη, 60 δεί πώς όλα το."; ται- ριάζουν. Γιά όσους θυμηθούν τώ- ρα τό δυτικοευρωηαϊκό ύαλογροµ φημα (θιτρώ), οι: σημειώσουµε μόνο 1.116 από τίς καθοριστικές δια- φορές πού 16 απομακρύνουν …. τα δικά μας, 16 χρώμα πού σ' αύ- 16. πέρα από τή διακοσμητική του λειτουργία, έχει καί είκονιστική χρησιμότητα. τα πρόσωπα. τα φω- τοστέφανο, οί φορεσιές. άηοδίδον ται µε τό κυρίαρχο χρώμα τους συμπληρωμένο με ζωγραφικό 0101 χεία. 'Αντίθετα, όχι μόνο 016v φεγγίτη, πού σαν σύνολο δεν εί- κονίζει τίποτα, άλλο καί στό Σα- ράί οί φωτεινές έγχρωμες έπι- φανειες έχουν µόνο διακοσµητική λειτουργία. Δέν πιστεύω πώς πρόκειται για δµεοη επίδραση τού ενός είδους στο άλλο, καί φυσικά τού πολιο- τερου φεγγίτη στό νεότερο Σα- ράϊ. 1.16 γιά παρόµοιες λύσεις πού δόθηκαν κάτω από αντίστοι- χες συνθήκες από ανθρώπους µέ κοινές όπτικές συνήθειες καί τίς ίδιες παραδοσιακές ρίζες. * Συνηθίσαμε να µελετούμε τήν Παράδοση µόνο σε «προαιωνιες» μορφές ζωής καί τέχνης. Διαπι- στώνουμε ανανεώσεις - σέ θέµα- τα. τεχνικές καί ύφος - πού έν- οωματώνονται σέ παλιότερα ον- τίοτοιχα καί προσπαθούμε όχι μό- νο να επισηµάνουμε τήν προέλευ- ση τών καινούργιων στοιχείων 110 Kai να φωτίσουµε τούς κοινωνι- κούς καί ψυχολογικούς παράγον- τες ι'ιού έκαναν χρήσιμες καί t- φικτές δύτες τίς αλλαγές. K01- ρός είναι v0 αντιµετωπίσουµε σάν στοιχεία τής ησράδοσής μας καί είδη πού δεν έχουν κιτρινιοµε- vac. ηεργαμηνές καταγωγής, &- πως - µπαίνοντας 016 χώρο τής λαϊκής μας παράδοσης -—- άφο- μοΙωοαν καί αξιοποίησαν τούς χυµούς πού ύνέδσιναν Με τίς αρχαίες ρίζες. 'Η περίπτωση τού Καραγκιόζη οι; μός δοηθήοει v0 συλλάδουµε σωστότερα το νόηµα τής Παράδοσης. Θελω νά πώ v0 μη 6λέηουµε µερικές ηαρύλληλες είδικευμένες παραδόσεις (ζωγρα φική παράδοση. ύφαντικά παράδο- an κ.τ.λ.), πού όθροίζοντοι στήν έννοια Πορόδοοη, 110 —- αντίθε- τα - να πιάσουμε το νόηµα τής ενιαίας ελληνικής παράδοσης, &- ηως τή διαμόρφωσαν ή μεγάλη καί ή μικρή ίστορία τού τόπου μας. Καί τότε οι: διαπιστώσουµε πως 16 νέα µέλη πού μπαίνουν στήν ελληνική καλλιτεχνική οί- κογένειο δεν οϊοθονονται 00v τούς «σώγαμηρους» τής παροι- μιας.

OI RmONONAYTIEW ΠΟΛΕΩΝ, ΚΩ"ΟΠΟΛΕΩΝ ΚΑΤ. ΧΩΡΙΩΝ Η σύντομη αυτή ανακοίνωση κεκίνησε από ένα δικό µου χειρόγραφο λεξικό των μετονο- µασιών πόλεων, κωµοπόλεων και χωριών, φαινόμενο που παίρνει µεγάλη έκταση µετά την προσάρτηση στο Ελληνικό Κράτος των "Νέων Χωρών". Η ανάγκη να αντικατασταθούν ξενικά, κακόηχα ή και κακόσηµα ονόματα παρουσιάστηκε ευθύς μετά την δημιουργία του μικρού τό… τε Ελληνικού Κράτους αλλά μετά τους Βαλκανικούς πολέμους οι ανάγκες πολλαπλασιάστηκαν. 'Ενα µικρό ποσοστό τους έγινε προσπάθεια να καλυφθεί με ορθογραφικές επεμβάσεις, π.χ. το ξενικό Λικουρέσι γράφεται µε ύψιλον και αποχτάει µιά κάποια ελληνοφάνεια, η Ρίζια- νη γράφεται κι αυτή με ύψιλον. Μερικά ωµέγα, έφιλονγιώτα, όμικρονγιώτα κ.τ.λ. αυτό το ρόλο καλούνται να παίξουν. Με το νόμο 4096 του 1929 κυρούνται προηγούµενα Νοµοθετικό Διατάγµατα "περί μετονοµασίας συνοικισµών. πόλεων και χωρών". Σύμφωνα µε τα Νομοθετι- κά Διατάγµατα αυτά, "κατόπιν γνωµάτεύσεως της Επιτροπείας Τοπωνυμιών της Ελλάδος επι- τρέπεται ίνα µεταβληθώσι ξενόφωνα ή κακόηχα ονόµατα συνοικιόμύν, πόλεων ή κωµών", και καθορίζεται η σχετική διαδικασία. Επειδή στη Βόρεια Ελλάδα οι ανάγκες είναι πολλές αλλά είναι απαραίτητη η ακριβής γνώση της τοπικής ιστορίας και της ιδιαίτερης φυσιο- γνωμίας του τόπου µε το άρθρο 2 o Νομάρχης μπορεί να συστήσει στην έδρα κάθε Νομαρχί- ας ειδική επιτροπή για το σκοπό αυτό. Αποτελείται από καθηγητές, εφόρους αρχαιοτήτων, άλλους δημόσιους υπαλλήλους και από ντόπιους που μπορούν να βοηθήσουν. Προεδρεύεται από το Νομάρχη και συνέρχεται " άπαξ τουλάχιστον καθ'εβδοµάδα". Μετά ταχύρυθμη διαδι- κασία, όπως τουλάχιστον διαγράφεται από το Νόµο, το νέο όνοµα γίνεται οριστικό και υ- ποχρεωτικόι"..απαγορεύεται απολύτως η χρήσις των παλαιών ονομάτων υπό των δημοσίων αρχών ΄οργάνων, εν τη επισήµω αλληλογραφία αυτών, των συλλόγων, σωµατείων, συνεταιρισ- µών κλπ..." Οι παραβάτες τιμωρούνται µε χρηματική ποινή ή µε κράτηση 10 ηµερών. Αιτή- σεις προς δηµόσιες αρχές δεν προωθούνται, µάρτυρες, προγµατογνώµονες ή διάδικοι που δηλώνει"τόπο κατοικίας ή καταγωγής του το παλιό όνομα μπορεί κατά την κρίση του δικα- στηρίου να τιμωρηθοΏί Αν σ'αυτά προσθέσει κανείς τις προσπάθειες Σχολείου και Έκκλή- σίας µπορεί να εκτιµήσει την αντοχή των τοπωνύμιων, αφού µερικά επιζούν και σήµερα στον προφορικό λόγο. Ξαναγυρίζουµε στο λεξικό. mo χειρόγραφο αυτό αποτελείται από 7,200 περίπου λήµματα. λεν έγινε µε πρόθεση επιστημονικής διερεύνησης του θέματος αλλά µόνο για να χρησιµεύ- σει ως πρόχειρο εααλείο δουλειάς. Κατά τις έρευνες γύρω από την λαϊκή καλλιτεχνική δη- µιουργία συναντούσα σε συµφωνητικά, επιστολές ή σε "εθνικά" επώνυµα τεχνιτών ονόµατα χωριών, κυρίως, που ήταν αδύνατο να εντοπισθούν στους σηµερινούς χάρτες .ωστε να γίνει επιτόπια µελέτη και φωτογράφιση χτισµάτων, τοιχογραφιών, ξυλόγλυπτων.... Με βάση παλιές 2 Εγκυκλοπαίδειες ή χάρτες, τις εκδόσεις της "τατιστικής Υπηρεσίας και του Κ.Ε.Π.Ρ. και άλλες πληροφορίες έγινε αυτό το λεξικό στο οποίο το πρώτο μέρος καταγράφει τα σύγχρονα o ονόματα και δίπλα τους τα παλιά, καθώς και την περιοχή όπου βρίσκονται. Έτο δεύτερο µέ- ρος έγινε το αντίθετο. 'Ενα από τα βασικά µειονεκτήµατα αυτής της εργασίας -πιό σωστά: του πάρεργου- είναι η απουσία της χρονολογίας της µετονοµασίας, πράγμα που μου έγινε αισθητό κατά τη χρήση, όταν ήταν πιά πολύ αργά. Η πρόταση για κάποια θεωρητική διερεύνηση των στοιχείων που περιέχει αυτό το πρό- χειρο εργαλείο δουλειάς προήλθε από τον καθηγητή κ. Νικόλαο Πανταζόπουλο όταν το δανεί- στηκε για να το φωτοτυπήσει. Από την εξέταση του υλικού αυτού. κι από άνθρωπο που δε δήλωσε ειδικός, διαπιστώθηκε πως τα συνηθέστερα κριτήρια για την επιλογή του νέου ονό- µατος ήταν: 1. Αρχαία τποωνύμια της περιοχήςΔυτά επισημαίνονται και από το άρθρο 7 του σχετικού Νόμου:" Προτιµάται δε το τυχόν υπάρχον αρχαίον όνοµα του συνοικισμού, εφόσον το σύγχρονον δεν έχει ιστορικήν σημασίαν". Φυσικά, πολλά ονόματα δόθηκαν µε βάση τις τοπογραφικές-αρχαιολογικές αντιλήψεις της εποχής, πολλές από τις οποίες έχουν ανατρα- πεί από νεότερες έρρυνες κι άλλες δεν επιβεβαιώθηκαν. Ποιός µπορεί να µας βεβαιώσει, π.χ. ότι η αρχαία ?ράτυρα βρισκόταν στη θέση της Σέλιτσας; 2.-Ηχητική συγγένεια του νέου με το παλιό όνομα.Αυτό έγινε για να αφοµοιωθεί ευκολότερα το νέο όνομα, π.χ, η πα- λιά Πέλκα έγινε Πελεκάνος-Βοίου- το Σαµαρίνοβο ΄Εδεσας Μαρίνα.3Τοπογραφικά χαρακτηρι- στικά.Αετόλοφος=Κους Τεπέβ Σαππών, ΆΣπρονέρι: Βελίτσι Κοζάνης, Ιτιές= Βούρµποβο Γρε- βενών, Μακρότοπος=Τσαλί Δράµας κλπ.Πολλές φορές αντί γιά κάποιο συγκεκριµμένο στοιχείο του τόπου -δέντρο, βρύση, βουνό, βράχος-µπαίνουν αξιολογικοί χαρακτηριµοί= Ωραία, Ωραίο, Ωµορφοκλησιά, Ωραιόκαστρο. Εύκολη λήση τσόνοµα Καλλιθέα που χρησιµοποιήθηκε σε 27 του- λάχιστον περιπτώσεις, χωρίς πάντοτε να ανταποκρίνεται προς την πραγµατικότητα. Εξάλλου το όνομα θα ταίριαζε σε εκατοντάδες άλλα χωριά. Π.Χ. τα χωριά του Πηλίου. Βέβαια, για να περιορισθούμε µόνο στο όνοµα Καλλιθέα, η ανάγκη για μετονοµασία ήταν σε πολλές περι- πτώσεις κάτι παραπάνω από επιτακτική αφού τα παλιότερα ονόµατα ήταν Βρωμερή. Γαϊδουριά- ρηδες, Γυφτοχώρι, Ξυλογαϊδάρα, Σκούπα...4. Ονόματα ηρώων ή σηµαντικών προσωπικοτήτων που κατάγονταν από το χωριό ή έδρασαν εκεί=Μελάς-η παλιά Στάτιστα, Κώττας-η παλιά Ρού- 11 !""? λια,Αιµιλιανός οι παλιοί Γριντάδες. Σ΄αυτά µπορούμε να κατατάξουµε Γεώργιος, το παλιό Τσούρχλι Γρεβενών γιατί το όνοµά του δεν αναφέρεται στο στρατηλάτη Γεώργιο αλλά στον ταπεινό ιπποκόµο που µαρτύρησε στις 17 Ιανουαρίου 1838 στα Γιάννινα αλλά κατάγονταν από το Τσούρχλι, αν και παντού αναφέρεται ως Νεοµάρτυς Γεώργιος ο εξ Ιωαννίνων 5. H κύ ρια ασχολία των κατοίκων=Αµαζάδες το παλιό Αραµπατζήκιοϊ Κοµοτηνής/ Βέβαια o αραμπάς είναι φορτηγό όχηµα µε τα γνωστά χαρακτηριστικά. ΄Εχει συµπαγείς ξύλινες ρόδες, σέρνε- ται από βόδια ενώ το αµάξι είναι επιβατηγό όχηµα. Σήμερα, βέβαια, αμάξι λέγεται και το αυτοκίνητο, ουδέποτε όμως ο οδηγός του αµαξάς. Τα κριτήρια που αναφέραµε δεν καθορί- ζονται από το Νόµο, προκύπτουν από την πρακτική που ακολουθήθηκε. Κατά την περίοδο των πυκνών µετονοµασιών παρατηρήθηκαν υπερβολές, όπως η αλλαγή ονοµάτων με βαρύ ιστορικό νόημα, όπως Αλαµάνα, Εελεστίνο=,Κιλελέρ, Κορυσχάδες. Αργότερα πολλά από τα ιστορικά ονόµατα αποκαταστάθηκν, παρέµειναν όµως µερικές "γραφικότητες". Κυρίες και κύριοι, δεν είχα πρόθεση να σας παρουσιάσω έναν τεράστιο κατάλογο, έστω κι αν αυτός περιοριζόταν μόνο στη Βόρεια Ελλάδα. Χαρακτηριστικά αναφέρω οτι µόνον στο γράμµα A οι 382 µετονομασίες αφορούν στη Βόρεια Ελλάδα, σε σύνολο 663περίπου το 580/0. |

l< \‘rtor. Α. ΜΑΚΡΗ 2' ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ TOY NEOKAAEIKIXMOY ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑ1ΚΠΖΩΓΡΑΦΙΚΗ 1880-1930 ΠΡΟΛΟΓΟΣ- O σηµερινός ελληνικός χώρος, αλλά και οι περιοχές της Βαλκανικής όπου παλιότερα δρούσαν συµπαγείς ελληνικοί πληθυσµοί, έπαψαν από το 18o αιώνα να αποτελούν τμήµατα του ευρωπαϊκού χώρου αποκοµένα οικονομικά, ιδεολογικά και καλλιτεχνικά από τον υπό- λοιπο κορµό της Ευρώπης. Η μετατόπιση του οικονοµικού και πολιτικού ενδιαφέροντος των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων προς τη Μεσόγειο, οι βαθειές αλλαγές στην οικονοµική και πο- λιτιστική δοµή του ελληνικού χώρου, η ανάπτυξη της εµπορευματικής παραγωγής, η επί- δραση των δραστήριων ελληνικών παροικιών, σπάζουν την αποµόνωση. Δηµιουργείται αξι- όλογος εµπορικός στόλος, αναπτύσσεται (Μπακ 'Κ"'µεταποιητική δραστηριότητα και ενερ- γοποιείται o μεταπγαττικός τοµέας. Βέβαια, δεν πρόκειται για αποκλειστικά ελληνικό φαινόµενο.Συµµετέχουν και άλλοι Βαλκάνιοι καθώς και Αρµένιοι, Εβραίοι και Φραγκολε- βαντίνοι. 'Ολα αυτά µέσα στις ανασταλτικές συνθήκες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με το δυσκίνητο σκουριασµένο κρατικό µηχανισμό της και την ανατολίτικη νοοτροπία. Εδώ μας ενδιαφέρει µόνον η ελληνική πλευρά. To δικό μας οµόλογο των νέων ευρωπαϊκών ι- δεών, o Ελληνικός Διαφωτισμός, έγινε αντικείμενο συστηµατικής µελέτης1. Στον τοµέα . των εικαστικών τεχνών έχει διαπιστωθεί η επίδραση του ευρωπαϊκού µπαρόκ-ροκοκό,χωρίς, όμως, να ερευνηθεί το φαινόμενο σε όλη την έκτασή του και να γίνει προσπάθεια ερµη- νείας του. Η πυκνή επικοινωνία µερικών ελληνικών περιοχών µε τη Βιέννη εντοπίζει την προέλευση του "ελληνικού μπαρόκ" αλλά δεν εξηγεί την επιλογή του και τη μεγάλη διά- δοσή του, γιατί κάθε λαός δέχεται εκείνες τις ξένες επιδράσεις που του είναι χρήσιμες για να εκφράσει τις καινούργιες του αντιλήψεις για τη ζωή και την ομορφιά και που τα παλιά εκφραστικά του µέσα δεν το μπορούσαν πιά. Ούτε έχουν διερευνηθεί οι διεργασίες αφοµοίωσης του µπαρόκ στις µεταβυζαντινές καλλιτεχνικές καταβολές. ΄Αλλωστε, το φαι- νόµενο δεν περιορίζεται µόνο στην Ελλάδα. Παραλλαγές του λεγόµενου "τουρκοµπαρόκ" εν- τοπίζονται σ'ολόΞ)ηρο το χώρο της Βαλκανικής, και ιδιαίτερα της νότιας. Εκτεταµένες έρευνες του υποφαινόμενου στην Αλβανία, τη Γιουγκοσλαβία, τη Ήουλγαρία και την Ευρω- παϊκή Τουρκία απέδωσαν εκατοντάδες στοιχείων που ίσως αξιολογηθούν, πέρα από µερικές πρόχειρες νύξεις σε ομιλίες και περιστασιακές αναφορές σε δημοσιευµένα κείμενα. Ωστό- σο, κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα και τις πρώτες του 20ού σημειώνεται, έστω και περιορισμένη, επίδραση του νεοκλασσικισμού. Δεν εννοούμε εδώ τις γραπτές διακοσμήσεις των νεοκλασσικών κτηρίων της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Σύρας, της Πάτρας, του Τίρναβου, του Βόλου και άλλων πόλεων. Αυτές είτε σχεδιασθηκαν από τους 2 3 ίδιους τους αρχιτέκτονες των κτηρίων , είτε εκτελέσθηκαν από ξένους ζωγράφους ή 'Ελ- ληνες σπουδαγµένους. Με την άφιξη του νεαρού βασιλιά ΄0θωνα και τη µεταφορά της πρω- τεύουσας στην Αθήνα ο βαυαρικός νεοκλασικισµός µεταφυτεύεται στην Ελλάδα. Δίπλα στην πλειάδα των επώνυµων αρχιτεκτόνων Χάνσεν, Σίνκελ, Κλέντσε, Γκέρτνερ, Τσίλλερ, Κλεάν- θη, Καυτάνπζογλου και άλλων, κινείται και ένα πλήθος ανώνυµων αρχιµαστόρων που μετα- φέρουν το νεοκλασικό ρυθμό σε µικρότερα χτίσµατα των αθηναϊκών συνοικιών και της επαρ- χίας. Παράλληλα δραστηριοποιούνται πολλοί 'Ελληνες χειροτέχνες και βιοτέχνες που επε- ξεργάζονται -µε βάση σχέδια ή προπλάσµατα- αρχιτεκτονικά στοιχεία στο σίδερο4, την κε- τρα, το γύψο, το ξύλο και το κεραµικό. Δεν περιορίζονται πάντα στην πιστή εφαρµογή των προτύπων αλλά προχωρούν σε νέους συνδ ασµούς, απλοποιήσεις, συµπληρώσεις και προ- σαρμογές. Tn ζωγραφική διακόσμηση των νεοκλασικών σπιτιών αναλαβαίνουν είτε σπουδαγμέ- νοι ζωγράφοι είτε εμπειρικοί κοσμηματογράφοι. Κατά κανόνα η διακόσμηση περιορίζεται στην οροφή. Στούς κοσμηματογράφους είναι φανερή η διαφορά ανάµεσα στα καθαρά διακοσ- µητικά θέματα, που είναι εκτελεσµένα µε άψογη αλλά ψυχρά καλλιγραφική τεχνική, και στα παραστατικά παρεμβλήματα /μορφές, τοπία/ µε σχεδιαστικές αδεξιότητες και χρωματικές ανακολουθίες. Σε άρθρο του Ι. Ισιδωρίδη Σκυλίτση /1879/ αναφέρονται τα ονόµατα των κοσµηματογράφων Χρ. Μόσχου, Πρινόπουλου, Βασ. Γεωργίου, Π. Φαρµακίδη /ζωγράφου| και η σύνταξη του περιοδικού προσθέτει σε υποσηµείωση τους N. Σαραντίδη και Π. Χατζηαδάµ. Για την επαγγελματική τους ευσυνειδησία ο ίδιος αρθρογράφος σηµειώνειι "Των τεχνικών όσοι ευδοκιμούσιν δεν αποκάµνουσι επιζητούντες την τελειότητα της τέχνης, θηρεύοντες νέα μαθήµατα, περιεργαζόµενοι ό,τι αν πίπτη υπό τους αυτών οφθαλµούς προσοχής άξιον"5. Ο Κ. Πρινόπουλος µαζί µε τον I. Πλατύ διδάσκουν στα 1872, στα εσπερινά μαθήµατα της "Εταιρείας των Φίλων του Λαού" ιχνογραφία και κ o σ µ η μ α τ 6 γ ρ α φ ί α6. Εδώ θα αναφερθούµε σε τοιχογραφίες που κοσµούν σπίτια χτισµένα στο τοπικό παραδο- σιακό ύφος µικρών ορεινών οικισμών, όπως το Νυµφαίο |Νέβεσκα/, η Κλεισούρα, το Πάπιγκο, η Βράτυρα |Σέλιτσα/ και το Δίλοφο Ζαγορίου και είναι έργα επώνυµων ή ανώνυµων χωρικών ζωγράφων. Βέβαια, η ακτινοβολία της νεοκλασικής ελληνικής Πρωτεύουσας7 παίζει σηµαντι- κό ρόλο στη δηµιουργία αυτής της τάσης, χωρίς να παραβλέπουµε και άλλλους δρόµους, ό- πως η Κωσταντινούπολη8 και η Ιταλία. TO IAEOAOI‘IKO BAGPO 0 νεοκλασικισμός έρχεται στην Ελλάδα κυρίως από τη Βαυαρία, αλλά βρίσκει το κατάλ- ληλο ιδεολογικόκλίμα για να ριζώσει και να απλωθεί. Οι ποτισµένοι με το νεοκλασι- κό ιδεώδες Βαυαροί και ΄Βλληνες αρχιτέκτονες, πολεοδόµοι και καλλιτέχνες βρήκαν την καινούργια Πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους έναν ασήµαντο και με πενιχρά χτίσµατα οι- κισµό αλλά έναν χώρο βαρύ από ιστορικές μνήµες και με τα σηµαντικότερα κλασικά μνηµεία να κυριαρχούν στο τοπίο: Ακρόπολη, στήλες Ολυµπίου Διός, Θησείο, Θέατρο Διονύσου.... 3 ΄Ετσι η Αθήνα διαµορφώνεται µε βάση το νεοκλασικισµό. Το παράδειγµα της Πρωτεύουσας ακολουθούν και άλλες πόλεις του Κράτους που είτε τότε δηµιουργούνται, όπως η Ερµούπολη της Σύρας, είτε αναπτύσσονται, όπως η Πάτρα, το Μεσολόγγι, η Καλαµάτα και άλλες. Το ί- διο συµβαίνει και σε πόλεις που τότε βρίσκονται έξω από τα όρια του µικρού Ελληνικού Κράτους, όπως η Θεσσαλονίκη, στην οποία όµως µετά την πυρκαγιά του 1917 γίνεται προσ- πάθεια να δοθεί βυζαντινός χαρακτήρας, που κατά ένα ποσοστό τον είχε και πρίν από την πυρκαγιά με τα αξιόλογα βυζαντινά χτίσµατά της. Στα 1881 ενσωµατώνεται στο Ελληνικό Κράτος η Θεσσαλία και µέρος της Ηπείρου και τότε αρχίζει η ραγδαία ανάπτυξη µερικών πόλεων. Παράδειγμα ο Βόλος που η απελευθέρωση τον βρίσκει µε 5,908 κατοίκους9 που σε λίγα χρόνια, στα 1889, γίνονται 10,029 και στα 1896 16,788. Στα 1907 οι κάτοικοι φτά- νουν τις 23,563. Καθώς κατά την περίοδο αυτή ο νεοκλασικισμός κυριαρχεί ακόµα, η και- νούργια πόλη χτίζεται στο ρυθμό αυτό."Υψηρεφή δε και καλλιµάρµαρα μέγαρα δεν θα δυσηρ- μόστουν το παράπαν επί της οδού Σταδίου" σηµειώνει στα 1886 o Αριστοτέλης Κουρτίδης στις "Οδοιπορικές Σημειώσεις" του. Από τις πόλεις η καινούργια ΕΙΧΙΣΙΙΧπΙΙΧή καλλιτεχ- νική έκφραση ακτινοβολεί και προς τους ορεινούς οικισµούς, λιγότερο στην αρχιτεκτονι- κή και περισσότερο στην εσωτερική ζωγραφική διακόσμηση. Το πολιτιστικό κλίµα είναι κα- τάλληλο. Η µικρή, πάμφτωχη και καταστραµένη Ελλάδα, με πρόσφατες τις αναµνήσεις των "σκοτεινών χρόνων της σκλαβιάς" στρέφει τα βλέµατα προς την ένδοξη Αρχαιότητα, πηγή περηφάνειας για το μίζερο παρόν και αισιοδοξίας για το αβέβαιο µέλλον. Στη γλώσσα ο καθαρευουσιανισµός, µε ακραία εκδήλωση τον αρχαϊσμό1ογίνεται το όργανο όχι µόνον της Πολιτείας αλλά και της Επιστήµης, της Τέχνης και του Τύπου. Κατακρίνεται ακόμα και ο Διονύσιος Σολωμός γιατί ντύνει µε "πτωχόν" γλωσσικό "ένδυμα" τις υψηλές του ιδέες. Πο- λιτείες και χωριά µετονομάζονται με βάση τις τότε αρχαιολογικές αντιλήψεις, κι αυτό όχι µόνο στα κακόηχα ξενικά τοπωνύμια αλλά κι εκεί όπου αυτά συνδέονται με µεγάλες ώ- ρες της νεοελληνικής ιστορίας, π.χ. η Αλαμάνα ξαναγίνεται Σπερχειός. Στα βαφτιστικά ονόματα περιορίζονται τα νεοελληνικά και πολλαπλασιάζονται τα αρχαιοελληνικά. Σε µι- κρότερη κλίμακα το ίδιο γίνεται και με τα επίθετα' ο χιονιαδίτης ζωγράφος Καραγιάννης µετονομάζεται σε Μελανίδης. Η τάση αυτή φτάνει σε απαράδεκτες υπερβολές: ο Ρήγας Βελε- στινλής γίνεται Φερραίος. Ta φαινόµενα αυτά δεν παρουσιάζονται απότοµα μετά την ίδρυ- ση του Ελληνικού Κράτους. Προύπάρχουν αλλά τότε κορυφώνονται. Δεν μένουν ανεπηρέαστοι και οι λαϊκοί ζωγράφοι. σχεδόν όλες οι επιγραφές τους είναι γραμµένες στην καθαρεύου- σα, άλλοτε σωστή και άλλοτε λαθεμένη. Παράλληλα κυριαρχεί και η τάση για μίµηση της "προηγμένης Ευρώπης". Στο Καταστατικό της "Φιλοµούσου Εταιρείας"/1814/ προβλέπεται η ίδρυση στο Πήλιο σχολείου "κατά µίμησιν των Ακαδηµιών της Ευρώπης". Το πρότυπο της Ευρώπης συχνά προβάλεται σε κείμενα τοσο των τελευταίων χρόνων της Τουρκοκρατίας, όσο 4 καιτων πρώτων του ελεύθερου εθνικού βίου. Η ιδεολογία της εποχής επικεντρώνεται στη µορ- φοκρατική επιστροφή στην Αρχαιότητα και τον εκσυγχρονισµό κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Στον τομέα της Τέχνης ο νεοακλασικισµός προσφέρει και τα δύο. 0 ΧΩΡΟΣ H νεοκλασικίζουσα λαϊκή ζωγραφική παρουσιάζεται κυρίως στις δραστήριες µεταποιητι- κές και μεταπραττικές ορεινές κοινότητες της Δυτικής Μακεδονίας, σε µερικά Ζαγοροχώ- ρια και σε λίγα χωριά του Πηλίου. Η Κλεισούρα, από όπου κατάγονται δύο σηµαντικοί νεο- κλασικίζοντες χωρικοί ζωγράφοι, ο Νικόλαος Παπαγιάννης και ο νεότερος ξάδερφός του πά- λι Νικόλαος ή Κώλτσος Παπαγιάννης11, συνοικίζεται, όπως και άλλα χωριά, από κατοίκους του κάμπου που ανεβαίνουν στα βουνά για να απαλλαγούν από την παρουσία των Τουρκικών Αρχών και να γίνουν ανεξάρτητοι από τα κεφαλοχώρια12. Μετά την καταστροφή της Μοσχό- πολης στα 1769 ένα μέρος των κατοίκων της εγκαταστάθηκε στην Κλεισούρα, γνωστή και ως Βλαχοκλεισούρα13. Είναι ένα δραστήριο κέντρο γουνοποιτας. 0 Τούρκος περιηγητής και συγγραφέας Εβλιγιά Τσελεμπή αναφέρει πως κατοικείται "από καθαρούς άπιστους γουνοποι- ούς"14. Πολλοί από τους Κλεισουριώτες ταξιδεύουν και προκόβουν στο Εξωτερικό, όπως οι 1 , 16 Δαβάρηδες 5 και η οικογένεια Σπιρτα . Είναι χαρακτηριστικό πως βιβλίο λογιστικής,"ή- τοι η τάξις των πραγματευτάδικων καταστίχων"-1794- βρισκόταν ως τον τελευταίο πόλεµο σε βιβλιοθήκη της Κλεισούρας17. Σημαντικός λόγιος της Τουρκοκρατίας είναι ο Δημήτριος N. Δάβαρης ή Δάρβαρης. Γεννήθηκε στην Κλεισούρα αλλά εγκαταστάθηκε µε τον πατέρα του στην Ουγγαρία. Σπούδασε σρην Πέστη, το Βουκουρέστι, στη Χάλλη της Σαξονίας όπου " η- κροάσθη επί τετραετίαν την φιλοσοφίαν" και εγκαταστάθηκε στη Βιέννη όπου πέθανε στις αρχές του 19ου αιώνα. 'Εγραψε και δημοσίευσε πολλά βιβλία, ανάμεσα στα οποίαι Γραµµα- τική Απλοελληνική, Βιέννη 1806 - Επιτομή Φυσικής, Βιέννη 1812, Εγκυκλοπαίδεια Απλοελ- ληνική, Βιέννη 1622. Λόγιοι ήταν και οι αδελφοί του, ιδιαίτερα ο Πέτρος ο επιλεγόμενος Πεντάδος18. Το Νυµφαίο, η παλιά Νέβεσκα, που συγκεντρώνει το µεγαλύτερο µέρος των νεοκλασικών τοιχογραφιών, ήταν κι αυτό ένα ανθηρό βλαχοχώρι, που διατηρεί ακόμα την παλιά του αρ- χοντιά. Ωστόσο και του χωριού αυτού οι κάτοικοι ξενητεύονται. Νεβεσκιώτες τεχνίτες συ- ναντούμε στις αρχές του 19ου αιώνα στο Κρούσοβο19. Κατά την Επανάσταση του 1821 πολλοί κάτοικοί του µεταναστεύουν στη Νιγρίτα20.Το Νυµφαίο, όπως και όλα τα χωριά που θα µνη- µονεύσουµε στο κεφάλαιο αυτό, διατηρούσε από το 18ο αιώνα στενή οικονοµική και πολιτι- στική επαφή με την Ευρώπη. Το Πάπιγκο, διοικητικό και δικαστικό κέντρο κατά την Τουρκοκρατία, γνώρισε κι αυτό οικονομική ακμή αλλά και μεταναστευτικό ρεύμα. Απανωτές ληστρικές επιδροµές προκαλούν σηµαντικές ΚΚΚδΙΚΚΚ υλικές ζηµίες και σκοτωμούς. Κατά τα τέλη του 19ου αιώνα εκπατρί- 5 ζονται 42 οικογένειες22.Η σημαντική οικογένεια Φουρτούνα εγκαθίσταται στο TURNU SEVE- RIN, που τότε ανήκε στην Αυστρουγγαρία.΄Οπως σε όλα σχεδόν τα Ζαγοροχώρια, λειτουργού- σε στο Πάπιγκο σχολείο για τα κοινά γράµματα23. Οι Μοσχοπολίτες, που εγκαθίστανται ε- κεί, όπως και σε άλλα χωριά, δίνουν νέα ώθηση στην ανάπτυξη "µεταφέροντες παντού το πνεύµα του πολιτισμού και ιδίως την εµπειρία τους στο εµπόριο, στη βιοτεχνία και σ'άλ- λες τέχνες"24. Η Δροσοπηγή στην περιοχή της Φλώρινας, η παλιά Μπελκαμένη, από την οποία κατάγον- ται τέσσερις, συνεργαζόμενοι κατά διαστήματα, ζωγράφοι µε νεοκλασικίζον έργο, καθώς και αρκετοί άλλοι αγιογράφοι, υπήρξε κυρίως κτηνοτροφικό χωριό αλλά έβγαλε και πολλούς άξιους χτίστες25. Κατά τα µέσα του 20ού αιώνα το παλιό χωριό εγκαταλείφθηκε και χτί- στηκε καινούργιο σε άλλη θέση. H Εράτυρα, η παλιά Σέλιτσα, ανάµεσα Καστοριάς και Σιάτιστας, υπήρξε σπουδαίο κέν- τρο µεταποιητικής δραστηριότητας. Υπέφερε κι αυτή από ληστρικές επιδροµές και είχε με- γάλο μεταναστευτικό ρεύµα, παράλλ λα όμως και εγκατάσταση νέων κατοίκων από γειτονικά χωριά. Γιά ένα διάστημα, από τα 1804,ξγ…τ τΜ+Μ|Ν αχ.τ……, Ξ? ν;οψΨτΗν απο' ικ.μ.….ι, µαι|π…τ".Μαρκετούς ζωγράφους και πολλά σπίτια της είναι τοιχογραφηµένα27αλλά οι νεοκλασικές τοι- χογραφίες της είναι λίγες. Οι Χιονιάδες, το µικρό κτηνοτροφικό ηπειρώτικο χωριό με τη µεγάλη ζωγραφική παρά- δοση28, έχει κι αυτό τη μικρή του συμµετοχή στην ελληνική νεοκλασική λαϊκή ζωγραφική. Το Δίλοφο του Ζαγοριού, κτηνοτροφικό αλλά και µεταπραττικό κέάΒο, γίνεται η δεύτε- ρη πατρίδα του χιονιαδίτη ζωγράφου, του Κοσμά Βούρη που συνεργάζεται με συγγενικά του πρόσωπα στη διακόσµηση σπιτιών στο χωριό αυτό. Εδώ πρέπει να σημειώσουµε πως τα μεγάλα ορεινά κέντρα, όπως η Καστοριά, η Σιάτι- στα και τα Αμπελάκια δεν έχουν νεοκλασική ζωγραφική επειδή η περίοδος της ακµής των και της κατασκευής των μεγάλων πλούσια διακοσμημένων αρχοντικών τους ανάγεται στο 18ο αιώνα, γι'αυτό και εκεί κυριαρχεί το µπαρόκ. Μόνο στη Σιάτιστα, στις µεταγενέστερες τοιχογραφίες του σπιτιού Μούρτζου, συναντούμε κάποιες νεοκλασικές απηχήσεις. Στην εργασία µας αυτή δεν περιλαµβάνονται τα έργα που κοσμούν νεοκλασικά σπίτια χωριών, είναι διακοσμήσεις ταβανιών και μιµούνται αστικά πρότυπα, άν και οι τεχνίτες τους είναι µερικές φορές χωρικοί, όπως ο I. Καρδάσης που διακόσµησε στα 1896 το σπί- τι του µεγαλοεξαγωγέα ελιών Ιωαννίδη στον 'Αγιο Γεώργιο Πηλίου. Οι λαϊκοί νεοκλασικοί ζωγράφοι δούλεψαν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, στις κάθετες εσωτερικές επιφάνειες των τοίχων και διαµόρφωσαν ιδιαίτερο ύφος, όσο κι αν οι ρίζες της τέχνης των ξεκινούν από αστικά κέντρα. ΟΙ ΒΚΠΡ0ΣΩΠΟΙ Δεν μας είναι γνωστοί όλοι οι ζωγράφοι που φιλοτέχνησαν τις νεοκλασικές τοιχογρα- φίες σε παραδοσιακά σπίτια χωριών. Οπωσδήποτε, η δραστηριότητά τους τοποθετείται, από άλλα στοιχεία, στην περίοδο 1880 ως τα 1930. Πάντοτε η επίδραση των καλλιτεχνικών ρευ- μάτων φτάνει καθυστερημένη από τις πόλεις στα χωριά. Οι παλιότερες τοιχογραφίες του αρχοντικού Κανατσούλη στη Σιάτιστα -1811- με θέµατα από την ελληνική µυθολογία, δεν ανήκουν τεχνοτροπικά στον ελληνικό λαϊκό νεοκλασικισμό, αν και οριοθετούν το τέλος του µπαρόκ, ούτε οι ζωγραφιές του Θεόφιλου, άν και βρίσκονται μέσα στην πεντηκονταετία που ορίσαμε παραπάνω |Ερµής, Αφροδίτη, ΄Αρης στο σπίτι του Κοντού-Δνακασιά Πηλίου 1912, Σαπφώ και Αλκαίος στο σπίτι Γ. Αντίκα-Σκόπελος Γέρας Μυτιλήνης,1928, Λεωνίδας της συλ- λογής Μαστροκώστα της πηλιορείτικης περιόδου και άλλαμ To ιδιότυπο ύφος τόσο των τοι- χογραφιών στο σπίτι του Κανατσούλη, όσο και του έργου του Θεόφιλου, είναι ξένα προς το λαϊκό νεοκλασικισμό, όπως θα προσπαθήσουµε να τον ορίσουµε στην αρμόδια θέση. Πρώτος χρονολογικά από αυτούς που μας είναι γνωστοί είναι ο Νικόλαος Παπαγιάννης. Γεννήθηκε στην Κλεισούρα γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα και το κύριο επάγγελµά του ήταν η αγιογραφία. Στα 1887 διακοσµεί το αρχοντικό του Είχα Τσίρλη /Μιχαηλίδη/ στο Νυµφαίο µε νεοκλασικίζουσες τοιχογραφίες, ανάµεσα στις οποίες αντίγραφο της Αμαζόνας ΜΑΤΕΙ, που Ο είναι ρωμαϊκό αντίγραφο φειδιακού έργου29, και του ελληνιστικού "Αρίστιππου" η "Αριστο- τέλη" του παλάτσο 8ΡΑΒΑ στη Ρώµη, όπως το αποκατέστησε µε γύψο ο Ιταλός γλύπτης σπιΙπ13€ Μικρότερος εξάδελφος του Νικόλαου Παπαγιάννη, και µαθητής του για ένα διάστημα, είναι ο Νικόλαος ή Κώλτσος Παπαγιάννης, που γεννήθηκε στην Κλεισούρα το 1870 και πέθα- νε στη Θεσσαλονίκη το 1953. Κι αυτός είναι κυρίως αγιογράφος. Αγιογραφικά του έργα βρί- σκονται στο ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου κοντά στην Κλεισούρα, στις εκκλησίες του Προφή- τη Ηλία, του Αγίου Δηµητρίου και του Αγίου Νικολάου στο ίδιο χωριό, στο μοναστήρι της Παναγίας έξω από την Κλεισούρα, στον Ταξιάρχη Αετού Φλώρινας,δωρεά Μίχα Τσίρλη, στον 'Αγιο Νικόλαο Νυμφαίου και σε πολλές άλλες εκκλησίες. Σύμφωνα µε τη δική του κλίση, αλ- λά και τις προτιµήσεις της πελατείας του, διακοσµεί πολλά σπίτια µε αρχαιοελληνικά θέ- µατα και νεοκλασική τεχνοτροπία, όπως τα σπίτια των συγχωριανών του Παρτάλλη, Κεφαλά, Τσούκα και Μπέζου, καθώς και προσκλητήρια γάμων, κατά το τοπικό έθιµο, με αγγελάχια-ερω- τιδείς, που είναι ελεύθερα αντίγραφα από λιθογραφικό πρότυπο που βρισκόταν στο αρχείο του31. Πολλές διακοσμήσεις σπιτιών έκανε και στο Νυμφαίο' του Δώδου, του Ναϊδένη, του Μίσιου -1925- και άλλων, καθώς και στο ξενοδοχείο "Σπλέντιτ" στη Θεσσαλονίκη. Από τους απογόνους του αποδίδονται σ'αυτόν και οι τοιχογραφίες του σπιτιού Κωνστ. Σωσσίδη στο Νυµφαίο, αλλά διασταυρωµένες μαρτυρίες, καθώς και τεχνοτροπικά κριτήρια, προσγράφουν το έργο σε οµάδα ζωγράφων από την κοντινή Δροσοπηγή. Βέβαια, στα κατάλοιπα του Κώλτσου Παπαγιάννη βρέθηκε έγχρωµο επιστολικό δελτάριο με το"χορό των Νυμφών" του Τζούλιο Ρομά- νο απο τη GALLERIA PITTI στη Φλωρεντία.3Ξντίστοιχη τοιχογραφία υπάρχει και στο σπίτι του Κ. Σωσσίδη. Επίσης αναφέρεται πως πίνακάς του με τό ίδιο θέµα βρίσκεται τώρα στο ? σπίτι του γιού του στην Αµερική33.Αλλά το θέµα αυτό κατά τις πρώτες δεκαετίες του αιώ- να μας αναπαράγεται πάµπολλες φορές σε ποικίλες τεχνικές και ύλες.΄Ρτσι, το συναντούµε σε λιθογραφία /σπίτι Γώργ. Χατζηλάκου-Δάρισα, καφενείο Παπαϊωάννουξ!!εοχώρι Πηλίου/, σε κέντημα σταυροβελονιά /Δηµοτικό Ωδείο Λάρισας. πουσείο Μήλου, "ουσείο Εράτυρας, συλλο- Υ…,ε:1΄.,ι…Μ=-ζ- 16ι|(…ω… 1 Λι…. …. γή Κ. Α.Μακρή-Βόλος/, σε ζωγραφική /καφΕνείο στο Πικέρµι, ελαιογραφία από τη Μυτιλήνη Μη µιλά… d Μάρω; που, .:.κθεση νησιώτικης τέχνης-Αθήνα 1983/, σε υφαντά κεντητά στον αρ- γαλειό /σπίτι Στέα-Ήονοδέντρι Ζαγορίου, Λαογραφικό Μουσείο Πάτρας/, σε σταµπάτο /σπίτι Αντρέα ΤόναξΦούρκα Γρεβενών/.... Η τοιχογραφία του "Χορού των Νυµφών" δηµοσιεύθηκε ασ- πρόµαυρη από το "εβεσκιώτη γιατρό Νικ. Φίστα χωρίς να σημειώνεται ο τεχνίτης του3Λ. Συγ κρίνοντας τη φωτογραφία εκείνη με τη σημερινή κατάσταση του έργου διαπιστώνουμε τις ση- µαντικές φθορές του από απολέπιση μέσα σε δεκατρία χρόνια. Από τη Λροσοπηγή Φλώρινας, την παλιά Μπελκαµένη, κατάγονται πολλοί αγιογράφοι, µε- ρικοί από τους οποίους έκαναν και νεοκλασικές τοιχογραφίες σπιτιών. Χαρακτηριστική εί- ναι η περίπτωση της οικογένειας Ζωγράφου. Πατριάρχης της ο ΣτυλΒνός Ζωγράφος, που αρχι-' κά λεγόταν Στυλιάδης και αργότερα πήρε το επαγγελµατικό επίθετο Ζωγράφος. Ξεκίνησε από ράφτης στο ΄Αγιον 'Ορος μα νωρίς στράφηκε στην αγιογραφία. Κοντά του πήρε τον πρωτότο- κο γιό του Στέργιο κι αργότερα τα άλλα δύο παιδιά του Παύελή και Θωµά35 . Πέθανε εξηντά- χρονος περίπου στα 1910. To οικογενειακό αυτό εργαστήρι, που βρισκόταν στις Καρυές, έ- στελνε φορητές εικόνες στη Ρωσία. Γιός του Στέργιου Ζωγράφου είναι ο Λεωνίδας που γεννή θηκε στα 1890, εργάσθηκε ως αγιογράφος στην Αλβανία, όπου και πέθανε στα 1955. Θετ6ς γιός του Θωμά Ζωγράφου είναι ο Νικόλαος, που γεννήθηκε στα 1929 και ασκεί το επάγγελµά του στη Αροσοπηγή και τη Φλώρινα. Γιός του Νικολάου είναι ο Θωμάς Ζωγράφος που σπουδά- ζει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Πρόκειται για τυπική περίπτωση οικογε- νειακού εργαστήριου ζωγραφικής που διαρκεί πάνω από έναν αιώνα σε τέσσερες γενιές, αλλά που στο χρονικό αυτό διάστηµα δεν µένει ανεξέλικτο. Ξεκινάει, γύρω στα 1880 µε τη μορφή κλειστού οικογενειακού εργαστήριου στο ΄Αγιον ΄Ορος, η δεύτερη γενιά µετά την εκµάθηση της τέχνης διασπάται σε ατομικές επαγγελματικές δρασηριότητες, η τρίτη πάλι μαθητεύει κοντά στη δεύτερη και ανεξαρτοποιείται ενώ η τέταρτη αισθάνεται την ανάγκη συστηματικής σπουδής και εγγράφεται στην Α.Σ.Κ.Τεχνών. Στο ΄Αγιον ΄Ορ0ς έµαθε την αγιογραφία και ο Μάρκος Στυλιάδης ή Στύλος /1856 - 1926/ κι εκεί δημιούργησε εργαστήριο όπου µαθήτεψαν τρείς ζωγράφοι που συνεργάσθηκαν αρµονικά σ'ολόκληρη τη ζωή τους. Είναι o γιός του Ανα- στάσιος, o Χαρίσιος Χαρίσης και o Κωνσταντίνος Τζιάτζιος. Ο Αναστάσιος Στυλιάδης γεννή- θηκε το 1886 στη Λροσοπηγή και πέθανε στη Φλώρινα το 1966. Για την εποχή του ήταν αρκε- τά µορφωμένος, αφού είχε φοιτήσει στο Γαλλικό Κολλέγιο Μοναστηριού και στο Γυµνάσιο Τσο τυλίου. Στα 1913 παντρεύτηκε τη Δέσποινα Κ. Ναούμ κι απόχτησε τρείς κόρες κι ένα γιό. ΄Ξµαθε τη ζωγραφική στο εργαστήρι του πατέρα του στο ΄Αγιον ΄Ορος. Αργότερα έφυγε από εκεί και δούλεψε στο χωριό του µαζί με τους Κ. Τζιάτζιο και Χ.Χαρίση. Ο Κωνσταντίνος Τζιξτζιος γεννήθηκε στη Δροσοπηγή το 1885 και πέθανε στις 21 Ιουνίου 1965. τελείωσε µόνο το Δηµοτικό Σχολείο. Παντρεύτηκε τη Ζαχαρία Στυλιάδη, κόρη του δασκάλου του. Λέ- γεται ότι οι συνεργάτες του αναγνώριζαν την τεχνική υπεροχή του, γι'αυτό πριν παραδο- θούν τα έργα, εκείνος έβαζε "το τελευταίο χέρι". ο Χαρίσιος Χαρίσης γεννήθηκε στη Δρο- σοπηγή το 1883 και πέθανε το 1970. οι τρείς αυτοί συνεργάσθηκαν σ'όλη τη διάρκεια της επαγγελματικής τους δραστηρι6- τητας.΄Αλλωστε, εκτός από τη συγγένεια και την κοινή μαθητεία, ήταν και συνοµήλικοι, αφού γεννήθηκαν μέσα σε τρία χρόνια /1883-1886/ και πέθαναν μέσα σε πέντε χρόνια/1965- 1970/. Τοιχογράφησαν πολλές εκκλησίες και φιλοτέχνησαν άπειρες φορητές εικόνες. ΄Εργα τους βρίσκονται στις εκκλησίες της Δροσοπηγής, της Φλώρινας, του Δισπηλιού Καστοριάς, του Αμύνταιου, στο µοναστήρι των Αγίων Αναργύρων Καστοριάς και γενικά στις περιοχές Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας και στην ΄Ηπειρο. Φορητές εικόνες έστελναν στη Ρωσία και στην Ελληνική Κοινότητα του ΄Αµστερνταµ. Βέβαια, εκτός από τις κοινές εργασίες τους, καθένας έκανε και δικές του φορητές εικόνες. Ο Κωνσταντίνος Τζιάτζιος διακοσμούσε και σεντούκια για προίκες κοριτσιών. Μαζί τους συνεργάσθηκε για ένα διάστηµα και o συντο- πίτης τους Θωµάς Ζωγράφος. Φαίνεται πως κι αυτός είχε κάποια συγγένεια µε τους άλλους γιατί η μητέρα του Μαρία ήταν το γένος Ψζιάτζιου. Γεννήθηκε στα 1888 και πήγε µόνο στο Δηµοτικό Σχολείο. Στα 1913 παντρεύτηκε την Ευφροσύνη |Ι'ίτε, ένα χρόνο µετά την επι- στροφή του από το ΄Αγιον ΄Ορος. Παιδιά δεν έκανε αλλά υιοθέτησε το Νικόλαο, γιό του αδελφού του Δηµήτριου. Εκτός από την αγιογραφία, ασχολήθηκε και με τη διακόσµηση σπι- τιών. Στα 1924-25 συνεργάζεται µε το Τζιάτζιο, το Χαρίσιο και τον Στυλιάδη στη διακόσ- μηση του αρχοντικού Κωνσταντίνου Σωσσίδη στο Νυµφαίο. Πρόκειται, ασφαλώς, για το επι- βλητικότερο τοιχογραφικό σύνολο της νεοκλασικίζουσας λαϊκής µας ζωγραφικής. Εκτός από τη µεγάλη σύνθεση του "Χορού των ΧΙΙπΠΙΧ πονούν", υπάρχουν απεικονίσεις του Παρθενώνα, του Θησείου, αλληγορίες των Εποχών του ΄Ετους, ζωγραφικές αποµιμήσεις αγαλµάτων, παρα- στάδων με ανθρωπόµορφα επίκρανα, κυμάτιων, άλλων αρχιτεκτονικών στοιχείων και πλήθος διακοσµητικών θεµάτων. Επειδή, όµως, το έργο έγινε πολλές δεκαετίες µετά το χτίσιµο του αρχοντικού, είχαν προηγηθεί απανωτά ασβεστώματα των τοίχων και οι τοιχογραφίες απολεπίζονται µε γρήγορο ρυθµό. Αναφέρεται, ακόµα, το όνομα του ζωγράφου Στέφανου από τη Δροσοπηγή, στονοποίο αποδίδεται μια ζωγραφική αποµίμηση αγάλµατος "Αμαζόνας" πάνω από το τζάκι στο σπίτι του Παπαδόπουλου |Νυμφαίο 19ο1|. Δεν βρέθηκε, όμως, κανένα άλλο στοιχείο γι'αυτόν και τον αγνοούν τόσο οι γέροντες του χωριού όσο και εκείνοι που μου έστειλαν γραπτές πλη- ροφορίες για το χωριό και τους ζωγράφους του. Από τους Χιονιάδες της Ηπείρου κατάγονται οι Αδελφοί Αναστάσιος και Κοσμάς Ρ, Βού- ρη που στα 1898 στολίζουν µε τοιχογραφίες το σπίτι του Βασιλείου Γ. Παλαιού στο Δίλοφο Ζαγορίου. Στο δωμάτιο υποδοχής, εκτός από το ταβάνι όπου στο κέντρο ζωγραφίζουν στεφά- νι µε πολύχρωμα λουλούδια και ανά δύο ΄Ερωτες με φαρέτρα και αγγελάκια, στην επάνω ζώ- νη των τοίχων απλώνουν διακοσμητική φρίζα. Στο κέντρο κάθε πλευράς υπάρχουν στενόµακρες τοπιογραφικές συνθέσεις. Στη µία πλευρά εικονίζεται νησί µε τρία υφαίστεια σε δράση ε- νώ μπροστά του είναι αραγµένο πολεµικό πλοίο,στην άλλη τοπίο µε γέφυρα, στην τρίτη θα- λασσογραφία με δύο ιστιοφόρα και ένα τροχοφόρο πλοίο και στην τέταρτη τοπίο pa χωριό και περιτειχισµένο µοναστήρι. Σε δύο αντικρυστούς τοίχους αποµιμήσεις αγαλµάτων. Από τη μια μεριά ο "Προµηθεύς" σίγουρο αντίγραφο του συµπλέγματος του Προµηθέα του Γερμανού γλύπτη Εδουάρδου Μύλλερ /1828—1895/ δηµοσιευµένου σε ξυλογραφική απόδοση στην "Καλλι- τεχνική Πινακοθήκη της ΕΣΤΙΑΣ"36 και απέναντι ένας άντρας που καλλιεργεί τη γη pa την επιγραφή "Εργάζου". Στο έργο υπογράφουν "Αδελφοί Γ. Βούρη εκ Χιονιάδων" αλλά τα ονόµατά τους µας είναι γνωστά από άλλες πηγές. Ο Αναστάσιος μαζί με τον αδελφό του Αδάµο ζωγρά- φισαν το 1885 στο Δίλοφο το σπίτι του Βακόλα37. To πατρικό τους σώζεται ακόμα στους Χιο- νιάδες. Ο Αναστάσιος εγκαταστάθηκε στο χωριό Μανασή και ο Κοσμάς στο Δίλοφο, που τότε λεγόταν Σωποτσέλι. Εκτός από τη ζωγραφική, άσκησαν και το επάγγελμα του µαραγκού. Υπήρ- ξαν στην εποχή τους τεχνίτες φηµισµένοι για την ευσυνειδησία τους. "νθιτφ?ρουσες νεοκλασικές τνικογρ…οεες υπάρχουν και στο σπίτι της "μαντάμ άθσ" "το "€- ταξσκόςι 1γιάς. την παλιά Ώέταανη. " Ττ€φανΐ, ΥαλΣιΚύς καταγωγής σύζυγος ταν "λ'€τθδ ιομή Άννυ και µεγαλοκτηµατία Ευγένιου "άβρ, έζησε πάνω από Α5 χρόνια στο 'εταξοχόρι ως to θάνατό της στα 1913… Ο ;υγένιος Φόβο αυτοκτόνησε στα 1892 πέφτ0Ψτ!!6 στον Πηνειό. Η τεφανί, ωραιότατπ, καθώς είκνουν τα πορτραίτα της. είχε πολυτάραχη €ρ"ΐιΐή ζωή αλ… λά και φιλελληνική δράση, κυρίως κατά την Ππανάνταση του 1878 και την πρόσκαιρη τουρ- κική κατοχή της θεσσαλίας στα 1897. To αρχοντικό της χτίστηκε στα 1876. To 8Lau6opnra µε τοιχογραφίες ο Κικόλαος Αργυρό ουλος από το "εμπεγλέρ, τη σηµερινή "ίκαια του ϊσµού .άρισας. μκτός από ρωµαντικά τοπία και σκηνές κυνηγιού, θέµατα παρµένα από γαλλικά πρό- τυπα, ο αργυρόπουλος διακόσμησε τα ταβάνια με αλληγορίες / Αστρονοµία, Έωγραφική../, αγ γελάκια-ερωτιδείς και κάνιστρα. Το αρχοντικό, ακατοίκητο εδώ και πολλά χρόνια, έχει ape πωθε[ και μόνο µέρος από τις τΟιΧ0ΥΡαΨΐΈζ του σώζεται. Ο ικόλαος Αργυρόπουλος έκανε και αγιογραφίες στη Λάρισα και στον 'Ανω …όλο, καθώς και ελαιογραφίες σε µουσαμά µε κοσµικά θέµατα, πολλές από τις οποίες σώζονται σε σπίτια της Αγιάς. ΔΈλι… Μψαυ)Μψχ υ Άνν»… , ότι…-λε να μµ.; …; 1400 ω… βρω…. Αίτια… έ…… '… (:… Λ"'ΨΌ 8 E M A T A έχων mama-1.701874 θαυµα "…"Ν0Ή" ΜΜΜ " &"… --Ώπ-ζ-ω ζ…Ξν…δ μυαλο µας… οι.» Μ……- …." αν")… τον… …… Ο λόγιος νεοκλασικισµός έλκεται βέβαια από τα αρχαιοελληνικά και ρωμαϊκά θέματα, αλ- λά δεν περιορίζεται µόνο σ'αυτό. Είναι καλλιτεχνική Σχολή και όχι θεµατικός κύκλος. Αν ο γαλλικός νεοκλασικισμός απογειώνεται pa τον "΄0ρκο των ορατίων" του Λουδοβίκου Ιάκωβου Νταβίντ, έργα του ίδιου ζωγράφου είναι και "0 Ναπολέων στο βουνό του Αγίου Βερνάρδου", "H κυρία Ρεκαμιέ", "Ο κύριος Σεριζιά" και άλλα. Σκηνές της ελληνικής Επανάστασης στολί- ζουν το νεοκλασικό Μόναχο του Λουδοβίκου. To αριστούργημα της ελληνικής νεοκλασικής γλυ- πτικής, η "Κοιµωμένη" του Γιαννούλη Χαλεπά, παριστάνει τη νεαρή νεκρή Σοφία Αφεντάκη. Και στη ζωγραφική διακόσµηση σπιτιών της περιόδου αυτής δεν λείπουν τα νεοελληνικά θέµατα. To Ρήγα Φεραίο ζωγραφίζει πάνω από την είσοδο του νεοκλασικού σπιτιού Ιωαννίδη o Ιωάννης Καρδάσης στο χωριό 'Αγιος Γεώργιος Πηλίου. Στο σπίτι του Γαλαντή στη Σύρα συναντούμε ήρω- ες του 21 /Μπότσαρης, Μιαούλης...|, το ίδιο και σ'άλλα σπίτια. Ta παραδείγµατα θα μπορού- σαν να πολλαπλασιασθούν Οι λαϊκοί νεοκλασικίζοντες ζωγράφοι περιορίζονται σχεδόν αποκλειστικά σε θέµατα που είναι ή τα νοµίζουν αρχαιοελληνικά. Σε έξη κατηγορίες μπορούμε να τα χωρίσουµε, στα κοσ- µήματα, στις απομιμήσεις αρχιτεκτονικών στοιχείων ή αγαλµάτων, στα µυθολογικά, στα ιστο- ρικά, στα τοπία -πραγµατικά ή φανταστικά-, στις αλληγορίες και στα χαριτωµένα. Βέβαια, αυ- τα που από μεθοδολογική ανάγκη τα ξεχωρίσαμε σε κατηγορίες, στην πραγµατικότητα πολλές 10 φορές συγχέονται ή συνυπάρχουν. Η Αµαζόνα π.χ. είναι µυθολογικό θέμα, εμφανίζεται όμως με τη μορφή ζωγραφικής απομίμησης αγάλµατος.Τα τοπία, μικρών συνήθως διαστάσεων, αποτε- λούν αναπόσπαστα τμήµατα διακοσμητικών συνόλων. Το ίδιο συμβαίνει και με μερικά avari— πινα πρόσωπα, θεατρικές μάσκες και μετάλλια. Τα κ o σ μ ή p a τ α στολίζουν οροφές αλλά και τοίχους. Απαρτίζονται από ευθείες, καμπύλες και τεθλασμένες γραµμές, από μαίανδρους, έλικες, πλοχμούς, ρόδακες, πουλιά και σχηματοποιημένα φυτικά μοτίβα. κυριαρχούν τα χρώματα χοντροκόκκινο, ανοιτό και βαθύ γα- λάζιο, μαύρο και άσπρο. Σ'αυτά είναι φανερή η προέλευση από τυπωμένα πρότυπα. ΄Αλλωστε, στο Αρχείο μου υπάρχουν πολλά τέτοαιέγχρωμα τυπωμένα πρότυπα -δωρεές απογόνων των ζωγρά- φων- pa επιγραφές ευρωπαϊκών τυπογραφείων. Τα λαϊκά ζωγραφικά κοσμήματα χαρακτηρίζονται από άνεση στην εκτέλεση και καλλιγραφική διάθεση. Οι α π 0 p ι p ή σ ε ι ς, pa ζωγραφικά μέσα, αρχιτεκτονικών στοιχείων και αγαλμά- των έ%άσσονται στο φαινόµενο της "επίφασης πολυτέλειας", της απομίµησης, δηλαδή, ακρι- βών και απρόσιτων υλών και τεχνικών από άλλες φτηνές και προσιτές. Από παλιότερα γινό- ταν σε εκκλησίες και σπίτια ζωγραφική απομίμηση ορθομαρμάρωσης. Στο σπΐ. του Γεωργίου Σβάρτς /Αμπελάκια 1787/ ένας τοίχος καλύπτεται από μίμηση επίστρωσης pa ζωγραφιστά πλα- κάκια. Το ίδιο και στο σπίτι του Νανζή /Καστοριά 1796/. 0 ζωγράφος Παγώνης κάνει στο παράσπιτο Τριανταφύλλου απομίμηση πλουµιστής µεσάντρας |Δράκια Πηλίου 1832/. Στο νεο- κλασικισμό, κυρίως της περιφέρειας, στη θέση μαρμάρινων αγαλµάτων μπαίνουν κεραμεικά αντίγραφα. Το ίδιο γίνεται και pa άλλα αρχιτεκτονικά στοιχεία, όπως τα φορούσια, τα επί- κρανα, τα κάγκελα /σπίτι Χατζηκυριαζή στο Βόλο, θέατρο Πάτρας, σπίτι Μαλούχου στην Τρί- πολη/. Συχνή είναι και η χρήση σοβά που µιμείται µαρμάρινες παραστάδες /σπίτι Κούκιου στο Βόλο, Νοσοκοµείο Πάτρας/, πολυτελή λαξευτή ισοδομική τοιχοποιία /σπίτι Αντωνόπου- λου στο Βόλο/ ή χοντοπελελημένες τετράγωνες πέτρες/Βλληνικό Γυμνάσιο στο Ναύπλιο,1833/. Στο εσωτερικό των σπιτιών υπάρχουν ζωγραφικές απομιμήσεις φατνωμάτων /σπίτι Μαρέδη στο Βόλο/ και ανάγλυφων διακοσμητικών στοιχείων /Εργατικό Κέντρο Σύρας/. Τις περισσότερες φορές είναι τόσο τέλεια η εκτέλεση που δημιουργεί την ψευδαίσθηση όγκου. Στο λαϊκό νεοκλασικισμό είναι πολύ συχνές οι φευδοκόγχες και οι απομιμήσεις είτε αγαλμάτων είτε -σπανιότερα- ορθομαρμάρωσης /σπίτι Παπαδόπουλου στο Νυμφαίο, σπίτι Τσίρ- λη στο Νυμφαίο, σπίτι Γκέκη στο Πάαιγκο, σπίτι Παλαιού στο Δίλοφο..../. Τα p υ θ o λ o γ ι κ ά θέματα κατέχουν σημαντική θέση στο λόγιο νεοκλασικισμό. Χτυπητό και προσιτό παράδειγμα τα αγάλματα της Αθηνάς και του Απόλλωνα, καθώς και το κεντρικό αέτωμα στην Ακαδηµία Αθηνών, έργα του Λεωνίδα Δρόση. Στη ζωγραφική παραδείγ- ματα είναι το Δωδεκάθεο του σπιτιού Κοή στη Σάρα, η Αθηνά και ο Ερμής στο σπίτι του Ι- ωαννίδη στον ΄Αγιο Γεώργιο Πηλίου. Μυθολογικά θέματα σπάνια εµφανίζονται παλιότερα στη λαϊκή μας τέχνη, όπως στη ζωγραφική του σπιτιού Κανατσούλη που το προαναφέραμε, και 11 κένταυροι σε τέμπλα, αν κι αυτοί πρέπει να προέρχονται από το σύμβολο του αστερισμού του Τοξότη, όπως το συναντούµε και σε πολλές αγιογραφήσεις εκκλησιών. Στη λαϊκή νεοκλα- σικίζουσα ζωγραφική, όπως είναι φυσικό, δεν είναι σπάνια η εμφάνιση µυθολογικών θεμά- των/ Αθηνά-Καρυάτιδα και Αισώπιοι µύθοι στο σπίτι του Γκ΄εκη-Πάπιγκο, Αθηνά, Δίας, 'Αρης, Μνηµοσύνη στο σπίτι του Σωσσίδη-Νυμφαίο, Αµαζόνες σε πολλά σπίτια και άλλα/. Από τα πάµπολλα ι ο τ ο ρ ι κ ά θέµατα της λόγιας νεοκλασικής τέχνης αναφέρουµε γενικά τους αντριάντες ηρώων της Επανάστασης του 21, παλιών πολιτικών ανδρών και ευεργε- τών καθώς και ζωγραφικές απεικονίσεις πολεµικών και άλλων σκηνών. Παράδοση στο είδος έχει και η λαϊκή μας τέχνη. Ενδεικτικά αναφέρουμε την εικονογράφηση των Απομνημονευμά- των του στρατηγού Μακρυγιάννη από τον Παναγιώτη Ζωγράφο και τους γιούς του, τις σκηνές από τους πολέµους και τους γάμους του Ναπολέοντα στο σπίτι του Ρόδου στο Τσεπέλοβο, έρ- γα του Κωσταντίνου Παπακώστα-Μαρινά |µέσα 19ου αιώνα/. Στη λαϊκή νεοκλασικίζουσα ζωγρα- φική σηµειώνουμε το Λεύκιππο στο σπίτι του Θεόδωρου ΤσίρληηΝυμφαίο, τον Αριστοτέλη στο ίδιο σπίτι, του Περικλή στο σπίτι του Δ. Γκέκη-Πάπιγκο και του Δηµοσθένη στο σπίτι του Νικ. Τσίρλη-Νυμφαίο. Μορφές αρχαίων σοφών εμφανίζονται και στην παλιότερη αγιογραφία 39. Τα τ o π ί α, πραγµατικά ή φανταστικά, εμφανίζονται συχνά στη λαϊκή νεοκλασικίζου- σα ζωγραφική και είναι συνήθως µικρά πλαισιωμένα ενθέµατα μέσα σε διακοσµητικά σύνολα, ενώ στη μπαρόκ ζωγραφική είναι µεγάλες αυτοτελείς χππκπκκιφκκκ απεικονίσεις ξακουστων πολιτειών | Βενετιά, Κωσταντινούπολη, Μαδρίτη, Φραγκφούρτη/. Μόνο στο σπίτι του Σωσσί- δη-Νυμφαίο συναντήσαµε τον Παρθενώνα και το Θησείο σε µεγάλη κλίμακα. Οι α λ λ η γ ο ρ ί ε ς περιορίζονται κυρίως στις "Τέσσερες Εποχές" τόσο στη λόγια, |σπίτι Βασαρδάνη-Βόλος| όσο και στη λαϊκή νεοκλασ. ζωγραφική /σπίτι K. Σωσσίδη-Νυμφαίο, σπίτι Μούρτζου-Σιάτιστα/. To θέμα εµφανίζεται συχνά και στην παλιότερη αγιογραφία4ο. Βέ- βαια, το θέμα έχει εντελώς διαφορετικό νόημα στις δύο περιπτώσεις. Στην αγιογραφία pa τις "Τέσσερες Εποχές" "ιστορίζεται ο μάταιος βίος του κόσμου τούτου" κατά την έκφραση του Διονύσιου εκ Φουρνά41. Αντίθετα, στην κοσμική ζωγραφική είναι ένας ύµνος στη χαρά της ζωής, στην οµορφιά της εναλλαγής των εποχών του΄Ετους pa τα δώρα καθεµιάς τους προς τον άνθρωπο. Στο σπίτι του Κ. Σωσσίδη εμφανίζονται σαν θελκτικές αρχαιοντυµένες νέες που κρατούν στα χέρια τους τα προϊόντα κάθε εποχής. Στο σπίτι του M ούρτζου η 'Ανοιξη είναι νέα γυµνή γυναίκα που κρατάει λουλούδια, το Θέρος γυμνό παληκάρι που κρατάει δρεπάνι και στάχυα, το Φθινόπωρο ντυμένη γυναίκα που προσφέρει τσαμπιά σταφυ- λιών και ο Χειμώνας ασπροµάλλης αλλά θαλερός γέροντας µέσα σε γυμνό τοπίο. Γυναικεία µορφή που βρίσκεται στο σπίτι του Βακόλα/Δίλοφο Ζαγορίου/ και με το ένα χέρι της κρατάει επάνω στο κεφάλι κάνιστρο µε λουλούδια ενώ από το άλλο της κρέμεταικαλαθάκι pa κλαδί οπωροφόρου δέντρου, πρέπει να συµβολίζει την Πρόοδο, την Ευημερία ή κατι παρόµοιο γιατί στο βάθος δεξιά υπάρχει εργοστάσιο µε ψηλή καμινάδα και αριστερά ατµοκίνητα τροχοφόρο 12 πλοίο. Παραλλαγή της υπάρχει και στον απέναντι τοίχο του δωµάτιου. Σε συνδιασμό με τις "Τέσσερες Εποχές" εμφανίζονται η Μέρα και η Νύχτα στο σπίτι του Μούτςου-Σιάτιστα. Η Μέρα είναι απροντυμένη pa κόκκινο επώµιο και φοράει στο κεφάλι αχτινωτό στέµα. H Νύχτα, pa αυστηρή φυσιογνωµία, φοράει µαύρο επώμιο και καλύπτρα. Η Μέρα και η Νύχτα να στρέφουν τον "Κύκλο της Ζωής" εµφανίζονται και στην παλιότερη αγιογραφία/΄Αγιος Νικόλαος Τσαριτσάνης, Μονή Ρεντίνας, Ταξιάρχες Μηλεών/. Τα χ α ρ ι τ ω p έ ν α θέµατα δίνουν κάποιο τόνο χαράς και χάρης στο χώρο. Είναι συνήθως μικροί ΄Βρωτες µε φαρέτρα ή αγγελάκια-ερωτιδείς/σπίτι Παλαιού-Δίλοφο/. Στη λό- για νεοκλασική ζωγραφική της Ελλάδας εµφανίζονται πολύ συχνά, είτε ξεµοναχιασµένα είτε σε οµάδες, αλλά δεν είναι πάντοτε έργα Ελλήνων ζωγράφων /Αχίλλειο Κέρκυρας, Εργατικό Κέντρο Σύρας, Πολιτιστικό Κέντρο Σύρας.../. Στα χαριτωμένα θέµατα μπορούμε να κατατά- ξουµε και τις ανθοδέσµες επάνω σε µονόχρωμο φόντο /σπίτι Βακόλα-Δίλοφο|. Το θέµα εµφα- νίζεται από την εποχή του ελληνικού μπαρόκ /σπίτι Αϊβαζή-Καστοριά, Κανατσούλη-Σιάτιστα, Καλέα4Νεγάδες Ζαγορίου, Καραγιαννόπουλου-Βυζίτσα Πηλίου, Νανζή-Καστοριά/. Το συνήθιζαν και οι χιονιαδίτες ζωγράφοι /σπίτια Γώγολου-Τσεπέλοβο, Μάου-Τσεπέλοβο.../. TEXNO’I‘POHIKH AIEPEYNHYH Πριν προχωρήσουμε στην εξέταση των δύο τεχνοτροπιών,µε τις οποίες εργάζονται οι λαϊκοί ζωγράφοι που μελετούµε, πρέπει να αντιµετωπίσουµε ένα πρόβλημα. Πώς αυτοί που υπήρξαν όλοι τους αγιογράφοι και, εκτός από δύο εξαιρέσεις, έμαθαν την τέχνη τους στο ΄Αγιον ΄ορος, έφτασαν να γίνουν εκφραστές μιάς εντελώς διαφορετικής κοσμοαντάληΦης. Αν- τί για κήρυκες της περιφρόνησης στη "ματαιότητα των εγκοσµίων" γίνονται τραγουδιστές της ομορφιάς του ανθρώπινου κορµιού, της γυµνής γυναικείας σάρκας, της ελεύθερης πτύ- χωσης των φορεμάτων. Βπαναλαµβάνουν, pa άλλα µέσα, τα παγανιστικά αγάλµατα, τα "είδω- λα", αυτοί που κάπου στις αγιογραφίες τους θα παράστησαν τον "΄Αγιον θραύοντα τα είδω- λα". Τουλάχιστον για έναν από αυτούς, το Νικόλαο Παπαγιάννη, το ξέρουµε. Σημειώσαμε πα- ραπάνω τη διαφορά του μηνύματος στις αγιογραφικές και στις κοσµικές "Τέσσερες Εποχές". Βέβαια,στα χρόνια της μαθητείας των, το δεύτερο µισό του 19ου αιώνα, η αγιογραφία των αγιορείτικων εργαστηρίων έχει πια ξεφύγει από την αντιφυσιοκρατική €χηµατοποίηση της βυζαντινής παράδοσης. Κάτω από την επίδραση του δυτικού "νατουράλε", που οι ίδιοι το λέγαν "αναγεννησιακό", της τέχνης των Ναζαρηνών και της νεορωσικής αγιογραφίας, η νεο- ελληνική εκκλησιαστική ζωγραφική χαρακτηρίζεται από γλυκερή φυσικότητα. ΄Ενας χειρόγρα- φος οδηγός ζωγραφικής γραµµένος αυτή την περίοδο, συγκεκριμμένα στα 1855, συµβουλεύει: "'Οταν, λοιπόν, σχεδιάζεις σώματα ανθρώπων, σχεδίαζε αυτά γυμνά και έπειτα ένδυνε δια να μη λανθάνεις το µέτρο"42. Σε άλλο σηµείο ο άγνωστος κωδικογράφος δίνει οδηγίες γιά το σκιοφωτισµό &...πρόσεχε να κόμης όλας τας εικόνας τα ισκιώµατα από το ένα µέρος και 13 το φως να βλέπει όλο από ένα μέρος". Το παλιό πνευµατικό φως αντικαθίσταται από το φυ- σικό φως που έχει συγκεκριµµένη πηγή. Πολύ παλιότερα, στα 1726, o Παναγιώτης Δοξαράς συμβουλεύει να σχεδιάζουν "τον βραχίωνα εις την άρμωσιν καλλά σχηματισµένον από σάρκα μεστήν, το στήθος γεμάτο, υποκάτω εις ταις μασχάλαις να κόµης συκοµένους μετρίως τους µαστούς, λεπτούς τους εγκοφούς...". Αυτά, βέβαια, στα προωθημένα Εφτάνησα. Ωστόσο το χειρόγραφο του Δοξαρά τυπωνεται για πρώτη φορά στην Αθήνα το 187143, σε επιστημονική έκδοση, βέβαια, αλλά που είναι πιθανό να έφτασε και στα χέρια κάποιων ζωγράφων. Πρόκει- ται για βιβλίο µικρού σχήματος και 90 μόνον σελίδων, από τις οποίες οι µισές είναι Πρό- λογος του Σπ. Λάµπρου. 'Αλλωστε, από παλιότερα και σ'ολόκληρη την Ελλάδα πολλές φορές, στις απεικονίσεις αμαρτωλών γυναικών, και η αγιογραφία αποδίδει pa κάποιον εξιδανικευ- τικό ρεαλισμό το γυναικείο κορµί." Το επάνω μέρος του κορμιού των είναι γεµάτο, µαλακά πλασµένο pa μεγάλους φουσκωτούς μαστούς pa θηλές χοντρές σαν ρώγες σταφυλιού, τα πρό- σωπα ωραία pa λαμπερά μάτια. Πλούσια λυμένη κόµη πέφτει στούς ώμους και στις πλάτες κυ- ματιστή"4η. Εκτός από αυτά, αγιογραφία και νεοκλασικισμός έχουν µερικά κοινά χαρακτηρι- στικά, την πειθαρχία, την έλλειψη πάθους, τη συµμόρφωση σε πρότυπα, το σηµαντικό ρόλο του περιγράμματος. Με αυτές τις προύποθέσεις και κάτω από την επίδραση των ιδεολογικών τάσεων της εποχής, που επηρεάζουν τις προτιμήσεις της πελατείας, ωρισμένοι λαϊκοί ζω- γράφοι στρέφονται προς το νεοκλασικισμό. … . Ξ ** 0 λαϊκός νεοκλασικισµός δεν είναι αμιΥής. Μέσα του επιβιώνουν παλιότερα παραδοσι- ακά θεµατικά και τεχνοτροπικά στοιχεία. Π.Χ. στις µικρές πλαισιωµένες τοπιογραφίες που αποτελούν τµήματα διακοσμητικών συνόλων, αντί για τα ρωμαντικά τοπία της αντίστοιχης λό- γιας ζωγραφικής συναντούµε τα γνώριµα, από παλιότερα έργα, απλοικά τοπία με τα κάστρα και τα γεφύρια τους, τα δέντρα, τα λογής πλεούμενα, όλα αυτά σε κλίµα θαυµασμού. Η σύν- θεσή τους είναι απλή'συχνά στηρίζονται στη συµμετρία γύρω από ένα νοητό κάθετο άξονα. ΄οχι σπανια εμφανίζεται η τριαδική παράθεση θεμάτων: τρία καράβια, τρείς κρατήρες ηφαί- στειου, τρεις καµάρες σε γέφυρα...Λιτά στο χρώµα, pa όχι περισσότερα από δύο-τρία κύ- ρια χρώµατα. Σε µερικές περιπτώσεις επιβιώνουν στοιχεία του μπαρόκ, όπως στη διακόσµη- ση του σπιτιού Μιχαηλίδη/Νυμφαίο/, που τώρα είναι ερειπωμένο, όπου υπάρχουν µερικά ανή- συχα περιστρεφόμενα φυτικά θέματα που θυµίζουν αντίστοιχα των αρχοντικών της Καστοριάς, της Σιάτιστας και των Αµπελακίων. 'Αλλοτε πάλι μπαίνουν σύγχρονα σποιχεία της µικροα- στικής ζωής. Π.χ. επάνω στην αποµίμηση αγάλματος του Προμηθέα, η υπογραφή-αφιέρωση τωνι Αδελφών Βούρη γράφεται σε τετράγωνο χαρτάκι. Το κρατάει χέρι pa µανίκι, κάτω από το οποίο προβάλλει το µανικέτι του πουκάμισου. Τέτοια χέρια ήταν πολύ συνηθισμένα σε επι- στολικά δελτάρια της εποχής'το χαρτάκι είχε καλλιγραφημένες αισθηµατικές φράσεις ή ή- ταν αποµίμηση κλειστού φάκελλου, έτσι που να σηµαίνει περισσότερα. Μερικές φορές, από ΄. ;ξώ πρέπει να τονίσουµε πως ο λαϊκός νεοκλασικισµός εκφράζει την τάση αποµάκρυνσης από [τα βυζαντινά-ονατολίτικα πρότυπα, από την περιφρόνηση του κοµμιοώ και την καταδίκη της |πμάταιηΒ" ζωής και στρέφεται πρός την αρµονική σ6νεεση πνευµατικής και σωµατικής ομορ- φιάς. "π"Ρεΐ να ξέρουµε την προέλευσή του και τα κανάλια περάσµατός του προς την ορει- νή Ελλάδα. όµως η αποδοχή του εκεί σημαίνει πως εξέφραζε άλλη νοοτροπία, αυτή που απορ- Ρίπτει τον "οίκτο", το πελεος" και την ταπειυωσύνη και καµαρώνει τη λεβεντιά, τη δημ…- ουργία και την καλοπέραση, αυτή που εύχεται "πλουθυγείαν...δόξαν, Ήΐντωµ αγαθών Ρ0ήυ" /σπίτι Ράδου στο Τσεπέλοβο/, "χαράν, υγείαν και πόντων αγαθών αψθ…νίσν" /σπίτι Τζιαρ- τζή στη Λράκια/, κάνει αναφορές στην αρχαία µυθ"ΌΥΐα "Του Άσιδάλου είυ'η τΞΧνη εις ταύ την την οικοδοµήν" και µνηµονεύει τη φύση θα στ0ιΧΓ-ι΄Ο σι΄Η|΄ΧΓ|ι.ι'΄Όζ με την τέλνηινγ…αι 1…) τέχ- νη επιμήθη φύσεως την καλλονήν" /πάλι στο σπίτι του Ράδου|- Αυτή που εκτιΗάει τις τρείς κύριες πηγές δύναμης των καινούργιων κοινωνικών δυνάµεων που βγήκαν €10 προσκήνιο " τα άρματα, τα ΥΡόσια και τα γοάυµατα" κατά το γιαννιώτικο δίστιχο. ΄Ώλα αυτό, βέβαια, μέ- . σα σε πιά κοινωνία όπου λειτουργεί ακόμα, σε κάποιο Βαθμό, η ανασχαιτικη δύναμη της παράδοσης. , ' 1.µι 9(Μ 6ΐή€,&ζ΄ 66λ' 13 ά.':/ζ*.(ά…ς ότι": ίδια.; Η…… 14 1.5apxac του αιώνα μας και δώθε, τα διακοσμητικά θέµατα έχουν και κάποιες επιδράσεις από την "αρ νουβώ". Οι χωρικοί ζωγράφοι, αν και ξεκινούν pa την ευνόητη πρόθεση να πλάσουν το αύΈώπι- νο κορµί κατά την εξιδανικευµένη φυσικότητα των προτύπων τους,δεν το πετυχαίνουν γιατί είναι ποτισµένοι pa τη στατική και σχηµατική λαϊκή αντίληψη. Επίσης παραλείπουν, τρο- ποποιούν ή προσθέτουν στοιχεία. Αυτό συμβαίνει όταν τα στοιχεία που υπάρχουν στο πρό- τυπό τους δεν ανακαλούν τίποτα από τη µνήμη του5ή, άν τους είναι γνωστά, βρίσκονται σε αδικαιολόγητη γι'αυτούς θέση.΄Ετσι, μία περικεφαλαία που είναι στο κεφάλι την κατα- λαβαίνουν γιατί σ'αυτή τη φυσική της θέση την είδαν σε εικόνες της Αθηνάς, τον Περικλή, του ΄Αρη... Μία περικεφαλαία, όμως, στο δάπεδο τους είναι ακατανόητη. Την παραλείπουν και στη θέση της βάζουν αγγείο που θυμίζει το γνώριµο κουμάρι. Είναι χαρακτηριστικές, και δικαιολογηµένες από την πλευρά του, οι παρατηρήσεις αρχαιολόγου για την "Αµαζόνα" του αρχοντικού Μιχαήλ N. Τσίρλη στο Νυµφαίο, "...η σύνθεσις τελικώς δεν παύει να κατέ- χεται υπό τινος ακαμψίας εξωτερικός, εσωτερικός δε να υποφέρη από έλλειψιν ζωοδόχου πνοής". και προσθέτει παρακάτω " Εκ των υπό του Ρωμαίου αντιγραφέως εις το µαρµάρινον έργον προστεθέντων επί της πλίνθου και του κορμού του δένδρου παρά την Αµαζόνα όπλων, το µεν κράνος αποδίδεται ως πρόχους, ης η λαβή ελλείπει κατά το μεσαίον αυτής τµήμα, 45 o δε διπλούς πέλεκυς ουδόλως έχει απεικονισθεί" . Στο Δίλοφο οι Αδελφοί Βούρη αφαιρούν από το σύμπλεγµα του Προµηθέα, προφανώς γιά λόγους σεμνοτυφίας, το τολµηρό γυναικείο γυμνό που κείτεται pa προτεταμένους τους µαστούς κάτω από τα πόδια του Προμηθέα, αλλά- ζοντας έτσι τη σύνθεση του Μύλλερ.Μερικές φορές η ελευθερία του ζωγράφου από το πρότυ- πό του φτάνει ως την αλλαγή του φύλου. Από το πρότυπο της "Αµαζόνας MATEI" στο σπίτι του Νάνσυ Σωσσίδη γίνεται έργο με αντρική µορφή. ΄Αλλοτε παίρνουν μία µορφή από πολυ- πρόσωπη σύνθεση και την αποµονώνουν, τροποποιόντας την για να προσαρμοσθεί στη νέα της θέση και λειτουργία. ΄Ετσι, ο ζωγράφος που διακόσμησε το σπίτι του Γκέκη στο Πάπιγκο παίρνει τη µορφή του Περικλή από τη σύνθεση του Γερµανού ζωγράφου Φος " 0 Περικλής αγο- ρεύει στην Πνύκα" και την κάνει ανθρωπόµορφη κολόνα. Στο πρότυπο το χέρι του Αθηναίου πολιτικού απλώνεται μπροστά. O ζωγράφος µας, όμως, το προσαρµόζει στη νέα του λειτουρ- γία, λυγίζει το χέρι, που τώρα καλύπτεται σχεδόν από το φάρδος του κορµιού κι έτσι δια- τηρειται το ισόπαχο της κολόνας. To έργο του Φος κυκλοφόρησε ευρύτατα στην Ελλάδα σε ιστορικά και διδακτικά βιβλία καθώς και σε επιστολικό δελτάρια pa πολύχρωμη ή μονόχρω- μη εκτύπωση.΄Βνα από τα δελτάρια αυτό, έκδοση Πάλλη και Κοτζιά Νο 416, είναι μονόχρωµη και έχει πλάγια τον τίτλο " ο Περικλής από της Πνυκός, δικαιολογών τας χάριν της Ακρο- πόλεως δαπάνας", το ίδιο και σε γαλλική μετάφραση. Κάτω υπάρχει η σημείωση "Εκ του βι- βλίου Γ. Φιλαρέτου Περικλής και Ασπασία". Αντίγραφα του έργου του Φος στολίζουν το Αρε- 15 ταίειο Νοσοκομείο στην Αθήνα, το σπίτι της Καλλιόπης Βαλυράκη στο Ρέθυµνο, το Αναγνωστή- ριο Καλύμνου "Λι Μούσαι", ίσως και άλλα κτήρια. Από την άποψη της τεχνικής οι νεοκλασικίζοντες λαϊκοί ζωγράφοι ακολουθούν δύο pa- θόδους, τη µονόχρωμη απόδοση αρχιτεκτονικών μελών και αγαλµάτων και την πολύχρωμη ζωγρα- φική. Παρακάτω θα σηµειώσουµε αλληλοδιεισδύσεις των δύο αυτών τεχνοτροπιών. Η μονόχρωμη απόδοση αρχιτεκτονικών µελών /παραστάδες, επίκρανα, κόγχες, φατνώµατα, κυµάτια, έκτυπα πλαίσια...| προσπαθεί να δημιουργήσει pa διαβαθμίσεις του τόνου την αίσ- θηση όγκου. Στόχος η οφθαλμαπάτη pa την προσπάθεια όσο γίνεται πιστότερης και πειστι- κότερης απόδοσης. Στις οροφές, τα φατνώματα pa ανάγλυφους ρόδακες, κυµάτια, γεισώματα... αποδίδονται κατά κανόνα pa τις σκιές προς την αντίθετη πλευρά της κύριας πηγής φωτός |%αράθυρο, πόρτα pa τζαµαρία/. Σ'αυτά συχνά υπάρχει και κάποιο άλλο χρώµα, συνήθως γαλά- ζιο στο φόντο. Επειδή τα σχήματα είναι απλά και επαναλαµβανόμενα και βρίσκονται σε τέ- τοια θέση που ο θεατής δεν έχει την ευχέρεια να τα παρατηρεί pa άνεση, η ψευδαίσθηση είναι ολοκληρωτική. Για τις αποµιμήσεις αγαλµάτων οι συνθήκες διαφέρουν. Αυτές βρίσκον- ται στους τοίχους και στο ύφος περίπου του µατιού όρθιου ανθρώπου, η απόσταση του θεατή από το έργο είναι δυνατό να µειωθεί στο ελάχιστο. Κι ακόµα, καθώς ο θεατής κινείται μέ- σα στο δωµάτιο, θα έπρεπε, αν το άγαλμα ήταν αληθινό, ωρισµένα σηµεία του να µην είναι πιά ορατά κι άλλα να αποκαλύπτονται καθώς αλλάζει η οπτική γωνία. Για ν'αποφύγουν αυτό τον κίνδυνο οι λαϊκοί ζωγράφοι πρόβλεφαν και είτε τοποθέτησαν τις μορφές αυτές πίσω από την προεξοχή του τζακιόυ είτε μέσα σε φευτοκ6γχες, έτσι που να µειώνεται πολυ η αίσθη- ση αλλαγής της οπτικής γωνίας και η οφθαλµαπάτη γίνεται σε µεγαλύτερο ποσοστό πειστική. Μ'αυτόν τον τρόπο τα αγάλµατα παρουσιάζονται σαν αναπόσπαστα στοιχεία της αρχιτεκτονι- κής. Αυτό γίνεται περισσότερο έκδηλο στο σπίτι του Γκέκη -Πάπιγκο- όπου δίνουν στα αγάλ ματα τη μορφή και τη θέση "Καρυάτιδων" που στηρίζουν τοξοστοιχία και χρωµατίζουν γαλά- ζιο το φόντο για να δίνει την αίσθηση πως στο βάθος είναι ύπαιθρο και τ'αγάλµατα στηρί- ζουν την άκρη της οροφής. Δεξιά και αριστερά τους τοποθετούν αποµιµήσεις µαρµάρινων αγ- γείων σε τετράγωνες βάσεις. Για να τονίσουν τη λειτουργηκότητα των αγγείων αυτών τοπο- θετούν στο λαιµό τους κλαριά µε φύλλα και λουλούδια" αυτά όµως pa χρώµατα για να δίνουν την εντύπωση πως πρόκειται για φυσικά. ΄Εγχρωµα είναι, επίσης, τα λουλούδια της εσωτερι- κής επιφάνειας της ζωγραφιστής τοξοστοιχίας, σε θέση, δηλαδή, που από την εποχή του µπα- ρόκ έµπαιναν συχνά φυτικά θέματα. 'Αλλωστε, η ζωγραφική αποµίμηση τοζοστοιχίας συνηθί- ζεται στη Βόρεια Ελλάδα από το 18ο αιώνα/σπίτι Σβάρτς στ΄Λµπελάκια, Νανζή και Τσατσαπά στην Καστοριά, Καλέα στούς Νεγάδες.../.΄Οταν, όµως, τα µαρµάρινα ανθοδοχεία της νεοκλα- σικίζουσας λαϊκής ζωγραφικής τοποθετούνται µέσα σε ψευτοκόγχες, τότε και τα λουλούδια ζωγραφίζονται σαν µαρµάρινα, αφού το σύνολο αποτελεί µίµηση αρχιτεκτονικού στοιχείου 16 /σπίτι 0. Τσίρλη, Νυμφαίο/. Σε μερικά σημεία αντί για "Καρυάτιδες" ζωγ63ίζουν κίονες. ΄Ετσι γίνεται περισσότερο αισθητό πως οι "Καρυάτιδες" είναι "φέροντα" στοιχεία της οι- κοδοµής. Αυτή η μονόχρωμη σκ ιφωτισμένη απομίµηση αγαλμάτων δεν έχει καμμιά σχέση pa την ιχνογραφία, παρά τις εξωτερικές οµοιότητες. Δεν πρόκειται για ιχνογραφικά έργα που απο- δίδουν κάποιο άγαλµα αλλά για αποµιμήσεις που αντικαθιστούν, can θέση του, το γλυπτό. Ούτε µπορούµε να αποδώσουµε το φαινόμενο στην επίδραση των μονόχρωμων χαρακτικών πρό- τυπων γιατί είναι πολλά τα έργα πολύχρωμων τοιχογραφιών που προέρχονται από εξακριβω- µένα χαρακτικά πρότυπα, είτε τοπία είναι αυτά46, είτε προσωπογραφίες4? ?ε πολύχρωμη ζωγραφική είναι εκτελεσμένα πολλά διακοσµητικά ταβανιών και τοίχων. Στοχεύουν στην αρµονία θερµών και ψυχρών χρωµάτων και στην άψογη εκτέλεση. Είναι βέβαιο πως χρησιµοποιήθηκαν βοηθητικά όργανα σχεδίασης/διαβήτης, χάρακας.../. To χέρι κινείται pa σιγουριά και ακρίβεια. Είναι πολύ πιθανό να χρησιμοποιήθηκαν για τη σχεδίαση και διάτρητα χαρτιά, κάτι σαν τα ανθίβολα των αγιογράφων'ή χαρτόνια κοµµένα στο σχήμα του διακοσμητικού θέµατοα.Πολύ συχνά συνυπάρχουν pa µονόχρωμες απομιµήσεις αρχιτεκτονικών στοιχείων. Πάντοτε πολύχρωµα είναι ταέκθετα μικρά τοπία. Οι δύο Χιονιαδίτες Αδελφοί Βούρη στο σπίτι του Παλαιόν -Δίλοφο- μεταχειρίζονται στα φανταστικά τοπία έντονα χρώ- paia, κατακόκκινα και ζωηρά γαλάζια σπίτια, χτυπητά πράσινα στη βλάστηση, ενώ στις θα- λασσογραφίες χρησιµοποιούν χαµηλότερους τόνους, όπως και στη διακόσµηση του ταβανιού pa το λουλουδοστέφανο, τους ΄Βρωτες και τ'αγγελάκια. Στο σπίτι του Κ. Σωσσίδη η χρωμα- τική κλίμακα των μεγάλων ανεξάρτητων τοπίων είναι λιτή και χαµηλότονη' κυριαρχούν το ανοιχτό γαλάζιο και το καφεγκρίζο. Αντίθετα, οι ίδιοι ζωγράφοι στις αλληγορίες των Επο+ύ χών µεταχειρίζονται έντονα χρώματα, κόκκινο, πράσινο, καφέ σκούρο... Θυμίζουμε πως το έργο έγινά στα 1924-25 από τους Δροσοπηγιώτες ζωγράφους Κωνστ. Τζιάτζιο, Χαρίσιο Χαρί- ση, Μάρκο Στυλιάδη και Θωμά Ζωγράφο. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, από την άποψη του χρώµατος, είναι η ζωγραφική του σπιτιού Μούρτζου /Σιάτιστα, πρώτες δεκαετίες του αιώνα μας/. Η σύνθεση των Εποχών αποτελείται …! από πέντε κύκλους και δύο γυναικείες όρθιες µορφές. Ο κεντρικός κύκλος απεικονίζει τη σφαίρα της Γης. Είναι φανερό πως το πρότυπό της ανήκει σε κάποιο επιστημονικό βιβλίο ή διδακτικό πίνακα γιατί σημειώνονται έντονα οι παράλληλοι και µεσηµβρινοί κύκλοι, κι αυτό είναι αταίριαστο για τη ζωγραφική απόδοση της γήινης σφαίρας. Η θάλασσα αποδίδε- ται pa γαλάζιο ανοιχτό και η στεριά, καθώς και το στρογγυλό πλαίσιο, pa λίγο σκουρότε- ρο γαλάζιο. To φόντο είναι γαλαζοπράσινο. ΄Ετσι τονίζεται o ζωηρός χρωματισμός των τεσ- σάρων κύκλων pa τις Εποχές, καθώς και των διακοσμητικών που συνδέουν τους πέντε κύκ- λους. H διάταξη αυτή δίνει την εντύπωση πως οι Εποχές περιστρέφονται γύρω από τη Γη και την κίνηση τη δίνουν η Μέρα και η Νύχτα, όρθιες γυναικείες μορφές στα πλάγια. Γε- 1? νικά, η διακόσµηση αυτού του σπιτιού χαρακτηρίζεται από τη λαµπρότητα του χρώματος, εκ- τός από το µεγάλο παραλληλόγραμµο pa άποψη της Κωσταντινούπολης. Σκόρπια νεοκλασικά θέµατα συναντούμε σε πολλά ζωγραφισµένα σπίτια αυτής της περι- όδου, κυρίως αμφορείς-ανθοδοχεία, όπως στο σπίτι του Παπαθεοδώρου |Εράτυρα/ έργο της δεκαετίας 1865-75, στο σπίτι του N. Σταμάτη |Αρίστη Ζαγορίου/, έργο του Χιονιαδίτη Γ. Νικολάου στα 1863, στο σπίτι του Νατσιόπουλου |Δίλοφο Ζαγορίου/ και άλλα. Βέβαια, το θέµα του ανθοδοχείου έχει μακριά ιστορία στην ελληνική λαϊκή ζωγραφική. Είναι πο συνη- θισµένο την εποχή του µπαρόκ, η διατύπωση, όµως, είναι διαφορετική' σ'αυτή εμφανίζεται με τη µορφή είτε ευρωπαϊκού είτε σύγχρονου λαϊκού βάζου /σπίτι Σβάρτς στ'Αµπελάκια, πο- διές τέµπλου Αγίας Μαρίνας Κισσού, σπίτι Πούλκως στη Σιάτιστα.../ και μερικές φορές ακουμπυζα σε ευρωπαϊκά έπιπλα. Στη νεοκλασική εποχή είναι αρχαιότροπα. Και µια ακόµα διαφορά, ενώ στα μπαρόκ ανθοδοχεία το κύριο θέµα είναι τα λουλούδια, στα νεοκλασικί- ζοντα είναι το δοχείο. Κλείνοντας θα πρέπει να κάνω δύο διεΙΐ.υκρινίσεις. Η πάρουσίαση µιας πλευράς της λαϊκής µας ζωγραφικής δε σημαίνει και πρόθεση να ανακηρυχθούν αριστουργήµατα τα έργα που την εκπροσωπούν. Μ'όλο που υπάρχουν αρκετά αξιόλογα , θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι η νεοκλασικίζουσα λαϊκή ζωγραφική δεν ανήκει, στο σύνολό της, στις καλλίτερες εκ- φάνσεις της λαϊκής μας τέχνης. Η δεύτερη διευκρίνιση αφορά στα πρότυπα που δεν είναι απαραίτητο να ανήκουν στην κλασική αρχαιότητα ή να είναι έργα νεοκλασικών καλλιτεχνών. Μπορεί να έχουν άλλη προέλευση, όπως ο "Χορός των Μουσών" του Τζούλιο Ροµάνο ή τα "αρ νουβω" τυπωμένα πρότυπα. Η σύντομη αυτή εργασία δεν κολακεύεται πως εξάντλησε το θέµα. Είναι πολύ πιθανό πως υπάρχουν και άλλα σπίτια χωριών µε νεοκλασικίζουσες λαϊκές ζωγραφιές. Ούτε θεωρεί οριστικές τις ερµηνείες που δίνει. Ευτυχώς, για κάθε κοινωνικό φαινόµενο υπάρχουν πολ- λές απόψεις των οποίων η διασταύρωση προωθεί τη σωστή κατανόηση. Πάντως, pa την εργα- σία αυτή παρουσιάζεται για πρώτη φορά µια άλλη πλευρά της παραδοσιακής μας ζωγραφικής, κι αυτό είναι, ίσως, µια κάποια προσφορά στην εθνική μας αυτογνωσία. Τελειώνοντας, θέλω να ευχαριστήσω θερμά όλους τους ιδιοκτήτες σπιτιών που αναφέ- ρονται στο κείμενο, την κυρία Πολυξένη Ματσούκα για τις πληροφορίες, τις φωτογραφίες, τα σχέδια και τα πρότυπα του πατέρα της Κώλτσου Παπαγιάννη, τους κυρίους Μάρκο Στυλι- άδη, Γεώργιο Φζιάτζιο και Νικόλαο Ζωγράφο για τις φωτογραφίες και τα βιογραφικά στοι- χεία των προγόνων τους, τονκύριο και την κυρία Μακρυγιώργου για την ευγενική τους φι- λοξενία στο τοιχογραφηµένο σπίτι τους, τον κ. Στέφανο Ζωγράφο για τις πληροφορίες που μου έστειλε, τον κ. Λάκη Παπαστάθη που µου έδωσε για φωτογράφηση τη δυσεύρετη "Καλ- 18 λιτεχνική Πινακοθήκη της ΕΣΤΙΑΣ", το συνταξιούχο ιερέα της Δροσοπηγής αιδ. Στέργιο Γκέ- λια για τις μαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις τους. Η Α Ρ Α Π Ο Μ Π E Σ 1. Κ.Θ.Δημαράς= Ο Ελληνικός Διαφωτισµός, Αθήνα 1964. Ι.Μ.Χατζηφώτηςε Ο ΕλλήνΙϊ6ς Δια- φωτισµός, Αθήνα 1971. Επίσης αξιόλογες μελέτες στο περιοδικό Ερανιστής. 2. Δηµήτριος Παπαστάμος= ΞΕνΞΞτΞΞ;ΞΞΞλλΞρ, Αθήνα 1973. Πίνακες 83,84,85,86,87,88,89, 9o και 91. 3. Ιωάννης Τραυλός - Αγγελική Κύκκου: ξρΕούπΞλη, Αθήνα 1980. Πίνακες 106 και 107.Ιτα- λος είναι ο ζωγράφος του σπιτιού Γαλαντή στην Ερμούπολη, πιθανότατα και άλλων σπι- τιων. Στην Αθήνα εργάζονται πολλοί ξένοι ζωγράφοι, όπως οιΞΏ. LEBIEDZKY, V. πλακα, CHP. σΒΙΒΡκπκΕΒι. Βλέπε σχετικά; Εµπορικής Τραπέζης της Ελλάδος: Νεοκλασική Αρχιτε- κτονική στην Ελλάδα, με πρόλογο Ι.Τραυλού, Αθήνα 1967. Πίνακες 29,30,31,32,45,46. 4. Κίτσος Α. Μακρής: Νεοκλασικές Σιδεριές.΄Βκδοση Ε.Ο.Μ.Μ.Β.Χ. Αθήνα 1981. 5. I. Ισιδωρίδης Σκυλίσσηςι Η παρ'ηµίν κοσµηματογραφία. Περιοδ. Παρ!ΞΞΞόΞ, τόµος Γ; A- θήνα 1879, σελ. 702 και 703. 6. Περιοδικό ΠαρθΞΣΞΣ, Αθήνα 1872, σελ. 1085. 7. Ζαχαρίας Παπςµτωνίουτ 10393, Αθήνα 1934, σελ. 215-221. 8. Νίκος Μουτσόπουλος= Θεσσαλονίκη 1900 - 1917. Θεσσαλονίκη 1981, σελ. 48. 9. Υπουργείον Εσωτερικών: Πίνακες των Επαρχιών Ηπείρου και Θεσσαλίας κατά την Απογρα- ΞΞ! του 1881αΛθήνα 1884, σελ. 60 10. 0 Φίλιππος Ιωάννου µεταφράζει σε αρχαΐζουσα γλώσσα δημοτικά ή δημοτικοφανή τραγού- δια. Παράδειγμα: το "Μάνα σου λέω δε µπορώ τους Τούρκους να δουλεύω.." το μεταφρά- ζει "Μήτερ εμή τριφίλητ'ωµόφροσιν ουκέτι Τούρκοις δουλεύειν δύναµαι". Παναγ. Πατρι- αρχέα: Φίλιππος Ιωάννου, Αθήνα 1935, σελ. 43. 11. Ευδοκία Ιωάννου: 0 Κλεισουριώτης Ζωγράφος του Νυμφαίου. Περιοδ. !!ΞκΞδονική Ζωή, τεύ- χος 132, Μάϊος 1978, σελ. 45. 12. Απόστ. Βακαλόπουλος: Ιστορία του Νέου Ελληνισµού. Β΄Τουρκοκρατία 1453- 1669, Θεσσα- λονίκη 1964, σελ. 83. 13. Απόστ. Βακαλόπουλος: Ιστορία της Μακεδονίας 1354 - 1833, Θεσσαλονίκη 1969, oak.3o5. 14. Βασίλης Δηµητριάδης: Η Κεντρική και Δυτική Μακεδονία κατά τον Εβλιγιά Τσελεµπή , Θεσσαλονίκη 1973, oak. 176. 15. H Οικονομική Δομή των Βαλκανικών Χωρών. Επιμέλεια: Σπύρος Ασδραχάς, Αθήνα 1979, σελ.323. 19 16. ΙΟΑΝΝΙΞ Α. ΡΑΡΑΏΕΙΑΝ05: DIE SPIRTAS. ΕΣΝΕ FAMILIE KLISSURIOTISSER AUSWANDER IN DER JUGOSLAWISCHER ΘΕΑ… 295111 πππυ1υπε 18 UND 19 JAHBHUNDE‘RTS. Ανάτυπο από τις BALKAN STUDIES 16,1, Θεσσαλονίκη 1975. 17. Αντ. Σιγάλας: Από την Πνευµατική Ζωή των Ελληνικών Κοινοτήτων της Μακεδονίας.Α'Αρ- χεία και Βιβλιοθήκαι Δυτικής Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη 1939, σελ. 136 - 138. 18. Κωνσταντίνος Σάθας: Νεοελληνική Φιλολογία. Βιογραφίαι των εν τοις Γράμµασιν Διαλαμ- ψάντων Ελλήνων 1453-1821 , Αθήνα 1868, σελ 564. Γεώργιος Ιωάννου Ζαβίρας: Νέα Ek- -ι-,-τ--ιιω λάς ή Ελληνικόν Θέατρον, που εκδόθηκε από τον Γεώργιο Π.Κρέµο, Αθήνα 1872, σελ. 283. 19. Απόστολος Βακαλόπουλος, Ιστορία της Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη 1969, σελ. Χ]! 451 ,477. 20. Αποστολος Βακαλόπουλος, όπου παραπάνω, σελ.477 21. Ιωάννης Λαµπρίδης : Ζαγοριακά, τόµος Α΄Αθήνα 1889, σελ. 42 22. Ιωάννης Παπαϊωάννου: Το Πάπιγκο, τόµος πρώτος, Θεσσαλονίκη 1977, σελ. 36 κ.ε. 23. Κώστας Λαζαρίδης: Το Πνευµατικό Ζαγόρι στα Χρόνια της Τουρκοκρατίας, Γιάννινα 1969. 24. Φάνης Μιχαλόπουλος: Μοσχόπολις. Αι Αθήναι της Τουρκοκρατίας. 1500 - 1769, Αθήνα 1941, σελ. 45 25. Μαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις pa το συνταξιούχο οικοδόμο Κωνστ. Ρούμπο και το συντα- ξιούχο ιερέα Στέργιο Γκέλια. ΑρΧέίο Κ.Α.Μακρή, Βόλος. Τα Αρχεία της Κοινότητας έχουν καταστραφεί. 26. Γρηγόριος Π. Βέλκος: Η Εξαγορά της Σέλιτσας /Εράτυρας|, 1979. 27. Κίτσος Α. Μακρής: Οι Τοιχογραφίες των σπιτιών της Εράτυρας /Σέλιτσας/. Διάλεξη στο Λαογραφικό και Εθνολογικό Μουσείο Μακεδονίας στις 16 Νοεµβρίου 1984. Ετοιμάζεται η έκδοσή της. 28. Κίτσος Α. Μακρής: Χιονιαδί;ες Ζωχρά!ςι, Αθήνα 1981. 29. I. Τουράρσογλου : ΄ραπτή Αμαζών εκ Νυµφαίου. Αρχαιολογικά Ανάλεκτα Αθηνών, τόμος 3ος, Αθήνα 1968, σελ. 307. 30. Γεωργίου Σπυρ. Δοντά: Εικόνες Καθηµένων Πνευµατικών Ανθρώπων εις την Αρχαίαν Ελληνι- κήν Τέχνην, Αθήνα 1960, πιν. 21β και 21γ. 31. Τώρα βρίσκεται στο Αρχείο Κ.Α.Μακρή. 32. Αρχείο Κ.Α.Μακρή. 33. Ευδοκία Ιωάννου: 0 Κλεισουριώτης Ζωγράφος του Νυµφαίου, περ. Μακεδονική Ζωή, τεύχος 132, Μάϊος 1978, σελ. 4το 34. Νικ. Φίστα: Το Τέλος ενός Βιβλίου, Θεσσαλονίκη 1971, σελ. 116 35. 0 Στέργιος Ζωγράφος |1870-1915| παντρεύτηκε τη Βασιλική Θεοδώρου και απόχτησε πέντε , Λ'ζΞιΈ3 γιούς και μία κόρη. Αγιογραφία διδαξε µόνο στον πρωτότοκο γιό του΄γίατι πέθανε νέος. 0 Παντελής /1885-1950/ δεν έκανε οικογένεια. 36. "Καλλιτεχνική Πινακοθήκη της ΕΣΤΙΑΣ" Α΄φυλλάδιο, Ελληνική Αρχαιότης, Αθήνα 1887. 20 Ο Γιόχαν-΄Εντσυαρ Μύλλερ σπούδασε στην Ακαδημία της Αμβέρσας και στα 1854 πήγε στη Ρώμη, όπου διορίστηκε καθηγητής στην Ακαδηµία του Αγίου Λουκά. Η επισήμανση του πρότυπου έγινε χάρη στη γνωμάτευση του Ξστορικού της Τέχνης κ. Στέλιου Λυδάκη ότι πρόκειται οπωσδήποτε για έργο Γερμανού νεοκλασικιστή γλύπτη του τέλους του 19ου αι- ώνα. ΄Ετσι περιορίστηκε το πεδίο των ερευνών µου. Το δύσκολο ήταν να βρεθεί το προ- σιτό στους Χιονιαδίτες ζωγράφους χαρακτικό έργο στο οποίο το άγαλμα να εικονίζεται από την ίδια οπτική γωνία. Για τον Αρίστιππο ή Αριστοτέλη του Νυμφαίου ξέρουµε ότι προέρχεται από το Παλάτζο Σκόντα, χωρίς όµως να γνωρίζουμε και το πρότυπο που είχε στα χέρια του o λαϊκός ζωγράφος. H φωτογραφία που δηµοσιεύει στο βιβλίο του "Εικόνες Μαθη- µένων Πνευµατικών Ανθρώπων εις την Αρχαίαν Ελληνικήν Τέχνην" o Γ. Δοντάς είναι από δι- αφορενική γωνία παρμένη. ΄Ετσι δε µπορούµε να ξέρουµε pa ακρίβεια πόσο πιστός έµει- νε στο πρότυπό του o λαϊκός ζωγράφος. 37. Κίτσος Α. Μακρής: Χιονιαδίτες Ζωγράφοι, Αθήνα 1981, πίνακες 4o, 41. 38. Κίτσος Α. Μακρής: H Ξυλογλυπτική του Πηλίου, Βόλος 1958, σελ. 10. 39. Κωνσταντίνος Σπετσιέρης: Εικόνες Φιλοσόφων εις Εκκλησίας, Αθήνα 1964. Σωτ. Ι. Δά- καρης: Οδηγός Νήσου Ιωαννίνων, Αθήνα 1959, σελ. 19. Κίτσος Α. Μακρής: Η Τσατιτσά- νη και τα Μνηµεία της, Αθήνα 1967, σελ. 13 κ.ε. 40. Κίτσος Α. Μακρής: Χιονιαδίτες Ζωγράφοι, Αθήνα 1981, πίνακες 27,28. 41. Διονύσιος εκ Φουρνά : Ερμηνεία της Ζωγραφικής Τέχνης, Πετρούπολη 1909 | Ανατύπωση βιβλιοπωλείου Σπανού-Αθήνα/ σελ. 213. 42. Κίτσος Α. Μακρής: "Εντεύθε αρχήζωμε μαθήµατα της ζωγραφικής", ένας ΄Αγνωστος Κώδι-.ι κας που εκφράζει τις τάσεις της ελληνικής ζωγραφικής στον 19ο αιώνα, Βήματα, Αθή- να 1979, σελ. 289. 43. Παναγιώτης Δοξαράς : Περί-ΞωγΞαφΞαΞ, Χειρόγραφον του ΑΨΚΣΤ: Νυν το πρώτον 1131183 1111! µετά προλόγου εκδιδόµενον υπό Σπυρίδωνος Π. Λάµπρου, Αθήνα 1871. 44. Σταύρος Ν. Μαδεράκης: Αναζητήσεις των Κρητικών Αγιογράφων στην Παράσταση του Γυ- µνού στο Θέµα των Ποινών σε Τρείς Εκκλησίες των Χανίων, Χανιά 1984,Χανιά 1984,σελ. 82. 45. I Τουράτσογλου, όπου παραπάνω, σελ. 309. 46. Κίτσος Α. Μακρής:΄Ενα Ευρωπαϊκό Πρότυπο Βορειοελλαδίτικης Τοιχογραφίας, ξέρατε, Αθήνα 1979, σελ. 367. Μίλτος Γαρίδης: Καινούργια Χαλκογραφικά Πρότυπα για την Κοσ- µική Ζωγραφική το 10ο και 19ο Αιώνα, Μακεδονικά, τόµος 22ος, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 1. 47. Κίτσος Α. Μακρής: H Λαϊκή Τέχνη του Πηλίου, Αθήνα 1976, σελ. 270.

"ΙΨ"Ο" Λ. "1ΚΌΠ?. Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1917 και από το 1926 κατοικεί στο όλο. ?ι- κοσάχρςνος άρχισε να ασχολείται µε την έρευνα και τη µελέτη της λαϊκής μας τέχνης. Διετέλεσε, ως τη συνταξιοδότησή του, "ιευθυντής Θεσσαλίας του ΕΘνι"σί (]πγαιιµοό Υλ- ληνικής Χειροτεχνίας. ΄Ελαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Είναι Πρόερπς της Ξταιρεί- ας Θεσσαλικών Ερευνών, Πρόεδρος του Παραρτήµατος Υυνδ€σμου Φιλίας Ελλάδος … Δαοκρα… τικής Δηµοκρατίας της Γερμανίας, μέλος του Διοικητικού ?υμβουλίου της Πανελλήνιας Πο- λιτιστικής Κίνησης, µέλος της Έταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών, της ΐλληνικής Λαογραφικής Γταιρείας κ.α. Τιµήθηκε µε το Κρατικό Βραβείο Μελέτης και με το Βραβείο της Ακαδηµί- ας Αθηνών. Στο σπίτι του, χτισµένο σε ρυθμό πηλιορείτικου αρχοντικού, φιλοξενεί συλ- λογή έργων κυρίως λαϊκής ζωγραφικής.&Θεόφιλου,Παγώνηδων, Χριστόπουλου, "αργάρη κ.α.… καθώς και αρχείο από 11,000 φωτογραφίες. ΄Έχει εκδόσει 34 βιβλία, όπως "Ο ζωγράφος Θε- όφιλος στο Πήλιο" 1939, "Ξυλογλυπτική του Πηλίου" 1950, "H Λαϊκή Τέχνη του Πηλίου" 1976, "Βήματα" 1979, νΧιονιαδίτες Ζωγράφοι" 1981, "Εκκλησιαστικά ?υλόγλυντα" 1982. ?υνεργάσθηκε με πολλές εφημερίδες και περιοδικά και πήρε μέρος κε πολλά "υνξΣρια στην Ελλάδα και το Εξωτερικό. Οι εισηγήσεις συνοδεύονται από ψΩτεινξς προβολές. 23 Π'"1""΄ ΚΑΙ ""΄Ι "ΑΠΌ? "ΤΙ… Έ…'λΛ'ϊ"Ι?(Η ΑΝ! Η '?ΐΧ".'ιΉ Οι παλιότεροι µελετητές της λαϊκής µας τέχνης, ξεκινόντας από µία ελληνοκεντρική αντίληψη, απέκλειαν κάθε ξενική επίδραση. Θεωρούσαν πως η λαϊκή μας τέχνη είναι "τελεί ως αμιγής", µε μόνες επιβιώσεις από την αρχαία και τη βυζαντινή εποχή. !! συστηµατική, όµως, έρευνα απέδειξε ότι δέχτηκε πολλές επιδράσεις τόσο από τη µουσουλµανική τέχνη όσο και από την ευρωπαϊκή. Ρίναι χαρακτηριστικό πως η παραδοσιακή ζωγραφική των αρχον- τικών της Βόρειας Ελλάδας, από το 180 αιώνα ΚΧΧΧήκϊ δεν έµεινε απομονωμένη από τα κυ- ριότερα καλλιτεχνικά ρεύµατα της Ευρώπης, που σε χρονολογική σειρά είναι το µπαρόκ, o νεοκλασικισμός και ο ακαδηµαϊκός ρεαλισµός. Σ'αντό συνετέλεσε το σπάσιμο της κλειστής οικονοµίας µε επακόλουθο τη δημιουργία στενών οικονομικών σχέσεων µε χώρες της ?υρώπης ΧΚΧΧΚξΧΗ33ΚΉΚξ, καθώς και η επίδραση των δραστήριων ελληνικών παροικιών σε πο'λές ευ… ρωπαΐκές πόλεις. Ήταν παραπάνω αναφερθήκαµε στο νεοκλασικισµό δεν εννοούσαµε τη ζω- νρσφική διακόσνηση δηνόσιων ή ιδιωτικών κτηρίων στα αστικά κέντρα - Αθήνα, Υδρα, Πά- τρα, Θεσσαλονίκη, Βόλο...…, που έγιναν από 'Ελληνες ή ξένους σπουδ1γμέν0υς ζωγράφους, αλλά ϊΧ& τα εργα χωρικών ζωγράσων παραδοσιακών σπιτιών σε µικρά ορεινά χωριά & Δίλοφο 7ανορίου, "υµφαίο Φλώρινας, "εταΞοχώρι Αγιάς, Πάπιγκο…..-. "ντονότατη είναι η επίδραση του μπαρόκ στην ελληνική εκκλησιαστική ξυλογλυπτική, αν και το μπαρόκ είναι η καλλιτεχ- νική έκφραση της Αντιµεταορύθρισης, δηλαδή της Καθολικής ?κκλησίας, με την οποία κατά την Ψουρκοκρατία η Ορθοδοξία βρισκόταν σε ζωηρή διαμάχη. C ακαδημαϊκός ρεαλισμός εµφα… νίζετσι, αποκλειστικά στη ζωγραφική και σε περιορισμένη κλίµακα, κατά τις πρώτες δεκα- ετίες του 2006 αιώνα. Γενικά, οι επιδράσεις των ευρωπαϊκών τεχνοτροπιών φτάνουν στην ελληνική ήταιθρο µε καθυστέρηση πολλών δεκαετιών. !! επίόραση της µουσουλμανικής τέχνης εΈηγείται από τη συµΒίωση του ελληνικού στοιχείου με τους Τοήοκους επί τέσσερες αιώνες. Πηγές θεμάτων της ελληνικής λαϊκής τέχνης είναι οι χαλκογραφίες με θρ σκευτικά και κοσνικά θέματα, διάφορα άλλα έντυπα καθώς επίσης και τα µνηµεία του λόγου, όπως τα δηµοτικά τραγούδια, οι λαϊκές παραδόσεις, τα εκκλησιαστικά κείµενα, τα λόγια δηµο- σιευμένα ή αδημοσίευτα γραπτά. 'Ολα αυτά δεν παραµένουν ξένα σώµατα μέσα στον κορµό της ελληνικής παράθοσης. Καθώς περνούν από χέρι σε χέρι και από γενιά σε γενιά, πετα- πλάθονται και αφομοιώνονται, προσαρμόζονται στις οπτικές συνήθειες των Ελλήνων και εκ- φοάζονν το δικό τους ιδεολογικό κόσµο. Θα µπορούσαµε να πούµε πως η ελληνική λαϊκή τέχ- νη νοιάζει µε τη θάλασσα που δέχεται το γλυκό νερό χιλιάδων ποτκμιών χωρίς να ξαλµυ- ρίξει. Οι ξένες επιδράσεις πρωτοεµφανίζονται στα ζωντανά µεταπραττικά, μεταποιητικά και ναυτικά κέντρα. O έµπορος, o βιοτόχνης, ο ναυτικός για να επιζήσουν είναι υποχρεωµέ- νοι να έχουν µιά συνεχώς ανανεούµενη γνώση. Πρέπει να ξέρουν τις προόδους του επαγγέλ- ματός τους, να είναι ενηµερωμένοι για την ισοτιμία των νοµισµάτων, να παρακολουθούν τις διακυµάνσεις της ζήτησης προϊόντων και υπηρεσιών, να αλληλογραφούν, να ταξιδεύ- ουν. Αυτά δημιουργούν νοοτροπία ανοιχτή στην αποδοχή και αφοµοίωση νέων πολιτιστι- κών στοιχείων. Αντίθετα, οι κτηνοτροφικοί και γεωργικοί πληθυσυοί στηρ€ζονται στην προγονική πείρα. Ta διάφορα στάδια της γεωργικής και κτηνοτροφικής εργασίας, οι µέ- θοδοι που χρησιµοποιούνται, βασίζονται σε γνώσεις που πήραν από τον πατέρα και τη μητέρα, που κι εκείνοι τις πήραν από τους δικούς τους γονιούς. Αυτό δηµιουργεί νοο- τροπία σπρόΘθµη στην υιοθέτηση νεωτερισµών και δυσκίνητη στην αφοµοιωτική διεργασία. "Όμως η οικονοµική και πολιτιστική ακτινοθολία των ημιαστικών κέντρων συντελεί στη διάδοση των νέων µορφών και στο χωρικό τους περίγυρο. «των… A . να"? *? τ*ΛΛ""Τ:'ζη ΛΑΙΚΗ Τ'Λ-'Π"7ΤΥ.Η Η ελληνική λαϊκή γλυπτική χωρίζεται σε δύο µεγάλες κατηγορίες, στη λιογλυπτική και στην ξυλογλυπτικη. Οι δύο αυτές κατηγορίες δεν διαφέρουν µόνο στην όλη. Πρόκειται για δυό τέχνες µε διαφορετικό ύφος, ιδιαίτερη λειτουργία και µε ξεχωριστούς τεχνίτες. Η ΑΙΌΟΡΛΥΠΦΙΚΉ περιορίζεται στο ανάγλυφο, με ελάχιστες εξαιρέσεις σε ειδικές περι- …...ι- ο…"… πτώσεις. Είναι η τέχνη των εξωτερικών επιφανειών σε σπίτια, εκκλησίες και βρύσες. Έπει- ετ προορίζεται για διακόσµηση τοίχων και είναι, θα λέγαµε, µέρος του οικοδομικού υλι- κο6, το αναγλυφικό της έξαρµα είναι χαµηλ6' αρχίζει από τα εσώγλυφα σχεδια ή γράµµατα, προχωρεί στο επιπεδόγλυφο και φτάνει ως το χαμηλό ανάγλυφο. ΄Ετσι διασφαλίζει την ενό- τητα της επιφάνειας που διακοσμεί. Λειτουργεί στο διάχυτο φυτισμό του ύπαιθρου πραγµα που αποκλείει τον έντονο σκιοψστισµό. Οι τεχνίτες της, οι π ε λ ε κ 6 ν οι, ανήκαν στ: συνεργείο των χτιστόδων, αφού τα έργα τους χτίζονταν µαζί µε τις όλλαες πέτρες. Τα ερ- γαλεία τους έχουν ελληνικά ονόµατα /σφυρί, βελόνι, χτένι, σµίλα.../, πράγµα που, όπως θα δοόυε, δεν συµβαίνει µε την ξυλογλυπτική. Ο χωρισµός της σε εκκλησιαστική και κοσµι- κό αφορά µόνο τη χρήση της. Ποικίλα είναι τα θέµατά της: σταυροί, φυτικά μοτίβα, ωάρια. , Τςηλιτ, ζώα, δέντρα; ρόδακες, πεντάλφες, πρόσωπα ανθρώπων και σπανιότερα αγιογραφικά 3ξυατα. ? Ξ"λΟΓΛΥΠΤΙΚΗ είναι η τέχνη των εσωτερικών Χώρων. Ασκείται από τους τ α γ ι α 6 no υ ς, που δεν συµπετΕχοπν πάντα στο αρχικό συνεργείο αφού πολλά ξυλόγλυπτα είτε δεν ες……… στ…θερά σΐΌιΧεξα του χτίσματΟζ είτε τοποθετούνται αργότερα. Ιταλική προέλευση ξ… πει ολόκληρη η Επαγγελµατική τους ορολογία: ταγια56ρος, σκαρπέλλο, σγρ6µπια, ματσ6λλα, χούκι... ? ξυλογχυπτική μπορεί να χωρισΘεί σε τέσσερις κλάδους, την εκκλησιαστική, την οικιακή, την ποιµενική και τη ναυτική. ?? εκκλησιαστική ξυλογλυπτική φιλοτεχνεί τέμπλα, αμβονες, δεσ οτικοός Θρόνους, παγ- άρια9 αρτσφόρια και άλλα σκεύη του ναού. Κύρια έκφρασή της το τέµπλο. To ψηλό ξυ6γλυπ το τέµτλο έρχεται στην Ελλάδα κατά το 160 αιώνα από τη Ρωσία. ?την αρχή το ανάγλυφο εί να 'ανηλό και τα θέματα γνωστοί συµβολισμοί. Ρίναι τα λεγόµενα σ τ ρ ω τ & τέμπλα. Ο Κατ το 18ο αιώνα εμφανίζεται, και γρήγορα κυριαρχεί, το µπαρόκ. To ανάγλυφο γίνεται τολμήρότερο, υπαρχουν διαµπερή κενό ανάμεσα στις µορφές, η σύνθεση είναι πυκνή και αν« συχη, τα Θέµατα πλουτίζονται. Εµφανίζονται σκηνές από την αγία Γραφή και τα υναξάρια εικαστικός αποδόσεις από παρομοιώσεις και εικόνες εκκλησιαστικών κειμένων, ακόμα και όψεις της καθημερινότητας. Τα άλλα εκκλησιαστικά ξυλόγλυπτα ακολουθούν τεχνοτροπικα και Θεµατολογικά το τίµπλο. Από την άποψη της ετικάλυψης τα εκκλησιαστικά ξυλόγλυπτα χωρίζονται σε γυμνά, χρυσωµξνα και ζωγραφισµένα. … . , . % ςι1ιαχή ξυλογλυπτική φιλοτεχνεί πόρτες9 τα3€νια, εικονοοτασια, κασσέλλες,σκαμνιε |… τ"ε χαυηλό ανάγλυφο απ; ίδει ανΘοξεχεία, ζωα, τουλιό, ηλιους, δόντρα, εκκλη€ίες και σπα- νιότερα ανθµώτινες μορφές. Ρ ποιµενικό ξυλογλυκτική ασκείται από τους ίδιους τους βοσκούς που γεµίζουν µε την ασχολία τους αυτή τις μακριές ώρες της αναγκαστικης τους μόνωσης και κάνουν Γυνΐ8ως µι… κρξ χρηστικ5 αντικείµενα: γκλίτσες, ρόκκες, κουτάλια, πιρούνια, σφιντίλια, πίπες. "όνο τους εργαλείο ένας καλοακονισυ€νος σουγιας. Για να σκάφουν τα κοιλώµατα των κουταλιών µεταχειρίζονται ειδικό εργαλείο, το χλιαρογλ6φτη. ξ'"υνηΘισμξνα Θέµατα 0 δράκοντας, το λιοντάρι, το φίδι, το ανθέµιο, η ανθρώπινη µορφή. !! ναυτική ξυλογλυπτική άνθισε κυρίως στα δραστήρια ναυπηγικά κέντρα κι ξτανε ακρό… πρωοα και επιγραφές πλοίων. Τα ακρόπρωρα, συνήθως µε τη μορφή ορ851τηΛςς γοσγόνας που σχίζει περήφανα τον αγέρα του πελΞγου, είναι από τις σηµαντικότερες επιτεδξεις της περί- οπτης ελληνικης γλυπτικής. 'Αλλοτε υπήρχε η αντίληώη πως τα ακρόπρ…ρτ ερχότανε έτοιμα . απ: την ϊταλία. Τώρα, όμως, ξχουν επισηµανθεί ΄€λληνες "ξοτνογλόφοι" και -υ=τημττικξ "ξοανογλυφεία" στην Τήνο και τη Υδρα. ί % Ώ … Α ο ο & Ο Ρ ο ο χ Ο ο ο Έε6φιλος, γιός του Γαβριήλ Χττζημιχαχλ και της Πηνελόπης το γένος ϊωγράφου, γεννή- υηκε στη Έαρειά της "υτιλήνης γύρω στα 1670. ?ίναι το µεγαλύτερο από οχτώ τΞ€=φια τέσ- ' , σερα αγόρια και τέσσερα κορίτσια. Από µικρός ήταν ασθενικός, ελαφρά τραυλός και αριστε- ρόχειρας. Η αριστερο ειρία λογαριάζεται τότε σαν οργανική µειονεκτικότητα. Γίναι ο "ξερ- βοκουτάλας", κι αυτό προκαλεί ειρωνικά σχόλια στο στενό του περίγυρο. ΄0πως συµβαίνει µε πολλά άτοµα του είναι, ή νοµίζουν ότι είναι, οργανικά µειονεκτικά, συγκεντρώνουν την προσοχή τους εκεί και προσπαθούν να ξεπεράσουν τη μειονεκτικότητά τους. Ας )υµηΘούμε πρόχειρα τον τραυλισµό και το νευρικό τίκ του λημοσΘ€νη. 0 Θεόφιλος κλεισμένος στο υπό- γειο του σπιτιού του ασκείται υποµονετικά στη ζωγραφική κερδίζοντας όχι μόνο την αξιοσύ- νη των χεριών αλλά και αντίστοιχες ψυχοπνευματικές δυνατότητες.΄Όταν πια σι?ΘΞνθηκε ώρι- µος ζωγράφισε την αδελφή του και όλοι παραδέχτηκαν ότι πΞτυχε.Ωστόσο το χάσµα ανάμεσα σ'αυτόν και τους γύρω του ήταν αργό πιά να γεφυρωΘεί.΄Ρτσι, έφηβος ακοµα, φεύγει για τη ?µύρνη, τη µικρασιατική πολιτεία µε τη δραστήρια ελληνική παροικία. Εκεί σχηµατίζει την εικαστική του γλώσσα και κάνει επάγγελµά του τη ζωγραφική. Φαίνεται πως για κάποιο διά… στηµα έγινε καβόσης του ελληνικού Προξενείου. Τότε πρωτογοράει τη φουστανξλλα που πιά δεν την αποχωρίζεται. Είναι γι'αυτόν το σύµβολο της λεβεντιάς. Αυτός ο καχεκτικός, ο δει- λός, o πικραµένος, ο αποτραβηγµΞνος λάτρεψε τη λεβεντιά κι αυτή του η λατρεία είναι α… ποτυπωµ€νη τόσο στη ζωή του όσο και στο έργο του. ΄Ηρωες της Έπανάστασης του 21 και των µεταγενέστερων εθνικών αγώνων, αρχαίοι και βυζαντινοί στρατηλάτες, γεροδεµµένοι αθλητές είναι Θέµατα που καλύπτουν το µεγαλύτερο µέρος του Ξργ υ του. "τα 1897 φεύγει από τη ?µύρνη για την Ελλάδα µε το σκοπό, όπως ισχυρίζεται, να κατα- ταγεί εθελοντής στον ελληνικό στρατό. Η ραγδαία εξέλιξη των επιχειρήσεων και η άδοξη λή- ξη των εχθροπραξιών τον προλαβαίνουν. Δε µπορεί πια να γυρίσει στην τουρκοκρατούµενη ?μύρνη και μένει στο Βόλο και το Πήλιο. Fro Βόχο δεν τον καλοδέχτηκαν. Η ασυνήθιστη εμφανισή του, οι παραξενιξς και ο δύσκολος χαρακτήρας του απωθούν τους µικροαστούς της πόλης. Καλλίτερη ήταν η αποδοχή του από τους κατοίκους των χωριών, που του αναθέτουν τη διακόσµηση σπιτιών και μικροµάγαζων. Κύριος προστάτης του o Γιάννης ?οντός, µυλωνάς από την Ανακασιά, του οποίου ο Θεόφιλος τοιχογραφεί το σπίτι στα 1912. Ζει βουτηγμΞνος στη φτώχεια.΄Οταν στα 1922 έρχονται οι πρόσφυγες από τη πικρά Ασία ο Θεόφιλος βρίσκει ανθρώπους που εκτιµούν το έργο του. Οι πρόχειρες παράγκες που στήνουν για επαγγελµατική τους στέγαση γεµίζουν από ζωγραφιίς, που όμως λίγα χρόνια αργότερα καταστρέφονται µαζί µε τις παράγκες. ΠληγωμΕνος στο κορμί και στην ψυχή φεύγει στα 1927 για την πατρίδα του τη "ντιλήνη. 'Οχι πως εκεί τον περιµένει ευµάρεια. Ωστόσο κάποιο συγγενικό του χξρι θα του φτειάξει έναν καφέ, Θ'ακούσει το φιλικό λόγο, Θ'ανταμώσει παλιούς γνωστούς. ?τη πυτιλήνη o πρό- ωρα γερασµένος ζωγράφος, κουρασµένος πιό από την περιπλάνησή του στον ηρωϊκό κόσμο, προσγειώνεται σε θέµατα καθηµερινά και οικεία, το λεσβιακό τοπίο, το κουρείο, το φουρ- νόρικο, την Αγιασιώτισσα, το λυρόρη, την υφόντρια, τον αρκουδιόρη... Τότε αρχίζει να του χαμογελάει η τύχη. O µυτιληνιός τεχνοκρίτης Υτρότης ΡλευΘεριά- 5ης, που διαπρέπει στο Παρίσι ως ΤΈΡΙΑΏ, γνωρίζει το έργο του Θεόφιλου, το εκτιµόει και ετοιμάζει έκθεσό του στο Παρίσι. Λ…εν προλαβαίνει να τη Χαρεί ο ζωγράφος µας γιατί πεδαίνει την ΄Ανοιξη του 1934 μέσα στο άθλιο δωμάτιό του. Η Δόξα έρχεται µεταθανάτια. Απανωτ€ς οι εκθέσεις έργων του στην Ελλάδα και το Εξωτερικό. Προσωπικότητες της Τέχνης και τ…ν Γραμµάτων του αφιερώνουν ύµνους/Μωρίς ΡαΌνόλ. Λε Κορµπυζιέ, *εφέρης, Ελύτης, "ικελιανός, Τσαρούχης…../. λεν έλειψαν όμως, στην αρχή κυρίως, και οι σκληροί αρνητές της αξίας του. Ο Θεόφιλος σπάνια ζωγραφίζει απευθείας από ΧΧΧ!!! τη φύση, κυρίως σε προσωπογρα- φίες. ?υνόθως χρησιµοποιεί ευτελή πρότυπα: λιθογραφίες, επιστολικό δελτόρια, εικονο- γραφήσεις λαϊκών εκδόσεων, φωτογραφίες. Μα από τούτα τα όπνοα πρότυπα έβγαιναν έργα µε εκοραστικό σχέδιο, με καθάρια, φωτεινό και έντονα χρώµατα, µε µια γνήσια πνοή λαϊ- κής μυθοπλασίας, µε ζ ω γ 0 α φ ι κ 5 π 0 ι 6 τ η τ α. ΚΥΜ…" Α. "Από? Π ""Λ.Λ.""Τ΄'1 ΛΑ΄ΙΥ.Π ΖΩΓΡΆδϊ"Ή ?ήµερα Θα περιορισΘούµε σχεδόν αποκλειστικό στην "κοσµική" ζωγραφική. ησ, αναοερθού- µε ελάχιστα στην αγιογραφία, και κυρίως στα σηµεία επαφής των δύο αυτών τοµέων. "οναόι… κή σχεδόν, κι ασφαλώς πληρέστερη έκφραση της λαϊκής ζωγραοικής είναι η τοιχογραφία. Πάµ- πολλα είναι τα σπίτια της Δυτικής Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Ανατολικής Θεσσαλίας µαι μερικών νησιών που είναι στολισµένα µε ζωγραφιές, και ιδιαίτερα η Γιότιστα, η Καστοριά, η Έρότυρα, το Ζαγοροχώρια και το Πήλιο. Δυστυχώς, ένα 'ολύ µεγάλο µέρος των τοιχογραφι- ών αυτών έχει καταστραφεί είτε µε το αργό γκρέμισµα εγκαταλειµένων σπιτιών, είτε από τους εµπρησμούς κατά την Κατοχή, sf: από σεισµούς, είτε από µεταγενέστερες επεµβάσεις των ιξιεκτητών τους. Κατ; την Ψουρκοκρατία, που στη Βόρεια Ελλάδα κράτησε ως τα 1912, υπήρξαν αξιόλογα ζωγραφιπξ κέντρα, κυρίως σε ορεινό χωριό. Οι τεχνίτες τους, που µάθαιναν την τέχνη µε τη διαδικασία της μαθητείας δίπλα σε έμπειρους τεχνίτες, ήταν αγιογράφοι και συγρόνως 8ιητοσυητόκ σπιτιών. "Οσα από τα κέντρα αυτό έχουν µελετηθεί δίνουν εντυπωσιακούς αριθ- µούς ντόπιων ζωγρόφων. Από τους Χιονιόδες της Έπείρου διασώθηκαν 68 ονόµατα ζωγράφων, από τη ανσρίνα 51, από την Έρότυρα -την παλιά Υέλιτσα- 12. Και, φυσικά, δεν είναι τα αόνα επειδή ούτε όλοι, ούτε πάντοτε υπέγραφαν τα έργα τους. To θέµα που εµφανίζεται συχνότερα είναι το τοπίο και κυρίως απόψεις µεγάλων πολιτει- ών: της ΐενετιός, της Πόλης, της Έιέννης, της Φραγκφούρτης, της "αδρίτης, της Χαλκίδας.. Πρύτυπϊ τους γαϊκογραωίες, μερικές από τις οποίες έχουν επισηµανθεί. Λεν πρόκειται, ό- υως για Φυνρό αντίγραφα. Ο λαϊκός τεχνίτης κρατάει από το πρότυπο τα στοιχεία που συν- Θέτουν την ταυτότητα της πολιτείας, την αποδίδει όµως αέρα σε µιαν ατµόσφαιρα παραμυ- θιού και θαυµασμού.ΠροσΘέτει το κύριο εκφραστικό μέσο της ζωγραφικής, το χρώµα, που δεν υπάρχει στα χαρακτικά πρότυπα, προσθέτει ή αφαιρεί στοιχεία και καταργεί την προοπτική που είναι τταίριαστη στη διακόσµηση της επιφάνειας του τοίχου. ?ε µερικές περιπτώσεις τα τοπία είναι φανταστικό µε γεφύρια, κτήρια, δέντρα, ψάρια, πουλιά, που καθώς απλώ… νονται σε στενόμακρες φρίΓες ψηλά στον τοίχο είναι σα να παρασύρουν το Θεατή σ'ένα µα- γικό ταξίδι. από τα νΞσα του 19ου αιώνα πληθαίνουν και τα ζωντανό στιγμιότυπα από την κα8ηυερινή ζωή: ένας σκύλος που κυνηγάει αλεπού, o ξυλοκόπος, οι ναύτες στα κουπιά τους, ο γξίδαρος δεκμένος στο δέντρο, η συγκομιδή καρπών, οι σταχυομαζώχτρες … αυτές παρµ€νες από το γνωστό έργο του Φρανσουά ιλλέ που, βέβαια, έφτ σε στα χέρια του ΄"λληνα τεχνίτη μέσω κότοιας αναπαραγωγής. Λίγες δεκαετίες αργότερα εμφανίζεται και η προσωπογραφία, που προΉπήρχε µόνον σε απεικονίσεις κτητόρων εκκλησιών. " ελληνική λαϊκή ζωγραφική, τουλάχιστον κατά τους δύο αιώνες που μπορούµε να την πα- ?αΛοξυυΘήσουµε µε κάποια σιγουριά, 8εν έµεινε ξένη προς τα καλλιτεχνικά ρεύματα που κυ- ριαρχούν στην Ευρώπη, έστω κι αν φτάνουν µε σημαντική καθυστέρηση. Είναι φανερή η επί- δραση του µπαρόκ απ5 τα µέσα του 18ου αιώνα ως τα μέσα του 190v, ακολουθεί ο νεοκλασι- κισµ6ς, που φτάνει ως τις πρώτες δεκαετίες του 2006 αιώνα, για να επακολουθήσει, κρονι… κά περιορισµένος και σε μικρή έκταση, 0 ακαδηµαϊκός ρεαλισµός. O ζωγραφικές πίνακας σε σανίδι, χαρτί, πανί και άλλες ύλες εµσανίζεται από το 190 αιώνα. Από τα πρώτα τέτοια έργα είναι και η εικονογράσιση των Αποµνηµονευμάτων του "α- κρυγιάννη που, όµως, προοριζόταν για λιθογραφικη αναπαραγωγή. Είναι έργα µικρής οµάδας που περιληπτικά αναφέρεται µε το όνοµα Παναγιώτης Ζωγράφος. %ωγραφικοί πίνακες σε χαρτί ή χαρτόνι είναι και οι θαυμαστές πλοιυγραφίες. Ειδικευμίνοι τεχνίτες στα µεγάλα λιµάνια αναλαβαίναν να φιλοτεχνησουν το "πορτρέτο" του πλοίου, κατά κανόνα στη μακριά του διά- σταση.. Πρόθεση του τεχνίτη, αλλά και απαίτηση του πελάτη καραβοκύρη, είναι η πιστή και λεπτοµερειακή απόδοση. C κάθε µακαράς στη δάση του, το κάθε σχοινί στη λειτουργία του, το κάθε πανί στο σχήµα του... Πέρα, όµως, απά την πρόθεση ακρίβειας, τα έργα έχουν -τουλάχιστον στις ευτυχξστερες περιπτώσεις- µιά παράξενη γοητεία. Τα θέµατα που συχνότερα εµφανίζονται στη λαϊκή ζωγραφική, εκτός από όσα αναφέραμε, είναι τα ανθοδοχεία, τα αντικρυστά λιοντάρια, φρούτα, πουλιά και σε µερικές περιπτώσεις κτητορικές-ευχετήριες επιγραφές. Ττα έργα λαϊκής ζωγραφικής πέρα από τ6ς τοιχογραφίες και τους πίνακες, πρέπει να περιλάβουµε τις ζωγραφιστ€ς ποδιές τέµπλων που παριστάνουν σχεδόν αποκλειστικά ανθοδο- χεία, τις ζωγραφιστές κασσ€λλες και τις διακοσµήσεις ξύλινων σταθερών στοιχείων του σπιτιού=µεσάντρες, χωνευτΞς ντουλάπες, ξύλινα ταβάνια... ΄'΄(ΙΤ'70Τ A. MAXI-‘11..“

ΚΕΝΤΡΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ AYTOTEAEIE ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡ. 5 Σ Υ Μ Π Ο Σ 10 H AIAXPONIKH ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 75 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ 9. 10, ll AEKEMBPIOY I988 OI ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΙΕΣ ΠΟΛΕΩΝ, ΚΩΜΟΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ ΧΩΡΙΩΝ ΚΙΤΣΟΣ ΜΑΚΡΗΣ ANATYITO ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1991 ()l Mli'l’ONOMAZIEZ ΠΟΛΕΩΝ, ΚΩΜΟΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ ΧΩΡΙΩΝ ΚΙΤΣΟΣ ΜΑΚΡΗΣ I| …'»νιοµη αυτή ανακοίνωση ξεκίνησε από ένα δικό μου χειρόγραφο λι Η… …… µι:τονομασιών πόλεων, κωµοπόλεων και χωριών, φαινόµενο που ι…1μνιι µι γάλη έκταση µετά την προσάρτηση στο Ελληνικό Κράτος των --Ν1…ν Μονών». ll ανάγκη να αντικατασταθούν ξενικά, κακόηχα ή και Μ…ι΄Ν1Ι|||ι| ονόµατα παρουσιάστηκε ευθύς μετά την δηµιουργία του μικρού Inn I λλ ι|νικού Κράτους, αλλά μετά τους Βαλκανικούς πολέμους οι ανάγκες …ιλλι||ιλι|ιΙιι΄ι(ττηκαν. 'Ενα µικρό ποσοστό τους έγινε προσπάθεια να καλυ- ι|ι|||| µι ωμ1)ογραιρικές επεμβάσεις, π.χ. το ξενικό Λικουρέσι γράφεται µε ιιιµιλιιν και ιιποχτάει μια κάποια ελληνοφάνεια, η Ρίζιανη γράφεται κι αυτή … ιιι|ιιλιιν Μι.ρικά ωμέγα, έψιλονγιώτα, όμικρονγιώτα κ.τ.λ. αυτό το ρόλο Μιλι…νιι|ι να παίξουν. Με το νόμο 4096 του 1929, κυρούνται προηγούμενα Νιι|…|1ι …… Λιατάγματα «περί μετονοµασίας συνοικισµών, πόλεων και …ιιµιιιν-- Σύμφωνα με τα Νοµοθετικά Διατάγµατα αυτά, «κατόπιν γνωµάτεύ- … .… ul- |ιιιι ιροπείας Τοπωνυμιών της Ελλάδος επιτρέπεται ίνα μεταβλη- ι|.…ιι «',ι w'npmvu ή κακόηχα ονόµατα συνοικισμών, πόλεων ή κωμών», και …ιι…|ιιι'…ι … η σχετική διαδικασία. Επειδή στη Βόρεια Ελλάδα οι ανάγκες | Η… ι…λλ1ι…. αλλά είναι απαραίτητη η ακριβής γνώση της τοπικής ιστορίας και |||… ιι'ιιιι1ιι.ρης φυσιογνωµίας του τόπου, με το άρθρο 2, o Νομάρχης |ιιιιι|ι|| να συστήσει στην έδρα κάθε Νομαρχίας ειδική επιτροπή για το mmm‘» mm') Αποτελείται από καθηγητές, εφόρους αρχαιοτήτων, άλλους ι|||||ι|Π|ιΠ!ι υπαλλήλους και από ντόπιους που μπορούν να βοηθήσουν. |||ιιιι "|" … ι… από το Νοµάρχη και συνέρχεται «άπαξ τουλάχιστον καθ, εβ- ....µ...…… Μι ιιι ιαχύρρυθµη διαδικασία, όπως τουλάχιστον διαγράφεται από … Ναι…. ιο νέο όνομα γίνεται «οριστικό και υποχρεωτικό, απαγορεύεται "πολύ… || χμήΠις των παλαιών ονοµάτων υπό των δημοσίων αρχών, "Ν…-Ν… ιν ||| ι:πισήμω αλληλογραφία αυτών, των συλλόγων, σωματείων, ι||ιι'| 1…|ιιιη|ιίιν κλπ...». Οι παραβάτες τιμωρούνται με χρηματική ποινή ή με “mum. In η|ιι,|ιών. Αιτήσεις προς δημόσιες αρχές δεν προωθούνται, ||ιι|ιιιι|ι| npuy’mruywhpovsg ή διάδικοι που δηλώνουν τόπο κατοικίας ή …… γ…γι'|… mm, … παλιό όνομα µπορεί, κατά την κρίση του δικαστηρίου να |ι|ιιι||ιι|Πιτιιν Αν σ' αυτά προσθέσει κανείς τις προσπάθειες Σχολείου και | |… η η"… |ιι…|ιι;ί να εκτιµήσει την αντοχή των τοπωνύμιων, αφού µερικά ιιιιι …… και ιιι'||ιι.|ιιι στον προφορικό λόγο. …… γιι|ι|ι΄…ιι|ιµ| στο λεξικό. Το χειρόγραφο αυτό αποτελείται από 7.200 m µου… λήµμα… Λι;ν έγινε µε πρόθεση επιστημονικής διερεύνησης του 522 Κ. Μακρής θέματος αλλά µόνο για να χρησιμεύσει ως πρόχειρο εργαλείο δουλειάς. Κατά τις έρευνες γύρω από την λαϊκή καλλιτεχνική δημιουργία συναντούσα σε συμφωνητικά, επιστολές ή σε «εθνικά» επώνυμα τεχνιτών ονόματα χωριών, κυρίως, που ήταν αδύνατο να εντοπισθούν στους σημερινούς χάρτες, ώστε να γίνει επιτόπια μελέτη και φωτογράφιση χτισµάτων, τοιχο- γραφιών, ξυλόγλυπτων… Με βάση παλιές εγκυκλοπαίδειες ή χάρτες, τις εκδόσεις της Στατιστικής Υπηρεσίας και του Κ.Ε.Π.Π. και άλλες πλη ροφο- ρίες έγινε αυτό το λεξικό στο οποίο το πρώτο μέρος καταγράφει τα σύγχρονα ονόµατα και δίπλα τους τα παλιά, καθώς και την περιοχή όπου βρίσκονται. Στο δεύτερο µέρος έγινε το αντίθετο. Ένα από τα βασικά µείονεκτήματα αυτής της εργασίας -πιο σωστά: του πάρεργου- είναι η απουσία της χρονολογίας της μετονοµασίας, πράγµα που μου έγινε αισθητό κατά τη χρήση, όταν ήταν πια πολύ αργά. Η πρόταση για κάποια θεωρητική διερεύνηση των στοιχείων που περιέχει αυτό το πρόχειρο εργαλείο δουλειάς προήλθε από τον καθηγητή κ. Νικόλαο Πανταζόπουλο όταν το δανείστηκε για να το φωτοτυπήσει. Από την εξέταση του υλικού αυτού, κι από άνθρωπο που δε δήλωσε ειδικός, διαπιστώθηκε πως τα συνηθέστερα κριτήρια για την επιλογή του νέου ονόματος ήταν: l. Αρχαία τοπωνύμια της περιοχής. Αυτά επισηµαίνονται και από το άρθρο 7 του σχετικού Νόµου: «Προτιμάται δε το τυχόν υπάρχον αρχαίον όνοµα του συνοικισµού, εφόσον το σύγχρονον δεν έχει ιστορικήν σηµασίαν». Φυσικά, πολλά ονόματα δόθηκαν με βάση τις τοπογραφικές- αρχαιολογικές αντιλήψεις της εποχής, πολλές από τις οποίες έχουν ανα- τραπεί από νεότερες έρευνες κι άλλες δεν επιβεβαιώθηκαν. Ποιος μπορεί να μας. βεβαιώσει, π.χ. ότι η αρχαία Εράτυρα βρισκόταν… στη θέση της Σέλιτσας; 2. Ηχητική συγγένεια του νέου με το παλιό όνομα. Αυτό έγινε για να αφομοιωθεί ευκολότερα το νέο όνοµα, π.χ. η παλιά Πέλκα έγινε Πελεκάνος -Βοϊου- το Σαμαρίνοβο 'Εδεσας Μαρίνα. 3. Τοπογραφικα΄ χαρακτηριστικά. Αετόλοφος: Κους Τεπέβ Σαππών, Ασπρονέρι: Βελίτσι Κοζάνης, Ιτιές: Βούρµποβο Γρεβενών, Μακρότοπος: Τσαλί Δράμας κλπ. Πολλές φορές αντί για κάποιο συγκεκριµμένο στοιχείο του τόπου -δέντρο, βρύση, βουνό, βράχος- μπαίνουν αξιολογικοί χαρακτηρισμοί: Ωραία, Ωραίο, Ωµορφοκ- κλησιά, Ωραιόκαστρο. Εύκολη λύση το όνοµα Καλλιθέα που χρησιµοποιή- θηκε σε 27 τουλάχιστον περιπτώσεις, χωρίς πάντοτε να ανταποκρίνεται προς την πραγματικότητα. Εξάλλου το όνομα θα ταίριαζε σε εκατοντάδες άλλα χωριά. Π.χ. τα χωριά του Πηλίου. Βέβαια, για να περιορισθούμε µόνο στο όνομα Καλλιθέα, η ανάγκη για μετονοµασία ήταν σε πολλές περιπτώ- σεις κάτι παραπάνω από επιτακτική αφού τα παλιότερα ονόµατα ήταν Βρωμερή, Γαϊδουριάρηδες, Γυφτοχώρι, Ξυλογα'ι'δάρα, Σκούπα... 4. Ονόματα ηρώων ή σημαντικών προσωπικοτήτων που κατάγονταν από το χωριό ή έδρασαν 0i µετονοµασίες πόλεων 523 εκεί." Μελάς -η παλιά Σιάτιστα, Κώττας -η παλιά Ρούλια, Αιμιλιανός οι παλιοί Γριντάδες. Σ' αυτά μπορούμε να κατατάξουµε ΄Αγιος Γεώργιος, το παλιό Τσούρχλι Γρεβενών γιατί το όνομά του δεν αναφέρεται στο στρατη- λάτη Γεώργιο αλλά στον ταπεινό ιπποκόμο που μαρτύρησε στις 17 Ιανουα- ρίου I838 στα Γιάννινα αλλά κατάγονταν από το Τσούρχλι, αν και παντού αναφέρεται ως Νεομάρτυς Γεώργιος ο εξ Ιωαννίνων. 5. Ηκύρια ασχολία των κατοίκων: Αµαξάδες το παλιό Αραμπατζήκιοϊ Κομοτηνής. Βέβαια ο αρα- µπάς είναι φορτηγό όχημα με τα γνωστά χαρακτηριστικά. ΄Εχει συµπαγείς ξύλινες ρόδες, σέρνεται από βόδια ενώ το αμάξι είναι επιβατηγό όχηµα. Σήμερα, βέβαια, αμάξι λέγεται και το αυτοκίνητο, ουδέποτε όµως ο οδηγός του αμαξάς. Τα κριτήρια που αναφέραμε δεν καθορίζονται από το Νόμο, προκύπτουν από την πρακτική που ακολουθήθηκε. Κατά την περίοδο των πυκνών μετονομασιών παρατηρήθηκαν υπερβολές, όπως η αλλαγή ονομά- των με βαρύ ιστορικό νόημα, όπως Αλαμάνα, Βελεστίνο, Κιλελέρ, Κορυ- σχάδες. Αργότερα πολλά από τα ιστορικά ονόματα αποκαταστάθηκαν, παρέμειναν όµως µερικές «γραφικότητες». Κυρίες και κύριοι, δεν είχα πρόθεση να σας παρουσιάσω έναν τεράστιο κατάλογο, έστω κι αν αυτός περιοριζόταν µόνο στη Βόρεια Ελλάδα. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι μόνον στο γράμμα Α οι 382 μετονομασίες αφορούν τη Βόρεια Ελλάδα, σε σύνολο 663, περίπου δηλαδή το 58%.

ν “KB/~01 «We: ,, 19\«M\gu %3~ 3- % ΄ά ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ το 1986 µε…" γλωσσολογική συνάντηση μια τήν αρχαία Θεσσαλική διάλεκτο "το Πα | ιο της γαλλικής πλεωςΝ υ l γανωνεινλωσσο- λ |… συναντηση με Θεμα τις 00X ελληνικες διαλεκτσυς H συναντηση αυτη Θα γινει σποτ εως 3 Ιουλιου 1986 στην πολη Ποντ - α- Μουσσον ι3Ο χιλιοµετρα Βορεια cno το Νανσυ) και Θα ειναι αφιερωυενη σε δυο κυκλους θεματων Ο ενας αφορα γενικα στα Προβλημα… των αρχαια… ελληνικων διαλεκτων. και ο άλλος… ειδικα στην αρχαια Θεσσαλικη διαλεκτο Ομιλητές Θα ειναι γλωσ- σολονοι - ελληνιστες απο διαφορες χωρες. Οσοι ενδιαφερονται να παρακολουθησουν η να συμμετο- oxouv με ανακοινωση στην συναντη- ση cum πρεπει να oneueuveoUv TO αργοτερα µεχρι τις 20 Απριλιου ε ε στον κ. Rene Hodot στην διευθυν- ση Universite σε Nancv II B P 33-97 F 54015 Nancv , rance \

' '! ." Δι… ι νουΙ| ΟΧΙ!! πιο… το ΑΝ…… HPflrPAMMA πιο»… …ετκΑιΝιπΝ πΔΝΕπιΣτΗΜιυγ επ…… ' ΄΄ ": , "8 , ΄! «.'| ., ο .Το ανολ΄…δ Μογοώα των "Μπεκ… "κοινών του Παναι- Μαίου Θωοαλΐο;. που -δ.τω- πίνω ΜΜ- Θα "Νο… τη ΄Δεντέοα. IS Μαϊου 1989 από πω υπουργό Παιδεία: x. Γιώργο Παπαδάκη). καθόρισε κατά την προχθεσινή. Εκταση, συνεδρια- nan της η Διοικούσα Καπου… που Πανκ.πστημΐου Θεσσαλίας. που πραγµατοποιήθηκε στην ΑΘη να. …ο την προεδρία τον κ. Παντελή 'Λαζαο΄ιδη. "Τα εύσηµα επών… του πα μαστού… 8n γινουν στις 12 για µεσημέρι από τον |6… τον ι» κοκκινο. Τον καθιερωµένο αγια- σµό θα "Χίο… a Mnroonoflm; 'Anunrouiboc x. Χριστόδουλος. Ο Η… ος ΆΘΗΝΑ, 6.- Σύµφωνα με ανακοίνωση της Μετεωρολ'ονι κής Υπηρεσίας, για αύριο (ση ΄ρσ)΄' Κυριακη στη Βορεια Mafia προ6λ΄επονται νεφώ- σεις µε τοπικές 6ρσχές, ενώ γρηγορα Θα εκδηλωθούν και καταιγ'ιδες. Στην υπόΧο…η χώρα πω6λ΄έπεται σχεδό ν αί- Θριος καιρός, από το Μωρέ… Bum: Ba ……χΘούν νεφώ- 'οεις και Θα onuaweo'uv 10m- IKATAPTIIE H AIDIKUYIA ΕΠΙΤΡΟΠΗ …ή. Ενα τέταρτο αργοτερα Θα γινουν σύντομες :woowmvnuu- am. χ… σκοποί από τον πρόεδρο. του Παιτ.τιοτηώον,… τον Δήµαρχο Βόλου. εκπρόσωπο των φοιτη- µ.μ- και 11w "καυγά Παιδεα;. Θα ωολουΘηοει διάλεκτο µουσικό πρόγραμµα και στη πν- νξχεια ξενάγηση στις …αυτό στις του Πανεπιστημίου. - Κατόπιν θα προσφερθούν …το και αναψν.1ιν.α. . --' "Ο' Το (πάγωµα οι εκδηλώσεις θα -οικειισθοι'κ on; 7 30 στο εσωτεο…ό αµφιθεατοο του Πακτ- πιοτηµ'ηυ ue παροµοια… τη; ο- γαδηιιαϊχή: φιιοιηγνιοµΐα: χω πων προοπτι|.ών ανάτ.τυΞη: κου. Στις 9 ω Βοιών Θα δοθεί με "ο… δεΞΐιοοη στον; mnleolou: χώρους του Πανατιοτημίου. που θα πλαισιώνεται από µουσικό και χορευτικό προγραµµα. Exiting. κατά γην προχθεσινή σωτδοΞαοη της Δ!ο…ούοας Επι- τροπή; του Πανεπιστηµίου πάο- Ο"… απαιτήσεις για επείγοντα οιΧονουιια Θέµατα και Θέματα αποδηµα'ι"ιης οσγανωοη; του Πανεπιστημίου. I omonommo: ‘ zmsumtmoz Στο προ…… υ..…- |»..ι νι

& νι μεοιξ 0. Με... Βόλο & Από τις 4 έως και τις 6 Νοεμβρίου Πραγματοποιείται το 7ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ακαδηµαϊκών Βιβλιοθηκών στο Πανεπιστήµιο Θεσσαλίας, στο Αμφιθέατρο "Γ ια'ννης Κορδότος" του κτιρίου "Αλ. Δελµούχου". O τίτλος του Συνεδρίου ει΄ναι: "Οργάνωση και Συνεργασία Ακαδημαϊκών Βιβλιοθηκών στην Ψηφιακή Εποχή". ην ευθύνη για τη διοργάνωση του συ- νεδρίου έχει αναλά- βει η Υπηρεσία Βι- βλιοθήκης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας …με επικεφαλής τον κ. Γιάννη Κλαψόπουλο, Οργανωτικό Υπεύθυνο της Βιβλιοθήκης του Πανεπιστη- μίου Θεσσαλίας, Πρόεδρο της εντεκαμελούς Οργανωτικής Επιτροπής η οποία έχει συ- σταθεί από τον περασμένο Φε- βρουάριο για τις ανάγκες του Συνεδρίου. Συνολικά θα συμμετά- σχουν περίπου 350 σύνεδροι, εκπρόσωποι όλων των Ακα- δημαϊκών Βιβλιοθηκών των ΑΕΙ και των ΤΕΙ της χώρας, της Βιβλιοθήκης του Πανεπι- στημίου Κύπρου και επιστή- μόνες πληροφορικής και βι- βλίοθηκονομίας από Ακαδη- μαι"κές Βιβλιοθήκες των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Θα παρουσιαστούν 26 ει- ,ήσεις, ενταγμένες σε ανά- "Μ εςς θεματικές ενότητες. Οι ηρε- τα; θεματικές ενότητες έ- ' Με" 'νδιάµορφωθεί οριστικά * έ…… 24 Η Θεσσαλία >> Τετάρτη 4 Νοεμβρίου: "Αξιοποίηση της Τεχνολογίας Πληροφόρησης". Πέμπτη 5 Νοεμβρίου: Προοπτικές Ανάπτυξης και Συνεργασίας Ακαδημαϊκών Βιβλιοθηκών και στρογγυλό τραπέζι με θέμα: “O ρόλος των Βιβλιοθηκών στα Ακαδη- μαϊκά Ιδρύματα του 2000". Παρασκευή 6 Νοεμβρίου: "Ψηφιακές Βιβλιοθήκες - Πληροφοριακά Συστήματα". Οι σύνεδροι θα επισκε- φθούν τη Μακρινίτσα την Πέ- μπτη και το Λαογραφικό Κέ- ντρο Κίτσου Μακρή, ενώ θα έ- χουν την ευκαιρία να παρακο- λουθήσουν εκδήλωση αφιερω- μένη στα “200 χρόνια από το θάνατο του Ρήγα Θετταλού - Φεραίου", που θα πραγματο- ποιηθεί την Τετάρτη 4 Νοεμ- βρίου στις 17.20 στο χώρο του Συνεδρίου. Παράλληλα, η Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Θεσσα- λίας διοργανώνει 'Εκθεση χα- ρακτικών έργων ex-libris (βι- βλιοκτητορόσημα) στο Κέ- ντρο Τέχνης Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο, υπό την αιγίδα του Καλλιτεχνικού Οργανισμού Δήμου Βόλου. Τα εγκαίνια θα γίνουν την Τετάρτη 4 Νοεμβρίου στις 8.30 μ.μ.. Την έκθεση θα πα- ρουσιάσουν ο κ. Βασίλης Ζευ- γώλης, ο οποίος προσέφερε τα έργα και ο κ. Μανώλης Γιαν- ναδάκης, χαράκτης, επικου- ρος καθηγητής της ΑΣΚΤ του Α.Π.Θ., ο οποίος δημιούργησε το σήμα του Συνεδρίου. Η έκ- θεση θα διαρκέσει από τις 4 έως και τις 20 Νοεμβρίου και θα είναι ανοιχτή 10 - 1 και 6 - 9, το Σάββατο και την Κυρια- κή μόνο το πρωί. Τα 380 περίπου έργα που έχουν επιλεγεί παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον τόσο από θεματική και ιστορική ά- ποψη, όσο και από καθαρά καλλιτεχνική. Ανήκουν στην ΄ιδιωτική συλλογή του Βασίλη , 3Χ ΟΜΤιυξοιου .Η38. …΄΄ζ.΄"΄ζ΄ΐ…ΐζΐ…΄ΜΕτοΧΗ ΕκΠΡοΣοπΩΝ TQN BIB/\IOGHKQN AEI TEI THE X? ISVIo Συνέδριο Ακοδηµο'ι'κ* Βιβλιοθηκών ορχίιει στο Βολο ΄ Ζευγώλη, ενώ αξίζει να σημει- ωθεί ότι έκθεση με έργα ex- libris γίνεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Μια άγνωστη téxvn Av και δεν είναι γνωστό από πότε και πώς ξεκίνησε η δημιουργία και η χρήση των ex-libris, όλες οι ενδείξεις μαρτυρούν ότι η συνήθεια να παραγγέλνει ο κτήτορας μιας ιδιωτικής συλλογής το προ- σωπικό του ιδόσημο, βιβλιο- κτητορόσημο σε κάποιο καλ- λιτέχνη και να το τοποθετεί ύ- στερα στα βιβλία του, ξεκίνη- σε από τη Γερμανία, που έχει άλλωστε την πρωτοπορία στην τυπογραφία και την τέ- χνη της κατασκευής του βιβλί- ου, γύρω στα 1460. Τα πρώτα 250 χρόνια της ύπαρξής τους, τα περισσότερα ex-libris απει- κόνιζαν θέματα εραλδικού (οικοσημολογικού) χαρακτή- ρα, κυρίως γιατί οι κάτοχοί τους δεν ήταν άλλοι από τους ευγενείς και τα μέλη των βα- σιλικών οικογενειών. Έτσι, αν κάποιος διέθετε 100βιβλία, ήταν δύσκολο να ζητήσει από έναν καλλιτέχνη να ζωγραφί- σει εκατό φορές το οικόσημο του, προκειμένου να το τοπο- θετήσει στα βιβλία του. Ήταν ασφαλώς ευκολότερο να τυ- πωθεί ένα οικόσημο, οδηγώ- ντας έτσι στη γέννηση της τέ- χνης του ex-libris. OI κάτοχοί . … - J !; 1314, γελία σε κάποιο χαράκτη με το θέμα που τους ενδιέφερε και .. σιγά - σιγά τα ex-libris, προς σαρμοσμένα πλέον στις βασι+. κές τεχνικές της χαρακτικής εξ'-':- ξελίσσονταν από απλές ετικέ-ζ τες σε έργα τέχνης. Ονομαστά για την καλλι-… τεχνική τους αξία είναι τα εκ-Δ libris του Albrecht Durer, του Hans Holbein, του Lucas Kronach κ.ά. Με την πάροδο του χρό- νου, τα ex- libris εκτός από τον " καλλιτεχνικό τους χαρακτήρα αποκτούν και συλλεκτικό εν… διαφέρον. Έτσι πολλοί βι-… … βλιόφιλοι εκτός από τα δικά τους ex-libris, τα οποία προο- …. ρίζονται να ενταχθούν σε βι- βλία της συλλογής τους, συ-' γκεντρώνουν και ex-libris άλ΄- λων, δημιουργώντας αξιοθαύ- μαστα σύνολα. Σήμερα υπάρ- * χουν μεγάλες ιδιωτικές συλ-… λογές, όπως του Ολλανδού Jos Waterschoot, του Ιταλού Mario de Filippis (με περισσό- τερα από 200.000 έργα), του Ελβετού Benoit Junot και no)»— λών άλλων Ευρωπαίων κυ- ρίως συλλεκτών. Παράλληλα, υπάρχουν βιβλιοθήκες με συλ- ' λογές ex-libris ανυπολόγιστης% αξίας, όπως αυτή του Μονά- χου, του Βρετανικού Μουσεί- ου και της Εθνικής Βιβλιοθή- κης στο Παρίσι, αλλά και σύλ- λογοι συλλεκτών και καλλιτε- χνών ex-libris (30 σε ολόκληρο τον κόσμο), οι περισσότεροι των οποίων βρίσκονται στην Ευρώπη, την Ιαπωνία και τη Βόρεια Αμερική. O παλιότε- ρος σύλλογος είναι ο γερμανι.- . κος, με έτος ίδρυσης το 18913 και ο νεότερος εκείνος του Χονκ Κονγκ..Οι σύλλογοι υ"… πάγονται στη Διεθνή Ομο- σπονδία των Φίλων του Εκει-. libris (FISAE) υπό την αιγίδα… της οποίας διοργανώνονται, συναντήσεις και συνέδρια, _ … μαντικότερο των οποίων, ….. ναι το Διεθνές Συνέδ ' βιβλίων έδινανλοιπόνπαραγ-ζχ . - '