Ο Κίτσος Μακρής γεννήθηκε στη Λάρισα το 1917 και από το 1926 ως το θάνατό του, κατοικούσε στο Βόλο.
Εμβλημα που χρησιμοποιούσε ο Κίτσος Μακρής για τη σφράγιση των βιβλίων
Εμβλημα που χρησιμοποιούσε ο Κίτσος Μακρής για τη σφράγιση των βιβλίων.

Από το 1937 άρχισε τις έρευνες για τη λαϊκή τέχνη, αφορμή για τις οποίες στάθηκε μια παραίνεση του καθηγητή της Ιστορίας της Τέχνης Δημ. Ευαγγελίδη να ασχοληθεί με το Θεόφιλο, που είχε ζήσει και δουλέψει στο Βόλο. Το 1939 εκδίδεται το πρώτο βιβλίο “Ο Ζωγράφος Θεόφιλος”, που υπήρξε η πρώτη ελληνική μελέτη για το θέμα αυτό. Με τη βοήθεια της γυναίκας του Κυβέλης, που είναι φωτογράφος, αποτύπωνε τα μνημεία της λαϊκής τέχνης του Πηλίου, βαδίζοντας πολλές φορές από χωριό σε χωριό και από σπίτι σε σπίτι στην αναζήτηση τόσο των λαϊκών στοιχείων όσο και των λαϊκών καλλιτεχνών. Από την νεανική του ηλικία ήταν δραστήριο μέλος του σωματείου “Φίλοι των Γραμμάτων” και αρθρογραφούσε στη φιλολογική στήλη της εφημερίδας “Η Θεσσαλία”. Την ίδια εποχή δούλευε και σαν τυπογράφος στην επιχείρηση του πατέρα του.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΕΑΜ Νέων και υπεύθυνος του καλλιτεχνικού τμήματος της ΕΠΟΝ Θεσσαλίας. Την άνοιξη του 1944 ανέβηκε στα ορεινά της Καρδίτσας, μαζί με άλλους αγωνιστές, και εκεί παντρεύτηκε την Κυβέλη Ζημέρη. Το 1947 εξορίστηκε στην Ικαρία και μετά, για μεγάλο χρονικό διάστημα έζησε στην Αθήνα, επειδή στο Βόλο, λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων, δεν μπορούσε να αναπτύξει ελεύθερα τις δραστηριότητές του.

Γυρίζοντας στο Βόλο πρωτοστάτησε στην ίδρυση της “Δημοκρατικής Συνεργασίας” και από το 1955 ως το 1964 εξελέγη τρεις φορές Δημοτικός Σύμβουλος. Το 1955, μετά τους σεισμούς στη Μαγνησία, αγωνίστηκε για τη διάσωση των θησαυρών του λαϊκού μας πολιτισμού με κίνδυνο πολλές φορές της ζωής του.

Από το 1964 ως το 1982 υπήρξε Διευθυντής του παραρτήματος της Θεσσαλίας του Εθνικού Οργανισμού Ελληνικής Χειροτεχνίας, εκτός από την περίοδο της δικτατορίας (1967-1974) οπότε απολύθηκε. Τα χρόνια εκείνα έζησε ζωγραφίζοντας κεραμεικά στο κατάστημά του, τη "Γωνιά Τέχνης". Ηταν μέλος της "Διεθνούς Ενωσης Τεχνοκριτών", της "Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών", της "Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας", μέλος του Δ.Σ. της "Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης" και Πρόεδρος του "Συνδέσμου Φιλίας Ελλάδας-Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας". Επίσης ήταν πρόεδρος του Ελληνικού τμήματος του ICOMOS.

Ο Κίτσος Μακρής ταξίδευε σε ολόκληρη την Ελλάδα, αναζητώντας τις αλληλεπιδράσεις και εξελίξεις στη λαϊκή μας τέχνη. Τα τελευταία χρόνια επεξέτεινε τις έρευνές του στη μελέτη της λαϊκής τέχνης των χωρών της Βαλκανικής και τις αλληλεπιδράσεις της με αυτή του Ελλαδικού χώρου. Είχε περισσότερη εξειδίκευση στο λαϊκό εικαστικό έργο, προχωρώντας στη διεύρυνση του οικονομικού και κοινωνικού υπόβαθρου, πάνω στο οποίο στηρίχτηκε το λαϊκό καλλιτεχνικό οικοδόμημα.

Διέδοσε το έργο του με περισσότερες από 450 διαλέξεις και μαθήματα σε ολόκληρη την Ελλάδα, ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε σε εφημερίδες και περιοδικά. Εκανε πολλές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Πήρε μέρος σε 30 περίπου συνέδρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Διοργάνωσε εκθέσεις για τη λαϊκή τέχνη του Πηλίου στη Γενεύη, την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, το Βόλο και αλλού. Εξέδοσε 47 βιβλία και μελέτες, πολλά από τα οποία μεταφράστηκαν στην Αγγλική, Γαλλική, Γερμανική και Σερβική γλώσσα.

Για το έργο του τιμήθηκε με τον Επαινο της Ακαδημίας Αθηνών το 1956, με το Κρατικό Βραβείο Μελέτης το 1960, με το Παράσημο του Χρυσού Σταυρού του Φοίνικος το 1965, με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1976, με το Χρυσό Μετάλλιο Φιλίας των Λαών Ελλάδας και της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας το 1984, με τιμητική διάκριση από το Δήμο Βόλου το 1987. Τέλος το 1987 ανακηρύχθηκε Επίτιμος Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Το 1986 ήταν υποψήφιος Δήμαρχος Βόλου με το συνδυασμό της "Δημοκρατικής Κίνησης" και Δημοτικός Σύμβουλος ως το θάνατό του.

Πέθανε ξαφνικά στην Αθήνα το Δεκέμβριο του 1988, έχοντας πολλά ακόμα να προσφέρει τόσο στη Λαογραφία, όσο και στην πνευματική και πολιτιστική ζωή του τόπου μας.

Ο Παντελής Γ. Λαζαρίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1941, από γονείς Μικρασιάτες. Τελείωσε το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1958) και άρχισε σπουδές Πολιτικού Μηχανικού στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, τις οποίες αργότερα εγκατέλειψε για να σπουδάσει Ζωγραφική και Αρχιτεκτονική.

Μαθήτευσε στο Εργαστήρι του ζωγράφου και καθηγητή του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Χρήστου Λεφάκη. Το 1968 έγινε επιστημονικός συνεργάτης, αργότερα, βοηθός και επιμελητής (έως το 1977) στην Έδρα Ζωγραφικής και το Εργαστήριο Εικαστικών Τεχνών του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Άρχισε να εκθέτει από την περίοδο 1963-1964 και συνέχισε με ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, την Ευρώπη και την Αμερική. Το 1976 συμμετέχει στη Διεθνή Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας. Έργα του βρίσκονται σε ατομικές και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Κατά τη διάρκεια της Χούντας έφυγε στο εξωτερικό όπου δίδαξε με διάφορες πανεπιστημιακές ιδιότητες στις Αρχιτεκτονικές Σχολές του Πανεπιστημίου της Γενεύης και του Πολυτεχνείου της Λωζάνης. Παράλληλα εργάστηκε ως ζωγράφος. Το 1972 έγινε καθηγητής (Chargé des Cours) στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γενεύης.

Κατά τη μεταπολίτευση επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1977 εκλέγεται καθηγητής στην Έδρα Εισαγωγής στην Αρχιτεκτονική του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από το 1974 ξεκινά έντονη συγγραφική και εκδοτική δραστηριότητα, προσδίδοντας ιδεολογική κατεύθυνση και κοινωνικό χαρακτήρα στην αρχιτεκτονική και πολεοδομική έρευνα. Κεντρικό αντικείμενο των βιβλίων και των μελετών που συνέγραψε, μετέφρασε, επιμελήθηκε και εξέδωσε είναι η πόλη: η πολυπλοκότητα των ανθρώπινων συμπεριφορών, η ποικιλία και οι αντιθέσεις της ζωής μέσα στο χώρο. Οι απόψεις του αυτές τον διαφοροποιούν από εκείνες που έθεταν στο κέντρο της αρχιτεκτονικής την αισθητική του κτιρίου.

Το δημοσιευμένο έργο του μπορεί να διακριθεί σε δύο κατηγορίες. Σε κείμενα που έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και ανεξάρτητες εκδόσεις και σε κείμενα που εντάσσονται στο πλαίσιο οργανωμένων εκδοτικών σειρών, που ίδρυσε και διηύθυνε προβάλλοντας βασικά μελετήματα και θέσεις οι οποίες απουσίαζαν από την ελληνική αρχιτεκτονική βιβλιογραφία, μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον από το τεχνοκρατικό και αισθητικό πεδίο στο κοινωνικό και πολιτικό. Στο πλαίσιο αυτό ιδρύθηκαν οι σειρές "Η ζωή μέσα στο Χώρο" από τις εκδόσεις «Α. Λιβάνης-Νέα Σύνορα» (1975), "Θέματα Αρχιτεκτονικής και Πολεοδομίας" από τις εκδόσεις «Παρατηρητής»(1978) καθώς και η σειρά "Εισαγωγή στην Αρχιτεκτονική - Διδακτικά Κείμενα" (1979), που εξέδιδε το Εργαστήριο Εισαγωγής στην Αρχιτεκτονική του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Το 2006 εκδόθηκε από το Μουσείο Μπενάκη ο τόμος "Παντελής Λαζαρίδης: Διαπραγματεύσεις του Εφήμερου" στον οποίο παρουσιάζεται το σύνολο του εικαστικού του έργου από το 1962 έως το 2005.

Παράλληλα με τις πανεπιστημιακές, συγγραφικές και ερευνητικές του δραστηριότητες ασχολήθηκε ήδη από τις αρχές του 1960 με τα κοινά και την πολιτική.

Διετέλεσε Πρόεδρος (1984-1990) και αργότερα Πρύτανης (1998-2002) του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Σήμερα είναι Πρόεδρος του Τμήματος Αρχιτεκτόνων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.

Ζει και εργάζεται στον Βόλο και στην Αθήνα.

Ο Δημήτριος Ρ. Θεοχάρης ή Δημήτρης Θεοχάρης (Αθήνα, 1919 - Θεσσαλονίκη, 2 Δεκεμβρίου 1977) ήταν Έλληνας αρχαιολόγος, καθηγητής πανεπιστημίου και ένας από τους πρωτοπόρους μελετητές του προκεραμικού και μεσολιθικού πολιτισμού της Θεσσαλίας.
Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1948 πήρε το πτυχίο της Ιστορίας και της Αρχαιολογίας. Το 1958, μετά το γάμο του με την επίσης αρχαιολόγο Μαρία Παπαδοπούλου ή Μαρία Δ. Θεοχάρη, που έκτοτε θα αποτελεί και τη βασική του συνεργάτιδα στην έρευνα της προϊστορικής Θεσσαλίας, μετεκπαιδεύεται στο εξωτερικό. Το 1968 αναγορεύτηκε διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) και στη συνέχεια στο ίδιο Πανεπιστήμιο εξελέγη καθηγητής της Πολυτεχνικής Σχολής (έκτακτος αυτοτελής έδρα της Γενικής Ιστορίας της Τέχνης, του Τμήματος Αρχιτεκτόνων) και το 1975 έγινε τακτικός καθηγητής της Προϊστορικής Αρχαιολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ.
Εργάστηκε (1948-1950) στις ανασκαφές της Αρχαίας Αγοράς, της Βραυρώνος και του Αγίου Κοσμά, ως βοηθός του Γιάννη Τραυλού, του Γιάννη Παπαδημητρίου και του Γεώργιου Μυλωνά που τον χρησιμοποίησε και για τη ταξινόμηση του αρχαιολογικού υλικού στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ελευσίνας. Το 1950 εισήλθε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία και υπηρέτησε ως Επιμελητής Αρχαιοτήτων στην Αττική (1950-1954), στην Εύβοια (1955) και στη Θεσσαλία (1956-1961), όπου συνέχισε να υπηρετεί, πλέον ως έφορος μέχρι το 1973. Υπηρέτησε συνολικά για 24 ολόκληρα χρόνια την Αρχαιολογική Υπηρεσία.
Από το 1943 ασχολήθηκε συστηματικά με την ελληνική προϊστορία. Η δραστηριότητά του, ερευνητική και ανασκαφική χωρίζεται σε δύο κυρίως χωρογραφικές ενότητες: α) την ενότητα που περιλαμβάνει κυρίως ανασκαφές σε Αττική (Ραφήνα, Νέα Μάκρη, Βραυρώνα, Πόρτο Ράφτη, Παλιά Κοκκινιά κ.α.), Εύβοια και Σκύρο και β) την ενότητα που περιλαμβάνει κυρίως τη Θεσσαλία (Σέσκλο, Ιωλκό, Τρίκαλα, Καρδίτσα, Μέγα Μοναστήρι, Φάρσαλα, Φίλια, Σουφλί Μαγούλα, Γεντίκι Λάρισας, Νεσσωνίδα, Αχίλλειο Φαρσάλων, Νέα Αγχίαλος, Αλόννησος), αλλά και της Βόρειας Ελλάδας (Ντικιλί Τας).

Η Μαρία Θεοχάρη γεννήθηκε το 1933 και σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Χαϊδελβέργη, στο Λονδίνο και στο Καίμπριτζ, με ειδίκευση στην προϊστορική Αρχαιολογία.
Υπήρξε από τις ξεχωριστές μαθήτριες του Σπύρου Μαρινάτου τον οποίο ακολούθησε σε διάφορες ανασκαφικές έρευνες, κυρίως
στην Πελοπόνησο. Σε μια από αυτές γνωρίστηκε και με τον μετέπειτα σύζυγό της Δημήτρη Ρ. Θεοχάρη. Το 1958, μετά το γάμο
τους, έγινε η βασική του συνεργάτιδα στην έρευνα της προϊστορικής Θεσσαλίας. Από το 1960 και εξής υπηρέτησε στην Εφορεία
Αρχαιοτήτων Βόλου και έλαβε μέρος σε όλες τις μεγάλες προϊστορικές έρευνες και ανασκαφές της Θεσσαλίας (Σέσκλο, Ιωλκός,
Μεγάλο Μοναστήρι, Μυκηναϊκό Κάστρο Τρικάλων κ.α.).
Ανήκε σε μια ομάδα σημαντικών για την προσφορά τους Ελλήνων αρχαιολόγων που εργάστηκαν άοκνα για τη διάσωση και την
καταγραφή ευρημάτων από τις ανασκαφές του 19 και 20 αιώνα. Πρόσφερε πολλά, εργαζόμενη ακόμα και ως άμισθη βοηθός
και στη συνέχεια σε διάφορα πόστα, πάντα με αφοσίωση και αγάπη για το αντικείμενό της. Μετά την τοποθέτησή της το 1978 στη
Θεσσαλονίκη, συμμετείχε στην επιστημονική οργανωτική ομάδα της πρώτης μεγάλης Έκθεσης των Μακεδονικών Αρχαιοτήτων με
αφορμή την παρουσίαση των θησαυρών της Βεργίνας. Οι συνεργάτες της τη θυμούνται για την ευσυνειδησία, το πνεύμα
συνεργασίας και την επιστημονική της κατάρτιση.
Από το 1981 και μετά υπηρέτησε στην Αθήνα, στην Γ' Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, της οποίας διετέλεσε
Προϊσταμένη τη διετία από το 1999 έως το 2000, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.
Κύριο επιστημονικό έργο της, από το 1981 και εξής, υπήρξε η συστηματική ανασκαφή του οχυρωμένου οικισμού της Πρώιμης και
της Μέσης Χαλκοκρατίας στο Παλαμάρι της Σκύρου, το νησί από όπου καταγόταν ο αγαπητός της σύζυγος. Από το 2000 και
μετά, αποτέλεσε μέλος της Διεπιστημονικής Επιτροπής για το συγχρηματοδοτούμενο Έργο Έρευνας, Προστασίας και Ανάδειξης
του Αρχαιολογικού Χώρου στο Παλαμάρι. Συνέγραψε μεγάλο αριθμό επιστημονικών άρθρων για την έρευνα, τα ευρήματα και
συνολικά για το έργο στο Παλαμάρι.